Mundur salonowy wz. 1919
Wygląd
Mundur salonowy wz. 1919 – odmiana munduru polowego Wojska Polskiego II RP.
Przepis Ubioru Polowego Wojsk Polskich z roku 1919 ustalał że: „aż do czasu wprowadzenia ubioru wielkiego (służbowego), względnie paradnego, ubiór polowy może być stosowany jako ubiór bojowy, garnizonowy, służbowy, salonowy i codzienny”[1].
Zastosowanie
[edytuj | edytuj kod]Ubiór salonowy stosowano[1]:
- przy składaniu wizyt; na obiadach i wieczorach proszonych[a]
- na balach i rautach[b].
- gdy formy towarzyskie tego wymagały
We wszystkich przypadkach mógł być zastąpiony przez ubiór służbowy.
Elementy umundurowania
[edytuj | edytuj kod]- kurtka
- sznury naramienne – generałowie i oficerowie sztabu generalnego, adiutanci wszelkich dowództw i żandarmeria.
- spodnie długie ze strzemiączkami
- trzewiki sznurowane lub gładkie
- ostrogi przybijane - komu się natężały
- rapcie – pod mundurem
- szabla[c].
- czapka
- rękawiczki skórzane brązowe; przy tańcach dozwolone białe
Szeregowi[d] tej formy ubioru nie używali.
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f Przepisy ubiorcze 1919 ↓, s. 22.
- ↑ Żygulski (jun.) i Wielecki 1988 ↓, s. 117.
- ↑ Przepisy ubiorcze 1919 ↓, s. 25-26.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Henryk Wielecki: Polski mundur wojskowy 1918–1939. Warszawa: „Bellona” Spółka Akcyjna, 2016. ISBN 978-83-11-14175-9.
- Zdzisław Żygulski (jun.), Henryk Wielecki: Polski mundur wojskowy. Kraków: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1988. ISBN 83-03-01483-8.
- Przepis ubioru polowego Wojsk Polskich. Warszawa: Zakłady Graficzno-Wydawnicze „Książka”, 1919.