6 Pułk Artylerii Lekkiej (II RP)

6 Pułk Artylerii Lekkiej

6 Pułk Artylerii Polowej

Odznaka pamiątkowa 6 pal
Historia
Państwo	Polska
Sformowanie	24 maja 1919
Rozformowanie	20 września 1939
Tradycje
Święto	18 września, 22 maja, 19 maja
Nadanie sztandaru	29 maja 1938
Dowódcy
Pierwszy	ppłk Teodor Nałęcz-Tański
Ostatni	ppłk Borys Kondracki
Działania zbrojne
wojna polsko-bolszewicka kampania wrześniowa bitwa pod Tomaszowem (17–20 IX 1939)
Organizacja
Dyslokacja	garnizon Kraków
Rodzaj sił zbrojnych	wojsko
Rodzaj wojsk	Artyleria
Podległość	6 Dywizja Piechoty

Kazimierz Kuś, Zarys historji wojennej 6-go pułku artylerji polowej

29 lipca – 3 sierpnia 1920

Gen. dyw. Stanisław Wróblewski dekoruje Krzyżami Zasługi kpr. Jana Mierząda i trzech kanonierów, którzy "wzorowo, z narażeniem życia spełnili obowiązek żołnierski podczas wybuchu magazynu amunicyjnego"

6 DP w 1938

Pułk walczył w składzie 6 DP

Żołnierze szkoły podoficerskiej 6 pal z Krakowa.
Zima 1932~-1933

Piętnastolecie 6 pal w Krakowie - pluton trębaczy; maj 1934 r.

Piętnastolecie 6 pal w Krakowie - defilada baterii armat 75 mm wz. 1897

Piętnastolecie 6 pal w Krakowie - baterie haubic 100 mm wz 1914/19

6 Pułk Artylerii Lekkiej (6 pal) – oddział artylerii lekkiej Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej.

Pułk walczył w 1920 w wojnie polsko-bolszewickiej i w 1939 w kampanii wrześniowej.
Stacjonował w garnizonie Kraków – Łobzów, w koszarach im. generała Wincentego Aksamitowskiego przy ul. Bartosza Głowackiego oraz w obrębie fortu VII.
Był organiczną jednostką artylerii 6 Dywizji Piechoty.
Pod względem wyszkolenia podlegał dowódcy 6 Grupy Artylerii.

Formowanie i walki

Powstał jako 6 pułk artylerii polowej w maju 1919 z wcześniej zorganizowanych oddziałów. Geneza oddziału wiąże się z organizowanym w październiku i listopadzie 1918 w Nowym Targu 1 pułkiem artylerii górskiej oraz w Krakowie w styczniu 1919 3 pułkiem artylerii wałowej (przemianowanego na 2 pułk artylerii górskiej). Z chwilą przybycia wojsk gen. Hallera część żołnierzy z jednego i drugiego pułku weszła do utworzonego 6 pap.

Pułk brał udział w działaniach na Ukrainie w 1919 i w wojnie polsko-bolszewickiej. We wrześniu 1920 pułk dysponował armatami francuskimi i austriackimi 100 mm haubicami.

