Vernon Forrest
| Pseudonim |
The Viper | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
12 stycznia 1971 | ||||||
| Data i miejsce śmierci |
25 lipca 2009 | ||||||
| Obywatelstwo | |||||||
| Styl walki |
praworęczny | ||||||
| Kategoria wagowa |
półśrednia | ||||||
| Bilans walk zawodowych[a] | |||||||
| Liczba walk |
45 | ||||||
| Zwycięstwa |
41 | ||||||
| Przez nokauty |
29 | ||||||
| Porażki |
3 | ||||||
| Remisy |
0 | ||||||
| Nieodbyte |
1 | ||||||
| Dorobek medalowy | |||||||
| |||||||
| |||||||
Vernon Forrest (ur. 12 stycznia 1971 w Auguście, zm. 25 lipca 2009 w Atlancie) – amerykański bokser, były zawodowy mistrz świata organizacji WBC oraz IBF w kategorii półśredniej (do 147 funtów) oraz WBC (dwukrotnie) w kategorii lekkośredniej (do 154 funtów).
Kariera amatorska
[edytuj | edytuj kod]Jego bilans walk amatorskich to 225 zwycięstw i 16 porażek. W 1991 roku został amatorskim mistrzem Stanów Zjednoczonych w kategorii lekkopółśredniej[1]. W tym samym roku zdobył srebrny medal na Mistrzostwach Świata w Sydney. Po drodze do finału pokonał kolejno Michele Piccirillo (33:15), Narę Ciantrapona (22:6), Petera Richardsona (33:18) i Candelario Duvergela (dyskwalifikacja w pierwszej rundzie). W walce finałowej przegrał z Kostią Cziu (32:9)[2].
W 1992 roku wystąpił na Igrzyskach Olimpijskich w Barcelonie, przegrał jednak już w swojej pierwszej walce w tym turnieju z Peterem Richardsonem[3].
Kariera zawodowa
[edytuj | edytuj kod]Pierwszą zawodową walkę stoczył w listopadzie 1992 roku. 28 sierpnia 1999 roku, w swojej trzydziestej walce, pokonał przez techniczny nokaut w siódmej rundzie byłego mistrza świata WBA w kategorii lekkośredniej, Santiago Samaniego[4], a pięć miesięcy później byłego mistrza IBF w tej samej kategorii wagowej, Vince’a Phillipsa[4].
Mistrzostwo świata IBF w kategorii półśredniej
[edytuj | edytuj kod]Po tym jak Félix Trinidad zrzekł się tytułu mistrza świata IBF w kategorii półśredniej z powodu zmiany kategorii wagowej na wyższą, Forrest dostał szansę walki o wakujący tytuł. 26 sierpnia 2000 roku zmierzył się z bokserem z Gujany, Raulem Frankiem. Walka została uznana za nieodbytą po tym, jak w trzeciej rundzie sędzia przerwał pojedynek ze względu na duże rozcięcie skóry Franka po niezamierzonym uderzeniu głową[5]. Do walki rewanżowej między tymi pięściarzami doszło 12 maja 2001. Forrest wygrał na punkty i zdobył pas mistrzowski[4].
W sierpniu 2001 roku w nietytułowej walce znokautował w czwartej rundzie Edgara Ruiza[6], a następnie zrzekł się tytułu.
Mistrzostwo świata WBC w kategorii półśredniej
[edytuj | edytuj kod]26 stycznia 2002 roku odebrał Shane Mosleyowi tytuł mistrza świata WBC w kategorii półśredniej, pokonując go na punkty jednogłośną decyzją sędziów (Mosley w drugiej rundzie dwukrotnie leżał na deskach)[7]. Bokserzy spotkali się ponownie sześć miesięcy później – Forrest ponownie wygrał na punkty[8].
25 stycznia 2003 roku, w swojej drugiej obronie mistrzowskiego pasa, przegrał przez techniczny nokaut w trzeciej rundzie z mistrzem WBA, Ricardo Mayorgą. Forrest był liczony już w pierwszej rundzie, a w rundzie trzeciej po tym, jak kolejny raz leżał na deskach, sędzia przerwał walkę[9]. Pojedynek rewanżowy, który odbył się 12 lipca 2003 roku, zakończył się kontrowersyjnym rezultatem – zwycięstwem Mayorgi decyzją większości na punkty[10].
Kłopoty ze zdrowiem
[edytuj | edytuj kod]Forrest z powodu kontuzji przez następne dwa lata nie stoczył ani jednego pojedynku. W 2005 roku stoczył dwie zwycięskie walki, pokonując przez techniczny nokaut Sergio Riosa (w drugiej rundzie)[4] i Elco Garcię (w rundzie dziesiątej)[11]. W następnym roku walczył tylko raz – po kontrowersyjnej decyzji sędziów pokonał byłego mistrza świata WBA w kategorii półśredniej, Ike’a Quarteya[12].
