58 Pułk Piechoty (II RP)

58 Pułk Piechoty Wielkopolskiej

4 pułk strzelców Wielkopolskich

Historia
Państwo	Polska
Sformowanie	1919
Rozformowanie	1939
Nazwa wyróżniająca	Wielkopolskiej
Patron	Bolesław I Chrobry
Tradycje
Święto	13 listopada
Nadanie sztandaru	1929
Rodowód	4 Pułk Strzelców Wielkopolskich
Dowódcy
Ostatni	ppłk Stanisław Tomiak
Działania zbrojne
powstanie wielkopolskie wojna polsko-bolszewicka bitwa pod Bobrujskiem (28 VIII–3 IX 1919) bitwa pod Szaciłkami (9–22 IV 1920) kontruderzenie znad Wieprza (16–26 VIII 1920) bitwa pod Żabinem (14 IX 1920) kampania wrześniowa bój pod Piątkiem (9–10 IX 1939) bój pod Emilianowem (16 IX 1939)
Organizacja
Dyslokacja	Poznań
Rodzaj sił zbrojnych	wojsko
Rodzaj wojsk	piechota
Podległość	14 Dywizja Piechoty
Odznaczenia

Sztab 58 pp nad Świsłoczą; 1920 r. Pierwszy z lewej por. Aleksander Kurowski

58 Pułk Piechoty Wielkopolskiej (58 pp) – oddział piechoty Armii Wielkopolskiej i Wojska Polskiego II RP.

Formowanie i zmiany organizacyjne

Rozkazem Dowództwa Głównego z dnia 6 marca 1919 sformowany został na froncie północnym 4 pułk strzelców Wielkopolskich. Powstał z oddziałów walczących z okolic Gniezna, Wągrowca i Wrześni. W styczniu 1920 przemianowany na 58 pułk piechoty Wielkopolskiej. W grudniu 1919 batalion zapasowy pułku stacjonował w Wolsztynie.

Od nazwy z okresu powstania wielkopolskiego – 4 pułk strzelców wielkopolskich oraz odznaki specjalnej noszonej na kołnierzu w postaci arabskiej „4” pułk i żołnierze pułku byli powszechnie zwani „czwartakami”. Nieoficjalnym patronem pułku był Bolesław Chrobry. Stąd często posługiwano się nazwą 58 pułk Piechoty Wielkopolskiej Króla Bolesława Chrobrego.

Pułk w walkach o granice

28 sierpnia Grupa Wielkopolska gen. Daniela Konarzewskiego rozpoczęła natarcie na Bobrujsk. Jako pierwszy maszerował 4 pułk strzelców wielkopolskich mjr. Oskara Brezanego, wspierany przez 2 kompanię czołgów Renault FT kpt. Dufoura. Dowódca pułku przyjął ugrupowanie w trzy kolumny, a oddziały maszerowały w pasie między linią kolejową Osipowicze - Bobrujsk, a szosą Słuck - Bobrujsk.

Pierwsza kolumna pod osobistym dowództwem mjr. Brezanego w składzie I batalion, 2 i 3 bateria 1 pułku artylerii polowej Wielkopolskiej i pluton saperów, łamiąc słaby opór nieprzyjaciela pod Gorbacewiczami, Pobokowiczami i Bałczynem, dotarła do skrzyżowania szosy z torem kolejowym. Tutaj została zatrzymana ogniem pociągu pancernego. Po wymianie ognia z polską baterią, pociąg wycofał się i jeszcze przed południem kolumna, nie napotykając przeciwnika, zajęła twierdzę i miasto. W tym czasie druga kolumna pod dowództwem ppor. Nowaka w składzie 5 i 7 kompania, kompania czołgów, 1 bateria 1 pap Wlkp. uderzyła na pozycje sowieckie nad Wołczanką. Pojawienie się czołgów było dużym zaskoczeniem dla czerwonoarmistów, którzy nie podjęli walki i wycofali się. Po krótkiej walce pod Siemkowem, a potem z pociągiem pancernym, kolumna zdobyła dworzec w Bobrujsku i około 15:00 wkroczyła do miasta zajętego już przez I batalion. Trzecia kolumna pod dowództwem ppor. Wiktora Skotarczaka, w składzie 6 i 8 kompania oraz 4 kompania ckm i oddział miotaczy min, przełamując sowiecką obronę pod Bybkowszczyzną, po południu wkroczyła do miasta. Ostatecznie I batalion stanął w koszarach w twierdzy, II w centrum miasta, III na południe od dworca kolejowego, a czołgi w pobliżu stacji kolejowej. Do godziny 20:00 3 i 4 kompania ubezpieczały Bobrujsk patrolując brzeg rzeki.

13 września 1920 58 pułk piechoty mjr. Pawła Chrobaka zajmował pozycje obronne na lewym skrzydle 14 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty w rejonie Poddubna. Następnego dnia dowódca dywizji gen. Daniel Konarzewski postawił zadanie, by 58 pp osiągnął linię bagien Koziegobrodu i tym samym wyszedł na tyły walczącej pod Tewlami sowieckiej 170 Brygady Strzelców.

Przed południem pułk wyruszył z Poddubna w stronę Żabina. W tym samym czasie z Prużany na Żabin maszerowała kolumna sowieckiej 165 Brygady Strzelców. Na wschód od Żabina doszło do boju spotkaniowego. Walkę awangard rozstrzygnęło brawurowe natarcie Il batalionu por. Darnowskiego. Czoło sowieckiej brygady zostało odrzucone, a podjęta przez nią próba kontrataku załamała się w ogniu batalionu. Kolejne kontrataki wykonywane metodą linii tyralier zagroziły oskrzydleniem pułku. Major Chrobok wysłał na pierwszą linię wszystkie swoje odwody. W czterogodzinnym boju obie strony poniosły znaczne straty.

Fakt stacjonowania 170 Brygady Strzelców w pobliskich Szawlach spowodował, że dowódca polskiego pułku zdecydował się atakować i jak najszybciej zakończyć bój. Początkowo ataki polskiej piechoty załamywały się na twardej obronie przeważającego liczebnie przeciwnika. Dopiero zdecydowane uderzenie 3 kompanii w lewe skrzydło nieprzyjacielskiej brygady przeważyło szalę zwycięstwa. Sowieci zaczęli wycofywać się na północ. Wykorzystując sukces 3 kompanii, mjr Chrobok obsadził wojskiem szosę prużańską, która stanowiła jedyną drogę odwrotu przeciwnika. Okoliczne bagna uniemożliwiły oddziałom 165 BS wykonywanie jakichkolwiek manewrów. Uderzyła ona zatem czołowo na blokujące drogę pododdziały polskie i przełamała blokadę. Tutaj jednak, stłoczona na grobli, poniosła olbrzymie straty od ognia polskiej broni maszynowej. Resztki czerwonoarmistów skapitulowały.

W październiku 1920 wziął udział w walkach o Kojdanów, przy czym uzyskał wsparcie 61 pułku piechoty.

Do 21 listopada 1920 roku pułk obsadzał linię demarkacyjną na odcinku Borowce–Ostrów–Nowinki–Kuciec, a następnie przeszedł do rejonu Dereczyna. 21 grudnia odjechał do swego stałego garnizonu w Poznaniu.

