La Roux
 Wokalistka La Roux, Elly Jackson, 2014 | |
| Rok założenia | |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Gatunek | |
| Wydawnictwo |
Polydor, Interscope, Supercolour |
| Strona internetowa | |
La Roux – synthpopowy duet pochodzący z Wielkiej Brytanii, założony w 2008 roku przez Elly Jackson i Bena Langmaida. Obecnie jednak w skład wchodzi jedynie Elly Jackson, jako wokalistka i twarz La Roux, wspomagana na żywo przez dodatkowych muzyków. Początkowo inspiracją La Roux był przede wszystkim syntezatorowy pop z lat 80. typu Eurythmics, The Human League czy Depeche Mode[1], na kolejnych płytach stylistyka przesunęła się jednak w stronę funku, disco i muzyki nowofalowej. Największy jak do tej pory sukces zespołu to singel „Bulletproof”, który w 2009 roku stał się światowym przebojem. W 2011 duet zdobył nagrodę Grammy w kategorii „najlepsza płyta elektroniczna/taneczna” za swój debiutancki album.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Elly Jackson i Ben Langmaid poznali się w 2006 roku przez wspólnego przyjaciela. Ich debiutancki singel „Quicksand” został wydany niezależnie w 2008 przez małą francuską wytwórnię Kitsuné i wówczas nie spotkał się z sukcesem. Następnie duet podpisał kontrakt z Polydor Records i w marcu 2009 ukazał się drugi singel, „In for the Kill”. Muzycy wyruszyli wówczas w trasę koncertową z Lily Allen. Szeroką popularność La Roux zyskali dzięki trzeciemu singlowi, „Bulletproof”, wydanemu latem 2009. Piosenka ta zadebiutowała na 1. miejscu brytyjskiej listy przebojów[2]. W tym samym czasie wydany został też debiutancki album, La Roux, który dotarł do 2. pozycji na liście sprzedaży w Wielkiej Brytanii. Czwarty i ostatni singel z tej płyty, „I'm Not Your Toy”, ukazał się we wrześniu 2009. W październiku zespół wyruszył w trasę The Gold Tour, która zakończyła się w lipcu 2010. La Roux otrzymali dwie nominacje do Brit Awards oraz dwie MTV Europe Music Awards, a w lutym 2011 ich debiutancki album został uhonorowany Grammy jako „najlepsza płyta elektroniczna/taneczna”. Jackson udzieliła się wokalnie na płytach My Beautiful Dark Twisted Fantasy Kanye West oraz Business Casual kanadyjskiego duetu Chromeo. Piosenka „Hot Mess” nagrana z Chromeo cieszyła się popularnością w 2011 roku.
Pierwsze zapowiedzi drugiej płyty pojawiły się już w 2012 roku, a w 2013 część nowych utworów zostało zaprezentowanych na koncertach. Płyta Trouble in Paradise została ostatecznie wydana w lipcu 2014 roku, już bez Bena Langmaida, poprzedzona singlami „Let Me Down Gently” i „Uptight Downtown”. Krążek nie dorównał debiutowi pod względem sukcesu komercyjnego, ale został za to wysoko oceniony przez krytyków i uznany za jeden z najlepszych albumów 2014 roku według takich źródeł jak The Guardian i New Musical Express[3][4]. Albumowi towarzyszyła trasa, w ramach której muzycy koncertowali w Ameryce Północnej, Europie, Ameryce Południowej i Australii. W 2015 roku Elly udzieliła się w kilku utworach na płycie Music Complete grupy New Order. Pojawiła się też gościnnie w filmie Absolutnie fantastyczne, gdzie wykonała dwie piosenki z płyty Trouble in Paradise.
