Smerd
Smerd, smerda, smard, smurd – średniowieczne określenie grupy ludzi o niskim statusie społecznym pojawiające się do XIII wieku na Rusi[1], w Polsce i u Słowian połabskich.
W literaturze słowa tego, zamiennie z wyrazem czeladź, używał Józef Ignacy Kraszewski w powieści Stara baśń[2]. U Kraszewskiego Smerda to także nazwisko dowódcy drużyny książęcej[3].
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ [...] smard był już poddany kniaźki, jak czerń była poddaństwem bojarów i duchowieństwa [...], "Pamiętnik literacki" t. 68, w. 3-4 Instytut Badań Literackich (Polska Akademia Nauk). Ossolineum. 1977, s. 65.
- ↑ Tu smerdowie pijani lud rozstawiają, a serca dodają: - Hej, hej! To czerń, nie wojaki, licha drużyna, od sochy to i od radła, motłoch!, Józef Ignacy Kraszewski, Stara baśń, Zielona Sowa, Kraków 2004, s. 159.
- ↑ [...] Smerda powtórnie do stóp się pokłonił.– Od kmiecia Wisza wziąłem parobka, zdrów i silny, będzie oszczep i dzidę nosił. Ludzi mamy mało, miłościwy panie... Sykał stary wąż, ale musiał go dać… [...], Józef Ignacy Kraszewski: Stara baśń. Powieść z IX wieku. wolnelektury.pl. s. Tom I, akapity 429-430. [dostęp 2015-07-27].