[go: up one dir, main page]
Przejdź do zawartości

Sarina Wiegman

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Sarina Wiegman
Ilustracja
Sarina Wiegman jako selekcjonerka reprezentacji Anglii (2022)
Pełne imię i nazwisko

Sarina Petronella Wiegman-Glotzbach

Imię i nazwisko przy narodzeniu

Sarina Petronella Wiegman[1][2][3]

Data i miejsce urodzenia

26 października 1969
Haga

Pozycja

środkowa pomocniczka, obrończyni

Informacje klubowe
Klub

Anglia (trenerka)

Kariera juniorska
Lata Klub
GSC ESDO
HSV Celeritas
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
1987–1988 KFC '71
1989 North Carolina Tar Heels 24 (4)
1994–2003 Ter Leede
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
1987–2001  Holandia 99 (3)
Kariera trenerska
Lata Drużyna
2006–2007 Ter Leede
2007–2014 ADO Den Haag
2014–2017 Holandia (asystentka)
Holandia U-19 (koordynatorka)
2015 Holandia (tymczasowa)
2016 Jong Sparta Rotterdam (asystentka)
2016–2017 Holandia (tymczasowa)
2017–2021 Holandia
2021– Anglia
  1. ↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Odznaczenia
Rycerz Krzyża Wielkiego Orderu Oranje-Nassau (Holandia)
Multimedia w Wikimedia Commons

Sarina Petronella Wiegman (ur. 26 października 1969 w Hadze) – holenderska piłkarka grająca na pozycji środkowej pomocniczki[4][5], potem obrończyni[4], reprezentantka kraju, trenerka.

Kariera piłkarska

[edytuj | edytuj kod]

Kariera juniorska

[edytuj | edytuj kod]

Sarina Wiegman urodziła się w Hadze i już w młodym wieku zaczęła grać w piłkę nożną na ulicy. W 1975 roku dołączyła do klubu GSC ESDO z siedzibą w Wassenaar, w którym grała z chłopcami. Następnie dołączyła do HSV Celebritas, gdzie mogła grać w kobiecej drużynie.

Kariera profesjonalna

[edytuj | edytuj kod]

Wiegman w 1987 roku została zawodniczką KFC '71, z którym w tym samym roku zdobyła Puchar Holandii. W klubie grała do 1988 roku.

W tym samym roku podczas Turnieju Zaproszenia Kobiet 1988 w Chinach poznała ówczesnego selekcjonera reprezentacji Stanów Zjednoczonych, Ansona Dorrance'a, który wkrótce zaprosił Wiegman na studia na Uniwersytecie Karoliny Północnej w Chapel Hill, gdzie w 1989 roku grała w kobiecej drużynie North Carolina Tar Heels z takimi zawodniczkami, jak m.in.: Mia Hamm, Kristine Lilly, Carla Overbeck[6][7], z którymi zdobyła mistrzostwo NCAA po wygranej w finale 2:0 z uniwersytecką drużyną Colorado College, Colorado College Tigers, rozegranym na Method Road Soccer Stadium w Raleigh w stanie Karolina Północna[8]. Po powrocie do Holandii opisała jakość amerykańskiej piłki nożnej jako na „najwyższym poziomie”, co stanowiło wyraźną przepaść z kobiecą piłką nożną w Holandii, gdyż wszystkie zawodniczki dodatkowo musiały pracować (Wiegman do końca kariery piłkarskiej była nauczycielką WF-u)[6][7].

W 1994 roku została zawodniczką Ter Leede, z którym dwukrotnie zdobyła mistrzostwo Holandii (2001, 2003) oraz Puchar Holandii 2001[8]. Po sezonie 2002/2003 zakończyła karierę piłkarską z powodu drugiej ciąży[2].

Kariera reprezentacyjna

[edytuj | edytuj kod]

Sarina Wiegman w latach 1987–2001 w reprezentacji Holandii, w której była wieloletnim kapitanem, rozegrała 104 mecze, w których zdobyła 3 gole[6][8][7].

