Ostiariusz
Ostiariusz – chrześcijanin, któremu poprzez ustanowienie powierzono sprawowanie pieczy nad świątynią oraz dzwonienie na nabożeństwa.
W Starym Testamencie zostali opisani wyznaczeni stróże, którzy otwierali o świcie bramy świątyni, pilnowali do niej wchodzących. W pierwotnym Kościele wprowadzono taką posługę w miejscach gromadzenia się wyznawców Chrystusa. Czuwali oni, by na zgromadzenie nie przychodzili nieochrzczeni, w razie niebezpieczeństwa ostrzegali, a po homilii pilnowali opuszczenia budynku zborowego przez katechumenów oraz pokutników. Pełnili też funkcje posłów biskupich. Nałożono na nich również obowiązek dzwonienia na nabożeństwa[1].
Posługa ostiariatu została zniesiona w 1972 roku przez papieża Pawła VI[2]. Zachowano ją jedynie we wspólnotach związanych z liturgią przedsoborową, a zadania ostiariusza w parafiach wykonują obecnie zakrystianie.
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ B. Nadolski, Liturgika, Poznań 1992
- ↑ List motu proprio Ministeria Quaedam papieża Pawła VI, Wprowadzenie.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- ks. Adam Orczyk, Studia Sandomierskie. Teologia-Filozofia-Historia. Tom XXI Reforma przygotowania do kapłaństwa na Soborze Trydenckim . III/A. Posługa ostiariusza (s. 265-266)