[go: up one dir, main page]
Przejdź do zawartości

Lasza Malaguradze

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Lasza Malaguradze
Data i miejsce urodzenia

2 stycznia 1986
Tbilisi

Wzrost

185 cm[1]

Masa ciała

94 kg[1]

Rugby union
Pozycja

łącznik ataku, środkowy ataku, obrońca

Kariera juniorska
Lata Zespół
Koczebi Tbilisi
Kariera seniorska
Lata Zespół Wyst. (Pkt.)
Koczebi Tbilisi
2005–2008 Kredo-1963
2008–2011 Béziers[2] 39 (178)
2011–2012 La Voulte-Valence
2012–2015 Bagnères[2] 48 (411)
2016 Koczebi Bolnisi
2016–2018 Krasnyj Jar
2018– WWA-Podmoskowje
Reprezentacja narodowa[a]
rugby union
Lata Reprezentacja Wyst. (Pkt.)
2006  Gruzja U-21
2008–  Gruzja[3] 99 (190)
rugby 7
Lata Reprezentacja Turn. (Pkt.)
2014  Gruzja
  1. ↑ Mecze i punkty w reprez. akt. w dniu 7 marca 2020 r.
Mecz Japonia – Gruzja w 2018 (Malaguradze stoi pośrodku w ciemnym stroju)

Lasza Malaguradze (gruz. ლაშა მალაღურაძე; ur. 2 stycznia 1986 r. w Tbilisi[3]) – gruziński rugbysta, wszechstronny zawodnik formacji ataku. Reprezentant kraju w rugby union i rugby 7, trzykrotny uczestnik pucharu świata w odmianie piętnastoosobowej, wielokrotny mistrz Rugby Europe, klubowy mistrz Ukrainy. Brat Dżaby.

Młodość

[edytuj | edytuj kod]

Malaguradze pierwsze treningi rugby rozpoczął jako siedmiolatek. W wieku 16 lat zarzucił zajęcia piłkarskie, na które uczęszczał równolegle[1][4]. Trenował w drużynie Koczebi Tbilisi, która zdobyła szereg tytułów mistrza kraju w juniorskich kategoriach wiekowych. W tym samym czasie w drużynie występował późniejszy partner Malaguradze z reprezentacji Gruzji, Dawit Kaczarawa[5].

Kariera klubowa

[edytuj | edytuj kod]

Po występach barwach Koczebi[1][6] Malaguradze przeniósł się na Ukrainę. Począwszy od 2005 roku reprezentował barwy klubu Kredo-1963 z Odessy[7][8]. Gruzin w swoim pierwszym sezonie w lidze dzięki celnym kopom na bramkę okazał się najlepiej punktującym zawodnikiem w rozgrywkach[9]. W późniejszym czasie do drużyny dołączył także starszy brat Dżaba[6]. Z zespołem z Odessy w 2007 roku Lasza sięgnął po mistrzostwo Ukrainy, będąc jednocześnie głównym strzelcem drużyny[1][10]. W decydującym o złotych medalach meczu z Olimpem Charków Gruzin zdobył wszystkie 15 punktów swojej drużyny[11].

W maju 2008 roku brał udział w awanturze, jaka wywiązała się w czasie meczu Kredo-1963 z Awiatorem Kijów. Prowodyr zajścia Giorgi Niżaradze za uderzenie i ugryzienie arbitra otrzymał w rezultacie dożywotni zakaz występów na terenie Ukrainy, zaś Malaguradze za „znieważenie sędziego i groźbę użycia przemocy” został zdyskwalifikowany na półtora roku (kara ta obejmowała zawieszoną karę rocznej dyskwalifikacji za wcześniejsze przewinienia dyscyplinarne)[12]. Kara orzeczona wobec 22-letniego zawodnika uważana była za kontrowersyjną[13]. Zespół z Odessy zakończył sezon 2007/2008 na drugim miejscu[14].