Mapy walk pułku

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Kawalerowie Orderu Wojennego Virtuti Militari

Order Virtuti Militari

Żołnierze pułku odznaczeni za wojnę 1918-1920 Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari
plut. Michał Adamski	sierż. Antoni Balbiński	por. Maksymilian Bartsch*
ppor. Adam Biedrzyński*	ppor. Teofil Bojanowski*	ppor. Michał Cieślewicz
kpr. Stanisław Czyż	por. Jan Darnowski (2317)	kpr. Michał Gawałkiewicz
st. szer. Władysław Górniak	ppor. Aleksy Hamling	sierż. Józef Hansz
plut. Bolesław Januchowski	ppor. Kazimierz Kapella	ppor. Paweł Kolańczyk
sierż. Maksymilian Kozłowski	ppor. Leonard Krukowski*	por. Aleksander Kurowski*
sierż. Czesław Lewandowski	ppor. Mieczysław Łażewski*	plut. Wacław Machnicki
ppor. Wincenty Mendoszewski*	ppor. Tadeusz Mindak	sierż. Hieronim Modrak
ppor. Karol Nalaskowski	sierż. Leon Napiecek (4742)	ppor. Alojzy Nowak
plut. Bolesław Panin	sierż. Franciszek Perl	st. szer. Wincenty Piskulski
plut. Leon Prus	st. sierż. Antoni Przybylski	ppor. Michał Przybysz*
plut. Stanisław Rugowski	ppor. Bronisław Sempiński*	ppor. Antoni Skotarczak* (1081)
st. sierż. Maksymilian Skibiński	ppor. Wiktor Skotarczak*	sierż. Jakub Sławiński
por. Stanisław Szaliński	ppor. Stefan Tomaszewski	kpr. Szczepan Walkowiak
plut. Mikołaj Waloszewski	kpr. Wojciech Wypijewski	ppor. dr Henryk Zborowski*
ppor. Stefan Trzebiatowski-Żmuda

Pułk w okresie pokoju

W czasie zamachu Piłsudskiego w 1926 pułk został wysłany na odsiecz wojskom rządowym. W czasie działań w Warszawie, jednostki pułku pod dowództwem ppłk dypl. Lucjana Ruszczewskiego, weszły w skład tzw. Grupy płk. Mariana Kukiela. W trakcie walk zginęło 13 podoficerów i szeregowych pułku w tym: st. sierż Józef Węglewski, sierż. Jan Suchocki oraz plut. Zygmunt Kufel.

Na podstawie rozkazu wykonawczego Ministerstwa Spraw Wojskowych do Departamentu Piechoty o wprowadzeniu organizacji piechoty na stopie pokojowej PS 10-50 z 1930 roku, w Wojsku Polskim wprowadzono trzy typy pułków piechoty. 58 pułk piechoty zaliczony został do typu II pułków piechoty (tzw. wzmocnionych). W każdym roku otrzymywał około 845 rekrutów. Stan osobowy pułku wynosił 68 oficerów oraz 1900 podoficerów i szeregowców. Na czas wojny przewidywany był do pierwszego rzutu mobilizacyjnego. W okresie zimowym posiadał dwa bataliony starszego rocznika i batalion szkolny, w okresie letnim zaś trzy bataliony strzeleckie. Jego stany były wyższe od pułku „normalnego” (typ I) o ok. 400-700 żołnierzy.

Wręczenie proporca 58 pp za zdobycie I miejsca w strzeleckich zawodach dywizyjnych; marzec 1932

Przysięga żołnierzy 58 pp na Placu Sapieżyńskim w Poznaniu - odbiera ks. kapelan Franciszek Dymarski; maj 1936

14 DP w 1938

Obsada personalna i struktura organizacyjna w marcu 1939
Stanowisko	Stopień, imię i nazwisko
Dowództwo pułku
dowódca pułku	ppłk Stanisław Tomiak
I zastępca dowódcy	ppłk Józef Kokoszka
adiutant	kpt. Norbert Bartoszewicz
starszy lekarz	mjr dr Zygmunt Marian Łepkowski
młodszy lekarz	ppor. lek. Zygmunt Łukasz Chojecki
II zastępca dowódcy (kwatermistrz)	mjr Marian Kwiatkowski
oficer mobilizacyjny	kpt. Wilhelm Konieczkowski
zastępca oficera mobilizacyjnego	por Henryk Witold Zawadzki
oficer administracyjno-materiałowy	kpt. adm. (piech.) Wawrzyniec Mazany
oficer gospodarczy	kpt. int. Antoni II Górny
oficer żywnościowy	por. Paweł Jasiński
oficer taborowy	por. Stanisław Maksymilian Cybulski
kapelmistrz	kpt. adm. Władysław Sadowski
dowódca plutonu łączności	por. Stefan Fiedorow
dowódca plutonu pionierów	por. Witold Stanisław Siciński
dowódca plutonu artylerii piechoty	por. art. Fdward Surowiec-Surowińskl
dowódca plutonu ppanc.	por. Walerian Żelaźniewicz
dowódca oddziału zwiadu	por. Stanisław Jakiel
I batalion
dowódca batalionu	mjr Albin Marian Michalewski
dowódca 1 kompanii	kpt. Jan Sułkowski
dowódca plutonu	ppor. Mieczysław Piędel
dowódca 2 kompanii	kpt. Ksawery Aleksander Masiak
dowódca 3 kompanii	kpt. Mieczysław Kącki
dowódca plutonu	por. Stanisław Sobiś
dowódca plutonu	por. Stanisław Żurawek
dowódca plutonu	ppor. Antoni Piotr Lubowiecki
dowódca 1 kompanii km	kpt. Józef Chyliński
dowódca plutonu	por. Andrzej Bielicki
dowódca plutonu	por. Antoni Jakub Opala
dowódca plutonu	ppor. Władysław Chmiel
II batalion
dowódca batalionu	mjr Jan II Chrzanowski
dowódca 4 kompanii	kpt. Zdzisław Tadeusz Stęślicki
dowódca plutonu	por. Jan Dynowski
dowódca plutonu	ppor. Marian Frąckowiak
dowódca plutonu	ppor. Adam Tadeusz Kleszcz
dowódca 5 kompanii	vacat
dowódca plutonu	chor. Leon Napiecek
dowódca 6 kompanii	kpt. Jan II Sochacki
dowódca plutonu	chor. Stanisław Przymowski
dowódca 2 kompanii km	kpt. Wilhelm Kazimierz Weber
dowódca plutonu	por. Zenon Henryk Kubski
III batalion
dowódca batalionu	mjr dypl. Ernest Buchta
dowódca 7 kompanii	kpt. Stanisław Lucjan Abramczyk
dowódca plutonu	por. Jan Andrzej Gracz
dowódca plutonu	ppor. Jan Frączak
dowódca plutonu	ppor. Bernard Hupka
dowódca 8 kompanii	kpt. Stanisław Maciej Lewiński
dowódca plutonu	ppor. Maksymilian Dziedzic
dowódca plutonu	ppor. Tadeusz Stanisław Rypiński
dowódca plutonu	ppor. Józef Bernardyn Suwalski
dowódca 9 kompanii	por. Ludwik Gawrych
dowódca plutonu	chor. Stanisław Przybylski
dowódca 3 kompanii km	kpt. Stanisław Jaroszewicz
dowódca plutonu	por Paweł August Leński
dowódca plutonu	ppor. Henryk Marian Stańczuk
dowódca plutonu	chor. Leon Prauss
Inne
dowódca 10 kompanii wartowniczej	kpt. Stanisław II Mielcarski
dowódca plutonu	ppor. Józef Grzesiak
dowódca plutonu	chor. Antoni Bendziecha
na kursie	kpt. Stanisław Serafin
obwodowy komendant PW nr 58	kpt. adm. (piech.) Ignacy Sęk
miejski komendant PW Poznań I	kpt. piech. Edward Bankiewicz

