Pegasus 2
| |
| Inne nazwy |
Apollo SA-8, Saturn SA-8, Pegasus II, Pegasus B, S01381 |
|---|---|
| Indeks COSPAR |
1965-039A |
| Państwo | |
| Zaangażowani | |
| Rakieta nośna | |
| Miejsce startu | |
| Orbita (docelowa, początkowa) | |
| Perygeum |
467 km |
| Apogeum |
594 km |
| Okres obiegu |
95,20 min |
| Nachylenie |
31,70° |
| Mimośród |
0,009185 |
| Czas trwania | |
| Początek misji |
25 maja 1965 07:35:01 UTC |
| Koniec misji |
3 listopada 1979 |
| Wymiary | |
| Masa całkowita |
1451,5 (10450 kg wraz z 2. członem rakiety) kg |
Pegasus 2 – amerykański satelita naukowo-badawczy i technologiczny do pomiaru mikrometeoroidów dla celów związanych z projektowaniem statków Apollo oraz dla testów pracy z rakietami Saturn. Drugi statek z serii Pegasus. Misja początkowo planowana na rok trwała ponad trzy lata.
Elementem satelity była osłona modułu dowodzenia Apollo, tzw. boilerplate (nr BP-26) i system ucieczkowy, umieszczony na szczycie. Osłona otaczała satelitę Pegasus 2. Po starcie została odrzucona i orbitowała samodzielnie (skatalogowana pod oznaczeniami 1965-039B i S01385).
Wyposażenie naukowe
[edytuj | edytuj kod]- Detektory meteoroidów
- Detektory składały się z równoległych płyt tworzących kondensatory. Gdy płyty były przebijane przez mikrometeoroidy, następowało krótkie wyładowanie elektryczne. Każda płyta miała wymiary 0,51 x 1,02 metra. Umieszczone były na ruchomych wysięgnikach satelity (skrzydłach). Na każdym z nich umieszczone było 6 zestawów po 16 płyt i jeden zestaw po 8 płyt, co dawało łącznie 208 płyt i 416 tak utworzonych kondensatorów. Całkowita powierzchnia detektora wynosiła 188 m². Płyty były osłonięte warstwą aluminium o różnych grubościach: 0,4, 0,2 lub 0,04 mm.
- Spektrometr elektronowy
- Dookólny spektrometr stanowił osłonięty scyntylator i fotopowielacz. Przyrząd służył do pomiaru promieniowania jonizującego na orbicie i badaniom anomalii południowoatlantyckiej. Detektor był umieszczony w pobliżu szczytu satelity, w kierunku +z. Przyrząd posiadał dwa kanały energetyczne, 0,5 MeV i 2 MeV. Osłona scyntylatora zapobiegała rejestrowaniu protonów o energiach poniżej 3 MeV. Układ antykoincydencyjny blokował zaś zliczenia cząstek o energiach większych niż 11 MeV.
- Testery pokryć powierzchni termicznych