Wobec dyskwalifikacji mając potrwać niemalże do końca 2009 roku[12] Malaguradze zmuszony był do zmiany barw klubowych. Prowadzone były rozmowy na temat jego przenosin do Rosji (negocjowano z klubami WWA-Podmoskowje oraz Jenisiej-STM Krasnojarsk), jednak nie osiągnięto porozumienia[4]. Ostatecznie gruziński zawodnik trafił do występującego we francuskiej lidze Pro D2 (drugi poziom rozgrywek) klubu AS Béziers Hérault[1][15], gdzie początkowo rywalizował o miejsce w składzie z byłym wybitnym reprezentantem Nowej Zelandii Andrew Mehrtensem[6][16]. Po niespodziewanym spadku Béziers do Fédérale 1 w 2009 roku Gruzin zdecydował się pozostać w drużynie jako jeden z 11 dotychczasowych graczy[17]. Po dwóch sezonach spędzonych na poziomie półamatorskiej trzeciej ligi francuskiej Béziers zdołało awansować do wyższej klasy rozgrywkowej[18]. Wówczas jednak władze klubu zdecydowały się na szeroko zakrojone zmiany kadrowe, co wymusiło odejście Malaguradze z drużyny[6]. Łącznie w barwach ASBH rozegrał 39 meczów ligowych[2].

Sezon 2011/2012 Gruzin spędził na poziomie czwartej ligi francuskiej (Fédérale 2) w klubie ROC La Voulte-Valence, zaś po roku przeniósł się do ekipy Stade Bagnerais, beniaminka Fédéral 1[6][15]. W ciągu trzech lat spędzonych w klubie z Bagnères był podstawowym zawodnikiem zespołu, w 48 meczach zdobywając 411 punktów (138 celnych kopów na bramkę)[2]. Z końcem sezonu 2014/2015 Malaguradze opuścił drużynę[19] – jego kontrakt nie został przedłużony ze względu na wysokość gaży Gruzina[20].

Jesienią 2015 roku, po zakończeniu pucharu świata Malaguradze otrzymał oferty kontraktu z drużyn Fédérale 1, jednak nie zyskały one akceptacji zawodnika. Wówczas, aby uniknąć pozostawania bez przynależności klubowej, Gruzin został tymczasowo zarejestrowany jako gracz Koczebi Bolnisi[21]. Ostatecznie w marcu 2016 roku podpisał trzyletni kontrakt z rosyjskim Krasnym Jarem Krasnojarsk, gdzie zastąpił reprezentanta Tonga Fangatapu Apikotoę[22]. W nowym klubie zadebiutował w maju 2016 roku w wygranym meczu o superpuchar Rosji ze Sławą Moskwa[23]. W swoim pierwszym sezonie Malaguradze został bohaterem derbowego meczu z Jenisiejem-STM, kiedy to w końcówce spotkania przechwycił podanie rywali, zdobył przyłożenie a następnie wykonał podwyższenie – w efekcie Krasnyj Jar zwyciężył 14:12[4]. W trzech kolejnych sezonach Malguradze wraz z kolegami z drużyny w lidze rosyjskiej zajmował drugie miejsce[24], za każdym razem za Jenisiejem-STM[25]. W barwach Krasnego Jaru brał także udział w rozgrywkach europejskich. W sezonie 2016/2017 dotarł do finału European Rugby Continental Shield. W rozgrywanym w Edynburgu meczu Krasnyj Jar ponownie mierzył się z Jenisiejem-STM i ponownie uległ swojemu lokalnemu rywalowi – 36:8[26]. Dotarcie do finału dało jednak drużynie Krasnego Jaru prawo udziału w Challenge Cup w sezonie 2017/2018. Malgauradze wystąpił we wszystkich sześciu meczach grupowych oraz w dwumeczu z Jenisiejem-STM w ramach kwalifikacji do kolejnej edycji (European Rugby Continental Shield)[27].

W grudniu 2018 roku Krasnyj Jar poinformował, że nie zaoferował Malaguradze przedłużenia kontraktu oraz że zawodnik odejdzie z zespołu przed rozpoczęciem nowego sezonu. Jako przyczynę wskazywano istnienie w lidze ograniczenia liczby obcokrajowców w drużynie oraz fakt, że Gruzin z powodu przygotowań do pucharu świata byłby nieobecny przez niemal cały sezon 2019[24]. Wkrótce podano do publicznej wiadomości, że zawodnik dołączył do klubu WWA-Podmoskowje[28].

Kariera reprezentacyjna

[edytuj | edytuj kod]

W 2005 i 2006 roku w ukraińskich mediach pojawiał się temat powołania 19-letniego Malaguradze do reprezentacji Ukrainy, jednak wedle informacji przekazywanych przez działaczy ukraińskiej federacji zawodnik miał wahać się w kwestii przyjęcia ukraińskiego obywatelstwa[8][29].

