[go: up one dir, main page]

Przejdź do zawartości

Samorząd Regionu Ma’ale Josef

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Samorząd Regionu Ma’ale Josef
מועצה אזורית הגליל העליון
region
ilustracja
Państwo

 Izrael

Dystrykt

Dystrykt Północny

Siedziba

Gornot ha-Galil

Powierzchnia

180 km²

Populacja (2011)
• liczba ludności


9031

• gęstość

50 os./km²

Szczegółowy podział administracyjny
Liczba kibuców

0

Liczba moszawów

16

Liczba innych wsi

6

Położenie na mapie Izraela
Położenie na mapie
Strona internetowa

Samorząd Regionu Ma’ale Josef (hebr. מועצה אזורית מעלה יוסף, Mo'etza Azurit Ma’ale Josef; ang. Ma’ale Josef Regional Council) – samorząd regionu położony w Dystrykcie Północnym, w Izraelu.

Położenie

[edytuj | edytuj kod]

Samorząd regionu jest położony w górzystej okolicy północno-zachodniej części Górnej Galilei przy granicy z Libanem, pomiędzy miastem Ma’alot-Tarszicha a miejscowością Szelomi.

Podział administracyjny

[edytuj | edytuj kod]

Samorząd Regionu Ma’ale Josef jest położony w Poddystrykcie Akka, w Dystrykcie Północnym Izraela.

Demografia

[edytuj | edytuj kod]

Samorząd regionu skupia 22 osady rolnicze, których mieszkańcami są w 97,1% Żydzi i 2,9% inni. Według danych Centralnego Biura Statystyki w 2011 roku w samorządzie mieszkało 24200 osób. Jest to populacja typowo wiejska. Według danych z 2010, przyrost naturalny w porównaniu do poprzedniego roku wyniósł 1,4%. W roku tym urodziło się 179 dzieci, a zmarło 35 osób. Całkowity przyrost naturalny wyniósł 144 osoby[1].


Populacja pod względem wieku (2011)
Wiek (w latach) Procent populacji w %
0 – 4 9,1
5 – 9 9,1
10 – 14 8,4
15 – 19 7,3
20 – 29 15,9
30 – 44 20,9
45 – 59 19,0
60 – 64 3,9
65 – 6,3


Historia

[edytuj | edytuj kod]
Samorząd Regionu Ma’ale Josef
Widok na moszaw Ja’ara
Widok na moszaw Goren
Widok na moszaw Lappidot
Posterunek policji w moszawie Me’ona
Widok na moszaw Szomera
Fort Tegart w moszawie Szomera
Widok na wieś Gornot ha-Galil
Fort Tegart we wsi Mattat
Widok z lotu ptaka na wieś Micpe Hilla

Po długich wiekach panowania osmańskiego w 1918 roku cała Palestyna w wyniku I wojny światowej znalazła się pod panowaniem Brytyjczyków, którzy utworzyli Mandat Palestyny. Tutejsze ziemie były wówczas całkowicie zdominowane przez ludność arabską. Z tego powodu żydowskie organizacje syjonistyczne napotykały na duże trudności przy wykupie gruntów, co uniemożliwiało rozwój osadnictwa żydowskiego. W wyniku arabskiego powstania w Palestynie (1936–1939) Brytyjczycy wznieśli w tym rejonie szereg fortów Tegart (obecnie posterunki policji lub bazy wojskowe Sił Obronnych Izraela). Przyjęta 29 listopada 1947 roku Rezolucja Zgromadzenia Ogólnego ONZ nr 181 przyznała ten obszar państwu arabskiemu[2]. Gdy kilka dni później wybuchła wojna domowa w Palestynie, siły Arabskiej Armii Wyzwoleńczej rozpoczęły atakowanie żydowskich linii komunikacyjnych w całej Galilei. Po proklamacji niepodległości Izraela w maju 1948 roku wybuchła I wojna izraelsko-arabska. W maju 1948 roku Izraelczycy przeprowadzili operację „Ben-Ami”, podczas której wysiedlono część nadmorskich arabskich wiosek, zabezpieczając tamtejsze linie komunikacyjne. W lipcu 1948 roku przeprowadzono operację „Dekel, a w październiku 1948 roku operację „Hiram, w wyniku których usunięto arabskie siły z Galilei. Izraelska armia wysiedliła i zniszczyła wówczas liczne wsie arabskie w Galilei. Pomimo to tutejsze ziemie nadal pozostawały zdominowane przez Arabów.