Obsada personalna pułku w 1920
Stanowisko	Stopień, imię i nazwisko
Dowódca pułku	ppłk Karol Grodzicki (do 9 IX?)
	ppłk Ryszard Frendl
Adiutant	por. Stanisław Żuczkiewicz
Oficer łączności	por. Tadeusz Holender
Dowódca I dywizjonu	kpt./mjr Jan Spilka (od X w sztabie 6 A)
	mjr dr January Treter
	wz por. Alfred Chmelik
Adiutant	ppor. Henryk Nachman
Oficer kasowy	ppor. Kazimierz Firla
Lekarz	ppor. podlek. Stanisław Ćmikiewicz
Lekarz wet.	por. lek. wet. Henryk Zinn
Lekarz wet.	pchor. wet. Krajecki
	rtm. lek. wet. Józef Kwiatkowski
Dowódca I baterii	por. Alfred Chmelik
Oficer baterii	ppor. Hieronim Bańkowski
Oficer baterii	ppor. Kazimierz Kuś
Oficer zaprzęgowy	ppor. Franciszek Rafacz
Dowódca plutonu	plut. Adam Mastalski
Dowódca 2 baterii	por. Tadeusz Michałowski
Oficer baterii	por. Jan Cebula
Oficer baterii	ppor. Bronisław Maszlanka
Oficer baterii	ppor. Józef Szobowicz
Dowódca 3 baterii	por. Juliusz Gromczakiewicz
Oficer baterii	ppor. Mieczysław Hubert
Oficer baterii	ppor. Józef Kubowicz
Oficer baterii	ppor. Władysław Orzelski
Dowódca II dywizjonu	ppłk Bronisław Kuczewski
Lekarz wet.	por. lek. wet. Józef Szymański
Dowódca 4 baterii	ppor. Józef Maj Majewski
Oficer baterii	ppor. Lucjan Chwalibóg
Dowódca III dywizjonu	por. Ludwik Buczek (do 9 IX)
	ppłk Karol Grodzicki
	wz por./kpt. Aleksander Tupaj
	wz por. Ludwik Buczek
Adiutant	ppor. Józef Raciąski
Oficer łączności	ppor. Zygmunt Bałaban
Oficer prowiantowy	ppor. prow. Józef Szymański
Lekarz	por. lek. dr Samuel Kracowski
Lekarz wet	por. lek. wet. Paweł Mazurkiewicz
Oficer gazowy	pchor. Rudolf Brauning
Dowódca 7 baterii	por. Ludwik Buczek
	wz por. Jerzy Lgocki
Oficer baterii	ppor. Stanisław Górowski
Oficer baterii	ppor. Józef Morawski
Dowódca 8 baterii	por. Daniel Rittman
Oficer baterii	ppor. Stefan Grodzicki
Oficer baterii	ppor. Władysław Katz
Oficer pułku (dowódca baterii)	por. Władysław Fryszczyn
Oficer pułku	kpt. dr Ignacy Cieszyński

Kawalerowie Virtuti Militari

Gwiazdką przy nazwisku oznaczono żołnierzy odznaczonych dekretami L. 2639 i 2642 Naczelnego Wodza z 22 lutego 1921.

Żołnierze pułku odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari za wojnę 1918–1920
kpt. Ludwik Buczek *	por. Alfred Chmelik *	plut. Julian Chrobak
ppłk Ryszard Frendl *	ppłk Karol Grodzicki *	por. Juliusz Gromczakiewicz *
kpr. Aleksander Issakiewicz	kpr. Władysław Jaśko *	por. Kazimierz Kuś
ogn. Jan Kowalski *	por. Jerzy Lgocki *	ppor. Józef Maj-Majewski *
plut. Adam Mastalski	kpr. Stanisław Murdza *	kan. Władysław Niedźwiedzki *
ppor. Stanisław Nowotny	kpt. Mieczysław Patek *	por. Rudolf Rosenberg *
st. ogn. Aleksander Ruśniak *	mjr inż. Jan Spilka*

Pułk w okresie pokoju

Po zakończeniu działań bojowych w 1921 pułk przemieszczono do Krakowa, który stał się garnizonem pułku. Pułk wchodzi wtedy w skład 6 Dywizji Piechoty.

19 maja 1927 roku Minister Spraw Wojskowych marszałek Polski Józef Piłsudski ustalił i zatwierdził dzień 18 września, jako datę święta pułkowego. 14 grudnia 1928 roku minister spraw wojskowych marszałek Polski Józef Piłsudski zmienił datę święta pułkowego 6 pap z dnia 18 września na dzień 22 maja. 31 grudnia 1938 roku minister spraw wojskowych, gen. dyw. Tadeusz Kasprzycki zmienił datę święta pułkowego z dnia 22 maja na dzień 19 maja.

5 czerwca 1927 w katastrofie w Witkowicach zginął kan. Józef Wawro, a kpr. Jan Nierząd doznał ciężkich obrażeń ciała.

