Jan Zebrzydowski

Jan Zebrzydowski
	; Radwan
Rodzina	Zebrzydowscy herbu Radwan
Data urodzenia	1583
Data i miejsce śmierci	6 września 1641 ; Nowy Korczyn
Ojciec	Mikołaj Zebrzydowski
Matka	Dorota Herburtówna
Żona	1) Barbara Lubomirska; 2) Ewa Katarzyna Warszycka
Dzieci	Zofia, Michał, Anna, Franciszek Florian, Regina Anastazja

Jan Zebrzydowski herbu Radwan (ur. 1583, zm. 6 września 1641) – miecznik koronny w latach 1620–1641, starosta lanckoroński w 1617 roku^[1], starosta nowokorczyński^[2], pułkownik wojska powiatowego województwa krakowskiego w 1624 i 1632 roku, rotmistrz wojska powiatowego województwa krakowskiego w 1620 roku, 1624 roku, 1632 roku^[3].

Życiorys

Syn Mikołaja Zebrzydowskiego marszałka wielkiego koronnego i Doroty Herburtówny (zm. 1610) z Felsztyna.

Jan w domu rodzinnym zdobył staranne wychowanie i elementarne wykształcenie. W wieku trzynastu lat rozpoczął studia na Akademii Krakowskiej. Od 1601 r. jego nauczycielem był ks. Szczęsny Żebrowski, matematyk z Akademii Wileńskiej, a i później ks. Tomasz Bucki, kustosz kolegiaty św. Michała na Wawelu i proboszcz w Pacanowie. W 1603 r. Jan Zebrzydowski został członkiem jezuickiej Sodalicji Mariańskiej. Był wiernym przyjacielem, obrońcą i dobrodziejem Towarzystwa Jezusowego, wspierając klasztor św. Barbary coroczną jałmużną.

W 1604 r. podczas wojny Austrii z Turcją dwudziestoletni Jan stanął na czele chorągwi, zwanej Milicją św. Michała, i wyruszył pod Ostrzyhom na Węgry. Kiedy przybył na miejsce, Turcy odstępowali od miasta. Mikołaj Zebrzydowski poczytał to wydarzenie za opatrznościowe, dlatego wysłał syna w 1605 r. na pielgrzymkę do kościoła św. Michała do Gargano w Apulii. Po drodze Jan zwiedził Hiszpanię, Francję, Niemcy i w 1608 r. powrócił do kraju.

Trzy lata później ożenił się z Barbarą Lubomirską, córką Sebastiana, kasztelana wojnickiego i jego drugiej żony – Anny Branickiej. Barbara wydała na świat pięcioro dzieci: Zofię (1612) – zamężną Szyszkowską starościnę warecką, Michała (1613), Annę (1614) – żonę Abrahama Gołuchowskiego starosty stężyckiego, Franciszka Floriana (1615) kasztelana lubelskiego, Reginę Anastazję (1617) – dominikankę pod imieniem Dominika. Po śmierci kasztelanki (1629/1630) Jan ożenił się po raz drugi, z Ewą Katarzyną Warszycką, która zmarła w 1643 r., nie pozostawiając potomka.

Poseł województwa krakowskiego na sejm zwyczajny 1613 roku^[4].

Był elektorem Władysława IV Wazy z województwa krakowskiego w 1632 roku^[5], podpisał jego pacta conventa^[6]. Był marszałkiem sejmiku województwa krakowskiego w 1632 roku^[7]. Poseł na sejm koronacyjny 1633 roku^[8].

Na co dzień syn fundatora Kalwarii prowadził życie głęboko religijne. Oddawał się pobożnym rozmyślaniom na Dróżkach, działał w bractwie św. Anny. Zmarł 6 września 1641 r. w Nowym Korczynie. Został pochowany w kościele w Kalwarii.

Bibliografia

o. Aleksander Sitnik OFM: Dzieje Rodu Zebrzydowskich.

Przypisy

↑ w tym roku uzyskał dożywocie na starostwo lanckorońskie z N. Lubomirską, Krzysztof Chłapowski, Starostowie niegrodowi w Koronie 1565-1795 Materiały źródłowe, Warszawa, Bellerive-sur-Allier 2017, s. 74.
↑ Urzędnicy centralni i nadworni Polski XIV-XVIII wieku. Spisy. Oprac. Krzysztof Chłapowski, Stefan Ciara, Łukasz Kądziela, Tomasz Nowakowski, Edward Opaliński, Grażyna Rutkowska, Teresa Zielińska. Kórnik 1992, s. 217.
↑ Dariusz Kupisz, Wojska powiatowe samorządów Małopolski i Rusi Czerwonej w latach 1572 – 1717, Lublin 2008, s. 185, 422.
↑ Janusz Byliński, Dwa sejmy z roku 1613, Wrocław 1984, s. 246.
↑ Suffragia Woiewodztw y Ziem Koronnych, y W. X. Litewskiego, Zgodnie ná Naiásnieyssego Władisława Zygmunta ... roku 1632 ... Woiewodztwo Krákowskie., s. A.
↑ Porządek Na Seymie Walnym Elekcyey, miedzy Warszawą a Wolą, Przez opisane Artykuły, do samego tylko Aktu Elekcyey należące, vchwalony y postanowiony. Roku Pańskiego, M. DC. XXXII. Dnia 27. Września, s. 17.
↑ Złota księga szlachty polskiej, r. XXV, Poznań 1903, s. 144.
↑ Jan Dzięgielewski, Izba poselska w systemie władzy Rzeczypospolitej w czasach Władysława IV, Warszawa 1992, s. 182.

[1] w tym roku uzyskał dożywocie na starostwo lanckorońskie z N. Lubomirską, Krzysztof Chłapowski, Starostowie niegrodowi w Koronie 1565-1795 Materiały źródłowe, Warszawa, Bellerive-sur-Allier 2017, s. 74.

[2] Urzędnicy centralni i nadworni Polski XIV-XVIII wieku. Spisy. Oprac. Krzysztof Chłapowski, Stefan Ciara, Łukasz Kądziela, Tomasz Nowakowski, Edward Opaliński, Grażyna Rutkowska, Teresa Zielińska. Kórnik 1992, s. 217.

[3] Dariusz Kupisz, Wojska powiatowe samorządów Małopolski i Rusi Czerwonej w latach 1572 – 1717, Lublin 2008, s. 185, 422.

[4] Janusz Byliński, Dwa sejmy z roku 1613, Wrocław 1984, s. 246.

[5] Suffragia Woiewodztw y Ziem Koronnych, y W. X. Litewskiego, Zgodnie ná Naiásnieyssego Władisława Zygmunta ... roku 1632 ... Woiewodztwo Krákowskie., s. A.

[6] Porządek Na Seymie Walnym Elekcyey, miedzy Warszawą a Wolą, Przez opisane Artykuły, do samego tylko Aktu Elekcyey należące, vchwalony y postanowiony. Roku Pańskiego, M. DC. XXXII. Dnia 27. Września, s. 17.

[7] Złota księga szlachty polskiej, r. XXV, Poznań 1903, s. 144.

[8] Jan Dzięgielewski, Izba poselska w systemie władzy Rzeczypospolitej w czasach Władysława IV, Warszawa 1992, s. 182.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]