Mistrzostwo świata WBC w kategorii junior średniej
[edytuj | edytuj kod]Po tym jak Floyd Mayweather Jr. zrzekł się tytułu mistrza świata WBC w kategorii lekkośredniej, Forrest zmierzył się z Carlosem Manuelem Baldomirem w walce o wakujący tytuł. Forrest pokonał Argentyńczyka na punkty i zdobył pas mistrzowski[13]. 1 grudnia 2007 roku, w swojej pierwszej obronie, pokonał przez techniczny nokaut w jedenastej rundzie Włocha Michele Piccirillo[14]. Tytuł stracił 7 czerwca 2008 roku, przegrywając na punkty decyzją większości z rodakiem Sergio Morą[15]. Jednak już trzy miesiące później, w walce rewanżowej, zdecydowanie pokonał Morę na punkty i odzyskał tytuł (Mora w siódmej rundzie leżał na deskach)[16]. 21 maja 2009 roku federacja WBC odebrała mu jednak pas mistrzowski; powodem była przewlekła kontuzja, przez którą nie mógł zmierzyć się z tymczasowym mistrzem WBC w tej kategorii, Sergio Gabrielem Martínezem[17].
Śmierć
[edytuj | edytuj kod]25 lipca 2009 roku około godziny 23:00 Forrest został zastrzelony podczas próby kradzieży na stacji benzynowej w Atlancie. Forrest podróżował z jedenastoletnim synem swojej przyjaciółki. Podczas gdy chłopak poszedł do sklepu, bokser został zaatakowany przez dwóch mężczyzn. Jeden ze złodziei okradł go mierząc do niego z pistoletu, a następnie zaczął uciekać. Forrest, który również posiadał broń, zaczął go gonić. Podczas pogoni doszło do wymiany ognia. Kiedy bokser zrezygnował z pościgu i zawrócił w stronę samochodu, zobaczył drugiego z napastników. Podszedł do niego i chwilę rozmawiał, a następnie odwrócił się i zaczął odchodzić. W tym momencie został przez swojego rozmówcę siedem razy śmiertelnie postrzelony w plecy[18].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ 101.United States National Championships Colorado Springs, Colo. February 24 – March 2, 1991. amateur-boxing.strefa.pl. [dostęp 2014-08-06]. (ang.).
- ↑ 6.World Championships – Sydney, Australia – November 15-23 1991. amateur-boxing.strefa.pl. [dostęp 2014-08-06]. (ang.).
- ↑ 25.Olympic Games – Barcelona, Spain – July 27 – August 9 1992. amateur-boxing.strefa.pl. [dostęp 2014-08-06]. (ang.).
- ↑ a b c d Joey Knish: Vernon Forrest: Lost in the Trees. thesweetscience.com. [dostęp 2014-08-06]. (ang.).
- ↑ Vernon Forrest vs. Raul Frank (1st meeting). boxrec.com. [dostęp 2014-08-06]. (ang.).
- ↑ Vernon Forrest. boxinggurus.com. [dostęp 2014-06-08]. (ang.).
- ↑ Cliff Clark: Vernon Forrest Destroys The Sugarman, And The Odds Makers. boxing247.com. [dostęp 2014-08-06]. (ang.).
- ↑ Vernon Forrest vs. Shane Mosley (2nd meeting). boxrec.com. [dostęp 2014-08-06]. (ang.).
- ↑ Sonny Banerjee: Mayorga Smokes Forrest. infiniteboxing.com. [dostęp 2014-08-06]. (ang.).
- ↑ Tom Donelson: The Battle of New Orleans: Mayorga prevails. eastsideboxing.com. [dostęp 2014-08-06]. (ang.).
- ↑ Kent Appel: Vernon Forrest Knocks Out Elco Garcia to Headline Six Fight Card. eastsideboxing.com. [dostęp 2014-08-06]. (ang.).
- ↑ Graham Houston: Vernon Forrest W10 Ike Quartey. fightwriter.com. [dostęp 2014-08-06]. (ang.).
- ↑ Dan Rafael: Scorecard: Forrest dominates Baldomir in dubious title bout. ESPN.com. [dostęp 2014-08-06]. (ang.).
- ↑ Graham Houston: Vernon Forrest KO11 Michele Piccirillo. fightwriter.com. [dostęp 2014-08-06]. (ang.).
- ↑ Paul Strauss: Mora Does Herky Jerky to Win (Plus big wins for Pavlik, Williams & Lopez). eastsideboxing.com. [dostęp 2014-08-06]. (ang.).
- ↑ Vanessa McConnell: Golden Knockouts at the MGM Grand. eastsideboxing.com. [dostęp 2014-08-06]. (ang.).
- ↑ Martinez new WBC 154lb champ!. fightnews.com, 2009-05-21. [dostęp 2014-08-06]. (ang.).
- ↑ Dan Rafael: Former champion Forrest shot to death. ESPN.com, 2009-07-27. [dostęp 2014-08-06]. (ang.).
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Lista walk zawodowych Vernona Forresta. boxrec.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-03-25)].