Także w 2006 roku zawodnik w barwach reprezentacji Gruzji wziął udział w mistrzostwach świata do lat 21[30]. Ekipa z Kaukazu zajęła wówczas ostatnie, dwunaste miejsce[31]. Sam Malaguradze rozegrał cztery mecze, w których zdobył dla swojej drużyny 30 punktów[32].

Debiut w pierwszej reprezentacji Gruzji zaliczył w lutym 2008 roku podczas meczu z Portugalią w ramach Pucharu Narodów Europy[3]. Turniej ten zakończył się zwycięstwem ekipy „Lelo” i pierwszym tytułem mistrza Europy FIRA-AER na koncie Malaguradze[33]. Pochodzący z Tbilisi zawodnik szybko wywalczył sobie miejsce w drużynie narodowej – w latach 2008–2010 rozegrał aż 27 spotkań, niemal wszystkie na pozycji podstawowego łącznika ataku[34]. Uczestniczył w tym czasie nie tylko w wygranym Pucharze Narodów Europy 2009[33], turniejach takich jak Nations Cup 2008[35] czy Churchill Cup 2009, ale również w licznych meczach testowych[34][36].

W 2011 roku znalazł się w kadrze podczas kolejnej zwycięskiej kampanii w Pucharze Narodów Europy[33][36]. Otrzymał także powołanie na Puchar Świata w Rugby 2011[37], jednak jego udział został znacząco ograniczony przez uraz, jakiego doznał przed samym turniejem. Podczas imprezy w Nowej Zelandii rozegrał zaledwie około 10 minut, kiedy jako zmiennik pojawił się na boisku w meczu z Argentyną[4][34].

W kolejnym okresie rola Malaguradze w kadrze narodowej zmalała – przestał być podstawowym zawodnikiem, częściej pojawiając się na boisku jako rezerwowy[34]. Nie zawsze uzyskiwał także zgodę władz klubowych na uczestnictwo w zgrupowaniach reprezentacji[6]. W 2014 reprezentował Gruzję podczas serii turniejów o mistrzostwo Europy w rugby 7 (turnieje w Lyonie[38] i Moskwie[39]). W kadrze piętnastoosobowej choć z mniejszą regularnością, brał udział w spotkaniach Pucharu Narodów Europy (zwycięstwo w 2012, 2014 i 2015 roku)[33] czy towarzyskich turniejach Tbilisi Cup (2013[40], 2014[41], 2015[42])[36]. W 2015 roku Malaguradze ponownie został podstawowym łącznikiem ataku reprezentacji[34]. Na początku września otrzymał od selekcjonera Miltona Haiga powołanie na puchar świata w Anglii[43]. W czasie turnieju wystąpił w pierwszym składzie w czterech meczach, w tym w wygranych spotkaniach z Tonga i Namibią. W drugim z wymienionych zdobył jedno z przyłożeń swojej drużyny[34][36].

Począwszy od 2016 roku zaczął w kadrze występować także na pozycji środkowego ataku – tak w podstawowym składzie, jak i jako zmiennik[34]. Z reprezentacją trzykrotnie sięgał po tytuł mistrzowski w Pucharze Narodów Europy, a po jego reorganizacji w Rugby Europe International Championships – w 2016, 2018 i 2019 roku[33]. W 2018 roku uczestniczył także w Pucharze Narodów Pacyfiku, gdzie Gruzini jako gość rywalizowali z reprezentacjami Fidżi, Samoa i Tonga[44].

We wrześniu 2019 roku Malaguradze znalazł się na liście zawodników na puchar świata[45]. W czasie rozgrywanego w Japonii turnieju wychowanek Koczebi rozegrał trzy mecze: w podstawowym składzie z Urugwajem oraz z ławki rezerwowych z Fidżi i Australią[34][36]. Po zakończeniu turnieju uczestniczył w przerwanym przez pandemię COVID-19 turnieju Rugby Europe Championship. Zwyciężając we wszystkich czterech meczach reprezentanci Gruzji zapewnili sobie końcowy triumf jeszcze przed ostatnią kolejką, w której mieli zmierzyć się z Rosją[46]. Dla Malaguradze, który w meczu tym miał wystąpić w podstawowym składzie, miało to być 100. spotkanie w drużynie narodowej – wynik, który przed nim osiągnęło jedynie trzech graczy[47].

