Cud eucharystyczny
Cud eucharystyczny – zespół zjawisk związanych z sakramentem Eucharystii, uznawanych przez katolików i prawosławnych za nadprzyrodzone[potrzebny przypis].
Dogmat Kościoła katolickiego spisany podczas soboru laterańskiego IV (1215) stwierdza, iż w czasie Eucharystii chleb i wino zamieniają się w rzeczywiste ciało i krew Jezusa Chrystusa (transsubstancjacja). Zdefiniował on filozoficznie wiarę, którą Kościół wyznawał od chwili ostatniej wieczerzy, kiedy Chrystus powiedział: To jest ciało moje [...] to jest moja krew przymierza (Mt 26,26-30; Mk 14,22-25; Łk 22,19-20; 1 Kor 11,23-27).
Na całym świecie zdarzyło się około 130 cudów eucharystycznych[1].
Cuda eucharystyczne w Polsce
[edytuj | edytuj kod]Za cuda eucharystyczne w Polsce uważa się wydarzenia z Glotowa (1311)[2][3], Krakowa (1345), Poznania (1399)[4], Bisztynka (1400)[2][5], Elbląga (1400)[2][6], Jankowic Rybnickich (1433)[3], Dubna (1867)[7], Sokółki (2008)[8][9] i Legnicy (2013)[10][11][12].
Cud eucharystyczny w Sokółce (2008)
[edytuj | edytuj kod]
W drugiej połowie 2008 roku w kościele św. Antoniego w Sokółce doszło do zdarzenia uznawanego przez wiernych za cud eucharystyczny. Kościół oficjalnie nie potwierdził cudu eucharystycznego, a duchowni apelują do wiernych o wstrzemięźliwość w wydawaniu własnych osądów oraz o modlitwę, choć jak zaznaczono, „wydarzenie z Sokółki nie sprzeciwia się wierze Kościoła, a raczej ją potwierdza”[13].
Cuda eucharystyczne na świecie
[edytuj | edytuj kod]Cuda eucharystyczne miały miejsce m.in. we Włoszech, Francji, Hiszpanii, Portugalii, Niemczech, Austrii, Czechach, Belgii, Holandii[7], Argentynie, Meksyku, Wenezueli, Indiach[14].
Cud eucharystyczny w Lanciano (730–750)
[edytuj | edytuj kod]
Pierwsze historyczne świadectwa dotyczące cudu eucharystycznego miały miejsce w VIII wieku we włoskim Lanciano[15]. Według tych relacji w klasztorze pod wezwaniem św. Longina kapłan z zakonu św. Bazylego odprawiał mszę św. Często zdarzało mu się wątpić w przeistoczenie i w momencie, kiedy skończył wypowiadanie słów konsekracji, hostia w jego dłoniach przemieniła się w okrągły fragment ciała, a wino w krew. Ciało pozostało nienaruszone, natomiast krew w kielichu zamieniła się w pięć nierównych bryłek, które po uzyskaniu zezwolenia biskupa, zostały zważone. Z owych pomiarów pozostał zapis, według którego ciężar pojedynczej miał być równy ciężarowi pięciu, ciężar dwóch równy ciężarowi trzech, a ciężar najmniejszej bryłki równy ciężarowi największej[16]. Zjawisko to miało powtórzyć się w roku 1574.
Hostię i bryłki krwi pierwotnie umieszczono w relikwiarzu z kości słoniowej, który w roku 1713 został zamieniony na nowy – wykonaną ze złota i kryształu monstrancję. Fragment ciała jest umocowany jak hostia w monstrancji, natomiast bryłki krwi znajdują się w rzeźbionym na kształt kielicha krysztale[7]. Relikwie można oglądać w kościele Św. Franciszka w Lanciano, w otwartym od tyłu tabernakulum, do którego prowadzą specjalnie w tym celu zbudowane schody.
W latach 1970–1971 relikwie przebadał profesor Odoardo Linoli. Badanie wykazało, iż jest to krew człowieka grupy AB, a cząstki ciała to fragment mięśnia sercowego[17][18]. Obie reprezentują tę samą grupę krwi, co krew znajdująca się na Całunie Turyńskim. Skład krwi odpowiada świeżej krwi ludzkiej. Odkryto również, iż zamoczona w wodzie skrzepła krew na nowo staje się płynną krwią. Badania te dowodzą, że badane relikwie rzeczywiście są pochodzenia ludzkiego[17].