W 2019 roku La Roux nagrała gościnny wokal na płytę Igor rapera Tyler, the Creator. Trzecia studyjna płyta La Roux, Supervision, została wydana niezależnie w lutym 2020[5], poprzedzona singlami „International Woman of Leisure”, „Gullible Fool” i „Automatic Driver”. Album spotkał się ze względnie pozytywnymi recenzjami[6] i osiągnął umiarkowany sukces na listach sprzedaży. La Roux zapowiedziała trasę koncertową po Europie i USA, jednak część amerykańska została przełożona, a później odwołana z powodu pandemii COVID-19[7]. Jackson następnie pojawiła się gościnnie na singlach „Too Far” i „Park Assist” artystów Boulevards i CASisDEAD. W 2021 wydała też cover utworu „Damaged Goods” grupy Gang of Four, promujący składankę The Problem of Leisure: A Celebration of Andy Gill & Gang of Four.
Członkowie
[edytuj | edytuj kod]- Eleanor „Elly” Jackson – urodzona 8 marca 1988 roku[8] w Brixton w południowym Londynie. Jest córką aktorki Trudie Goodwin, ma także starszą siostrę, Jessicę[9]. W La Roux śpiewa (jej skala głosu to sopran[10]), gra na gitarze i syntezatorze. Posługuje się androgynicznym wizerunkiem[11]. Jest osobą nieheteronormatywną[12][13].
- Współpracownicy koncertowi[14]
- Fernando Sanchez – gra na gitarze od 2019 roku
- Louis Sommer – gra na gitarze od 2020 roku
- Karl Bossche – występuje z La Roux od 2020 roku
- Byli członkowie
- Ben Langmaid – producent i kompozytor, w zespole pozostawał w cieniu Elly i nie pokazywał się w teledyskach, przez co La Roux było często mylnie brane za solowy projekt wokalistki. W rzeczywistości ich role w zespole były niemal równe[15]. Langmaid opuścił La Roux na początku 2012 roku, w trakcie nagrywania drugiej płyty.
- Byli współpracownicy koncertowi
- Mickey O’Brien – grała na instrumentach klawiszowych i udzielała się w chórkach od 2008 do 2016 roku
- William Bowerman – grał na perkusji od 2009 do 2016 roku
- Ed Seed – grał na gitarze od 2013 do 2016 roku
- Matthew „Matty” Carroll – grał na gitarze basowej od 2013 do 2016 roku
- Michael Greene (Mike Norris) – drugi muzyk odpowiedzialny za instrumenty klawiszowe, związany z La Roux do 2012 roku. Powodem rozstania z zespołem było obranie solowej drogi artystycznej.
- Seye Adelekan – gitara basowa i chórki, 2016
- Olugbenga Adelekan – gitara basowa, instrumenty klawiszowe i chórki, 2016
- Jay Sharrock – perkusja, 2016
Dyskografia
[edytuj | edytuj kod]Albumy
[edytuj | edytuj kod]| Rok | Tytuł | Pozycje na listach | Certyfikaty | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| UK [16] |
IRL [17] |
GER [18] |
AUT [19] |
SWI [20] |
BEL [21] |
NLD [22] |
NOR [23] |
AUS [24] |
USA [25] | |||
| 2009 | La Roux | 2 | 7 | 54 | 34 | 54 | 34 | 55 | 36 | 22 | 70 | |
| 2014 | Trouble in Paradise | 6 | 15 | 33 | 50 | 17 | 19 | 48 | 38 | 28 | 20 | |
| 2020 | Supervision | 20 | — | 85 | — | — | — | — | — | — | — | |
Single
[edytuj | edytuj kod]| Rok | Tytuł | Pozycje na listach | Certyfikaty | Album | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| UK [29] |
IRL [17] |
GER [30] |
AUT [19] |
SWI [20] |
BEL [21] |
NLD [22] |
NOR [23] |
AUS [24] |
USA [31] | ||||