Pierwszy raz powołanie do reprezentacji Holandii dostała w 1986 roku, jednak debiut w niej zaliczyła 23 maja 1987 roku z reprezentacją Norwegii pod wodzą selekcjonera Dicka Advocaata, dla którego to był jedyny mecz w roli trenera kobiecej drużyny Pomarańczowych[6][7].

W 1988 roku grała na Turnieju Zaproszenia Kobiet 1988 w Chinach, w którym dotarła do ćwierćfinału, w którym 8 czerwca 1988 roku na New Plaza Stadium w Foshan drużyna Pomarańczowych przegrała 2:1 z reprezentacją Brazylii[7].

9 kwietnia 2001 roku na Sportpark De Pas w Elst w zremisowanym 1:1 meczu eliminacyjnym mistrzostw Europy 2001 z reprezentacją Danii zaliczyła swój 100. mecz w drużynie Pomarańczowych[6][9], za co 11 kwietnia 2001 roku została uhonorowana tarczą przyznaną przez ówczesnego selekcjonera męskiej reprezentacji Holandii, Louisa van Gaala[6], który powiedział:

Mam duży szacunek dla Sariny. Dla mężczyzn wszystko jest zaaranżowane. Tutaj jest to znacznie trudniejsze.

Swój ostatni mecz w drużynie Pomarańczowych rozegrała 14 czerwca 2001 roku na Stadionie Na Bašte w Lázně Bohdaneč w przegranym 2:0 meczu eliminacyjnym mistrzostw Europy 2001 z reprezentacją Czech[10]. Później ujawniono, że 5 meczów Wiegman w drużynie Pomarańczowych były z reprezentacjami niezrzeszonymi z FIFA, w związku z czym oficjalny bilans Wiegman w drużynie Pomarańczowych wynosi 99 meczów i 3 gole[11].

Kariera trenerska

[edytuj | edytuj kod]

Wczesna kariera

[edytuj | edytuj kod]

Sarina Wiegman po zakończeniu kariery piłkarskiej rozpoczęła karierę trenerską. 24 stycznia 2006 roku została trenerką Ter Leede, z którym w sezonie 2006/2007 zdobyła krajowy dublet: mistrzostwo i Puchar Holandii[8]. Następnie w latach 2007–2014 trenowała ADO Den Haag, a kilka miesięcy wcześniej, 20 marca 2007 roku utworzono kobiece Eredivisie[12]. Zdobyła mistrzostwo (2012) oraz dwukrotnie Puchar Holandii (2012, 2013)[13]. W 2012 roku otrzymała KNVB Bondsridder[1].

Reprezentacja Holandii

[edytuj | edytuj kod]

1 sierpnia 2014 roku została asystentką Rogera Reijnersa w reprezentacji Holandii oraz koordynatorem w reprezentacji Holandii U-19[13][14].

27 marca 2015 roku poinformowano o udziale Wiegman w organizowanym przez KNVB (Holenderski Związek Piłki Nożnej) kursie trenerskim, w którym wkrótce jako trzecia kobieta w Holandii: po Verze Pauw oraz Hesterine de Reus, uzyskała licencję trenerską[15]. 2 lipca 2015 roku rozpoczęła staż w Sparcie Rotterdam[16].

1 sierpnia 2015 roku, po odwołaniu Rogera Reijnersa ze stanowiska selekcjonera drużyny Pomarańczowych została jego tymczasowym następcą. 1 października 2015 roku została asystentką nowego selekcjonera drużyny Pomarańczowych, Arjana van der Laana[17][2].

31 lipca 2016 roku, po ukończeniu kursu trenerskiego organizowanego przez KNVB i rocznym stażu w Sparcie Rotterdam otrzymała licencję trenerską UEFA Pro[18]. W wywiadzie dla KNVB wyraziła swoją nadzieję na wyrównanie poziomu kobiecej piłki nożnej do męskiej piłki nożnej[18].

3 października 2016 roku została asystentką trenera Ole Tobiasena w występującej w sezonie 2016/2017 w Tweede Divisie Jong Sparcie Rotterdam, łącząc pracę asystentki selekcjonera drużyny Pomarańczowych[19], zostając tym samym pierwszą kobietą w holenderskiej profesjonalnej organizacji piłkarskiej[20][21].