31 grudnia 1931 roku Minister Spraw Wojskowych przemianował 6 pułk artylerii polowej na 6 pułk artylerii lekkiej.

Obsada personalna i struktura organizacyjna w marcu 1939
Stanowisko	Stopień, imię i nazwisko
Dowództwo
dowódca pułku	płk Franciszek Ludwik Szechiński
I zastępca dowódcy	ppłk dr Stanisław Józef Pochopień
adiutant	kpt. Stanisław Karol Wojtanowski
lekarz medycyny	por. lek. Alfons Stefan Beil
starszy lekarz weterynarii	mjr Stefan Wojnarowski
oficer zwiadowczy	kpt. Józef III Sozański
II zastępca dowódcy (kwatermistrz)	mjr Maksymilian Chojecki
oficer mobilizacyjny	mjr adm. (art.) dr Józef Stanisław Mirocki
zastępca oficera mobilizacyjnego	kpt. (adm.) Kazimierz Stempkowski
oficer administracyjno-materiałowy	por. Franciszek Gacoń
oficer gospodarczy	kpt. int. Jan Stańda
oficer żywnościowy	por. Jan Tomaszewski
dowódca plutonu łączności	kpt. Stanisław Rokicki
oficer plutonu	por. Ludwik Henryk Gołębiewski
Szkoła podoficerska
dowódca szkoły podoficerskiej	kpt. Stanisław Michał Kobylarz
zastępca dowódcy	kpt. Edward Słowik
dowódca plutonu	ppor. Wincenty Józef Kwieciński
dowódca plutonu	ppor. Jan Kamieński
I dywizjon
dowódca I dywizjonu	mjr dypl. Stanisław Fieldorf
dowódca 1 baterii	kpt. Zenon Małłysko
dowódca plutonu	ppor. Stanisław Emilian Lochman
dowódca 2 baterii	por. Stanisław Bonder
dowódca plutonu	ppor. Henryk Sikorski
dowódca 3 baterii	kpt. Stanisław Michał Kobylarz
II dywizjon
dowódca II dywizjonu	mjr Jan Gintel
dowódca 4 baterii	kpt. kontr. art. Jerzy Turaszwili
dowódca plutonu	ppor. Tadeusz Ciundziewicki
dowódca 5 baterii	por. Franciszek Duszczyński
dowódca plutonu	ppor. Stefan Pawłowicz
dowódca 6 baterii	por. Jan Henryk Roman
dowódca plutonu	ppor. Jan Kamieński
III dywizjon
dowódca III dywizjonu	mjr Franciszek Mrowec
dowódca 7 baterii	kpt. Józef Aulich
dowódca plutonu	ppor. Tadeusz Stanecki
dowódca 8 baterii	kpt. Mieczysław Stanisław Ligięza
dowódca plutonu	ppor. Marian Ryszard Jakubowski
na kursie	kpt. Jan Stefan Kurzeja
	por. Alfred Marceli Lewandowski
	por. Jan Pabich

Walki w kampanii wrześniowej

W kampanii wrześniowej pułk wziął udział w składzie 6 Dywizji Piechoty z Armii „Kraków”.

Został zmobilizowany pod koniec sierpnia 1939 roku w mobilizacji alarmowej, poczynając od I dywizjonu, mobilizowanego od 24 sierpnia 1939 r.

W dniach 1–2 września 1939 pierwsze dwa dywizjony pułku walczyły w bitwie granicznej w rejonie Pszczyny odpierając ataki niemieckich czołgów i niszcząc pewną ich liczbę (tzw. bitwa pszczyńska). Poniosły przy tym duże straty w ludziach i sprzęcie. W tym, 1 września I dywizjon walczył pod Brzeźcami, osłaniając rozwinięcie 6 Dywizji Piechoty i niszcząc ok. 10 czołgów, utrzymując pozycje do wieczora bez strat w działach. 2 września I i II dywizjon walczyły pod Pszczyną i Ćwiklicami, tracąc jednak w ataku czołgów cały sprzęt I dywizjonu (12 armat) i połowę z II dywizjonu (4 baterię i połowę 5 baterii).

