Alphonse-Louis du Plessis de Richelieu
| Kardynał prezbiter | |
| |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Arcybiskup Aix-en-Provence | |
| Okres sprawowania |
27 kwietnia 1626–27 listopada 1628 |
| Arcybiskup Lyonu i prymas Galii | |
| Okres sprawowania |
27 listopada 1628–24 marca 1653 |
| Wyznanie |
Rzymskokatolickie |
| Inkardynacja | |
| Śluby zakonne |
1605 |
| Prezbiterat |
przed 1626 |
| Nominacja biskupia |
27 kwietnia 1626 |
| Sakra biskupia |
21 lipca 1626 |
| Kreacja kardynalska |
19 listopada 1629 |
| Kościół tytularny |
SS. Trinità al Monte Pincio (4 czerwca 1635) |
| Data konsekracji |
21 lipca 1626 | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | |||||
| Współkonsekratorzy | |||||
| |||||
Alphonse-Louis du Plessis de Richelieu (ur. 1582 w Paryżu, zm. 24 marca 1653 w Lyonie) – francuski duchowny, arcybiskup i kardynał. Należał do zakonu kartuzów. Brat kardynała Armanda Jeana du Plessis de Richelieu, pierwszego ministra Francji w latach 1624–1642.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się w Paryżu w szlacheckiej rodzinie jako drugi z piątki dzieci[1]. Stracił ojca w wieku 8 lat[1]. W latach 1594–1601 studiował w paryskim Collège de Navarre, uzyskując doktorat z teologii[1]. W 1602 wstąpił do zakonu kartuzów i w 1605 złożył śluby wieczyste[1]. Odmówił proponowanej mu nominacji na biskupa Luçon, dzięki czemu stanowisko to otrzymał jego młodszy brat Armand Jean[1]. Alphonse-Louis w międzyczasie przyjął święcenia kapłańskie i został przeorem klasztoru Bompas[1].
Jego brat Armand Jean w 1622 uzyskał nominację kardynalską, a dwa lata później został pierwszym ministrem króla Ludwika XIII. Dzięki jego protekcji Alphonse-Louis został arcybiskupem Aix-en-Provence (27 kwietnia 1626). Funkcję tę pełnił nieco ponad dwa lata, gdyż już 27 listopada 1628 przeniesiono go do archidiecezji lyońskiej[1]. 19 listopada 1629 papież Urban VIII mianował go kardynałem, udzielając mu dyspensy z powodu przynależności jego brata (który przyczynił się do tej nominacji) do Kolegium Kardynalskiego, a 4 czerwca 1635 nadał mu tytuł prezbitera SS. Trinità al Monte Pincio[1]. Otrzymał w tym czasie także szereg bogatych beneficjów, np. został opatem komendatoryjnym Mont Saint-Michel, Saint-Etienne de Caen i Saint-Victor de Marseille[1]. W 1631 Ludwik XIII mianował go Wielkim Jałmużnikiem Królestwa Francji[1]. Dzięki tym nominacjom kardynał stał się jedną z najważniejszych osób we Francji. Choć większość z nich uzyskał dzięki bratu, z którym łączyła go prawdziwa przyjaźń, na płaszczyźnie politycznej nie zawsze się z nim zgadzał, co niejednokrotnie prowadziło do sporów[1]. W 1643 przewodniczył, jako Wielki Jałmużnik, pogrzebowi króla Ludwika XIII[1]. Uczestniczył w konklawe 1644[1].
Kardynał Alphonse-Louis, znany jako "kardynał z Lyonu", poważnie traktował swe obowiązki duszpasterskie i na szeroką skalę angażował się w działalność dobroczynną. Podczas epidemii dżumy w Lyonie w 1638 osobiście sprawował opiekę nad chorymi[1]. Jako kardynał, poza obowiązkami duszpasterskimi w Lyonie, był zobligowany także do pracy w instytucjach Kurii Rzymskiej. Papież Urban VIII mianował go członkiem Kongregacji Rozkrzewiania Wiary oraz inkwizytorem Kongregacji Świętego Oficjum Inkwizycji[2]. W 1650 odmówił podpisania antyjansenistycznej petycji francuskiego Generalnego Zgromadzenia Duchowieństwa do papieża Innocentego X, tłumacząc to tym, że jako członek rzymskiego trybunału Inkwizycji powinien być bezstronnym sędzią, a nie oskarżycielem[3].
Kardynał Alphonse-Louis du Plessis de Richelieu był zagorzałym miłośnikiem czekolady, którą rozpowszechnił we Francji[1]. Powiadano, że nadmierna konsumpcja czekolady była jego jedyną wadą[1]. Zmarł w Lyonie w wieku 71 lat[1].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q DU PLESSIS DE RICHELIEU, O.Carth., Alphonse-Louis. The Cardinals of the Holy Roman Church. [dostęp 2013-06-25]. (ang.).
- ↑ Christoph Weber: Die ältesten päpstlichen Staatshandbücher: Elenchus Congregationum, Tribunalium et Collegiorum Urbis 1629-1714. Rzym – Fryburg Bryzgowijski – Wiedeń: Herder, 1991, s. 145. ISBN 978-3451216534.
- ↑ Ludwig von Pastor: The history of the popes, from the close of the middle ages. T. XXX. Londyn: Kegan Paul, Trench, Trubner, Co & Ltd., 1940, s. 256.