58 pp w kampanii wrześniowej

Mobilizacja

W związku z narastaniem zagrożenia politycznego 23 marca 1939 nastąpiła częściowa mobilizacja alarmowa dla oddziałów Okręgu Korpusu nr IX i częściowo dla OK nr IV. Na terenie OK nr VII również zwiększono gotowość bojową poprzez powołanie części rezerwistów na dodatkowe ćwiczenia zwiększając stany osobowe jednostek piechoty w rejonach pogranicznych. Rozkazem dowódcy OK VII gen. bryg. Edmunda Knoll-Kownackiego w każdym pułku piechoty sformowano oddział ćwiczebny w sile batalionu piechoty na etatach wojennych z plutonami kolarzy, pionierów, przeciwpancernym, przeciwgazowym i połową plutonu artylerii piechoty. 58 pułk piechoty w Poznaniu sformował na pełnych etatach I batalion dopiero 23 maja 1939. Od początku czerwca batalion prowadził prace fortyfikacyjne na zachodnich przedmieściach Poznania. 24 sierpnia o godz. 6.00 58 pułk piechoty rozpoczął mobilizację alarmową w Poznaniu. 58 pułk piechoty był jednostką mobilizującą. Zgodnie z planem mobilizacyjnym „W” sformował:

w mobilizacji alarmowej, w grupie jednostek oznaczonych kolorem brązowym20

• kompanię karabinów maszynowych przeciwlotniczych typ B nr 72, w czasie G20+30,

w mobilizacji alarmowej, w grupie jednostek oznaczonych kolorem żółtym

• baon strzelców nr 6, w czasie A+24,

w mobilizacji alarmowej, w grupie jednostek oznaczonych kolorem niebieskim

• 58 pułk piechoty, w czasie od A+24 do A+48,
• samodzielną kompanię karabinów maszynowych i broni towarzyszącej nr 71, w czasie A+52,
• kolumnę taborową parokonną nr 703, w czasie A+52,
• batalion marszowy 58 pp, w czasie A+60,
• uzupełnienie marszowe samodzielnej kompanii karabinów maszynowych i broni towarzyszącej nr 71, w czasie A+60,

w II rzucie mobilizacji powszechnej w czasie X+6,

• Ośrodek Zapasowy 14 Dywizji Piechoty w Kutnie i Łęczycy.

Stawiennictwo rezerwistów było wzorowe, większość z nich 80%-90% pochodziła z Poznania i powiatu poznańskiego. Ponadnormatywne stawiennictwo rezerwistów wymusiło natychmiastową organizację Oddziału Zbierania Nadwyżek 58 pp, który był organizowany w Gimnazjum im. K. Marcinkowskiego przy ul. Bukowskiej. W koszarach pułku mobilizowano dowództwo pułku, kompanie i plutony specjalistyczne pułku. Na terenie Jeżyc w Gimnazjum im. Czajkowskiego przy ul. Mylnej mobilizowano I batalion. III batalion w szkole powszechnej. Konie dla pułku mobilizowano na terenie Cyrku „Olimpia” przy ul. Poznańskiej. 24 sierpnia inspekcjonował pułk dowódca macierzystej 14 Dywizji Piechoty gen. bryg. Franciszek Wład. 27 sierpnia pułk osiągnął gotowość marszową. 27 sierpnia o godz. 14.00 w rejon Kutna odjechał transportem kolejowym OZN 58 pp. Do ochrony koszar i rejonów kwaterowania pułku została sformowana 10 kompania wartownicza. 28 sierpnia 58 pp złożył przysięgę wojskową. 27 i 28 sierpnia zgrywano pododdziały pułku, prowadzono marsze i zajęcia szkoleniowe. 29 sierpnia bataliony pułku rozpoczęły zajmowanie stanowisk osłonowych wokół Poznania. 6 batalion strzelców odszedł w rejon Miłosławia do dyspozycji dowódcy Armii „Poznań” gen. dyw. Tadeusza Kutrzeby.

Działania bojowe 58 pp

Działania i walki w obronie Wielkopolski

1 września o świcie 58 pp rozwinięty był na pozycji osłonowej wokół Poznania. III batalion na północnym odcinku osłony Poznania, na Winiarach i Golęcinie oraz w rejonie fortu nr VIa. II batalion stanowił odwód dowódcy 14 DP rozlokowany w rejonie szosy warszawskiej i stacji kolejowej Poznań-Wschód, I batalion wzdłuż Warty na odcinku Owińska-Bolechowo. Kompania zwiadu dozorowała odcinek Warty od Głównej do mostu w Biedrusku, kompania przeciwpancerna stała w Bolechowie, a dowództwo pułku stacjonowało w Owińskach. W trakcie popołudniowego bombardowania Poznania, zbombardowany był III batalion, w jego wyniku zginął pierwszy żołnierz 58 pp plut. pchor. Emanuel Skibiński z 3 kompanii ckm. 1 września po południu 58 pp bez III batalionu przeszedł na odcinek Murowana Goślina na północny zachód od Poznania, który objął w godzinach wieczornych. Nocą 2/3 września po zluzowaniu 14 DP przez Podolską Brygadą Kawalerii, 58 pp bez III/58 pp wraz z III dywizjonem 14 pułku artylerii lekkiej przeszedł poprzez Rakwonicę, Kramsko, Tuczno, Jerzykowo, Pobiedziska do lasów na południowy wschód od Pobiedzisk. Dowództwo pułku z kompanią zwiadu stanęły w Jerzykowie. III batalion samodzielnie wykonał marsz w rejon Biskupic. 3 września pułk odpoczywał w nowym miejscu postoju. O godz. 6.00 w ślad za pułkiem podjęła marsz z koszar w Poznaniu 10 kompania wartownicza do rejonu Kobylegopola. Około godz. 15.00 rejon stacjonowania pułku był obiektem bombardowania lotnictwa niemieckiego. Zgodnie z rozkazem dowództwa armii 14 DP podjęła marsz do rejonu Czerniejewo, Września. O zmierzchu 58 pp wraz z III/14 pal wyruszył w marsz poprzez Pobiedziska, Czerniejewo. 4 września o godz. 6.00 pułk zajął las majątku Czerniejewo jako miejsce postoju. Podjęto następny nocny marsz na główną linię obrony armii, w rejon Skulska. Marsz kontynuowano poprzez Czeluścin, Mileżyn, Witkowo, 58 pp dotarł na postój w lasach w rejonie Skorzęcin-Skurbaczewo.