W 1981 i 1991 roku przeprowadzono kolejne badania naukowe, które potwierdziły wcześniejsze ustalenia[potrzebny przypis].
Cud eucharystyczny w Bolsenie i Orvieto (1263)
[edytuj | edytuj kod]
W 1263 pielgrzymujący do Rzymu ksiądz Piotr z Pragi zatrzymał się w Bolsenie. W czasie odprawiania mszy hostia w jego rękach zaczęła krwawić[19][20]. Natychmiast pokazał to przebywającemu w Orvieto papieżowi Urbanowi IV, który ogłosił, iż miał miejsce cud eucharystyczny. Wpłynęło to na ogłoszenie w 1264 nowego święta: Święta Ciała i Krwi Pańskiej („Bożego Ciała”)[20][21].
Z XIV wieku pochodzi najwięcej relacji związanych z cudami eucharystycznymi (m.in. cud w Blanot we Francji w 1331 roku, cud w Amsterdamie w 1345 roku)[21][7].
Cud eucharystyczny w Sienie (1330)
[edytuj | edytuj kod]Pewnego dnia 1330 roku, ksiądz ze Sieny wezwany został do ciężko chorego, mieszkającego na przedmieściu człowieka. Po wyjęciu w wielkim pośpiechu hostii z tabernakulum, kapłan nie schował jej w pudełeczku, lecz włożył między stronice brewiarza i podążył do chorego.
Gdy po modlitwach nadeszła chwila udzielenia Komunii Świętej, kapłan ze zdumieniem odkrył, że wokół hostii utworzyła się plama krwi. Zachowując całkowitą tajemnicę wrócił z brewiarzem do miasta i z wielką skruchą udał się do świątobliwego zakonnika z zakonu św. Augustyna, ojca Szymona Fidati. Skruszony kapłan otrzymał przebaczenie za swój grzech i przekazał brewiarz w ręce świętego zakonnika[potrzebny przypis].
Po jakimś czasie ojciec Fidati przekazał jedną z zakrwawionych kartek brewiarza, w charakterze relikwii, do klasztoru Augustianów w Perugii. Niestety, zaginęła ona w czasie prześladowań Kościoła w 1866 roku. Druga kartka złożona została w srebrnym naczyniu i przewieziona do rodzinnego miasta ojca Fidati – Cascii, przyczyniając się do wielkiej odnowy religijnej wśród kleru i wiernych. Księga miejska z 1387 roku – przechowywana w archiwach miasta – zawiera szczegółowy opis dorocznego święta Corpus Domini (Bożego Ciała). Na ten dzień całe miasto, z władzami na czele, zbierało się w kościele, by uczcić świętą relikwię w uroczystej mszy i procesji eucharystycznej. Ponadto miasto zakupywało na tę uroczystość specjalną kilkukilogramową świecę. Po śmierci ojca Fidati, papież Grzegorz XVI zaliczył go w poczet błogosławionych i zatwierdził mszę ku jego czci.
Cud ten był również czczony przez papieża Bonifacego IX, który, w dniu 10 stycznia 1401 roku, ogłosił specjalną bullę, zatwierdzającą hołd oddawany cudownej hostii i udzielającą przywileju częściowego odpustu dla wiernych odwiedzających kościół św. Augustyna w dniu Bożego Ciała.
Kilka lat później, 7 czerwca 1408 roku, również papież Grzegorz VII zatwierdził cześć oddawaną świętym relikwiom i dodał nowe przywileje odpustowe. Papieże Sykstus IV, Innocenty XIII, Klemens XII i Pius VII, również okazywali wielką cześć tej hostii.
W 1962 roku święte relikwie poddano skrupulatnym badaniom[potrzebny przypis]. Kartka brewiarza pokryta krwią ma wymiar 52 × 44 milimetry; średnica krwawej plamy wynosi 40 mm. Kolor krwi określono jako lekko brązowy, lecz badany pod szkłem powiększającym okazuje się on bardziej czerwony; cząstki skrzepniętej krwi były także wyraźnie widoczne. Relikwie zachowały się w niezmienionym stanie do dzisiejszego dnia[potrzebny przypis].
