Fres Oquendo
| Pseudonim |
Fast Fres |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
1 kwietnia 1973 |
| Obywatelstwo | |
| Styl walki |
praworęczny |
| Kategoria wagowa |
ciężka |
| Bilans walk zawodowych | |
| Liczba walk |
45 |
| Zwycięstwa |
37 |
| Przez nokauty |
24 |
| Porażki |
8 |
| Remisy |
0 |
| Nieodbyte |
0 |
Fres Oquendo (ur. 1 kwietnia 1973 w San Juan) – portorykański bokser wagi ciężkiej.
Kariera sportowa
[edytuj | edytuj kod]Rozpoczął swoją zawodową karierę w 1997. Wygrał swoje pierwsze 22 walki, pokonując takich zawodników jak Bert Cooper, Clifford Etienne (Amerykanin był 7 razy liczony zanim został znokautowany w 8 rundzie) i Obed Sullivan.
W kwietniu 2002 doznał pierwszej porażki, przegrywając przez techniczny nokaut w dziewiątej rundzie z pochodzącym z Samoa Davidem Tua[1].
Po dwóch następnych zwycięskich walkach Oquendo stanął przed szansą zdobycia tytułu mistrza świata organizacji IBF. 20 września 2003 zmierzył się z Chrisem Byrdem. Byrd zwyciężył na punkty, chociaż walka miała wyrównany przebieg[2].
Mimo porażki z Byrdem, stawką w jego następnej walce był ponownie tytuł mistrza świata – tym razem organizacji WBA. Zmierzył się w niej z Johnem Ruizem, z którym przegrał przez techniczny nokaut w 11 rundzie[3].
Po tej walce Oquendo przez dwa lata nie boksował. Powrócił w lutym 2006, pokonując Daniela Bispo, a trzy miesiące później Javiera Morę. 10 listopada 2006 przegrał na punkty dwunastorundowy pojedynek z próbującym powrócić do ścisłej czołówki bokserów w kategorii ciężkiej, 44-letnim Evanderem Holyfieldem[4].
W 2007 stoczył dwie walki. 2 maja w Miami wygrał przez techniczny nokaut w czwartej rundzie z 26-letnim Kubańczykiem Damianem Norrisem, a 20 lipca pokonał na punkty Eliesera Castillo. W marcu 2008 znokautował w trzeciej rundzie Dominique Alexandra, natomiast 13 grudnia tego samego roku po wyrównanej walce przegrał niejednogłośną decyzją sędziów na punkty z Jamesem Toneyem. Oquendo w ósmej rundzie został ukarany odjęciem jednego punktu za ciosy poniżej pasa. To zdarzenie kosztowało go utratę remisu[5].
W czerwcu 2009 pokonał w trzeciej rundzie Marka Borwna, a miesiąc później znokautował w rundzie dziewiątej byłego mistrza świata WBA, 42-letniego Bruce'a Seldona[6]. 20 lutego 2010 pokonał Demetrice'a Kinga. Walka została przerwana, ponieważ Amerykanin nie był w stanie wyjść do wali po przerwie między dziewiątą i dziesiątą rundą[7].
6 maja 2010 przegrał na punkty po wyrównanej walce z Jeanem-Markiem Mormeckiem, byłym mistrzem świata w kategorii junior ciężkiej. Sędziowie punktowali w stosunku 96–95 (dwukrotnie) i 96–94 na korzyść Francuza[8].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Frank Gonzalez: Tua vs Oquendo – The Tortoise And The Hare. Boxing247.com, 15.04.2002. [dostęp 2010-05-06]. (ang.).
- ↑ Luis Escobar: Byrd Outpoints Oquendo In Another Sour Decision. The Boxing Times, 20.09.2003. [dostęp 2010-05-06]. (ang.).
- ↑ Ruiz retains crown. BBC Sport, 18.04.2004. [dostęp 2010-05-06]. (ang.).
- ↑ Geoffrey Ciani: Holyfield outworks Oquendo. EastSideBoxing.com. [dostęp 2010-05-06]. (ang.).
- ↑ James Slater: James Toney, Eddie Chambers And Malik Scott Win Decisions. EastSideBoxing.com, 14.12.2008. [dostęp 2010-05-06]. (ang.).
- ↑ Jacob Chavez: Oquendo stops Seldon!. Fightnews.com, 25.07.2009. [dostęp 2010-05-06]. (ang.).
- ↑ Jason Ford: Full Report: Oquendo-King. Fightnews.com, 22.02.2010. [dostęp 2010-05-06]. (ang.).
- ↑ Ruslan Chikov: Mormeck Grabs a Disputed Decision Over Fres Oquendo. BoxingScene.com, 06.05.2010. [dostęp 2010-05-14]. (ang.).