Żydowskie osadnictwo w tej części Galilei rozpoczęło się dopiero w drugiej połowie XX wieku. Jako pierwszy został założony w czerwcu 1949 roku moszaw Elkosz. Zamieszkali w nim imigranci z Jemenu, do których później dołączyli imigranci z Kurdystanu[3]. W zachowanych domach zniszczonej arabskiej wioski Tarbicha utworzono moszaw Szomera. Zamieszkali w nich imigranci z Węgier i Rumunii, jednak ciężkie warunki życia oraz duża izolacja w górzystym przygranicznym terenie spowodowały, że jeszcze tego samego roku osada została opuszczona. Krótko później byli członkowie paramilitarnej żydowskiej organizacji Irgun i prawicowej partii politycznej Herut utworzyli moszaw Hosen. W tym samym roku powstał także moszaw Me’ona, w którym zamieszkali imigranci z Afryki Północnej i Rumunii[4]. Większość wiosek powstała w latach 50. i latach 60. XX wieku. Agencja Żydowska skierowała tutaj głównie nowych imigrantów z Azji i Afryki Północnej. W 1950 roku imigranci z Maroka odbudowali opuszczony moszaw Szomera, a imigranci z Jemenu utworzyli moszawy Curi’el i Goren. Nie mieli oni wcześniej żadnego doświadczenia w rolnictwie, a warunki życia były niezwykle ciężkie. Mieszkano w namiotach, a wodę najczęściej sprowadzano z dużej odległości. Z tego powodu osady te zostały opuszczone i ponownie zasiedlone później (w 1951 r. odbudowano Goren, a w 1952 r. w Curi’el zamieszkali imigranci z Maroka). W 1950 roku powstały także moszawy Ja’ara i En Ja’akow (zasiedlony przez imigrantów z Iraku). Ten ostatni został opuszczony i w 1953 roku dzięki straniom Agencji Żydowskiej odbudowany przez imigrantów z Iranu i Kurdystanu[5]. W 1952 roku imigranci z Tunezji i Iranu założyli moszaw Awdon[6]. W lutym 1955 roku imigranci z Maroka założyli moszaw Peki’in Chadasza. Celem jego powstania było wzmocnienie żydowskiej obecności w obszarze druzyjskiej miejscowości Peki’in. W 1960 roku został założony moszaw Ewen Menachem[7].

W 1963 roku powstał Samorząd Regionu Ma’ale Josef, początkowo pod nazwą Samorządu Regionu Ma'ale HaGalil. Gromadził on wówczas 14 osad wiejskich, a siedziba biur znajdowała się w moszawie Me’ona. W 1966 roku władze rozpoczęły realizację rządowego programu Sof Sof, którego celem było wzmocnienie żydowskiej obecności na granicy z Libanem. Siłami mieszkańców okolicznych osad utworzono w 1966 roku moszaw Netu’a, a rok później moszawy Zarit i Szetula. Ta ostatnia osada została jednak szybko opuszczona. W styczniu 1969 roku palestyńscy terroryści przeniknęli granicę i wysadzili jeden z opuszczonych domów położony na samej krawędzi moszawu[8]. Ponownie zwróciło to uwagę na konieczność zasiedlenia tego pustego odcinka granicy, aby w ten sposób poprawić jego bezpieczeństwo. Podłączono więc wodę i energię elektryczną, a w marcu 1969 roku do moszawu przyjechali imigranci z Kurdystanu[9]. W 1975 roku samorząd regionu przyjął obecną nazwę, na cześć wieloletniego dyrektora w Żydowskim Funduszu Narodowym, Josefa Weitza. W 1978 roku rozpoczęto realizację rządowego projektu Perspektywy Galilei, którego celem było wzmocnienie pozycji demograficznej społeczności żydowskiej na północy kraju. Powstał wtedy moszaw Lappidot, rok później wieś Mattat, a w 1980 roku moszaw Manot oraz wioski Abbirim, Gornot ha-Galil, Micpe Hilla i Gita. Ta ostatnia osada została jednak szybko opuszczona. Ponowne zasiedlenie wioski miało miejsce w 1993 roku. Zamieszkali w niej wówczas imigranci z krajów byłego ZSRR[10]. Jako ostatnia, w 1998 roku, powstała wieś Newe Ziw[11]. Do 1992 roku do Samorządu Regionu Ma’ale Josef należała wieś Haraszim, która później dołączyła do Samorządu Regionu Misgaw.

12 lipca 2006 roku w obszarze tym doszło do incydentu w Zarit-Szetula. Pod osłoną ostrzału rakietowego na moszaw Ewen Menachem oddział Hezbollahu zabił trzech i wziął do niewoli dwóch żołnierzy izraelskich[12]. Odbywali oni rutynowy patrol granicy izraelsko-libańskiej. Kolejnych pięciu żołnierzy poniosło śmierć w trakcie nieudanej próby odbicia zakładników. Zniszczeniu uległ także czołg armii izraelskiej. Incydent doprowadził do wybuchu II wojny libańskiej, podczas której na tutejsze osady spadły liczne pociski rakietowe wystrzelone z południowego Libanu.

