Kaucja

Kaucja (łac. cautio – środek ostrożności, rozwaga) – określona suma pieniędzy (może też być hipoteka, weksel lub zastaw), której zadaniem jest zabezpieczenie roszczeń w przypadku niewywiązania się lub niedbałego wykonania umowy. Kaucja może być wykorzystana na pokrycie strat wynikłych z realizacji umowy.

W prawie cywilnym umowę kaucji uznaje się za umowę realną, na podstawie której dłużnik przenosi na własność wierzyciela pieniądze lub inne rzeczy zamienne celem zabezpieczenia ewentualnych roszczeń, jakie mogą powstać z istniejącego między nimi stosunku prawnego.

Często nazwy kaucja błędnie używa się na określenie instytucji prawa karnego procesowego, której prawidłowa nazwa to poręczenie majątkowe.

Rozliczenie podatkowe kaucji

Kaucja pozostaje do dyspozycji danego podmiotu tylko przez określony czas, do momentu wywiązania się z określonego zobowiązania przez dłużnika. W momencie przyjęcia kaucji nie staje się ona przedmiotem opodatkowania, zabezpieczenie w postaci kaucji jest podatkowo neutralne, co oznacza, że dopóki wierzyciel nie zyska prawa do swobodnego dysponowania danymi pieniędzmi, nie uzyskał on przychodu.

W momencie powstania roszczenia powodującego zatrzymanie kaucji przez wierzyciela staje się ona kwotą należną, która powoduje zwiększenie stanu majątkowego wierzyciela, stając się źródłem dochodu. W momencie zmiany statusu kaucyjnego na kwotę należną następuje obowiązek podatkowy w ramach podatku dochodowego od osób fizycznych.

W ramach podatku dochodowego od osób fizycznych konieczne jest wykazanie kwoty należnej, a podstawą jej rozliczenia jest obustronnie zawarta umowa z potwierdzeniem otrzymania zapłaty oraz adnotacją dotyczącą powodów przejęcia na własność przekazanych w ramach kaucji środków pieniężnych.

Zobacz też

• fraud scoring
• wadium
• poręczenie
• gwarancja