[go: up one dir, main page]

Przejdź do zawartości

Viscri

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wioski z kościołami obronnymi w Siedmiogrodzie[a]
Obiekt z listy światowego dziedzictwa UNESCO
Ilustracja
Państwo

 Rumunia

Typ

kulturowy

Spełniane kryterium

IV

Numer ref.

596

Region[b]

Europa i Ameryka Północna

Historia wpisania na listę
Wpisanie na listę

1993
na 17. sesji

Dokonane zmiany

1999

Położenie na mapie Rumunii
Mapa konturowa Rumunii, w centrum znajduje się punkt z opisem „Viscri”
Ziemia46°03′20,0″N 25°05′50,0″E/46,055556 25,097222

Viscri (niem. Deutsch-Weißkirch, węg. Szászfehéregyháza) – miejscowość w Rumunii położona w południowej części Siedmiogrodu w okręgu Braszów (ok. 40 km na południowy wschód od Sighișoara). W przeszłości zamieszkana głównie przez Sasów siedmiogrodzkich. Znana ze znajdującego się w niej jednego z charakterystycznych dla tego regionu kościołów warownych. Wraz z sześcioma innymi wsiami siedmiogrodzkimi znajduje się od 1999 r. na liście światowego dziedzictwa UNESCO.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Miejscowość powstała w trudno dostępnym zakątku Siedmiogrodu w XII w. Pod koniec tego stulecia zasiedlili ją Sasi siedmiogrodzcy, w tym okresie sprowadzani do Siedmiogrodu przez królów węgierskich. Wieś początkowo pojawiała się w dokumentach pod łacińską nazwą Alba Ecclesia, czyli "Biały Kościół", pochodzącą od koloru murów miejscowej świątyni (nazwy wsi używane dzisiaj w języku węgierskim i niemieckim oznaczają właśnie "Niemiecki Biały Kościół", obecna nazwa rumuńska również pochodzi od tego określenia).

Sasi stanowili zdecydowaną większość wśród mieszkańców wsi, aż do XX w. Z saskich mieszkańców, których wcześniej było kilkuset, po emigracji do Niemiec w latach 80. i 90. XX wieku pozostało zaledwie kilkadziesiąt osób. Obecnie większość mieszkańców wsi stanowią Romowie.

Odizolowaniu od głównych szlaków komunikacyjnych (trwającemu do dziś) wieś zawdzięcza zachowanie dawnego saskiego układu urbanistycznego, któremu (wraz z kościołem warownym) zawdzięcza wpisanie na listę światowego dziedzictwa kulturalnego UNESCO. Przy głównym trakcie oraz dwóch ulicach biegnących do kościoła znajdują się typowe saskie gospodarstwa.

W 2006 r. książę Karol kupił i odrestaurował jedną z saksońskich posesji we wsi[1].

Kościół warowny

[edytuj | edytuj kod]

Kościół warowny znajduje się na południowo-zachodnim krańcu wsi. Już w XII w., przed przybyciem tutaj Sasów, powstał tu mały romański kościół zbudowany przez zamieszkujących tutaj Szeklerów. Wraz z przybyciem Sasów zaczęła się stopniowa rozbudowa świątyni – ostatecznie powstała gotycka trzynawowa bazylika z potężną wieżą (wzniesioną jeszcze w XIII w. jako główny punkt obronny, dominujący i dzisiaj nad całym zespołem), a ponadto kościół ufortyfikowano i otoczono murami obronnymi. Rozbudowa kompleksu następowała przez stulecia, aż do XVII w. W murach obronnych, od ich wewnętrznej strony, umieszczono pomieszczenia służące jako schronienie dla mieszkańców wsi i ich dobytku podczas częstych najazdów zza Karpat.

Od XVI w. kościół jest świątynią ewangelicką. Chrzcielnica kościelna została wykonana z romańskiego kapitela. W XVIII w. sklepienia kościoła zmieniono na drewniany strop.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. In the land of Dracula, a property revamp: Prince Charles renovates Transylvanian home. [w:] Mail Online [on-line]. 2010-06-28. [dostęp 2013-07-19].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Łukasz Galusek, Aleksandru Dumitru, Tomasz Poller: Transylwania. Twierdza rumuńskich Karpat. Kraków: Wydawnictwo Bezdroża, 2003, s. 192–195. ISBN 83-918869-0-5.
  • Witold Korsak, Jacek Tokarski: Rumunia. Bielsko-Biała: Pascal, 2004, s. 362–363. ISBN 83-7304-380-2.
  • Łukasz Galusek, Michał Jurecki: Rumunia. Przestrzeń – sztuka – kultura. Olszanica: Wydawnictwo Bosz, 2008, s. 44–45. ISBN 978-83-7576-038-5.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]