Ceromancja

Wróżby andrzejkowe: wylewanie stopionego ołowiu na zimną wodę przez ucho od klucza.

Ceromancja (od łac. cera = wosk + gr. manteía = wieszczenie, wróżba^[1]) – sposób wróżenia polegający na laniu wosku roztopionego w mosiężnym tyglu. Gorący wosk wlewa się powoli do misy z zimną wodą. Kiedy zetknie się z powierzchnią wody, zastyga, przyjmując rozmaite kształty.

Wypracowane w ciągu wieków zwyczajowe interpretacje złożyły się na dający się z łatwością przyswoić system, przyjęty później w tasseomancji.^{[potrzebny przypis]}

Zwyczaj lania wosku (stearyny) przez ucho od klucza i interpretowania kształtu cienia rzucanego przez zastygniętą bryłę należy do tradycyjnych zabaw andrzejkowych. W dawnej Polsce wosk lany był także w wigilie innych świąt, np. w Sylwestra - przeddzień Nowego Roku.

Dawniej zamiast wosku stosowano też ołów^[2].

Zobacz też

metoda Rorschacha

Przypisy

↑ hasło „ceromancja”. W: Słownik wyrazów obcych PWN. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1980. ISBN 83-01-00521-1.
↑ Julian Tuwim. Czary i czarty polskie. „Zwoje – The Scrolls. Internetowe Czasopismo Kulturalne”. Nr 1 (38) : Marzec 2004.

[1] sło „ceromancja”. W: Słownik wyrazów obcych PWN. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1980. ISBN 83-01-00521-1.

[2] Julian Tuwim. Czary i czarty polskie. „Zwoje – The Scrolls. Internetowe Czasopismo Kulturalne”. Nr 1 (38) : Marzec 2004.

[1]

[2]