[go: up one dir, main page]

Przejdź do zawartości

Mundur salonowy wz. 1919

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Mundur salonowy wz. 1919 – odmiana munduru polowego Wojska Polskiego II RP.

Przepis Ubioru Polowego Wojsk Polskich z roku 1919 ustalał że: „aż do czasu wprowadzenia ubioru wielkiego (służbowego), względnie paradnego, ubiór polowy może być stosowany jako ubiór bojowy, garnizonowy, służbowy, salonowy i codzienny”[1].

Zastosowanie

[edytuj | edytuj kod]

Ubiór salonowy stosowano[1]:

  • przy składaniu wizyt; na obiadach i wieczorach proszonych[a]
  • na balach i rautach[b].
  • gdy formy towarzyskie tego wymagały

We wszystkich przypadkach mógł być zastąpiony przez ubiór służbowy.

Elementy umundurowania

[edytuj | edytuj kod]

Oficerowie[2][3]:

  • kurtka
  • sznury naramienne – generałowie i oficerowie sztabu generalnego, adiutanci wszelkich dowództw i żandarmeria.
  • spodnie długie ze strzemiączkami
  • trzewiki sznurowane lub gładkie
  • ostrogi przybijane - komu się natężały
  • rapcie – pod mundurem
  • szabla[c].
  • czapka
  • rękawiczki skórzane brązowe; przy tańcach dozwolone białe

Szeregowi[d] tej formy ubioru nie używali.

  1. Czapkę i broń zostawiano w przedpokoju[1].
  2. Szablę do tańca odpinano[1].
  3. pochwa czerniona lub błyszcząca[1].
  4. W tym sierżanci (wachmistrze) sztabowi, podchorążowie, sierżanci (wachmistrze) liniowi, plutonowi, kaprale, starsi szeregowcy i szeregowcy[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]