[go: up one dir, main page]

Przejdź do zawartości

Iman

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Iman
Ilustracja
Prawdziwe nazwisko

Iman Mohamed Abdulmajid

Data i miejsce urodzenia

25 lipca 1955
Mogadiszu

Narodowość

somalijsko-amerykańska

Agencja

One Management (Nowy Jork)
Model Management (Hamburg)
Tess Management (Londyn)

Sesje

Elle, Vogue, Cosmopolitan

Wymiary (cm)

86,5-71-96,5[1]

Wzrost (cm)

178[1]

Rozmiar ubrania

36

Rozmiar stopy

40

Kolor włosów

ciemny brąz

Kolor oczu

brązowe

Kolor skóry

czarny

Strona internetowa

Iman (jej imię po arabsku Iimaan Maxamed ʿAbdulmajiid, ايمان محمد عبد المجيد oznacza ‘wiarę’), właściwie Iman Mohamed Abdulmajid[2][3] (ur. 25 lipca 1955[4][5][6] w Mogadiszu[7]) – amerykańska modelka i aktorka somalijskiego pochodzenia[1].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Wczesne lata

[edytuj | edytuj kod]

Córka somalijskiego ambasadora w Arabii Saudyjskiej Mohameda Abdulmajida[8] i lekarki ginekolog Marian[9], dorastała z braćmi – Eliasem i Feisalem, oraz z dwiema młodszymi siostrami – Idil i Nadią. Zbierała oklaski, gdy mając 5 lat mówiła w pięciu językach. Po ukończeniu szkoły średniej w Egipcie, studiowała nauki polityczne na Uniwersytecie w Nairobi, gdzie w 1975 roku dostrzegł ją amerykański fotograf Peter Beard.

Kariera

[edytuj | edytuj kod]

Jej pierwsza praca jako modelki rozpoczęła się w 1976 roku dla amerykańskiego magazynu Vogue. Podpisała międzynarodowe kontrakty z agencjami w Londynie, Hamburgu i Nowym Jorku. Odbywała sesje zdjęciowe dla międzynarodowych wydań Elle i Cosmopolitan[1]. Współpracowała z takimi projektantami mody światowej sławy jak: Yves Saint Laurent, Versace, Calvin Klein, Valetnino, Thierry Mugler, Kenzo i Donna Karan[1]. Brała udział w kampaniach reklamowych, m.in.: Escada, Revlon i New York & Company.

W 1979 zadebiutowała w roli aktorskiej jako Sarah w thrillerze Otto Premingera Czynnik ludzki (The Human Factor, 1979) z udziałem Richarda Attenborough, Johna Gielguda, Dereka Jacobi i Roberta Morleya. Rok później pojawiła się w niewielkiej roli Sufi Leader w dramacie Jamesa Ivory Jane Austen na Manhattanie (Jane Austen in Manhattan, 1980) u boku Anne Baxter, Roberta Powella i Sean Young. Razem z Janice Dickinson była modelką w dramacie sensacyjnym Zdemaskowanie (Exposed, 1983) u boku Nastassji Kinski, Rudolfa Nuriejewa, Harveya Keitela, Iana McShane’a, Tony’ego Sirico, Bibi Andersson i Jamesa Russo. W roku 1985 jej zdjęcia znalazły się w kalendarzu Pirelli[1].

Wystąpiła potem jako Dakota w jednym z odcinków („Back In The World”) serialu NBC Policjanci z Miami (Miami Vice, 1985) i jako Montgomery w sitcomie NBC Bill Cosby Show (1985). Zagrała drugoplanową postać Mariammo w adaptacji powieści Karen Blixen Pożegnanie z Afryką (Out of Africa, 1985) w reż. Sydneya Pollacka z Meryl Streep. Następnie wystąpiła w roli Niny Beka, koleżanki głównej bohaterki granej przez Sean Young w dreszczowcu Rogera Donaldsona Bez wyjścia (No Way Out, 1987) u boku Kevina Costnera i Gene’a Hackmana. Znalazła się w obsadzie komedii Miłość i pieniądze (Surrender, 1987) z Sally Field i Michaelem Caine’em, komedii Prywatka 2 (House Party 2, 1991), komediodramacie Micka Jacksona Historia z Los Angeles (L.A. Story, 1991) ze Stevem Martinem, szóstej odsłonie sagi Nicholasa Meyera Star Trek VI: Wojna o pokój (Star Trek VI: The Undiscovered Country, 1991) z Williamem Shatnerem, komedii Garry’ego Marshalla Ucieczka do Edenu (Exit to Eden, 1994) oraz telefilmie TNT Jądro ciemności (Heart of Darkness, 1993) z Johnem Malkovichem i Timem Rothem.