Polityka

[edytuj | edytuj kod]

Władze administracyjne Samorządu Regionu znajdują się przy wiosce Gornot ha-Galil. Na oficjalnym godle samorządu widnieje wizerunek rozłożystego dębu. Oficjalna flaga jest w kolorze zielonym, z białym emblematem i napisami pośrodku[13].

Osiedla

[edytuj | edytuj kod]
Ochrona przyrody i turystyka
Rezerwat przyrody strumienia Keziw
Otoczenie strumienia Becet
Zamek Montfort
Jaskinia przy moszawie Zarit
Ruiny twierdzy krzyżowców przy wiosce Abbirim

W 16 moszawach i 6 wsiach żyje tutaj ponad 9 tys. mieszkańców.

Moszawy:

Wioski:
Komunalne:

Edukacja

[edytuj | edytuj kod]

We wszystkich osadach znajdują się przedszkola, natomiast szkoła podstawowa jest w moszawie Me’ona. Dzieci są także dowożone do szkoły podstawowej w moszawie Becet i szkoły średniej przy kibucu Kabri (Samorząd Regionu Matte Aszer)

Turystyka

[edytuj | edytuj kod]

Tutejszą atrakcją turystyczną są okoliczne wzgórza porośnięte naturalnymi lasami. Są to popularne tereny do przejażdżek konnych lub pieszych wędrówek po rezerwacie przyrody strumienia Becet i rezerwacie przyrody strumienia Keziw. Największą tutejszą atrakcją są położone w pobliżu ruiny zamku Montfort.

Gospodarka

[edytuj | edytuj kod]

Większość tutejszych osad spełnia funkcje mieszkalne, a ich mieszkańcy dojeżdżają do pracy w okolicznych strefach przemysłowych. Tylko niewielka liczba mieszkańców utrzymuje się z działalności typowo rolniczej, usług lub obsługi ruchu turystycznego. Według danych z 2010 przeciętne miesięczne wynagrodzenie pracowników w Samorządzie Regionu Ma’ale Josef wynosiło 7604 szekli (średnia krajowa: 7522 ILS).

Transport

[edytuj | edytuj kod]

Przez region przechodzi kilka głównych dróg. Z zachodu na wschód przebiega droga nr 89 i droga nr 899. Łączą się one z biegnącą z północy na południe drogą nr 70. W 2010 roku w regionie znajdowało się 4349 zarejestrowanych pojazdów mechanicznych, w tym 3242 samochodów. W ciągu tego roku doszło do trzech wypadków drogowych.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Regional Councils. [w:] Central Bureau of Statistics [on-line]. [dostęp 2013-09-02]. (hebr.).
  2. Oficjalna mapa podziału Palestyny opracowana przez UNSCOP. [w:] United Nations [on-line]. 1948. [dostęp 2013-09-02]. (ang.).
  3. Elkosh. [w:] Bet Alon [on-line]. [dostęp 2013-09-02]. (hebr.).
  4. Me’ona. [w:] Bet Alon [on-line]. [dostęp 2013-09-02]. (hebr.).
  5. Ein Ya'akov. [w:] Bet Alon [on-line]. [dostęp 2013-09-02]. (hebr.).
  6. Awdon. [w:] Bet Alon [on-line]. [dostęp 2013-09-02]. (hebr.).
  7. Ewen Menachem. [w:] Bet Alon [on-line]. [dostęp 2013-09-02]. (hebr.).
  8. Budynek mieszkalny wysadzony przez terrorystów z Libanu. „Ma’ariw”, 1969-01-08. [dostęp 2013-09-02]. (hebr.). 
  9. Shetula. [w:] Rom Galil [on-line]. [dostęp 2013-09-02]. (hebr.).
  10. Gitta. [w:] Bet Alon [on-line]. [dostęp 2013-09-03]. (hebr.).
  11. Newe Ziw. [w:] Bet Alon [on-line]. [dostęp 2013-09-03]. (hebr.).
  12. Amos Harel: Hezbollah kills 8 soldiers, kidnaps two in offensive on northern border. [w:] Ha-Arec [on-line]. 2006-07-13. [dostęp 2013-09-03]. (ang.).
  13. Dov Gutterman: Mo'atza Ezorit Ma’ale Josef. [w:] Flags of the World [on-line]. 2007-07-07. [dostęp 2013-09-03]. (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]