[go: up one dir, main page]

Przejdź do zawartości

Buddy Guy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Buddy Guy
Ilustracja
Buddy Guy, 2007
Imię i nazwisko

George Guy

Pseudonim

Buddy

Data i miejsce urodzenia

30 lipca 1936
Lettsworth, Louisiana

Instrumenty

gitara

Aktywność

od 1957

Strona internetowa

George "Buddy" Guy (ur. 30 lipca 1936[1]) – sześciokrotny laureat nagrody Grammy, amerykański gitarzysta i wokalista bluesowy i rockowy. Przedstawiciel bluesa chicagowskiego. Historia jego sukcesu rozpoczęła się w małym miasteczku Lettsworth w Luizjanie. George "Buddy" Guy był jednym z kilkorga dzieci Sama i Sabel Guyów. Na gitarze nauczył się grać samodzielnie. Wybrał bluesa, muzykę, w której ideą jest improwizacja.

Zawodową karierę muzyczną rozpoczął w 1950 r. w Baton Rouge, stolicy Luizjany. W tamtym czasie największy wpływ na niego miała muzyka Muddy’ego Watersa, pioniera elektrycznego bluesa. On sam był natomiast wzorem dla Jimiego Hendriksa[2].

Muzyka

[edytuj | edytuj kod]

Buddy Guy był pionierem wykorzystania sprzężenia zwrotnego w muzyce. Już w 1959 r. stosował je w czasie koncertów. Jednak nie mógł przekonać do swojego stylu muzycznego Leonarda Chessa, właściciela firmy Chess, który nie pozwalał mu na dokonywanie nagrań z wykorzystywaniem tego efektu. Dopiero sukces grupy Cream spowodował, że zrozumiał swój błąd[3].

W 1960 r. Buddy dołączył do plejady gwiazd legendarnej wytwórni Chess Records. Pracował z takimi legendami, jak Muddy Waters, Willie Dixon, Sonny Boy Williamson II i Little Walter, Howlin’ Wolf. Po dwóch latach nagrał album Stone Crazy, który na listach R&B zajął 12. miejsce. Pod koniec 1960 r. Buddy odszedł z Chess Records i rozpoczął pracę w Vanguard Records. Dla niej właśnie powstały takie albumy, jak A Man and the Blues, This Is Buddy Guy i Hold That Plane.

W 1970 The Rolling Stones zaprosili go do wspólnych występów podczas ich europejskiej trasy. Jego kariera rozkwitła podczas odrodzenia bluesa w latach 1980–1990, szczególnie od momentu, gdy Eric Clapton zaprosił go na prestiżową imprezę wszystkich gwiazd bluesowych "24 Nights". W 1989 r. Buddy otworzył w Chicago własny klub "Buddy Guy's Legends", który stał się miejscem kultowym dla wielbicieli bluesa. W 1991 r. Eric Clapton zaprosił Buddy’ego na występ w londyńskim "Royal Albert Hall". Koncert ten zaowocował intratnym kontraktem z wytwórnią Silverstone Records.

Kolejnym wspaniałym albumem artysty okazał się krążek Damn Right, I've Got the Blues. Natchnieniem dla tej płyty byli tacy gitarzyści, jak Jeff Beck, Eric Clapton i Mark Knopfler. Buddy zadedykował znajdujący się na niej utwór "Rememberin' Stevie" swemu staremu przyjacielowi Steviemu Rayowi Vaughanowi. W 1994 powstał kolejny album Slippin In.

W 2003 został sklasyfikowany na 30. miejscu listy 100 najlepszych gitarzystów wszech czasów magazynu Rolling Stone[4].

14 marca 2005 r. Buddy Guy dołączył do Rock and Roll Hall of Fame[5].

Przez bluesowych krytyków album Sweet Tea z 2001 r. został wybrany w styczniu 2010 r. "najlepszym albumem bluesowym 10-lecia"[6].

Jeff Beck: Nie byłoby Jeffa Becka czy Erica Claptona, czy Jimiego Hendriksa, gdyby nie było ciebie. My zawsze słuchamy ciebie[7].

Nagrody

[edytuj | edytuj kod]

Buddy Guy otrzymał m.in. sześć nagród Grammy oraz 24 nagrody W.C. Handy Awards, obecnie Blues Music Awards, zwanych też potocznie "bluesowymi oscarami", a także Narodowy Medal Sztuki, wręczony przez prezydenta USA za szczególnie przyczynienie się do rozpowszechnienia i wspomagania twórczości w Stanach Zjednoczonych.