W 1992 roku zagrała żonę faraona (Eddie Murphy) w teledysku Michaela Jacksona – „Remember the Time”.

W roku 1994 założyła przedsiębiorstwo kosmetyczne ‘IMAN Cosmetics’ i ‘Skincare Collection’.

W 2000 roku odniosła sukces spółką akcyjną ‘I-IMAN Makeup’. Wspomaga fundacje ‘Głos matki’, ‘Action Against Hunger’, ‘The Children’s Defense Fund’ i 'The All Children Foundation’.

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Kiedy miała osiemnaście lat, 28 czerwca 1973 wyszła po raz pierwszy za mąż za Somalijczyka, lecz 25 maja 1975 małżeństwo zakończyło się, gdy przeniosła się do USA i rozpoczęła karierę modelki[10]. 18 listopada 1977 wzięła ślub z koszykarzem NBA Spencerem Haywoodem, z którym ma córkę Zulekhę (ur. 5 lipca 1978)[11]. Jednak 13 lutego 1987 doszło do rozwodu.

24 kwietnia 1992 wyszła po raz trzeci za mąż za angielskiego muzyka i wokalistę Davida Bowiego. Ceremonia ślubna miała charakter prywatny i odbyła się w Lozannie, w Szwajcarii, natomiast przyjęcie weselne odbyło się później (6 czerwca 1992 roku we Florencji we Włoszech). Ma z nim córkę Alexandrię Zahrę Jones (ur. 15 sierpnia 2000). Została również macochą reżysera filmowego Duncana Jonesa (ur. 30 maja 1971), syna Bowiego z poprzedniego małżeństwa. Wraz z rodziną pierwotnie mieszkała na Manhattanie i w Londynie[12]. Owdowiała, gdy Bowie zmarł 10 stycznia 2016 na raka wątroby[13][14][15].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f Iman Abdulmajid. FMD. [dostęp 2016-01-11]. (ang.).
  2. Iman (Supermodel) – Pics, Videos, Dating, & News. Spokeo. [dostęp 2016-01-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-20)]. (ang.).
  3. Iman Abdulmajid. Listal. [dostęp 2016-01-11]. (ang.).
  4. Iman. AlloCiné. [dostęp 2016-01-11]. (fr.).
  5. Iman. AllMovie. [dostęp 2016-01-11]. (ang.).
  6. Iman. TCM Movie Database. [dostęp 2016-01-11]. (ang.).
  7. Iman. Rotten Tomatoes. [dostęp 2016-01-11]. (ang.).
  8. Iman. TV.com. [dostęp 2016-01-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-11)]. (ang.).
  9. Women of Achievement – Iman. Thelizlibrary.org. [dostęp 2016-01-11]. (ang.).
  10. Model, iman, Shares Secrets To Beautiful Skin. Nairaland.com. [dostęp 2016-01-11]. (ang.).
  11. Iman’s daughter Zulekha Haywood. Daily Mail. [dostęp 2016-01-11]. (ang.).
  12. 'He still ties my shoes for me’: Iman reveals how David Bowie makes her feel special. Fashion Model Directory. [dostęp 2016-01-11]. (ang.).
  13. David Bowie dies after 18 month battle with cancer. Daily Mail. [dostęp 2016-01-11]. (ang.).
  14. David Bowie dies from cancer aged 69. Telegraph.co.uk. [dostęp 2016-01-11]. (ang.).
  15. David Bowie Dies from Cancer at 69. Vanity Fair. [dostęp 2016-01-11]. (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]