Cud eucharystyczny w Amsterdamie (1345)
[edytuj | edytuj kod]15 marca 1345 umierający mężczyzna w domu przy Kalverstraat w Amsterdamie przyjął konsekrowaną hostię, jednak po pewnym czasie ją zwymiotował. Zgodnie z przepisami kościelnymi tę zwróconą hostię wrzucono do ognia, płonącego w kominku. Następnego dnia okazało się, że hostia nie spłonęła. Przenoszono ją potem dwa razy do Oude Kerk, ale w niewytłumaczalny sposób hostia dwukrotnie pojawiła się znowu w domu tego mężczyzny. Uznano to za cud, a dom przekształcono w sanktuarium – kaplicę Heilige Stede, która stała się popularnym celem pielgrzymkowym i miejscem uroczystych procesji. Ale kult ten zakończył się nagle, gdy w 1578 władze miejskie przyjęły kalwinizm, a katolicyzm został zakazany. Po legalizacji katolicyzmu w XIX wieku kult odrodził się i znowu zaczęto w tym miejscu organizować masowe procesje (tzw. Stille Omgang)[22][23], które do dzisiaj gromadzą tysiące uczestników[24].
Cud eucharystyczny w Maceracie (1356)
[edytuj | edytuj kod]
Cud miał miejsce 25 kwietnia 1356[25] w kościele św. Katarzyny pod Maceratą. Kapłan wątpiący w realną obecność Chrystusa w konsekrowanej hostii odprawiał mszę św. W momencie gdy wypowiadał słowa rytu przeistoczenia z hostii trysnęła krew, która miała ścieknąć do kielicha i na puryfikaterz[potrzebny przypis].
Ksiądz, którego imię i pochodzenie nie są już dzisiaj wiadome, opisał wydarzenie biskupowi Mikołajowi z San Martino. Purpurat otworzył oficjalny proces sprawdzający prawdziwość cudu. Do naszych czasów zachował się puryfikaterz z przyszytym z boku fragmentem pergaminu z łacińskim napisem: „Hic fuit aspersus sanguis D.N.J.C. de Calice, die XXV mensis aprilis anno Domini 1356”.
Relikwia przechowywana jest w katedrze św. Juliana Szpitalnika w Maceracie. Wystawiana jest na widok publiczny z okazji uroczystości Bożego Ciała.
Cud eucharystyczny w Buenos Aires (1996)
[edytuj | edytuj kod]
To wydarzenie miało miejsce 18 sierpnia 1996 roku w kościele parafialnym Santa María w Buenos Aires. Księdzu Alejandro Pezecie po skończeniu odprawiania mszy św., powiedziano, że na podłodze tego kościoła leży porzucona hostia. Duchowny zgodnie z przepisem liturgicznym, włożył hostię do vasculum – małego naczynia z wodą, stojącego zwykle przy tabernakulum, służącego kapłanowi do obmycia palców po udzielaniu Komunii świętej i całość włożył do tabernakulum. Po kilku dniach zauważył, że hostia w tabernakulum zmieniła się w jakąś krwistą substancję[26], która w ciągu następnych kilku dni jeszcze się powiększyła[potrzebny przypis].
W 1999 r. ówczesny arcybiskup Buenos Aires, kard. Jorge Mario Bergoglio (obecny papież Franciszek) zlecił wykonanie badań naukowych. W dniu 5 października 1999 w obecności przedstawicieli kardynała dr Castanon pobrał próbkę, którą następnie przesłano do naukowców w Nowym Jorku. Celowo nie poinformowano ich, skąd pochodzi. Dr Frederick Zugibe, patolog z Rockland County w stanie Nowy Jork stwierdził, że substancja jest prawdziwym ludzkim ciałem i krwią, w której obecne jest DNA[26]. Oświadczył: „badany materiał jest fragmentem mięśnia sercowego znajdującego się w ścianie lewej komory serca, z okolicy zastawek. Ten mięsień jest odpowiedzialny za skurcze serca. (...) Mięsień sercowy jest w stanie zapalnym, znajduje się w nim wiele białych ciałek. Wskazuje to na fakt, że serce żyło w chwili pobierania wycinka (...). Co więcej, te białe ciałka wniknęły w tkankę, co wskazuje na fakt że to serce cierpiało – np. jak ktoś, kto był ciężko bity w okolicach klatki piersiowej”[27].
