Celuloza mikrokrystaliczna

Ten artykuł od 2018-04 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Celuloza mikrokrystaliczna (E 460 I) – substancja wypełniająca, stosowana w gastronomii.

Właściwości fizyko-chemiczne

Drobny biały, lub szarawy krystaliczny sypki proszek
Bez zapachu
Nierozpuszczalna w wodzie, etanolu, rozcieńczonych kwasach
Łatwo ulega biodegradacji
Farmakologicznie nieaktywna, nie wywołuje uczuleń

Sposób otrzymywania

Oczyszczoną, częściowo zdepolimeryzowaną celulozę otrzymuje się przez chemiczną obróbkę alfacelulozy, otrzymanej z pulpy włóknistego surowca roślinnego.

Zastosowanie

Obecnie wypiera w nowoczesnych technologiach tradycyjne środki wypełniające, takie jak skrobia czy laktoza i służy właśnie jako wypełniacz w żywności o obniżonej zawartości tłuszczu, wzmacnia strukturę. Przeciwdziała zbrylaniu i zlepianiu się cząsteczek, jest nośnikiem wody i oleju. Zapobiega zlewaniu się cząsteczek tłuszczu i stabilizuje emulsje (np. kremy, pianki). Zapobiega krystalizacji w produktach mrożonych i odmrażanych (np. lody)

Przechowywanie

Należy przechowywać w opakowaniach chroniących przed wilgocią oraz składować w suchych pomieszczeniach.