Pinot meunier
 Pinot meunier w Słowenii (2011) | |
| Gatunek |
winorośl właściwa |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Ważne regiony uprawy | |
| Identyfikator VIVC |
9278 |
| Przeznaczenie owoców |
wino, winogrono stołowe[1] |
| Kolor skórki |
czerwonoczarny |
| Cechy uprawowe | |
| Dojrzewanie |
wczesne[2] |
Pinot meunier – szczep winorośli o ciemnej skórce, jedna z trzech podstawowych odmian do produkcji szampana[3][4], któremu przydaje owocowości[5]. Pinot meunier jest uprawiany przede wszystkim we Francji i Niemczech (Wirtembergia), pod nazwą schwarzriesling[6].
Charakterystyka
[edytuj | edytuj kod]Odmiana jest mutacją szczepu pinot noir[1].
Późno wypuszcza pąki[2], ale dojrzewa wcześnie[2]. Jest bardziej odporny na mróz i łatwiej dojrzewa niż pinot noir i chardonnay[4][7]. Dzięki temu jest popularny w chłodniejszej dolinie Marny[2][7]. Za najlepsze lokalizacje uchodzą: Dizy, Hautvillers, Cumières, Leuvrigny i Sainte-Gemme[2].
Wino
[edytuj | edytuj kod]Im wyższa kategoria szampana (vintage, prestige cuvée), tym pinot meunier jest rzadziej stosowany, bądź w mniejszych ilościach[8], a na stanowiskach grand cru jest nawet niedozwolony[9]. Owocowość pinot meunier predestynuje go do wykorzystania w niestarzonych szampanach[7]. Winom przydaje owocowo-kwiatowego bukietu[10].
Pinot meunier służy przeważnie, zwłaszcza we Francji, do produkcji tzw. blanc de noirs – czyli mimo ciemnej skórki jest winifikowany na białe wino[4][11]. Istnieją jednoodmianowe szampany, produkowane wyłącznie z pinot meunier (np. Le Clos de Jacquesson)[12]. W okolicach Tours produkuje się z pinot meunier wina różowe[13].
Rozpowszechnienie
[edytuj | edytuj kod]W uprawach przoduje Francja – 11 088 ha w 2009 roku (dla porównania w 1958 roku: 5603 ha)[14]. Większość upraw znajduje się w Szampanii[3]. Pinot meunier jest uprawiany także w Alzacji (np. apelacja Côtes de Toul, gdzie przerabia się go zarówno na wino czerwone, jak i białe)[15], a także nad Mozelą i w dolinie Loary[16].
W 2008 w Niemczech było aż 2361 ha obsadzonych schwarzrieslingiem, niemal trzykrotny skok od 1973 roku[14]. Odmiana jest charakterystyczna dla Badenii-Wirtembergii[14]. Przed 2005 rokiem 11% powierzchni winnic, z tendencją wzrostową[6]. W Niemczech schwarzriesling jest często winifikowany w stylu półwytrawnym[6].
Niewielkie obszary upraw znajdują się m.in. w Wielkiej Brytanii (65 ha w 2009 roku)[14], Kalifornii[17], Kanadzie[18], Australii (106 ha w 2008 roku)[14][19] i Nowej Zelandii (19 ha w 2009 roku)[14][20]. Z krajów europejskich wymienia się jeszcze Włochy i Hiszpanię (po 7 ha w latach 90. XX wieku)[14].
Synonimy
[edytuj | edytuj kod]Inne nazwy: auvernat gris, blanche feuille, meunier, morillon taconé, gris meunier, müllerrebe, schwarzriesling, dusty miller, goujan, wrotham pinot, plan de brie[7].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d Pinot meunier w bazie danych Julius Kühn-Institut. [dostęp 2023-12-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-10-20)]. (ang.).
- ↑ a b c d e Stevenson 2005 ↓, s. 169.
- ↑ a b MacNeil 2001 ↓, s. 73.
- ↑ a b c Hugh Johnson, Jancis Robinson, Wielki atlas świata win, Buchmann, 2008, s. 78-80, ISBN 978-83-7670-164-6 (pol.).
- ↑ MacNeil 2001 ↓, s. 166.
- ↑ a b c Stevenson 2005 ↓, s. 379-380.
- ↑ a b c d Stevenson 2005 ↓, s. 42.
- ↑ MacNeil 2001 ↓, s. 174.
- ↑ Stuart Walton, Brian Glover: The Ultimate Encyclopedia of Wine, Beer, Spirits and Liqueurs. Hermes House, 1998, s. 47. ISBN 978-1840380859. (ang.).
- ↑ Stevenson 2005 ↓, s. 171.
- ↑ Stevenson 2005 ↓, s. 176.
- ↑ Stevenson 2005 ↓, s. 180.
- ↑ Hugh Johnson, Jancis Robinson, Wielki atlas świata win, Buchmann, 2008, s. 122, ISBN 978-83-7670-164-6 (pol.).
- ↑ a b c d e f g Rozpowszechnienie pinot meunier w bazie danych Julius Kühn-Institut. [dostęp 2023-12-19]. (ang.).
- ↑ Stevenson 2005 ↓, s. 193.
- ↑ Stevenson 2005 ↓, s. 198-199.
- ↑ Stevenson 2005 ↓, s. 476-490.
- ↑ Stevenson 2005 ↓, s. 536.
- ↑ Stevenson 2005 ↓, s. 568.
- ↑ Stevenson 2005 ↓, s. 611.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Karen MacNeil: The Wine Bible. Nowy Jork: Workman Publishing, 2001. ISBN 978-1-56305-434-1. (ang.).
- Tom Stevenson: The Sotheby's Wine Encyclopedia. Wyd. 4. Londyn: Dorling Kindersley, 2005. ISBN 0-7566-1324-8. (ang.).