6 września o godz. 7.00 58 pp stanął w: Skulsku - dowództwo pułku, pododdziały specjalne i III batalion, w Skulskiej Wsi - II batalion i Lenartowie - I batalion. Ze względu na wycofanie się z linii Warty sąsiedniej Armii „Łódź” na rozkaz Naczelnego Wodza Armia „Poznań” otrzymała rozkaz odwrotu w rejon Łęczycy. 14 DP otrzymała rozkaz marszu początkowo w rejon Kłodawy, a po zmianie celu marszu do Brdowa. 6/7 września kolejnym nocnym marszem przez Ślesin, Sompolno, 58 pp z III/14 pal dotarł w rejon Zakrzewo, Brzezie na północny zachód od miejscowości Babiak. Dowódca armii z uwagi na sytuację operacyjną w jakiej znalazła się Armia „Poznań” zdecydował się stoczyć bitwę zaczepną, po otrzymaniu akceptacji Naczelnego Wodza marszałka Edwarda Rydza-Śmigłego. Przystąpił do koncentracji sił głównych armii. W tym celu wydał dla 14 DP rozkaz marszu w okolice Krośniewic. Po zmroku 58 pp rozpoczął marsz w kierunku Krośniewic. O godz. 9.00 8 września 58 pp wraz z III/14 pal osiągnął rejon położony na północ od Krośniewic, zatrzymując się na postój. I/58 pp w miejscowości Ostrowy, II/58 pp i III/14 pal w lesie Ostrowy, III/58 pp w Lipinach, a dowództwo pułku w leśniczówce Ostrów. 14 DP weszła w skład Grupy Operacyjnej gen. bryg. Edmunda Knolla-Kownackiego. 58 pp w ramach zajęcia podstaw wyjściowych do natarcia w kierunku na Stryków, nocnym marszem 8/9 września przemieścił się na północny brzeg Bzury na południowy wschód od Kutna.

Udział pułku w bitwie nad Bzurą

Udział w natarciu na Stryków

O świcie 9 września 58 pp osiągnął stanowiska wyjściowe i stanął w: I batalion Stodółki, II batalion wraz z III dywizjonem 14 pal Sklęczki, III batalion Bielawki. W ciągu dnia do pułku dołączyła 10 kompania wartownicza, która wykonała marsz poprzez Kobylepole, Czerlejno, Gozdowo, Słupcę, Ślesin. W ciągu dnia 58 pp otrzymał zadanie podczas natarcia poruszania się w II rzucie dywizji za 57 pułkiem piechoty, który miał prowadzić natarcie na Piątek z zadaniem wsparcia go w walce lub przedłużenia lewego skrzydła 14 DP. Po południu 58 pp przeszedł w rejon Młogoszyna. Po zdobyciu Piątku przez 57 pp, 10 września po południu 58 pułk otrzymał rozkaz dowódcy 14 DP wykonania marszu przez Piątek zluzowania 57 pp. Wieczorem 58 pp przyjął ugrupowanie bojowe zajmując punkty terenowe: I batalion na zachód od folwarku Sułkowice, II batalion w folwarku Jasionna, III batalion w północnej części Witowa. Po południu 11 września pułk otrzymał rozkaz podjęcia pościgu za oddziałami niemieckimi poprzez Mąkolice, Wola Mąkowska, las Pludwiny. Pościg opóźnił się, gdyż rozpoznano obsadę niemiecką w lesie Witów. Celem otwarcia drogi do pościgu, rozkazem dowódcy pułku ppłk Stanisław Tomiak rozkazał wykonanie czołowego natarcia na las Witów dla III/58 pp. Wycofujący się przed natarciem III batalionu oddział niemiecki, został rozbity przez pododdziały I i II batalionów znajdujące się przy południowo wschodnich wyjściach z lasu. Maszerujące oddziały 58 pp w późnych godzinach popołudniowych 11 września na skraju lasu Pludwiny zostały ostrzelane przez broniące go oddziały niemieckie. Idąca w straży przedniej 5 kompania strzelecka stoczyła zaciętą walkę w wyniku której poległo jej wielu żołnierzy, w tym jej dowódca kpt. Jan Sochacki, kompania została zmuszona do odwrotu. II/58 pp zajął obronę na wschód od Pludwin. Nadchodzący 58 pp rozwinął do natarcia II/58 pp z zadaniem opanowania wzgórza 124, wsi Karnków, Popówek oraz północnego skraju lasu Pludwiny. Na prawo od II batalionu rozwinął się I/58 pp z zadaniem zdobycia wsi Pludwiny i zachodniego skraju lasu Pludwiny. III/58 pp pozostał w odwodzie pułku. Atakujące czołowe kompanie I batalionu siłami 1 kompanii strzeleckiej zajęły środkową część Pludwin, 2 kompania strzelecka zdobyła wzg.126 położone na zachód od Pludwin. Przeprowadzony przez stronę niemiecką silny kontratak z lasu Pludwiny zepchnął I/58 pp do północno zachodniej części Pludwin. Nocny wypad plutonu 1 kompanii strzeleckiej na las Pludwiny nie powiódł się i doprowadził do dostania się do niewoli rannego ppor. Wojciecha Futro.

12 września rano na stanowiska II/58 pp oddział niemieckiej piechoty wykonał natarcie, które doprowadziło do zepchnięcia 4 kompanii strzeleckiej ze stanowisk obronnych. Kontratak 6 kompanii strzeleckiej i kompanii zwiadowców 58 pp doprowadził do odzyskania utraconych pozycji 4 kompanii. Wraz z kontratakiem przeprowadzonym na korzyść II/58 pp, natarcie na zachodnią część lasu Pludwiny wykonał I/58 pp, czołowa 3 kompania strzelecka uchwyciła skraj lasu Pludwiny, jednak silny ostrzał niemieckiej artylerii i broni maszynowej zmusił do wycofania się I/58 pp na stanowiska wyjściowe. Lasu Pludwiny i okolicznych wsi broniły oddziały 41 pp niemieckiej 10 Dywizji Piechoty i 31 pp niemieckiej 24 Dywizji Piechoty. Wobec zaistniałej sytuacji dowódca pułku wprowadził do działań III/58 pp, który z pozycji II/58 pp na południowo wschodnią część wsi Pludwiny i las Pludwiny. Natarcie 7 kompanii strzeleckiej na północno zachodnią część lasu zaległo pod silnym ostrzałem niemieckim, pozostała część III batalionu prowadziła ciężkie walki o południowo zachodnią część wsi Pludwiny, która pięciokrotnie przechodziła z rąk do rąk. 12 września wieczorem nastąpiła zmiana koncepcji natarcia Armii „Poznań”. W związku z tym gen. bryg. Edmund Knoll-Kownacki wydal rozkaz oderwania się od sil niemieckich i wycofania się na północny brzeg Bzury. Jako pierwsze po północy 12/13 września oderwały się od wroga I i II bataliony, jako ostatni III batalion, pułk prowadził odwrót poprzez Wolę Mąkowską, Mąkolice, Piątek do Młogoszyna. Odwrót osłaniały kompania zwiadowców 58 pp i wzmocniony pluton 9 kompanii strzeleckiej.