23 grudnia 2016 roku, po zwolnieniu Arjana van der Laana ponownie została tymczasową, a od 13 stycznia 2017 roku nową selekcjonerką drużyny Pomarańczowych[22], a jej asystentem został Foppe de Haan[23][24].

Pół roku później drużyna Pomarańczowych wystartowała w mistrzostwach Europy 2017, których była gospodarzem. Jednak morale przed rozpoczęciem turnieju były niskie, gdyż drużyna Pomarańczowych przegrała 4 z 5 meczów towarzyskim[25], a Wiegman pracowała nad poprawą pewności siebie zawodniczek oraz zmianą stylu gry na bardziej ofensywny[25]. Drużyna Pomarańczowych niespodziewanie triumfowała w turnieju, po wygranej w finale 4:2 z reprezentacją Danii, rozegranym 6 sierpnia 2017 roku na De Grolsch Veste w Enschede[26][27], dodatkowo otrzymała pochwały za atrakcyjny styl gry[25][28]. Triumf w turnieju oznaczał pierwszy wielki sukces w kobiecej piłce nożnej, a Wiegman została drugim holenderskim trenerem, który triumfował z drużyną narodową w wielkim turnieju (po Rinusie Michelsie, który doprowadził męską reprezentację Holandii do triumfu w mistrzostwach Europy 1988). Wiegman za triumf w turnieju otrzymała wiele wyróżnień: 23 października 2017 roku Wiegman otrzymała nagrodę dla Najlepszego Trenera Kobiet FIFA 2017, wyprzedzając selekcjonera reprezentacji Danii Nilsa Nielsena oraz trenera Olympique Lyon Gérarda Prêcheura (ponownie otrzymała te wyróżnienie w 2020 roku)[29], natomiast 25 października 2017 roku wraz z zawodnikczkami została odznaczona Rycerzem Krzyża Wielkiego Orderu Oranje-Nassau.

Na mistrzostwach świata 2019 we Francji drużyna Pomarańczowych pod wodzą Wiegman dotarła do finału, w którym 7 lipca 2019 roku na Parc OL w Décines-Charpieu przegrała 2:0 z reprezentacją Stanów Zjednoczonych, zdobywając tym samym wicemistrzostwo świata, dzięki czemu ponownie otrzymała pochwały za styl gry[30] oraz po raz pierwszy w historii zakwalifikowała się do turnieju olimpijskiego (turniej olimpijski 2020 w Tokio w związku z pandemią COVID-19 odbył się w 2021 roku). 9 lipca 2019 roku ogłoszono o dodaniu podobizny Wiegman do ogrodu posągów KNVB za wkład w kobiecą piłkę nożną, zostając tym samym pierwszą kobietą z tym zaszczytem[31].

W 2020 roku została wybraną Najlepszym Trenerem Kobiecej Reprezentacji według IFFHS.

Na turnieju olimpijskim 2020 w Tokio drużyna Pomarańczowych dotarła do ćwierćfinału, w którym 30 lipca 2021 roku na International Stadium Yokohama w Jokohamie przegrała po serii rzutów karnych 4:2 (2:2 po dogrywce) z reprezentacją Stanów Zjednoczonych, po czym Wiegman została zwolniona z funkcji selekcjonera drużyny Pomarańczowych.

Reprezentacja Anglii

[edytuj | edytuj kod]

W sierpniu 2020 roku The FA (Angielski Związek Piłki Nożnej) poinformowała o podpisaniu z Wiegman czteroletniego kontraktu z związku przejęciem przez nią od września 2021 roku funkcji selekcjonerki reprezentacji Anglii, zastępując tym samym na tym stanowisku Phila Neville'a[32]. Jednak Wiegman postanowiła zostać w reprezentacji Holandii, jednak po turnieju olimpijskim 2020 w Tokio została zwolniona, po czym ostatecznie przejęła funkcję selekcjonera drużyny Lwic, będąc tym samym pierwszą osobą spoza Wielkiej Brytanii pełniącą tę funkcję[33][34]. Po rezygnacji Phila Neville'a przed końcem kontraktu, w styczniu 2021 roku tymczasowym selekcjonerem drużyny Lwic, do czasu przejęcia funkcji przez Wiegman została Norweżka Hege Riise[35].