Dyskografia

[edytuj | edytuj kod]
Album Rok Wytwónia
Hoodoo Man Blues 1965 Delmark
Chicago/The Blues/Today! vol. 1 1966 Vanguard
It’s my Life, Baby! 1966 Vanguard
I Left My Blues in San Francisco 1967 Chess
A Man and the Blues 1968 Vanguard
Coming at You 1968 Vanguard
Blues Today 1968 Vanguard
This Is Buddy Guy (live) 1968 Vanguard
Hot and Cool 1969 Vanguard
First Time I Met the Blues-Python 1969
Buddy and the Juniors 1970 MCA
South Side Blues Jam 1970 Delmark
In the Beginning 1971 Red Lightnin’
Play the Blues 1972 Rhino
Hold That Plane! 1972 Vanguard
I Was Walking Through the Woods 1974 Chess
Got to Use Your House 1979 Blues Ball
Stone Crazy 1981 Alligator
Alone & Acoustic 1981 Alligator
Drinkin' TNT 'n' Smokin' Dynamite (live) 1982 Blind Pig
DJ Play My Blues 1982 JSP Records
Dollar Done Fell 1982 JSP Records
Buddy Guy 1983 Chess
The Original Blues Brothers (live) 1983 Blue Moon
Ten Blue Fingers 1985 JSP Records
Atlantic Blues: Chicago 1986 Atlantic
Chess Masters 1987 Charly)
Live at the Checkerboard Lounge, Chicago-1979 1988 JSP Records
Breakin Out 1988 JSP Records
I Ain’t Got No Money 1989 Flyright
Alone & Acoustic 1991 Alligator
Damn Right, I've Got the Blues 1991 Silvertone/BMG
Buddy's Baddest: The Best of Buddy Guy 1991 Silvertone
My Time After Awhile 1992 Vanguard
The Very Best of Buddy Guy 1992 Rhino/WEA
The Complete Chess Studio Recordings 1992 Chess
Live at Montreaux 1992 Evidence
Feels Like Rain 1993 Silvertone
Six String Frenzy 1993 Blue Knight Records
Slippin’ In 1994 Silvertone
Live: The Real Deal 1996 Silvertone
Buddy's Blues 1997 Chess "Chess Masters"
Buddy’s Blues 1978-1982: The Best of the JSP Recordings 1998
As Good As It Gets 1998 Vanguard
Heavy Love 1998 Silvertone
Last Time Around – Live at Legends 1998 Jive
This Is Buddy Guy 1998 VMD
Blues Master 1998 Vanguard
Buddy’s Baddest: The Best of Buddy Guy 1999 Silvertone
The Complete Vanguard Recordings 2000 Vanguard
Every Day I Have the Blues 2000 Purple Pyramid
20th Century Masters: The Millennium: The Best of Buddy Guy 2001 MCA
Sweet Tea 2001 Silvertone
Double Dynamite 2001 AIM Recording Co.
Blues Singer 2003 Silvertone
Chicago Blues Festival 1964 (live) 2003 Stardust
Jammin’ Blues Electric & Acoustic 2003 Sony
Live At the Mystery Club 2003 Quicksilver
A Night of the Blues 2005
Bring 'Em In 2005 Jive
Can't Quit The Blues:Box Set 2006
Live: The Real Deal 2006 Sony
Skin Deep 2008 Sony
The Definitive Buddy Guy 2009 Shout! Factory
Living Proof 2010 Jive
Rythm & Blues 2013 RCA Records
Album Rok Etykieta
Folk Singer 1964 Chess
Baby Please Don’t Go Chess
The Super Duper Blues Band
Muddy Waters Chess

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Mark Deming: Buddy Guy Biography. allmusic.com. [dostęp 2016-07-02]. (ang.).
  2. Voodoo Child: The Jimi Hendrix Collection 2CD, książeczka-esej Kurta Lodera. Universal, Experience Hendrix, 2001. (ang.).
  3. "The Decade's Best Blues. 25 Great Albums That Defined the Past 10 Years" [w:] Blues Revue nr 122, str. 16
  4. Rolling Stone’s "The 100 Greatest Guitarists of All Time" Do you agree?. theinsider.com. [dostęp 2010-05-22]. (ang.).
  5. Buddy Guy: inducted in 2005. The Rock and Roll Hall of Fame and Museum, Inc.. [dostęp 2016-07-01]. (ang.).
  6. Tamże, ss. 7–17
  7. Tamże, str. 16