Statystyki

[edytuj | edytuj kod]

Stan na dzień 7 marca 2020 r.[34]

Występy na arenie międzynarodowej
Drużyna narodowa Rok Mecze Punkty
 Gruzja 2008 10 34
2009 10 33
2010 7 20
2011 5 11
2012 5 2
2013 4 3
2014 10 27
2015 11 30
2016 11 16
2017 6 2
2018 9 0
2019 7 12
2020 4 0
Suma 99 190
Przyłożenia na arenie międzynarodowej
Lp. Data Miejsce Przeciwnik Rozgrywki
1. 29 marca 2008 Stadion Eden, Praga  Czechy Puchar Narodów Europy 2006–2008
2. 28 lutego 2009 Estadio Nacional Complutense, Madryt  Hiszpania Puchar Narodów Europy 2008–2010
3. 22 marca 2009 Stadion Illicziweć, Mariupol  Rosja Puchar Narodów Europy 2008–2010
4. 7 października 2015 Sandy Park, Exeter  Namibia Puchar Świata w Rugby 2015
5. 10 marca 2019 AIA Arena, Kutaisi  Niemcy Rugby Europe Championship 2019
6. 17 marca 2019 Stadion Kubań, Krasnodar  Rosja Rugby Europe Championship 2019

Życie osobiste

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d e f Малагурадзе Лаша [online], WWA-Podmoskowje [dostęp 2020-10-27] [zarchiwizowane z adresu 2020-10-24] (ros.).
  2. ↑ a b c d Lasha Malaghuradze - Player statistics [online], itsrugby.co.uk [dostęp 2020-10-27] [zarchiwizowane z adresu 2020-10-25] (ang.).
  3. ↑ a b c Lasha Malaguradze | Georgia [online], ESPN Scrum [dostęp 2020-10-27] [zarchiwizowane z adresu 2020-09-19] (ang.).
  4. ↑ a b c d e Лаша Малагурадзе: «В Грузии регби уже популярнее футбола» [online], gornovosti.ru, 30 sierpnia 2016 [dostęp 2020-10-27] [zarchiwizowane z adresu 2018-12-30] (ros.).
  5. ↑ Igor Jawkin, Давит Качарава: «Лимит легионеров в России следует увеличить» [online], rugger.info, 8 maja 2020 [dostęp 2020-10-12] [zarchiwizowane z adresu 2020-10-09] (ros.).
  6. ↑ a b c d e f g Besik Dżangawadze, ლაშა მალაღურაძე: ნაკრებში თუ გამომიძახებენ, ჩამოვალ [online], sportall.ge, 10 stycznia 2013 [dostęp 2020-10-27] [zarchiwizowane z adresu 2020-10-25] (gruz.).
  7. ↑ Oleg Stołbiecow, Золотые медали получены. Теперь – за Кубок! [online], vecherniy.kharkov.ua, 24 października 2005 [dostęp 2020-10-27] [zarchiwizowane z adresu 2020-10-26] (ros.).
  8. ↑ a b 6 одесситов вызваны в сборную украины [online], reporter.com.ua, 20 października 2005 [dostęp 2020-10-27] [zarchiwizowane z adresu 2020-10-26] (ros.).
  9. ↑ Andriej Kotow, Харьковский Олимп разгромил одесситов [online], sport.ua, kwiecień 2006 [dostęp 2020-10-27] [zarchiwizowane z adresu 2020-10-26] (ros.).
  10. ↑ Jurij Krawczenko, Кредо-63 (Одесса) – чемпион Украины [online], sport.ua, 5 lipca 2007 [dostęp 2020-10-27] [zarchiwizowane z adresu 2020-10-26] (ros.).
  11. ↑ Регби: «Золото» ускользнуло к одесситам [online], vecherniy.kharkov.ua, 25 czerwca 2007 [dostęp 2020-10-27] [zarchiwizowane z adresu 2007-08-25] (ros.).
  12. ↑ a b Władimir Kazimirow, Дисциплинарная комиссия вынесла вердикт [online], Federacija rehbi Ukrajiny, 10 czerwca 2008 [dostęp 2020-10-27] [zarchiwizowane z adresu 2020-10-24] (ros.).