| 2008 | „Quicksand” | 129 | — | — | — | — | — | — | — | — | — | La Roux | |
| 2009 | „In for the Kill” | 2 | 13 | 92 | 53 | — | 43 | — | 11 | 36 | — | ||
| „Bulletproof” | 1 | 5 | 13 | 3 | 42 | 5 | 20 | 18 | 5 | 8 | |||
| „I'm Not Your Toy” | 27 | — | — | — | — | — | — | — | — | — | |||
| 2014 | „Let Me Down Gently” | 194 | — | — | — | — | — | — | — | — | — | Trouble in Paradise | |
| „Uptight Downtown” | 63 | — | — | — | — | — | — | — | — | — | |||
| „Tropical Chancer” | — | — | — | — | — | — | — | — | — | — | |||
| „Kiss and Not Tell” | — | — | — | — | — | — | — | — | — | — | |||
| 2019 | „International Woman of Leisure” | — | — | — | — | — | — | — | — | — | — | Supervision | |
| „Gullible Fool” | — | — | — | — | — | — | — | — | — | — | |||
| 2020 | „Automatic Driver” | — | — | — | — | — | — | — | — | — | — | ||
| „Too Far” (oraz Boulevards) | — | — | — | — | — | — | — | — | — | — | — | ||
| 2021 | „Park Assist” (oraz CASisDEAD) | — | — | — | — | — | — | — | — | — | — | ||
| „Damaged Goods” | — | — | — | — | — | — | — | — | — | — | The Problem of Leisure | ||
Nagrody
[edytuj | edytuj kod]- 2009: Silver Clef Award dla „najlepszego nowego artysty”[35]
- 2010: Nagroda czasopisma NME za utwór „In for the Kill” (Skream Remix) w kategorii „Best Dancefloor Filler”[36]
- 2010: International Dance Music Award za utwór „In for the Kill” (Skream Remix) w kategorii „najlepsze nagranie dubstepowe/drum and bass/jungle”[37]
- 2010: International Dance Music Award dla „najlepszego nowego zespołu”[37]
- 2011: Nagroda Grammy za album La Roux w kategorii „najlepszy album muzyki elektronicznej/tanecznej”[38]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Ian Youngs: BBC Sound of 2009: La Roux. bbc.co.uk, 2009-01-05. [dostęp 2009-07-25]. (ang.).
- ↑ La Roux – Bulletproof. chartstats.com. [dostęp 2010-08-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-07-27)]. (ang.).
- ↑ Best albums of 2014: No 6 – Trouble in Paradise by La Roux. theguardian.com. [dostęp 2015-04-06]. (ang.).
- ↑ NME's Top 50 Albums Of 2014. nme.com. [dostęp 2015-04-06]. (ang.).
- ↑ LA ROUX-SUPERVISION -DIGI-. dejongensvanhemmes.nl. [dostęp 2019-10-20]. (niderl.).
- ↑ Supervision by La Roux Reviews and Tracks. Metacritic. [dostęp 2020-02-15]. (ang.).
- ↑ La Roux - CANCELLED – The Commodore Ballroom. commodoreballroom.com. [dostęp 2021-12-18]. (ang.).
- ↑ La Roux. stars-celebrites.com. [dostęp 2010-02-10]. (ang.).
- ↑ The other side of La Roux. dailymail.co.uk. [dostęp 2010-08-27]. (ang.).
- ↑ Caitlin White: La Roux's Uncomfortable Paradise. vice.com, 2014-08-01. [dostęp 2020-03-18]. (ang.).
- ↑ Gerrick D. Kennedy: La Roux takes its best shot. Los Angeles Times, 2010-07-14. [dostęp 2020-03-18]. (ang.).
- ↑ Alexandra Pollard: La Roux: ‘The gay community are dying for you to label yourself’. The Independent, 2020-02-05. [dostęp 2020-03-18]. (ang.).
- ↑ Daniel Megarry: British pop enigma La Roux is back and bolder than ever. Gay Times, 2020-03-25. [dostęp 2020-03-27]. (ang.).
- ↑ La Roux Teases Supervision in Kingston. matuklon.com, 2020-02-05. [dostęp 2021-12-18]. (ang.).