III dywizjon haubic został 1 września przydzielony (wraz z dwoma batalionami 12 pułku piechoty) do 1 Brygady Górskiej KOP. Jego 8 bateria (kpt. Kurzei) działała przez większość czasu w oderwaniu od dywizjonu i weszła do akcji 2 września pod Osielcem, ostrzeliwując niemieckie kolumny. Została następnie przejściowo podporządkowana 16 dywizjonowi artylerii motorowej i wraz z nim uczestniczyła w walkach 4 i 5 września pod Pcimiem, wspierając żołnierzy 10 Brygady Kawalerii (zmotoryzowanej) i 12 pułku piechoty. 7. i 9 bateria weszły do akcji 4 września, pod Jawornikiem. W toku odwrotu polskich oddziałów, od 5 września, 8. bateria działała na rzecz napotykanych oddziałów.

W dniach 4–5 września I i II dywizjon został częściowo odtworzony, w składzie po dwie baterie (1., 3., 5., 6.), po pobraniu 10 dział (w tym być może haubic 100 mm) z koszar 6. pal w Krakowie, które były pierwotnie przeznaczone dla mobilizowanego 55 pal. 5 września wspierały one ogniem piechotę w rejonie Skawiny. W nocy 7/8 września cały pułk przeprawił się bez strat brodem przez Dunajec w rejonie Biskupic Radłowskich, po czym jeden działon 8 baterii (plut. Żaczka) odparł wraz z piechotą atak czołgów na południe od mostu. Pułk rozpoczął następnie odwrót poszczególnymi dywizjonami, wraz z oddziałami 6. DP, na trasie Dąbrowa Tarnowska – Tarnobrzeg – Nisko – Janów Lubelski – Derylaki – Aleksandrów. Podczas odwrotu kilkakrotnie artyleria 6 pal zajmowała pozycje i ostrzeliwała oddziały niemieckie próbujące ścigać lub oskrzydlić polskie oddziały. M.in. I dywizjon uczestniczył w akcji przeciw niemieckiej kolumnie pancernej pod Dąbrową Tarnowską. W toku odwrotu, z dwóch porzuconych haubic i artylerzystów bez przydziału dowódca artylerii dywizyjnej 6 DP utworzył dodatkową dwudziałową baterię, lecz brak jest informacji o jej losach.

Z rozkazu dowódcy Armii „Kraków” 5 bateria została 10 września podporządkowana 3 pułkowi ułanów, do którego dołączyła 12 września. Z Frampola pułk ten skierował się na północ, w kierunku na Lublin. 17 września wieczorem 5. bateria została zaskoczona w marszu za Turobinem przez oddziały niemieckie i straciła dwa działa, zginął także jej dowódca por. Duszczyński. Pozostałości baterii kapitulowały kilka dni później z polskim zgrupowaniem w rejonie Huty Turobińskiej. 14 września w skład II dywizjonu 6 pal została włączona osamotniona 3 bateria 40 pal kpt. Jordana, a następnie jeszcze 2. bateria 40. pal (kpt. E. Kaszubskiego). 14 września wszystkie dywizjony pułku, maszerujące osobno, stanęły na postój w lesie na zachód od Aleksandrowa.

W dniach 15–16 września cały pułk wspierał pod Aleksandrowem oddziały 6 DP, atakujące bezskutecznie w kierunku Podsośniny, na linii rzeki Tanwi. Poniósł przy tym straty od ognia artylerii niemieckiej, m.in. utracono armatę z II dywizjonu i polegli dowódca 7. baterii ppor. Kamieński i ogniomistrz J. Bill. Pułk wycofał się następnie razem z dywizją w nocy 16/17 września na Józefów. Podejmując próbę przebicia się z okrążenia, 18 września pułk wspierał piechotę w walkach o Paary i Narol, przyczyniając się do lokalnego sukcesu i odbicia Narola.