Walki na linii rzeki Bzury i bój w rejonie Sochaczewa

Po przeprawieniu się na północny brzeg Bzury 58 pp skoncentrował się w rejonie Stefanów, Micin, Szewce, Łękierzyn. Po odpoczynku 13 września, wieczorem zgodnie z rozkazem podjął marsz nad Bzurę celem obsadzenia odcinka od Woli Kałkowej do Urzecza. Rano 14 września wraz z III/14 pal zajął pozycje obronne nad Bzurą. Ugrupował się następująco: I batalion w Woli Kałkowej, II batalion w rejonie Soboty, III batalion w odwodzie w rejonie Zakrzewa. Zgodnie z rozkazem dowódcy GO 14 DP odeszła w rejon Sochaczewa, 58 pp wraz z III/14 pal został podporządkowany dowódcy Oddziału Wydzielonego „Sobota” podległego bezpośrednio dowódcy GO gen. bryg. Edmundowi Knollowi-Kownackiemu. 15 września 58 pp dozorował linię Bzury III batalion obsadził przeprawę w Sobocie i dozorował odcinek Wierzchowice-folwark Zakrzew, II batalion zajmował odcinek folwark Zakrzew-folwark Gosławice, kompania zwiadowców 58 pp prowadziła rozpoznanie na kierunkach Sobota-Bielawy i Sobocka Wieś-Chruślin Kościelny. Pododdziały pułkowe i I batalion przygotowywały II linię obrony na odcinku Kościuszki-Zawady. Rozkazem dowódcy GO, OW „Sobota” został rozwiązany, 58 pp bez III batalionu wraz z III dywizjonem 14 pal bez 9 baterii haubic podjął wieczorem marsz do Karnkowa. III/58 pp wraz z 9/14 pal pozostał w dalszym ciągu na linii Bzury i został podporządkowany dowódcy Oddziału Wydzielonego płk. Konkiewiczowi. III/58 pp zajmował stanowiska na odcinku Sobota-Przezwiska-Wola Kałkowa. 16 września o godz. 7.00 wobec nacisku oddziałów niemieckich III/58 pp wraz z 9/14 pal zmuszony był opuścić linię Bzury i rozpocząć powolny odwrót na północny zachód. Zajął przejściowo stanowiska na linii Zakrzew-kolonia Kościuszki, po zmroku podjął dalszy marsz docierając przed północą w rejon Złakowa Borowego.

16 września o godz. 9.00 58 pp bez III/58 pp przybył do rejonu Karnków-Wicie. Około godz. 13.00 niemieckie czołgi z 1 pułku pancernego 1 Dywizji Pancernej, które wcześniej rozbiły III/57 pp, II/14 pal i 14 dywizjon artylerii ciężkiej dotarły w rejon Karnkowa. Uprzedzony o wdarciu się w szyki 14 DP, 58 pp wraz z III/14 pal bez 9/14 pal zorganizował obronę przeciwpancerną. II/58 pp zajął pozycje obronne na wschód od Błędowa. I/58 pp obsadził odcinek od Karkowa po Różyce. 58 pp wraz z III/14 pal odparł niemieckie natarcie unieruchamiając 27 niemieckich czołgów i innych pojazdów pancernych. Do czołgów ogniem na wprost strzelały haubice 7 i 8 baterii, armaty 6 baterii 14 pal i działo z 14 dac, dodatkowo armaty i karabiny przeciwpancerne 58 pp. O godz. 15.00 gen. bryg. Franciszek Wład wysłał 58 pp do natarcia na przeciw spodziewanej niemieckiej piechoty, która miała postępować za czołgami, w kierunku na Kocierzew Południowy, Litynek i Wicie. Wszystkie przedmioty natarcia zajął 58 pp bez walki, gdyż niemiecką piechotę z lasu Emilianów zatrzymał 57 pp. 58 pp stanął na postoju w okolicach Kocierzewia. 17 września zgodnie z rozkazem dowódcy 14 DP, 58 pp bez III/58 pp o godz. 3.00 podjął marsz w kierunku Budy Stare, poprzez Błędów, Iłów, Budy Stare, gdzie zamierzał przekroczyć Bzurę i przedrzeć się do Puszczy Kampinoskiej. Jako straż przednia pułku jechała kompania zwiadowców. Po południu pułk przekroczył szosę Ruszki-Kiernozia, skąd przez Brzozów dotarł do Bud Starych i zatrzymał się w lesie na północ od wsi. Na miejscu 58 pp był przez wiele godzin bombardowany poniósł ogromne straty w wyniku nalotów.

17 września o godz. 3.00 III/58 pp prowadził odwrót do rejonu Luszyn, Model, o godz. 9.00 dotarł do lasu na północ od folwarku Poddębina. Tu w skład III/58 pp włączono pozostałości 7 batalionu strzelców. O godz.18.00 z uwagi na niemiecki napór batalion podjął dalszy marsz odwrotowy poprzez Lubików, Osmolin, Byki, Wszeliwy, Kaptury, Brzozów Stary. III/58 pp wraz z 9/14 pal maszerował jako straż przednia Grupy Operacyjnej gen. bryg. Stanisława Grzmota-Skotnickiego.

Wieczorem 17 września ppłk Stanisław Tomiak otrzymał rozkaz marszu na przeprawę przez Bzurę na południe od Witkowic. Marsz był bardzo powolny, ze względu na zatarasowanie dróg przez tabory wojskowe i porzucony sprzęt. 58 pp dotarł do przeprawy około północy. Przeprawa była broniona przez oddziały niemieckie ogniem broni maszynowej, armat i moździerzy. Następny rozkaz skierował 58 pp na przeprawę w rejon Kamiona. Z pozostałości 58 pp na bazie II/58 pp sformowano batalion zbiorczy oraz dołączył III/58 pp wraz z 9/14 pal. Bezpośrednio dowódca 14 DP skierował III/58 pp przez Kamion do Bzury na odcinku Łaźnia-Przęsławice. 18 września o godz.9.00 III/58 pp wykonał natarcie w wyniku czego przyczółek na wschodnim brzegu Bzury uchwyciły dwie kompanie strzeleckie. O godz. 13.00 na przyczółek wyszło niemieckie przeciwnatarcie, które wyrzuciło obie kompanie na zachodni brzeg Bzury.

O godz. 17.00 III/58 pp i 55 pułk piechoty ponowiły natarcie przez Bzurę w rejonie Przęsławic, za III batalionem przemieszczał się batalion zbiorczy 58 pp. Pod silnym ostrzałem artylerii niemieckiej III batalion sforsował Bzurę, przed Przęsławicami niemiecki kontratak czołgów rozbił III/58 pp, dowódca batalionu mjr Franciszek Zajączkowski został ciężko ranny i dostał się do niewoli i wkrótce zmarł. W ciężkich walkach pozostałej części pułku poległ również dowódca I batalionu mjr Albin Michalewski. Pojedynczym grupom żołnierzy pułku udało się przedrzeć do Puszczy Kampinoskiej. Do niewoli nad Bzurą dostało się wielu żołnierzy 58 pp wśród nich dowódca pułku ppłk Stanisław Tomiak.