- ↑ Rebecca Lovell: The Best New Acts of 2009: La Roux. guardian.co.uk, 2009-01-28. [dostęp 2009-07-25]. (ang.).
- ↑ La Roux | full Official Chart History. officialcharts.com. [dostęp 2020-03-18]. (ang.).
- ↑ a b Discography La Roux. irish-charts.com. [dostęp 2020-03-18]. (ang.).
- ↑ Najwyższe pozycje dla albumów w Niemczech:
- La Roux i Trouble in Paradise: Chartverfolgung / La Roux / Longplay. Musicline.de. [dostęp 2009-12-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-08-10)]. (niem.).
- Supervision: Offizielle Deutsche Charts: La Roux – Supervision. offiziellecharts.de. [dostęp 2020-02-15]. (niem.).
- ↑ a b Discographie La Roux. austriancharts.at. [dostęp 2009-12-11]. (niem.).
- ↑ a b Discography La Roux. swisscharts.com. [dostęp 2009-12-11]. (ang.).
- ↑ a b Discografie La Roux. ultratop.be. [dostęp 2010-09-08]. (niderl.).
- ↑ a b Discografie La Roux. dutchcharts.nl. [dostęp 2009-12-11]. (niderl.).
- ↑ a b Discography La Roux. norwegiancharts.com. [dostęp 2020-03-18]. (ang.).
- ↑ a b Discography La Roux. australian-charts.com. [dostęp 2009-12-11]. (ang.).
- ↑ La Roux Chart History: Billboard 200. billboard.com. [dostęp 2020-02-15]. (ang.).
- ↑ a b c Certified Awards Search. bpi.co.uk. [dostęp 2010-08-27]. (ang.).
- ↑ The Irish Charts – All there is to know. irishcharts.ie. [dostęp 2015-04-24]. (ang.).
- ↑ ARIA Charts – Accreditations – 2009 Albums. aria.com.au. [dostęp 2015-04-24]. (ang.).
- ↑ Najwyższe pozycje dla singli w Wielkiej Brytanii:
- „Quicksand”, „In for the Kill”, „Bulletproof” i „I'm Not Your Toy”: Chart Log UK – Chart Coverage and Record Sales 2009 and Special Single-File Version. zobbel.de. [dostęp 2020-03-18]. (ang.).
- „Let Me Down Gently”: CHART: CLUK Update 24.05.2014 (wk20). zobbel.de. [dostęp 2020-03-18]. (ang.).
- „Uptight Downtown”: Official Singles Chart Top 100: 27 July 2014 – 02 August 2014. officialcharts.com. [dostęp 2020-03-18]. (ang.).
- ↑ Chartverfolgung / La Roux / Single. Musicline.de. [dostęp 2010-09-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-08-09)]. (niem.).
- ↑ La Roux – Charts & Awards – Billboard Singles. allmusic.com. [dostęp 2010-09-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-01-23)]. (ang.).
- ↑ a b ARIA Charts - Accreditations - 2009 Singles. aria.com.au. [dostęp 2020-03-18]. (ang.).
- ↑ Gold-/Platin-Datenbank. musikindustrie.de. [dostęp 2020-03-18]. (niem.).
- ↑ Gold & Platinum - RIAA. riaa.com. [dostęp 2020-03-18]. (ang.).
- ↑ Silver Clef Past Award Winners – Nordoff Robbins – Music Transforming Lives. nordoff-robbins.org.uk. [dostęp 2015-04-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-09-19)]. (ang.).
- ↑ Jamie Fullerton: NME News La Roux and Skream win Shockwaves NME Awards Best Dancefloor Filler. nme.com, 2010-02-24. [dostęp 2015-04-26]. (ang.).
- ↑ a b IDMA's – 2009 IDMA Nominees and Winners FOR 2010. wintermusicconference.com. [dostęp 2015-04-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-01-11)]. (ang.).
- ↑ Grammys 2011 Winners. The New York Times, 2011-02-14. [dostęp 2015-04-24]. (ang.).