  13. ↑ a b Roman Wasilenko, Малагурадзе: «Во Францию не вернусь. Скучно там» [online], sport.ua, 1 lutego 2009 [dostęp 2020-10-27] [zarchiwizowane z adresu 2020-10-24] (ros.).
  14. ↑ Roman Wasilenko, Кредо-63 - серебряный призер украинской Суперлиги [online], sport.ua, 12 czerwca 2008 [dostęp 2020-10-27] [zarchiwizowane z adresu 2020-10-26] (ros.).
  15. ↑ a b Jérémy Fadat, De Bagnères à Carter [PDF], „Midi olympique”, 5 października 2015, s. 12 [dostęp 2020-10-27] [zarchiwizowane z adresu 2019-07-09] (fr.).
  16. ↑ Rugby World Cup 2011 preview: Georgia; everything you need to know about the Lelos [online], Fox Sports, 29 sierpnia 2011 [dostęp 2020-10-27] [zarchiwizowane z adresu 2020-10-26] (ang.).
  17. ↑ ASBH : 11 pros restent [online], Eurosport, Rugbyrama, 6 lipca 2009 [dostęp 2020-10-27] [zarchiwizowane z adresu 2020-10-26] (fr.).
  18. ↑ Béziers s'offre le titre [online], Rugbyrama, 25 czerwca 2011 [dostęp 2020-10-27] [zarchiwizowane z adresu 2015-09-06] (fr.).
  19. ↑ Ils porteront le maillot noir [online], Stade Bagnerais, 8 lipca 2015 [dostęp 2020-10-27] [zarchiwizowane z adresu 2020-10-25] (fr.).
  20. ↑ La stabilité pour continuer [online], Stade Bagnerais, 19 lipca 2015 [dostęp 2020-10-27] [zarchiwizowane z adresu 2016-08-24] (fr.).
  21. ↑ Ucza Gogidze, ოფიციალურად: ლაშა მალაღურაძე „კრასნი იარში“ ითამაშებს [online], worldsport.ge, 17 marca 2016 [dostęp 2020-10-27] [zarchiwizowane z adresu 2020-10-26] (gruz.).
  22. ↑ Лаша Малагурадзе в «Красном Яре»! [online], Krasnyj Jar, 16 marca 2016 [dostęp 2020-10-27] [zarchiwizowane z adresu 2016-05-14] (ros.).
  23. ↑ Nadieżda Miedwiedkowa, Лаша Малагурадзе: "Промахи меня расстраивают" [online], Krasnyj Jar, 29 sierpnia 2016 [dostęp 2020-10-27] [zarchiwizowane z adresu 2017-11-07] (ros.).
  24. ↑ a b Лаша Малагурадзе покидает РК "Красный Яр". Дальнейних успехов в карьере! [online], Krasnyj Jar, 10 grudnia 2018 [dostęp 2020-10-27] [zarchiwizowane z adresu 2020-02-23] (ros.).
  25. ↑ "Енисей-СТМ" в третий раз подряд стал чемпионом России по регби [online], RIA Nowosti, 3 października 2018 [dostęp 2020-10-27] [zarchiwizowane z adresu 2020-10-26] (ros.).
  26. ↑ Report: Enisei win Russian derby and take Shield [online], European Professional Club Rugby, 13 maja 2017 [dostęp 2020-10-27] [zarchiwizowane z adresu 2020-08-07] (ang.).
  27. ↑ Lasha Malaguradze [online], European Professional Club Rugby [dostęp 2020-10-27] [zarchiwizowane z adresu 2020-10-26] (ang.).
  28. ↑ Скрам-хав «ВВА-Подмосковья» Денис Барабанцев в «Красном Яре»! [online], Krasnyj Jar, 18 grudnia 2018 [dostęp 2020-10-27] [zarchiwizowane z adresu 2020-02-23] (ros.).
  29. ↑ Aleksiej Zielenin, Леонид Шелестович: «На 90 процентов мы покинем дивизион «А» [online], sport.ua, 21 kwietnia 2006 [dostęp 2020-10-27] [zarchiwizowane z adresu 2020-10-26] (ros.).
  30. ↑ 2006 IRB Under 21 World Championship of France | Georgia [online], World Rugby [dostęp 2020-10-27] [zarchiwizowane z adresu 2020-11-01] (ang.).