Pierwszy mecz Wiegman w roli selekcjonerki reprezentacji Anglii miał miejsce 17 września 2021 roku na St Mary’s Stadium w Southampton i zakończył się on wygraną 8:0 z reprezentacją Macedonii Północnej w meczu eliminacyjnym mistrzostw świata 2023[36].

30 listopada 2021 roku na Keepmoat Stadium w Doncaster reprezentacja Anglii wygrała w meczu eliminacyjnym mistrzostw świata 2023 wygrała 20:0 z reprezentacją Łotwy, ustanawiając tym samym rekord względem najwyższego zwycięstwa (porzedni rekord to 13:0 z reprezentacją Węgier w 2005 roku) oraz utrzymując przy tym serię 100% wygranych meczów, przy stosunku goli 53:0 w pierwszych 6 meczach[37].

W 2022 roku reprezentacji Anglii triumfowała najpierw w Arnold Clark Cup[38], potem w mistrzostwach Europy 2022 (była także gospodarzem turnieju), po wygranej 31 lipca 2022 roku w finale na Stadionie Wembley w Londynie 2:1 po dogrywce z reprezentacją Niemiec[39], dzięki czemu została czwartym trenerem w historii turnieju, który obronił tytuł oraz pierwszym trenerem, który wygrał turniej z dwiema różnymi reprezentacjami (poprzednio z reprezentacją Holandii na mistrzostwach Europy 2017)[40], a także 25 sierpnia 2022 roku za ten triumf zdobyła nagrodę Trenera Roku Kobiet UEFA w sezonie 2021/2022[41]. Tym samym Anglia jest pierwszym krajem, który triumfował w międzynarodowych rozgrywkach obu płci (męska reprezentacja Anglii wygrała mistrzostwa świata 1966)[42].

Sukcesy

[edytuj | edytuj kod]

Zawodnicze

[edytuj | edytuj kod]
KFC '71
North Carolina Tar Heels
Ter Leede

Trenerskie

[edytuj | edytuj kod]
Ter Leede
ADO Den Haag
Reprezentacja Holandii
Reprezentacja Anglii

Indywidualne

[edytuj | edytuj kod]