Dr Frederick Zugibe dodał, że w takich warunkach białe ciałka przestałyby istnieć po kilku minutach. Wtedy wyjawiono mu prawdę, skąd owa próbka pochodzi. Wtedy dr Zugibe powiedział: „W jaki sposób i dlaczego konsekrowana hostia mogła zmienić swój charakter i stać się ludzkim żyjącym ciałem i krwią, pozostanie dla nauki nierozwiązalną tajemnicą, która całkowicie przerasta jej kompetencje”[27].
Cud eucharystyczny w Guadalajarze (2013)
[edytuj | edytuj kod]Cud wydarzył się 24 lipca 2013 w Meksyku w parafii Matki Boskiej w kolonii Jardines de la Paz, kiedy to ksiądz Jose Dolores Castellanos Gudino zobaczył na konsekrowanej Hostii krew[28].
Świadkami tego wydarzenia było tysiące wiernych katolików[potrzebny przypis]. Cud jeszcze nie został potwierdzony, jest badany przez naukowców[potrzebny przypis].
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]- Msza świętego Grzegorza
- transsubstancjacja
- rzeczywista obecność Chrystusa w Eucharystii
- poznańska legenda o skradzionych hostiach
- Karol Acutis
- pałeczka krwawa
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ KAI, Znamy 132 cuda eucharystyczne [online], eKAI | Portal Katolickiej Agencji Informacyjnej, 29 maja 2002 [dostęp 2021-05-26].
- ↑ a b c Władysław Nowak, Odnowa kultu eucharystycznego w Kościele a sanktuaria eucharystyczne na Warmii przed Soborem Trydenckim, „Liturgia Sacra”, 17 (1), 2011, s. 31.
- ↑ a b Maria Spiss, Cuda eucharystyczne w Polsce, Kraków: Wydawnictwo M, 2010, ISBN 978-83-7595-281-0.
- ↑ Leszek Wilczyński, Z Hostii wytrysnęła Krew: poznański cud eucharystyczny, Kraków: Wydawnictwo św. Stanisława BM, 2019, ISBN 978-83-7422-958-6.
- ↑ Andrzej Kopiczko, Kościół parafialny w Bisztynku w świetle wizytacji z 1798 roku, „Studia Ełckie”, 13, 2011, s. 123.
- ↑ Janusz Hochleitner, Boże Ciało w tradycji i zwyczajach ludowych (na przykładzie diecezji warmińskiej w okresie potrydenckim), „Studia Elbląskie”, 5, 2003, s. 80.
- ↑ a b c d Joan Carroll Cruz, Eucharistic Miracles and Eucharistic Phenomena in the Lives of the Saints, Charlotte, North Carolina: Tan Books, 2012.
- ↑ Mieczysław Olszewski, „Być solą ziemi” Duszpasterstwo w sanktuariach archidiecezji białostockiej, „Studia Teologiczne Białystok Drohiczyn Łomża”, 30, 2012, s. 160.
- ↑ Jacyna-Onyszkiewicz i inni, Eucharystyczne trwanie z perspektywy nauk ścisłych, „Teologia i Człowiek”, 43 (3), 2018, s. 81-98.
- ↑ Maciej Krzywosz, Sociological aspect of miracles and apparitions in contemporary Poland, „Przegląd Religioznawczy”, 4 (262), 2016, s. 53.
- ↑ Bogusław Drożdż, Wydarzenie eucharystyczne w Legnicy – spojrzenie pastoralne, „Perspectiva. Legnickie Studia Teologiczno-Historyczne”, 1 (30), 2017, s. 35-47.
- ↑ Andrzej Ziombra, Społeczny wymiar cudu eucharystycznego, „Społeczeństwo”, 156 (4), 2021, s. 82.
- ↑ Andrzej Kakareko: Komunikat Kurii Metropolitalnej Białostockiej w sprawie zjawisk eucharystycznych w Sokółce. 2009-10-14. [dostęp 2009-10-14].
- ↑ Sergio Meloni, I Miracoli Eucaristici e le radici cristiane dell'Europa, Bologna: Edizioni Studio Domenicano, 2014, ISBN 978-88-709-48-844.