Pułk dalej wycofywał się razem ze swoją dywizją w kierunku na Rawę Ruską, lecz wobec niemożności przebicia się z okrążenia, poniesionych strat, braków amunicji i zaopatrzenia, oddziały polskie skapitulowały pod Cieszanowem 21 września 1939 roku. Warto dodać, że III dywizjon pułku podczas kampanii nie stracił żadnej ze swoich haubic.

W czasie działań wojennych poległo 5 oficerów, 1 podchorąży, 8 podoficerów, 91 kanonierów; rany odniosło 7 oficerów, 1 podchorąży, 1 chorąży, 5 podoficerów i 27 kanonierów.

Struktura organizacyjna i obsada personalna we wrześniu 1939
Stanowisko	Stopień, imię i nazwisko	Uwagi
Dowództwo
dowódca pułku	ppłk Borys Kondracki
adiutant	kpt. Stanisław Wojtanowski
oficer łączności	kpt. Edward Słowik
dowódca plutonu topo.-ogn.	por. Franciszek Gacoń
I dywizjon
dowódca dywizjonu	mjr Franciszek Mrowec
dowódca 1 baterii	kpt. Stanisław Kobylarz	od 4 IX dca I dyonu
dowódca 2 baterii	por. Stanisław Bonder
dowódca 3 baterii	por. Jan Pabich
II dywizjon
dowódca dywizjonu	mjr Jan Gintel
dowódca 4 baterii	kpt. Mieczysław Ligięza	od 4 X dca 1 baterii
dowódca 5 baterii	por. Franciszek Duszczyński
dowódca 6 baterii	por. Jan Roman
III dywizjon
dowódca dywizjonu	mjr Maksymilian Chojecki
dowódca 7 baterii	ppor. Jan Kamieński
dowódca 8 baterii	kpt. Jan Kurzeja
dowódca 9 baterii	ppor. Wincenty Kwieciński

Kawalerowie Virtuti Militari

Żołnierze pułku odznaczeni Orderem Virtuti Militari za kampanię wrześniową 1939 roku

Krzyżem Złotym – mjr Franciszek Mrowec

Krzyżem Srebrnym

płk Franciszek Szechiński	ppłk Borys Kondracki	mjr Maksymilian Chojecki
kpt Jan Kurzeja	kpt. Stanisław Kobylarz	por. Franciszek Duszczyński
por. Jan Pabich	ppor. Jan Kamieński	ppor. Wincenty Kwieciński
ppor. rez. Władysław Biernat	ppor. rez. Lesiak	st. ogn. Józef Olszówka
ogn. Julian Bill	ogn. Eugeniusz Jurek	ogn. Feliks Mazur
plut. pchor. Władysław Rutkowski	plut. Jan Siemek	kpr. Marcin Babiarz
kpr. Kazimierz Dryja	kpr. Mieczysław Herod	kanonier Zbigniew Gołąb

Symbole pułkowe

Wręczenie sztandarów pułkom artylerii - bp polowy WP Józef Gawlina wpisuje się do księgi pamiątkowej 6 pal

Wręczenie sztandarów pułkom artylerii - prezydent Krakowa Mieczysław Kaplicki wbija pamiątkowy gwóźdź w drzewce sztandaru 6 pal

Sztandar

Zarządzeniem z 10 grudnia 1937 Prezydent RP zatwierdził wzór sztandaru dla 6 pułku artylerii lekkiej. Sztandar, ufundowany przez społeczeństwo ziemi krakowskiej, przekazał pułkowi gen. Juliusz Rómmel na Błoniach Krakowskich 29 maja 1938, podczas ceremonii wręczenia sztandarów oddziałom artylerii z Okręgu Korpusu Nr V i X.
Sztandar został wykonany zgodnie z wzorem określonym w rozporządzeniu Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach.
Na prawej stronie płata znajdował się amarantowy krzyż, w środku którego wyhaftowano orła w wieńcu laurowym. Na białych polach, pomiędzy ramionami krzyża, znajdowały się cyfry 8 w wieńcach laurowych.
Na lewej stronie płata sztandarowego, pośrodku krzyża kawaleryjskiego znajdował się wieniec taki sam jak po stronie prawej, a w wieńcu trzywierszowy napis „HONOR I OJCZYZNA”. W rogach sztandaru, w mniejszych wieńcach umieszczone były na tarczach:

• w prawym górnym rogu – wizerunek Matki Boskiej Częstochowskiej,
• w lewym górnym rogu – wizerunek św. Barbary,
• w prawym dolnym rogu – godło m. Krakowa,
• w lewym dolnym rogu – odznaka pamiątkowa 6 pal.