  31. ↑ Antoine Bertin, Italy 12-9 Georgia, Mistrzostwa Świata U-21 w Rugby Union Mężczyzn 2006, Międzynarodowa Rada Rugby, 25 czerwca 2006 [zarchiwizowane 2007-02-08] (ang.).
  32. ↑ Lasha Malaguradze, Mistrzostwa Świata U-21 w Rugby Union Mężczyzn 2006, Międzynarodowa Rada Rugby [zarchiwizowane 2006-07-12] (ang.).
  33. ↑ a b c d e f Media guide | Georgia [online], Sakartwelos Ragbis Kawsziri, 17 września 2019, s. 39 [dostęp 2020-10-27] [zarchiwizowane z adresu 2019-10-25] (ang.).
  34. ↑ a b c d e f g h i Lasha Malaguradze | Match list [online], ESPN Scrum [dostęp 2020-10-27] [zarchiwizowane z adresu 2020-10-27] (ang.).
  35. ↑ Georgia outclass Italy A [online], World Rugby, 20 czerwca 2008 [dostęp 2020-10-27] [zarchiwizowane z adresu 2020-10-26] (ang.).
  36. ↑ a b c d e Lasha Malaguradze | Tournament list [online], ESPN Scrum [dostęp 2020-10-27] [zarchiwizowane z adresu 2020-10-27] (ang.).
  37. ↑ Georgia World Cup squad, Sakartwelos Ragbis Kawsziri, 22 sierpnia 2011 [zarchiwizowane 2013-04-30] (ang.).
  38. ↑ 2014 Men GPS > GPS 1 - Lyon (FR) > Round 3 - Ranking, Rugby Europe [zarchiwizowane 2014-09-14] (ang.).
  39. ↑ 2014 Men GPS > GPS 2 - Moscow > Round 3 - Ranking > CUP Ranking, Rugby Europe [zarchiwizowane 2014-11-25] (ang.).
  40. ↑ IRB Tbilisi Cup 2013 | Georgia [online], World Rugby [dostęp 2020-10-27] [zarchiwizowane z adresu 2020-10-31] (ang.).
  41. ↑ IRB Tbilisi Cup 2014 | Georgia [online], World Rugby [dostęp 2020-10-27] [zarchiwizowane z adresu 2020-10-30] (ang.).
  42. ↑ Emerging Ireland claim Tbilisi Cup title [online], World Rugby, 17 czerwca 2015 [dostęp 2020-10-27] [zarchiwizowane z adresu 2020-10-26] (ang.).
  43. ↑ მილთონ ჰეიგმა ბორჯღალოსნების 31 კაციანი სატურნირო რაზმი დაასახელა, Sakartwelos Ragbis Kawsziri, 1 września 2015 [zarchiwizowane 2015-09-01] (gruz.).
  44. ↑ World Rugby Pacific Nations Cup 2018 | Georgia [online], World Rugby [dostęp 2020-10-27] [zarchiwizowane z adresu 2020-10-30] (ang.).
  45. ↑ 31-man squad for Japan 2019, Sakartwelos Ragbis Kawsziri, 2 września 2019 [zarchiwizowane 2019-09-03] (ang.).
  46. ↑ Georgia defeats Portugal, wins Rugby Europe Championship [online], agenda.ge, 8 marca 2020 [dostęp 2020-10-27] [zarchiwizowane z adresu 2020-03-09] (ang.).
  47. ↑ The Lelos | With eights changes against Russia & 4th centurion [online], Sakartwelos Ragbis Kawsziri, 12 marca 2020 [dostęp 2020-10-12] [zarchiwizowane z adresu 2020-10-09] (ang.).
  48. ↑ Sandro Iluridze, Джаба Малагурадзе: «Всегда готов помочь украинскому регби» [online], rugger.info, 10 maja 2020 [dostęp 2020-10-27] [zarchiwizowane z adresu 2020-10-27] (ros.).
Skład reprezentacji Gruzji na Pucharze Świata 2011
Młyn
Atak
Trener

Gruzja

Skład reprezentacji Gruzji na Pucharze Świata 2015
Młyn
Atak
Trener

Gruzja

Skład reprezentacji Gruzji na Pucharze Świata 2019
Młyn
Atak
Trener

Gruzja

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Lasza_Malaguradze&oldid=70815207”