- ↑ Costantino Sigismondi, Misure di massa nel 1574 del Sangue del Miracolo Eucaristico di Lanciano, „Gerbertus”, 9, 2016, s. 21.
- ↑ Costantino Sigismondi, Misure di massa nel 1574 del Sangue del Miracolo Eucaristico di Lanciano, „Gerbertus”, 9, 2016, s. 21-23.
- ↑ a b Renato Bettica Giovannini, The Eucharistic Relics of Lanciano in Biologic Research, „Shroud Spectrum International”, 7, 1983, s. 31-32.
- ↑ Odoardo Linoli, Histological, immunological and biochemiccal studies on the flesh and blood of the eucharistic miracle of Lanciano (8th century), „Quaderni Sclavo di diagnostica clinica e di laboratorio”, 7 (3), 1971, s. 661-674.
- ↑ Janusz Hochleitner, Boże Ciało w tradycji i zwyczajach ludowych (na przykładzie diecezji warmińskiej w okresie potrydenckim), „Studia Elbląskie”, 5, 2003, s. 78.
- ↑ a b Władysław Nowak, Odnowa kultu eucharystycznego w Kościele a sanktuaria eucharystyczne na Warmii przed Soborem Trydenckim, „Liturgia Sacra”, 17 (1), 2011, s. 26.
- ↑ a b Rastislav Adamko, Kult eucharystyczny na podstawie średniowiecznych mszalnych rękopisów węgierskich, „Roczniki Teologiczne”, 65 (13), 2018, s. 7-23, DOI: 10.18290/rt.2018.65.13-1.
- ↑ Elżbieta Bilska-Wodecka, Krajobraz religijny historycznego centrum Amsterdamu od XIII do XX w., [w:] Bolesław Domański, Stefan Skiba (red.), Geografia i sacrum: profesorowi Antoniemu Jackowskiemu w 70. rocznicę urodzin, Kraków: Instytut Geografii i Gospodarki Przestrzennej UJ, 2005, s. 159-171.
- ↑ Elżbieta Bilska-Wodecka, Krajobraz religijny historycznego centrum Amsterdamu od XIII do XX w., [w:] Bolesław Domański, Stefan Skiba (red.), Geografia i sacrum: profesorowi Antoniemu Jackowskiemu w 70. rocznicę urodzin, Kraków: Instytut Geografii i Gospodarki Przestrzennej UJ, 2005, s. 159-171.
- ↑ Charles Caspers, Peter Jan Margry, The Miracle of Amsterdam: Biography of a Contested Devotion, Notre Dame, Indiana: University of Notre Dame Press, 2019, ISBN 978-0-268-10565-5.
- ↑ Cud eucharystyczny w Lanciano [online], DEON.pl, 17 marca 2016 [dostęp 2022-12-24] (pol.).
- ↑ a b Mieczysław Piotrowski, Cud eucharystyczny w Buenos Aires [online], Miłujcie się!, 21 sierpnia 2018 [dostęp 2022-12-24] (pol.).
- ↑ a b M. Piotrowski, Czy kard. Bergoglio doświadczył cudu eucharystycznego? [online], DEON.pl, 24 kwietnia 2016 [dostęp 2022-12-03] (pol.).
- ↑ Stefan Sękowski, Cud eucharystyczny w Meksyku? [online], www.gosc.pl, 7 sierpnia 2013 [dostęp 2022-12-24] (pol.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Renzo Allegri: Krew Boga. Historia cudów eucharystycznych. Kraków: Wydawnictwo Salwator, 2005. ISBN 83-60082-34-0.
- Joan Carroll Cruz: Cuda Eucharystyczne i eucharystyczne zjawiska w życiu świętych. Gdańsk: Wydawnictwo Exter, 2000. ISBN 83-86029-49-8.
- o. Nicola Nasuti OFMConv.: Cud Eucharystyczny w Lanciano: historyczne, teologiczne, naukowe oraz fotograficzne dowody. Wrocław: PPH „Arka”, 2008. ISBN 83-85647-25-2.
- Franco Serafini: Cuda eucharystyczne pod lupą nauki. Kielce: Wydawnictwo „Jedność”, 2021. ISBN 978-83-8144-240-4.
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Cuda eucharystyczne – lista cudów eucharystycznych skatalogowana przez Carlo Acutisa.