Na ramionach krzyża kawalerskiego znajdowały się wyhaftowane nazwy i daty ważniejszych bitew pułku:

• na górnym – „Kraków 24.V.1919”,
• na dolnym – „Krasne 5.IX.1920”,
• na lewym – „Marcinówka 19.V.1920”,
• na prawym – „Puchowicze 10.VII.1920”.

Sztandar pułku został pozostawiony we wrześniu 1939 roku w koszarach pułku w Krakowie, po czym podczas kampanii wrześniowej został zabrany przez oficerów Ośrodka Zapasowego Artylerii Lekkiej i wraz z nimi ewakuowany na Węgry. Stamtąd trafił przez Włochy i Francję do Wielkiej Brytanii. Po wojnie pozostał w Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie.

Odznaka pamiątkowa

18 marca 1929 minister spraw wojskowych zatwierdził wzór i regulamin odznaki pamiątkowej 6 pułku artylerii polowej. Odznaka o wymiarach 46x46 mm ma kształt krzyża o ściętych ramionach pokrytych ciemnozieloną i czarną emalią. Na ramionach krzyża wpisano numer i inicjały „6 PAP”. W środku krzyża nałożony na niebiesko emaliowanym tle herb Krakowa, otoczony wieńcem laurowym. Między ramionami krzyża skrzyżowane lufy armatnie. Odznaka dwuczęściowa - wykonana w srebrze lub w tombaku srebrzonym i emaliowana, na rewersie numerowana. Wykonawcą odznak był Józef Trębacz z Krakowa.

Kadra pułku

Piętnastolecie 6 pal w Krakowie; maj 1934. D-ca pułku płk Aleksander Hertel z trąbką pułkową z płomieniem.

Dowódcy pułku

• mjr Stanisław Nazarewicz – dowódca 3 pułk artylerii wałowej (od 23 I 1919)
• ppłk Teodor Nałęcz-Tański (od VI 1919)
• mjr Karol Grodzicki
• płk Ryszard Frendl (1923 – 10 IV 1925 → szef artylerii OK V)
• płk Godfryd Kellner (10 IV 1925 - III 1929)
• ppłk Jan Geniusz (III 1929 – XIII 1932)
• płk Aleksander Hertel (XII 1932 – XI 1936)
• płk Franciszek Ludwik Szechiński (1936 – 28 VIII 1939)
• ppłk Borys Kondracki (28 VIII - 20 IX 1939)

Zastępcy dowódcy pułku

• ppłk art. Karol Grodzicki (od 12 VII 1921
• ppłk dr Ludwik Tobolewicz (1923)
• ppłk art. Edward d’Erceville (3 XI 1923 – 17 V 1925 → zastępca szefa Wydziału Artylerii Departamentu III MSWojsk.)
• ppłk art. Stanisław Julian Ożegalski (od VI 1925)
• ppłk Michał Sikorski (do VI 1927)
• mjr / ppłk Michał Gałązka (VI 1927 – I 1930)
• mjr / ppłk Franciszek Ludwik Szechiński (I 1930 – 1936)
• ppłk art. Michał Langenfeld (od 1936)
• ppłk dr Stanisław Józef Pochopień (do VIII 1939)

Żołnierze 6 pułku artylerii lekkiej - ofiary zbrodni katyńskiej

Biogramy ofiar zbrodni katyńskiej znajdują się między innymi w bazach udostępnionych przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Muzeum Katyńskie.