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Sarina Wiegman ma męża Martena Glotzbacha, z którym ma dwie córki: Lauren i Sachę[43].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b Wissink en Wiegman bondsridder [data dostępu: 2012-04-05] (niderl.)
  2. ↑ a b c Sarina Wiegman: “Wij gaan ons plaatsen voor de Olympische Spelen” [data dostępu: 2016-03-01] (niderl.)
  3. ↑ Women's Olympic Football Tournament Tokyo 2020: Squad list, Netherlands (ang.)
  4. ↑ a b De barrières zijn bijna geslecht [data dostępu: 2001-11-17] (niderl.)
  5. ↑ North Carolina Soccer does a number on Opposition [data dostępu: 1989-09-19] (ang.)
  6. ↑ a b c d e f Recordinternational zonder miljoenen [data dostępu: 2001-04-11] (niderl.)
  7. ↑ a b c d e Fred Buddenberg. Voetbalsters debuteren op WK, dat ontgaat Nederland niet. „Trouw”, s. 4, 2015-06-06. (niderl.). 
  8. ↑ a b c d Portret Sarina Wiegman [data dostępu: 2012-04-28] (niderl.)
  9. ↑ Wedstrijdverslag: Nederland – Denemarken
  10. ↑ Wedstrijdverslag: Tsjechië – Nederland (niderl.)
  11. ↑ Sarina Wiegman w bazie Onsoranje.nl (niderl.)
  12. ↑ Sarina Wiegman trainer damesteam ADO DH [data dostępu: 2007-04-24] (niderl.)
  13. ↑ a b Sarina Wiegman assistent bij de Oranje vrouwen [data dostępu: 2014-07-01] (niderl.)
  14. ↑ Sarina Wiegman verruilt ADO Den Haag voor Oranje [data dostępu: 2014-07-01] (niderl.)
  15. ↑ Wiegman derde vrouw die voor hoogste trainersdiploma gaat [data dostępu: 2015-03-27] (niderl.)
  16. ↑ Sarina Wiegman Stagiair Bij Technische Staf A-Selectie [data dostępu: 2015-07-02] (niderl.)
  17. ↑ Van der Laan replaces Reijners as Dutch coach [data dostępu: 2015-09-24] (ang.)
  18. ↑ a b Sarina Wiegman: 'Vrouwen moeten veel brutaler worden [data dostępu: 2016-07-31] (niderl.)
  19. ↑ Sarina Wiegman Tijdelijk Assistent Jong Sparta [data dostępu: 2016-10-03] (niderl.)
  20. ↑ Sparta zorgt voor primeur met kans voor trainster Wiegman [data dostępu: 2016-10-03] (niderl.)
  21. ↑ Primeur in Nederlands voetbal: een vrouw op de bank [data dostępu: 2016-10-03] (niderl.)
  22. ↑ Van der Laan leaves Netherlands job after just fifteen months [data dostępu: 2016-12-23] (ang.)
  23. ↑ Wiegman bondscoach Oranje-vrouwen, De Haan assistent [data dostępu: 2017-01-13] (ang.)
  24. ↑ Sarina Wiegman bondscoach Nederlands vrouwenelftal [data dostępu: 2017-01-13] (ang.)
  25. ↑ a b c Holland victory a triumph for Dutch flair and Sarina Wiegman’s tactical nous [data dostępu: 2017-08-07] (ang.)
  26. ↑ Europese titel is triomf van collectief voor Oranje Leeuwinnen [data dostępu: 2017-08-06] (niderl.)
  27. ↑ Oranje Europees kampioen na spectaculaire finale [data dostępu: 2017-08-07] (niderl.)
  28. ↑ Netherlands Women 4–2 Denmark Women (niderl.)
  29. ↑ EK-winnaar Wiegman gelauwerd als beste coach [data dostępu: 2017-10-23] (niderl.)
  30. ↑ Dutch women downhearted but have makings of future champions [data dostępu: 2019-07-07] (ang.)
  31. ↑ Wiegman voegt zich tussen illustere namen en krijgt standbeeld bij KNVB [data dostępu: 2019-07-09] (niderl.)
  32. ↑ England Women appoint Sarina Wiegman as new head coach [data dostępu: 2020-08-14] (ang.)
  33. ↑ Sarina Wiegman will become our new England Women's head coach from September 2021 [data dostępu: 2020-08-13] (ang.)
  34. ↑ England women: Sarina Wiegman to succeed Phil Neville in September 2021 [data dostępu: 2020-08-14] (ang.)
  35. ↑ Hege Riise: the quiet Norway legend given temporary charge of England women [data dostępu: 2021-02-21] (ang.)
  36. ↑ England deliver thrashing in Wiegman's first match [data dostępu: 2021-09-17] (ang.)
  37. ↑ England put 20 past Latvia in record victory [data dostępu: 2021-11-30] (ang.)
  38. ↑ England 3 - 1 Germany [data dostępu: 2022-02-23] (ang.)
  39. ↑ England beat Germany to win first major women's trophy [data dostępu: 2022-07-31] (ang.)
  40. ↑ Euro 2022 final: Women's football will never be the same again [data dostępu: 2022-07-31] (ang.)
  41. ↑ England's Sarina Wiegman wins 2021/22 UEFA Women's Coach of the Year award [data dostępu: 2022-08-25] (ang.)
  42. ↑ England crowned Euro 2022 champions after Kelly sinks Germany in extra time [data dostępu: 2022-07-31] (ang.)
  43. ↑ Power naps and big steaks: meet Sarina Wiegman, the new England Women head coach [data dostępu: 2020-08-15] (ang.)

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Składy reprezentacji Holandii
Skład reprezentacji Holandii na Mistrzostwach Europy Kobiet 2017

Holandia

Skład reprezentacji Holandii na Mistrzostwach Świata Kobiet 2019

Holandia

Skład reprezentacji Holandii na Igrzyskach Olimpijskich 2020

Holandia

Skład reprezentacji Anglii na Mistrzostwach Europy Kobiet 2022

Anglia

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Sarina_Wiegman&oldid=73727589”