Shiba
 Shiba-inu | |
| Inne nazwy |
Brushwood Dog |
|---|---|
| Kraj patronacki | |
| Wymiary | |
| Wysokość |
38,5–41,5 (psy), |
| Masa |
ok. 10 kg |
| Klasyfikacja | |
| FCI |
Grupa V, Sekcja 5, |
| Wzorce rasy | |
Shiba-inu (jap. 柴犬) – jedna z sześciu ras psów japońskich, należąca do szpiców i psów w typie pierwotnym, zaliczona do sekcji szpiców azjatyckich i ras pokrewnych. Nie podlega próbom pracy[1].
Zgodnie z klasyfikacją amerykańską należy do grupy psów pracujących[2].
Rys historyczny
[edytuj | edytuj kod]Shiba-inu pochodzi z górzystych terenów regionu Chūbu i stamtąd pochodzi jego nazwa, ale jej pochodzenie nie jest jasne. Słowo inu (犬) znaczy po japońsku „pies”, a shiba (柴) – „chrust”, „drewno na opał”, „czerwoną roślinność”[3] powszechną na obszarach, na których był używany do polowań na małą zwierzynę i ptactwo. Przyjmuje się też, że shiba mogło oznaczać „mały” w martwym już dialekcie lokalnym.
Zależnie od okolic, w których je hodowano, psy różniły się między sobą. Gdy w latach 1868–1912 przywieziono z Anglii psy podobne do angielskich seterów i pointerów, myślistwo zyskało w Japonii rangę sportu. Powszechnym stało się też krzyżowanie shiby z angielskimi przybyszami. W latach 1912–1926 shiba czystej rasy stała się niezmierną rzadkością, ograniczoną do swych pierwotnych obszarów. W zachowanie czystej rasy shiby zaangażowali się wtedy myśliwi i inne wykształcone osoby. Ratowanie ograniczonej liczby czystych w typie psów rozpoczęło się na poważnie od 1928 roku, a w 1934 ujednolicono ostatecznie wzorzec rasy. W 1937 roku shibę uznano za pomnik przyrody. Następnie rasę tę ciągle ulepszano, aby stała się taką, jaką jest znana obecnie[4][5].
Użytkowość
[edytuj | edytuj kod]
Początkowo shiba był używany do polowań na ptactwo i małą zwierzynę. Obecnie jest to rasa psów do towarzystwa.
Szata i umaszczenie
[edytuj | edytuj kod]Umaszczenie (trzy główne kolory): rudy, czarny i sezamowy, możliwe białe znaczenia na podbrzuszu, łapach i okolicach kufy. Sezamowa sierść jest mieszanką rudej i czarnej. Mogą mieć białą część podobną do psów o czarnej sierści. Istnieje niewielka liczba siwowłosych shiba-inu[5].
Szata: okrywowy włos twardy, szorstki i prosty. Podszerstek miękki i gęsty. Kłąb i zad pokryty jest nieco dłuższym włosem – włos na ogonie jest dłuższy niż na reszcie ciała.
Charakter i usposobienie
[edytuj | edytuj kod]Shiba jest psem niezależnym, jednak lojalnym i przywiązanym do osób, które zdobędą jego zaufanie. Ma dobry kontakt z dziećmi, powinien jednak przebywać w domu tylko ze starszymi dziećmi, które traktują zwierzęta we właściwy sposób. Nie jest polecany dla rodzin z niemowlętami i małymi dziećmi. Wobec nieznajomych zwykle zachowuje dystans, jest nieufny. Łatwo przystosowuje się do życia w różnych warunkach, wymaga jednak regularnych ćwiczeń na smyczy lub na terenie zamkniętym. W przypadku braku odpowiedniej dawki ruchu posiada tendencję do niszczenia przedmiotów w domu. Jest bardzo zaborczy w stosunku do swoich zabawek, jedzenia i innych przedmiotów, które uznaje za swoją własność. W celu zapobiegnięcia wystąpienia negatywnych cech charakteru zalecana jest jak najwcześniejsza socjalizacja i trening psa, najlepiej przez wykwalifikowanego trenera[6][7].
Budowa
[edytuj | edytuj kod]- głowa: czoło szerokie, policzki dobrze rozwinięte, stop wyraźnie zaznaczony, kufa prosta z lekkimi, krótkimi faflami, przylegającymi, nos powinien być czarny, zgryz nożycowy
- oczy: nieduże, trójkątne, koloru ciemnobrązowego, lekko skośne
- uszy: małe, stojące, trójkątne, nastawione do przodu
- szyja: gruba, mocna, proporcjonalna do głowy i tułowia
- sylwetka: grzbiet prosty i silny, lędźwie szerokie, silnie umięśnione, żebra umiarkowanie wysklepione, klatka piersiowa głęboka, brzuch podciągnięty
- ogon: wysoko osadzony, wysoko noszony, zakręcony nad grzbietem, ogon opuszczony sięga prawie do stawów skokowych
- kończyny przednie: proste, łopatka ukośna, łokcie przylegające
- kończyny tylne: udo długie, podudzie krótkie, dobrze rozwinięte
- stopa: palce ścisłe, zwarte, stopa wysklepiona, paznokcie mocne
- ruch: lekki i dynamiczny
- proporcja wysokości i długości 10:11
Pozostałe informacje
[edytuj | edytuj kod]- Shiba-inu jest najmniejszym z przedstawicieli japońskich szpiców[4].
- Na podstawie zdjęcia jednego z psów tej rasy powstał popularny mem internetowy o nazwie „pieseł”.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. s. 197.
- ↑ Ammy Marder, Debra Horwitz: Nasz pies. Poradnik dla właścicieli psów. s. 135.
- ↑ Kenkyusha's New Japanese-English Dictionary. Tokyo: Kenkyusha Limited, 1991, s. 545, 1515. ISBN 4-7674-2015-6.
- ↑ a b Eva Maria Krämer: Rasy psów. s. 84.
- ↑ a b 柴犬 Shibainu. 日本犬保存会. [dostęp 2021-03-16]. (jap.).
- ↑ American Kennel Club: Shiba Inu Page. [dostęp 2014-02-24]. (ang.).
- ↑ PetWave: Shiba Inu - Temperament & Personality. [dostęp 2014-02-24]. (ang.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. Warszawa: Carta Blanca. Grupa Wydawnicza PWN, 2012. ISBN 978-83-7705-179-5.
- Eva Maria Krämer: Rasy psów. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Multico, 1998. ISBN 83-7073-122-8.