Nazwisko i imię	stopień	zawód	miejsce pracy przed mobilizacją	zamordowany
Ściślewski Kazimierz	porucznik rezerwy	lekarz weterynarii	Urząd Wojewódzki w Warszawie	Katyń
Danyluk Jan Michał	podporucznik rezerwy	student	WSH Kraków	Katyń
Kosiński Tomasz	porucznik rezerwy	inżynier leśnik	zarz. dóbr hr. Badenich w Busku	Katyń
Laberschek Stanisław	podporucznik rezerwy	prawnik	sędzia Sądu Grodzkiego w Milówce	Katyń
Piekus Teofil	porucznik rezerwy	nauczyciel	szkoła w Orzegowie	Katyń
Adamski Zbigniew	podporucznik rezerwy	inżynier	Narodowy Bank Polski	Charków
Bojarski-Sas Wiktor	porucznik rezerwy	jubiler		Charków
Budziński Jan	podporucznik rezerwy	lekarz weterynarii	praktyka w Darkowie	Charków
Eulenfeld Witold Eugeniusz	podporucznik rezerwy	mgr		Charków
Głąb Rudolf Jan	porucznik rezerwy	inżynier		Charków
Kłosiński Edward	major rezerwy	lekarz weterynarii	praktyka w Ciechnowie	Charków
Kowalczyk Józef	podporucznik rezerwy	chemik, mgr		Charków
Lenartowski-Linhardt Edward	kapitan rezerwy	prawnik		Charków
Mrowec Franciszek	major	żołnierz zawodowy		Charków
Ożarski Antoni Bronisław	porucznik rezerwy			Charków
Straszewski Grzegorz	porucznik rezerwy	prawnik, mgr		Charków
Szkup Jan Witold	podporucznik rezerwy	lekarz weterynarii	praktyka w Dąbrowie Górniczej	Charków
Wojtowicz Adam	podporucznik rezerwy			Charków
Baran Andrzej	kanonier			Kalinin
Skrętkowicz Wiktor	podporucznik rezerwy	prawnik	Sąd Okręgowy w Tarnopolu	ULK

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
• Karol Lucjan Galster: Księga Pamiątkowa Artylerii Polskiej 1914 – 1939. Londyn: 1975.
• Kazimierz Kuś: Zarys historji wojennej 6-go pułku artylerii polowej. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
• Roman Łoś: Artyleria polska 1914–1939. Warszawa: Wydawnictwo „Bellona”, 1991. ISBN 83-11-07772-X.
• Janusz Odziemkowski: Piechota polska w wojnie z Rosją bolszewicką 1919–1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Adam”, 2010. ISBN 978-83-7072-650-8.
• Jan Pabich: Niezapomniane karty. Z dziejów 6 Pułku Artylerii Lekkiej. Kraków: Wydawnictwo Literackie, 1982. ISBN 83-08-00402-4.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.
• Kazimierz Satora: Opowieści wrześniowych sztandarów. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 1990. ISBN 83-211-1104-1.
• Zdzisław Sawicki, Adam Wielechowski: Odznaki Wojska Polskiego 1918–1945: Katalog Zbioru Falerystycznego: Wojsko Polskie 1918–1939: Polskie Siły Zbrojne Na Zachodzie. Warszawa: Pantera Books, 2007. ISBN 978-83-204-3299-2.
• Władysław Steblik, Armia „Kraków”, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1975.
• Arkadiusz Tuliński: 6 Armia Wojska Polskiego w wojnie polsko-bolszewickiej w 1920 r. T. 1 i 2. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej – Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu, 2020. ISBN 978-83-8229-062-2.
• Lech Wyszczelski: Wojsko Polskie w latach 1918–1921. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2006. ISBN 83-89729-56-3.
• Maciej Wyrwa: Nieodnalezione ofiary Katynia? : lista osób zaginionych na obszarze północno-wschodnich województw II RP od 17 września 1939 do czerwca 1940. Pruszków: Centrum Polsko-Rosyjskiego Dialogu i Porozumienia, 2015. ISBN 978-83-64486-31-9.