[go: up one dir, main page]
Przejdź do zawartości

Julian Aleksandrowicz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Julian Aleksandrowicz
Doktor Twardy
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

20 sierpnia 1908
Kraków

Data i miejsce śmierci

18 października 1988
Kraków

Przyczyna śmierci

choroba nowotworowa

Miejsce spoczynku

Cmentarz Wojskowy w Krakowie

Zawód, zajęcie

lekarz

Tytuł naukowy

profesor n. med.

Alma Mater

Uniwersytet Jagielloński

Stanowisko

kierownik Kliniki Hematologii AM
w Krakowie

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Odznaka tytułu honorowego „Zasłużony Nauczyciel PRL” Odznaka „Honorowy Dawca Krwi – Zasłużony dla Zdrowia Narodu”
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Julian Aleksandrowicz, ps. „Doktor Twardy” (ur. 20 sierpnia 1908 w Krakowie, zm. 18 października 1988 tamże)[1] – polski lekarz internista, profesor nauk medycznych, filozof medycyny i hematolog.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]
Grobowiec Aleksandrowiczów
Tablica upamiętniająca prof. Juliana Aleksandrowicza w elewacji kamienicy przy ulicy Marii Skłodowskiej-Curie 4 w Krakowie

Pochodził z żydowskiej rodziny Józefa (kupca) i Zofii ze Schneidów. Ukończył w 1926 VI Gimnazjum im. T. Kościuszki, w 1933 studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1934 ukończył również Studium Wychowania Fizycznego UJ i obronił pracę doktorską dotyczącą badań szpiku kostnego. W latach 1933–1939 był wolontariuszem i asystentem w Szpitalu św. Łazarza w Krakowie, w I Oddziale u prof. Tadeusza Tempki. W 1937 opracował przyrząd do pobierania i konserwowania krwi[2].

Zmobilizowany jako ppor. lekarz i przydzielony do 72 pułku piechoty walczył w kampanii wrześniowej. Po ucieczce z obozu jenieckiego, w styczniu 1940 wrócił do Krakowa[2]. Był więziony w getcie krakowskim, z którego uciekł i został aktywnym członkiem Armii Krajowej, odznaczony później orderem Virtuti Militari i innymi medalami. W ucieczce z getta pomógł mu dr Jan Gołąb, a także dr Ludwik Żurowski, który znalazł mu schronienie z najbliższą rodziną w mieszkaniu profesora Andrzeja Stopki.

W 1945 założył w Krakowie ośrodek leczniczy dla powracających z obozów, w 1947 habilitował się na Wydziale Lekarskim UJ[2]. W latach 1947–1949 był lekarzem uzdrowiskowym w Kudowie-Zdroju[potrzebny przypis]. W 1951 otrzymał tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego, w 1956 tytuł profesora zwyczajnego[2]. Wieloletni kierownik Kliniki Hematologicznej Akademii Medycznej w Krakowie. W swoim mieszkaniu przy ul. Marii Curie-Skłodowskiej prowadził też praktykę prywatną.

Autor wielu książek, m.in.: Nie ma nieuleczalnie chorych, Sumienie ekologiczne, Wszechstronna nadzieja, Kuchnia i medycyna (wspólnie z Ireną Gumowską), Wiedza stwarza nadzieję (1975, tom 278 serii wydawniczej Omega) oraz ostatniej, którą napisał: U progu medycyny jutra (wspólnie z Harrym Dudą). Wspomnienia z okresu okupacji zawarł w wydanej w 1962 roku książce Kartki z dziennika doktora Twardego[3]. Pisał także artykuły medyczne w „Przekroju”.

Był przyjacielem i lekarzem poetki Haliny Poświatowskiej. Pomógł jej w organizacji wyjazdu na operację serca do Ameryki[4]. Bezinteresownie pomagał jej i wspierał w zmaganiach z chorobą.

Był mężem, Marii (1912–1991), ojcem Jerzego Aleksandrowicza[5][6].

Zmarł w Krakowie w 1988, po długich zmaganiach z chorobą nowotworową. Został pochowany na cmentarzu wojskowym przy ul. Prandoty (PAS D-wsch-2)[6].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Źródło:[2].

Nagrody

[edytuj | edytuj kod]

Upamiętnienie

[edytuj | edytuj kod]
  • Został uhonorowany przez miasto Kraków ulicą „Doktora Twardego”.
  • Szkoła Podstawowa z Oddziałami Integracyjnymi nr 158 w Krakowie nosi imię: „Profesora Juliana Aleksandrowicza”.
  • Polskie Towarzystwo Magnezologiczne (PTMag) im. prof. Juliana Aleksandrowicza z siedzibą w Warszawie[10].
  • Pod koniec lat 80. został wybity medal upamiętniający Juliana Aleksandrowicza o treści Nie odbieraj nadziei bliźniemu swemu umieszczonej na rewersie, zaprojektowany przez W. Kota[11].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ ekologia.pl – Julian Aleksandrowicz (pol.) [dostęp 2011-11-04].
  2. ↑ a b c d e f Aleksandrowicz Julian [online], encyklopediakrakowa.pl [dostęp 2024-08-26].
  3. ↑ Kartki z dziennika doktora Twardego - Wydawnictwo Literackie [online], wydawnictwoliterackie.pl [dostęp 2023-01-29] (pol.).
  4. ↑ Anna Grużewska: Ja już nie wrócę (Halina Poświatowska). [dostęp 2010-02-16].
  5. ↑ Who is who w Polsce. Encyklopedia biograficzna z życiorysami znanych Polek i Polaków, Hübners blaues Who is Who, Zug 2007 (dodatek CD) – biogram Jerzego Aleksandrowicza.
  6. ↑ a b Lokalizator Grobów - Zarząd Cmentarzy Komunalnych [online], www.zck-krakow.pl [dostęp 2024-08-26].
  7. ↑ Łukomski G., Polak B., Suchcitz A., Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945, Koszalin 1997, s. 374.
  8. ↑ Przyznanie Państwowych Nagród Naukowych i Artystycznych. „Nowa Kultura”. Rok I, Nr 19, s. 2, 6 sierpnia 1950. Warszawa: Związek Literatów Polskich. [dostęp 2024-08-26]. 
  9. ↑ KUL – Uniwersytet – Nagroda im. Księdza Idziego Radziszewskiego [online], www.kul.pl [dostęp 2020-02-07] [zarchiwizowane z adresu 2020-02-07].
  10. ↑ Polskie Towarzystwo Magnezologiczne im. prof. Juliana Aleksandrowicza. [dostęp 2016-05-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-05-31)].
  11. ↑ Andrzej Romaniak: Medale, medaliony, plakiety. Katalog zbiorów. Sanok: Muzeum Historyczne w Sanoku, 2005, s. 102. ISBN 83-919305-8-0.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Laureaci Nagrody im. księdza Idziego Radziszewskiego
XX wiek
XXI wiek
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Julian_Aleksandrowicz&oldid=74620511”