Walki w Puszczy Kampinoskiej

Grupa dowódcy II batalionu mjr. Pawła Kołyszko przebiła się do Puszczy Kampinoskiej i dotarła pod Czerwińsk, gdzie ukrywając się na łasze wiślanej, została odkryta przez oddziały niemieckie i 19 września stoczyła ostatnią walkę z czołgami niemieckimi. tego dnia grupa kpt. Stanisława Jaroszewicza podczas walki z czołgami unieruchomiła przy pomocy armaty ppanc. trzy czołgi niemieckie. W trakcie walki niemieckie czołgi rozstrzelały grupę poddających się do niewoli żołnierzy polskich. Po południu 19 września pozostali dostali się do niewoli. Grupa żołnierzy 6 kompanii strzeleckiej pod dowództwem por. Witolda Doleszyc-Dalskiego przebiła się do Puszczy Kampinoskiej, 19 września dotarła do Palmir. Do Palmir po nocnej walce przebiła się grupa pod dowództwem kpt. Ksawerego Masiaka dowódcy 2 kompanii ckm, w tej grupie znalazło się wielu żołnierzy z 7 kompanii strzeleckiej i grupa z 8 kompanii strzeleckiej. Wspólnie z grupą por. Doleszyc-Dalskiego nocą 20/21 września dotarła w pobliże Łomianek, a przed świtem 21 września przebili się przy stratach do Warszawy. Żołnierze 58 pp, którym udało się przedrzeć do Warszawy weszli głównie w skład 25 Dywizji Piechoty i uczestniczyli w walkach do kapitulacji stolicy.

Oddziały II rzutu mobilizacyjnego

Batalion marszowy

Po zmobilizowaniu batalion stacjonował w prochowni. 2 września podjął marsz w kierunku Kutna prawdopodobnie przemieszczał się przed czołowymi oddziałami armii. Został wcielony w skład pułku 8 września zgodnie z rozkazem dowódcy dywizji, uzupełniając jego skład na północnym brzegu Bzury podczas postoju i wypoczynku. Poszczególne kompanie weszły w skład batalionów: 1 kompania do III batalionu, 2 kompania do II batalionu i 3 kompania w skład I batalionu.

Obsada dowódcza batalionu marszowego 58 pp:

• dowódca batalionu - NN

• dowódca 1 kompanii - por. rez. Edward Liczbański
• dowódca 2 kompanii - ppor. rez. Józef Patelka
• dowódca 3 kompanii - NN
• dowódca kompanii km i bt. - NN

Oddział Zbierania Nadwyżek 58 pp

Po ukończeniu mobilizacji alarmowej 26 sierpnia 1939 zorganizowano Oddział Zbierania Nadwyżek 58 pp z nadwyżek rezerwistów i części żołnierzy służby stałej. Dowódcą OZN 58 pp został wyznaczony mjr Jan Janikowski, ale z nieznanych przyczyn dowództwa Oddziału nie objął. 27 sierpnia o godz.10.00 OZN 58 pp został załadowany do transportu kolejowego i odjechał do stacji kolejowej Kutno Azory, gdzie przeszedł do Strzelce koło Kutna, gdzie został zakwaterowany w szkole powszechnej. Podczas mobilizacji powszechnej od 31 sierpnia 1939 przybyła duża ilość rezerwistów, dla których zabrakło umundurowania i broni. Dowództwo OZN 58 pp wraz z dowództwem Ośrodka Zapasowego 14 Dywizji Piechoty sprawował ppłk Józef Kokoszka pokojowy zastępca dowódcy 58 pp. Oficerowie i szeregowi 58 pp stanowili kadrę dowództwa OZ 14 DP. 1 września w skład nadwyżek 58 pp wchodziło 1810 żołnierzy. OZN 58 pp wszedł w skład OZ 14 DP. 4 września OZN 58 pp w składzie OZ 14 DP podjął marsz pieszy w kierunku południowo wschodnim. 6 września dotarł do Łowicza, ale wobec braku rozkazów od przełożonych ppłk Józef Kokoszka wydał rozkaz marszu OZ 14 DP do Warszawy. 8 września po dalszym marszu osiągnął rejon Wiskitki, Aleksandrów na północ od Żyrardowa. Podczas marszu przez Żyrardów z uwagi na zagrożenie atakami lotniczymi dowódca OZ 14 DP nakazał marsz poszczególnym oddziałom nadwyżek w rozczłonkowaniu kolumnami batalionowymi do Warszawy, a następnie zarządził ześrodkowanie się w Sulejówku. Podczas marszu nadwyżek 58 pp w rejonie Błonia zostały one zbombardowane, poniosły znaczne straty osobowe i uległy całkowitemu rozproszeniu. W rejonie Błonia pojawiły się też niemieckie patrole pancerne zdążające w kierunku Warszawy, które wzięły do niewoli grupki żołnierzy z nadwyżek 58 pp. Do miejsca koncentracji w Sulejówku nie dotarł żaden żołnierz z nadwyżek 58 pp. Znaczna część żołnierzy OZN 58 pp dotarła do Warszawy i wzięła udział w jej obronie w składzie różnych oddziałów piechoty.

