Wilk iberyjski

Wilk iberyjski
	Canis lupus signatus
	Angelus Cabrera, 1907
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ssaki
Podgromada	żyworodne
Infragromada	łożyskowce
Rząd	drapieżne
Rodzina	psowate
Rodzaj	wilk
Gatunek	wilk szary
Podgatunek	wilk iberyjski
	Zasięg występowania

Ten artykuł od 2014-10 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Wilk iberyjski^[1] (Canis lupus signatus) – podgatunek wilka szarego, drapieżnego ssaka z rodziny psowatych (Canidae), zamieszkujący Półwysep Iberyjski.

Występowanie

Wilk ten zamieszkuje północno-zachodnią część Hiszpanii, północno-wschodnią część Portugalii oraz obszary w okolicy Sierra Morena w Hiszpanii.

Cechy

Są średniej wielkości i zbudowane szczuplej niż wilki eurazjatyckie. Samce mogą ważyć nawet 40 kilogramów, a samice – 32 kilogramy. Ich kolor sierści różni się w zależności od pór roku: w cieplejszych miesiącach ma jasnoszarą barwę, zimą – ciemnobrązową, a czasem nawet czerwonawą. Ma białe plamy na górnej wardze i ciemne na przednich nogach, i ogonie.

Odżywianie

Dieta wilka iberyjskiego różni się w zależności od miejsca pobytu. Wilki w Kantabrii żywią się jeleniami, sarnami i dzikami, a wilki w Galicji, z braku innego pożywienia, są zmuszone do wykradania z gospodarstw kurczaków i świń. Wilki z Kastylii żerują głównie na króliki.

Stada

Podobnie jak w większości stad wilków szarych, na czele stada wilków iberyjskich stoi para alfa. Okres godowy wilki mają pod koniec zimy. W miocie jest zwykle 5 lub 6 szczeniąt, które są pod opieką samicy do jesieni. Muszą być chronione przed puchaczami oraz orłami przez pierwszych kilka tygodni.

Ochrona

Wilk Iberyjski kiedyś zamieszkiwał zdecydowana większość Półwyspu Iberyjskiego, jednak w latach 1950 i 1960 wilki w Hiszpanii zostały oficjalnie uznane za szkodniki. Ich liczba spadła do zaledwie 400–500 sztuk i podgatunek ten został zaklasyfikowany jako zagrożony.

Polowanie na wilki zostało zakazane w Hiszpanii i Portugalii. Szacuje się, że wilków iberyjskich jest około 2000 w Hiszpanii i 400 w Portugalii.

Przypisy

↑ Systematyka i nazwy polskie za: Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 148. ISBN 978-83-88147-15-9.

[miiz-1] Systematyka i nazwy polskie za: Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 148. ISBN 978-83-88147-15-9.

[1]