Mapy walk pułku

• 

Struktura organizacyjna i obsada personalna we wrześniu 1939
Stanowisko	Stopień, imię i nazwisko
Dowództwo
dowódca pułku	ppłk piech. Stanisław Tomiak
I adiutant	kpt. Wilhelm Kazimierz Weber
II adiutant	por. Ludwik Gawrych
oficer informacyjny	ppor. rez. Stefan Urbaniak
oficer łączności	por. Stefan Fiedorow
kwatermistrz	kpt. Edward Stanisław Bankiewicz
oficer płatnik	N.N.
oficer żywnościowy	chor. Stanisław Rusinowski
naczelny lekarz	mjr dr Zygmunt Marian Łepkowski
kapelan	ks. ppor. Kazimierz Biegański
dowódca kompanii gospodarczej	por. rez. Albin Stańko
I batalion
dowódca I batalionu	mjr Albin Marian Michalewski
adiutant batalionu	ppor. rez. Bogdan Andrzejewski
dowódca plutonu łączności	por. rez. Stanisław Waliszewski
oficer żywnościowy	ppor. rez. Marian Ferdynand Rotter
lekarz batalionu	ppor. rez. lek. Antoni Jędrzejczak
dowódca 1 kompanii strzeleckiej	ppor. Józef Grzesiak por. rez. Edward Liczbański (od 11 IX 1939)
dowódca I plutonu	ppor. rez. Wojciech Futro
dowódca II plutonu	ppor. Romański
dowódca III plutonu	ppor. rez. Edward Anweiler
dowódca 2 kompanii strzeleckiej	por. rez. inż. Zygmunt Różański
dowódca I plutonu	ppor. rez. Edmund Thiel
dowódca II plutonu	NN
dowódca III plutonu	ppor. Adam Spychała
dowódca 3 kompanii strzeleckiej	kpt. Mieczysław Kącki
dowódca I plutonu	ppor. Antoni Lubowiedzki
dowódca II plutonu	sierż. pchor. Roman Romanowski
dowódca III plutonu	ppor. rez. Lech Smoczyński
dowódca 1 kompanii ckm	por. Andrzej Bielicki
dowódca I plutonu	ppor. rez. Józef Maksymilian Frieske
dowódca II plutonu	ppor. rez. Henryk Pietrzak
dowódca III plutonu	ppor. rez. Henryk Działoszyński
dowódca IV plutonu (taczanki)	ppor. rez. Józef Kusztelan
dowódca plutonu moździerzy	plut. pchor. Wacław Rzepniewski
II batalion
dowódca II batalionu	mjr Paweł Kołyszko
adiutant batalionu	ppor. rez. Henryk Nikodem Janus
dowódca plutonu łączności	ppor. rez. Władysław Dobrzyński
oficer gospodarczy	por. rez. Witalis Szpotański (do 8 IX 1939) ppor. rez. Józef Patelka
lekarz batalionu	ppor. rez. lek. Erich Herman Fahr
dowódca 4 kompanii strzeleckiej	por.. Henryk Witold Zawadzki
dowódca I plutonu	por. rez. Józef Szczepański
dowódca II plutonu	ppor. rez. Wojciech Binkowski
dowódca III plutonu	ppor. rez. Stanisław Strugarek
dowódca 5 kompanii strzeleckiej	kpt. Jan II Sochacki †11 IX Pludwiny
dowódca I plutonu	ppor. rez. Henryk Linkiewicz
dowódca 6 kompanii strzeleckiej	por. rez. Witold Boleszczyc-Dalski
dowódca I plutonu	ppor. Józef Suwalski
dowódca II plutonu	ppor. rez. Józef Radzicki
dowódca III plutonu	ppor. rez. Bogumił Kochanowski
dowódca 2 kompanii ckm	kpt. Ksawery Aleksander Masiak
dowódca II plutonu	chor. Leon Prus
dowódca III plutonu	st. sierż. Jan Łuczak
III batalion
dowódca III batalionu	mjr Franciszek II Zajączkowski
lekarz batalionu	pchor. rez. lek. Józef Forycki
dowódca 7 kompanii strzeleckiej	ppor. rez. mgr Eugeniusz Kaczorowski
dowódca I plutonu	ppor. Maksymilian Franciszek Dziedzic
dowódca II plutonu	ppor. Stanek
dowódca III plutonu	ppor. Jan Ułaszyn
dowódca 8 kompanii strzeleckiej	por. rez. Andrzej Hanyż
dowódca I plutonu	ppor. rez. Jan Wojciechowski
dowódca II plutonu	ppor. rez. Marian Dolacki
dowódca 9 kompanii strzeleckiej	por. Jan Andrzej Gracz
dowódca I plutonu	ppor. Tadeusz Stanisław Rypiński
dowódca II plutonu	ppor. rez. Stanisław Pempera
dowódca III plutonu	ppor. rez. Sylwester Firlik
dowódca 3 kompanii ckm	kpt. Stanisław Jaroszewicz
dowódca I plutonu	ppor. rez. Wiesław Kępiński
dowódca II plutonu	ppor. rez. Włodzimierz Globisz
dowódca III plutonu	sierż. pchor. Antoni Cichorzewski
dowódca IV plutonu (taczanki)	ppor. rez. Roman Wolski
dowódca plutonu moździerzy	ppor. rez. Stanisław Dąbrowicz
Pododdziały specjalne
dowódca 10 kompanii (nadetatowa)	por. Marian Sobiś
dowódca I plutonu	plut. pchor. Jerzy Nyka
dowódca II plutonu	plut. pchor. Marian Karge
dowódca III plutonu	sierż. Franciszek Szwargot
dowódca kompanii zwiadowców	por. Stanisław Jakiel
dowódca plutonu konnego	ppor. rez. kaw. Marian Kaźmierski
dowódca plutonu kolarzy	ppor. rez. Józef Bardan
dowódca kompanii przeciwpancernej	por. Walerian Żelaźniewicz
dowódca plutonu artylerii piechoty	por. art. Edward Surowiec-Surowiński
zastępca dowódcy plutonu artylerii piechoty	ppor. rez. Marian Wache
dowódca plutonu pionierów	por. Witold Stanisław Siciński
Dowódca plutonu łączności pułku	NN
dowódca plutonu przeciwgazowego	N.N.

Symbole pułkowe

Święto 14 DP w Biedrusku – defilada 58 pp; maj 1929. Na trybunie m.in. prezydent RP Ignacy Mościcki, na koniu gen. Daniel Konarzewski.

Sztandar

6 grudnia 1920 roku na polach pod Zelwą Naczelnik Państwa i Naczelny Wódz, Józef Piłsudski udekorował sztandary pułków piechoty 14 DP, w tym także sztandar 58 pułku piechoty Wielkopolskiej, Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari.

Nowy sztandar, dar społeczeństw Poznania, Szubina, Wągrowca i Budzynia, wręczył pułkowi Ignacy Mościcki w Biedrusku 19 maja 1929 roku. Po 1939 roku sztandar zaginął.

Odznaka pamiątkowa

18 maja 1929 Minister Spraw Wojskowych, Marszałek Polski Józef Piłsudski zatwierdził wzór i regulamin odznaki pamiątkowej 58 pp. Odznaka o wymiarach 39x39 mm ma kształt krzyża o ostro ściętych końcach ramion, emaliowanego w kolorze białym. Na środku krzyża, w kole, podobizna patrona pułku Bolesława Chrobrego, w otoku złotego wieńca laurowego. Na ramionach krzyża wpisano dawne i aktualne numery i inicjały 4 P.S. WLKP 58 P.P. Przestrzenie między ramionami krzyża pokryte są emalią granatową i żółtą. Jednoczęściowa – oficerska, wykonana w srebrze, emaliowana, żołnierska bita w tombaku i patynowana. Autorem projektu odznaki był por. Marian Liskowiak. Wykonanie: Wiktor Gontarczyk – Warszawa.

Strzelcy wielkopolscy

Dyplom Odznaki honorowej Stowarzyszenia Członków 58 pułku piechoty Wielkopolskiej dla Tadeusza Goetzendorf-Grabowskiego (ze zbiorów Archiwum Państwowego w Poznaniu)

Kpt. piech. Stanisław Maciej Lewiński (1903–1940 Charków), dowódca 8. kompanii

Dowódcy pułku

• mjr Oskar Brezany (6 III 1919 – 26 VII 1920)
• p.o. kpt. Ludwik Stankiewicz (26 VII 1919 – 27 VIII 1920)
• mjr Paweł Chrobok (27 VIII 1920 – 13 IX 1920)
• p.o. ppłk Franciszek Goliński (13 IX 1920-2 VII 1921)
• płk piech. Bronisław Sikorski (3 VII 1921 – 31 V 1928 → stan spoczynku)
• ppłk / płk piech. Marian Chilewski (24 VII 1928 - 1935)
• ppłk / płk piech. Józef Pecka (1935-1938 → dowódca Pułku KOP „Zdołbunów”)
• ppłk piech. Edmund Śmidowicz (11 VI – †29 IX 1938)
• ppłk piech. Stanisław Tomiak (1938 – IX 1939)

Zastępcy dowódcy pułku

• ppłk piech. Zygmunt Wciślak (10 VII 1922 – 1925)
• ppłk SG (piech.) Lucjan Władysław Ruszczewski (od XII 1925)
• ppłk piech. Jan Chodźko-Zajko (1928)
• ppłk dypl. Zygmunt Bohusz-Szyszko (I – X 1931 → dowódca pułku KOP „Głębokie”)
• ppłk dypl. Henryk Gorgoń (do 4 VII 1935 → dowódca 11 pp)
• ppłk piech. Bronisław Laliczyński (4 VII 1935 – 20 IV 1937 → zastępca dowódcy 72 pp)
• ppłk piech. Józef Kokoszka (IV 1937 – VIII 1939 → dowódca OZ 14 DP)

Żołnierze 58 pułku piechoty – ofiary zbrodni katyńskiej

Biogramy ofiar zbrodni katyńskiej znajdują się między innymi w bazach udostępnionych przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Muzeum Katyńskie.

Nazwisko i imię	stopień	zawód	miejsce pracy przed mobilizacją	zamordowany
Andrzejewski Henryk	ppor. rez.	magister chemii		Katyń
Broszkiewicz Wacław	por. rez.	inżynier rolnik		Katyń
Durek Czesław Antoni	ppor. rez.	nauczyciel	Szkoła Powszechna nr 6 w Poznaniu	Katyń
Freudenreich Janusz	ppor. rez.	handlowiec	„Stomil” Warszawa	Katyń
Hannig Konrad Franciszek	ppor. rez.	urzędnik	Sąd Grodzki w Odolanowie	Katyń
Kowalski Włodzimierz	ppor. rez.		kmdt Związku Strzeleckiego Garnizonu Poznań	Katyń
Koźma Kazimierz	ppor. rez.	nauczyciel	Urząd Skarbowy w Czarnkowie	Katyń
Pociecha Władysław	ppor. rez.	nauczyciel	Szkoła Powszechna w Lipownie	Katyń
Gizella Aleksander	ppor. rez.			Charków
Jarosz Henryk	kpt. rez.	dr nauk medycznych	praktyka w Poznaniu	Charków
Kaźmierski Bronisław	ppor. rez.	nauczyciel	kier. szkoły w Zębowie	Charków
Krempa Władysław	ppor. rez.	urzędnik	Urząd skarbowy	Charków
Pixa Tadeusz Teodor	ppor. rez.	nauczyciel	szkoła powszechna	Charków
Słomiński Marian	ppor. rez.	chemik, mgr		Charków
Tokarski Czesław	ppor. rez.	urzędnik	Urząd Pocztowy w Zbąszyniu	Charków
Urban Edward	ppor. rez.			Charków
Wachal Jan	ppor. rez.	inżynier architekt	Zarząd Miasta Łodzi	Charków
Wolski Roman	ppor. rez.	nauczyciel	Szkoła w Kaszczorze	Charków
Zamek-Gliszczyński Jerzy	por. rez.	nauczyciel	Szkoła w Zawadzie	Charków
Hupka Bernard	ppor. rez.			ULK

Bibliografia

• 14 Dywizja Piechoty - 1-sza Dywizja Strzelców Wielkopolskich - w wojnie i pokoju. Poznań: 1937.
• Przemysław Dymek: Księga wrześniowych walk pułków wielkopolskich. Tom 1 piechota. Oświęcim: Wydawnictwo Napoleon V, 2013. ISBN 978-83-7889-002-7.
• Przemysław Dymek: 58 Pułk Piechoty. Zarys historii wojennej pułków polskich w kampanii wrześniowej. Zeszyt 178. Pruszków: Wydawnictwo Ajaks, 2015. ISBN 978-83-62046-31-7.
• Zdzisław Jagiełło: Piechota Wojska Polskiego 1918-1939. Warszawa: Bellona, 2007. ISBN 978-83-11-10206-4.
• Stanisław Jakiel: Wrzesień zwiadowców 58 Pułku Piechoty Wlkp. Poznań: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1989. ISBN 83-03-02810-3.
• Otton Laskowski (red.): Encyklopedia wojskowa. T. I. Warszawa: Wydawnictwo Towarzystwa Wiedzy Wojskowej i Wojskowego Instytutu Naukowo-Wydawniczego, 1931.
• Jerzy Łapiński: Zarys historji wojennej 58-go pułku piechoty wielkopolskiej. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
• Zygmunt Ludwik Stanisław Odrowąż-Zawadzki: Dzieje 14.Dywizji Piechoty (Poznańskiej). Gdańsk: Gdański Dom Wydawniczy Wydawnictwo DJ, 2005. ISBN 83-89412-20-9.
• Janusz Odziemkowski: Leksykon wojny polsko – rosyjskiej 1919 – 1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2004. ISBN 83-7399-096-8.
• Janusz Odziemkowski: Piechota polska w wojnie z Rosją bolszewicką 1919-1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Adam”, 2010. ISBN 978-83-7072-650-8.
• Janusz Odziemkowski: Leksykon bitew polskich 1914 – 1920. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1998. ISBN 83-85621-46-6.
• Bronisław Prugar-Ketling (red.): Księga chwały piechoty. Warszawa: Departament Piechoty MSWojsk., Warszawa 1937–1939. Reprint: Wydawnictwo Bellona, 1992.
• Waldemar Rezmer: Armia „Poznań” 1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1992. ISBN 83-11-07753-3.
• Waldemar Rezmer: Armia „Poznań” 1939. Wydanie II. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 2014. ISBN 978-83-11-13441-6.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Najlepsza broń. Plan mobilizacyjny „W” i jego ewolucja. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Adiutor”, 2010. ISBN 978-83-86100-83-5.
• Kazimierz Satora: Opowieści wrześniowych sztandarów. Warszawa: Instytut Wydawniczy Pax, 1990. ISBN 83-211-1104-1.
• Zdzisław Sawicki, Adam Wielechowski: Odznaki Wojska Polskiego 1918-1945: Katalog Zbioru Falerystycznego: Wojsko Polskie 1918-1939: Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie. Warszawa: Pantera Books, 2007. ISBN 978-83-204-3299-2.
• Piotr Zarzycki, Plan mobilizacyjny „W”, Wykaz oddziałów mobilizowanych na wypadek wojny, Pruszków 1995, ISBN 83-85621-87-3, s. 41.
• 14 Dywizja Piechoty. Warszawa: Edipresse Polska SA, 2017, seria: Wielka księga piechoty polskiej 1918–1939. ISBN 978-83-7945-606-2.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. T. 29. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego. Biblioteka Jagiellońska, 2006. ISBN 83-7188-899-6.
• Andrzej Wesołowski (red.): 14 Wielkopolska Dywizja Piechoty. Bitwa nad Bzurą w dokumentach i wspomnieniach tom 1. Warszawa-Sochaczew: Wydawnictwo Tetragon, Muzeum Ziemi Sochaczewskiej i Pola Bitwy nad Bzurą, 2019. ISBN 978-83-63374-66-2.
• Maciej Wyrwa: Nieodnalezione ofiary Katynia? : lista osób zaginionych na obszarze północno-wschodnich województw II RP od 17 września 1939 do czerwca 1940. Pruszków: Centrum Polsko-Rosyjskiego Dialogu i Porozumienia, 2015. ISBN 978-83-64486-31-9.
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Warszawa: Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.