Miguel Otero Silva

Miguel Otero Silva
Data i miejsce urodzenia	26 października 1908 ; Barcelonie
Data i miejsce śmierci	28 sierpnia 1985 ; Caracas
Narodowość	wenezuelska
Dziedzina sztuki	proza; poezja; publicystyka
	Ważne dzieła
	Fiebre (1931); Martwe domy (Casas Muertas 1955); Kiedy chcę płakać – nie płaczę (Cuandro quiero llorar no lloro 1970);
	Multimedia w Wikimedia Commons

Następująca wersja przejrzana tej strony, którą oznaczono 31 sie 2024, była oparta na tej wersji.

Miguel Otero Silva (ur. 26 października 1908 w Barcelonie, zm. 28 sierpnia 1985 w Caracas) – wenezuelski pisarz, prozaik oraz poeta, publicysta i polityk.

Otero Silva uchodzi za jednego z najwybitniejszych wenezuelskich pisarzy. Już w czasie studiów na wydziale inżynierii Universidad Central de Venezuela publikował artykuły w różnych czasopismach. W 1928 zaangażował się w protesty przeciw prezydentowi Juanowi Gómezowi. Na początku lat 30. wyjechał z Wenezueli, do ojczyzny wrócił dopiero po śmierci dyktatora (1935). W 1937 ponownie wydalono go z kraju. Do Wenezueli wrócił w 1940. Poświęcił się dziennikarstwu – współpracował z El Nacional, pisał teksty satyryczne i felietony. W latach 50. zerwał z Komunistyczną Partią Wenezueli. Był przeciwnikiem kolejnego dyktatora – Marcosa Jiméneza. W 1958, po śmierci Jiméneza, został senatorem reprezentującym stan Aragua.

W swoich powieściach Otero Silva ukazywał polityczno-społeczną rzeczywistość Wenezueli. W wielokrotnie nagradzanych Martwych domach ukazuje zmierzch dotychczasowego, ustalonego jeszcze przez hiszpańskich zdobywców, stylu życia. Bohaterowie Nowego miasteczka (częściowo ci sami co w Martwych domach) pracują już na – nowo odkrytych – polach naftowych, stykając się z Amerykanami i szukającymi pracy przybyszami z innych państw Ameryki Środkowej. W dwóch pozostałych wydanych w Polsce książkach pisarz diagnozuje wpływ politycznej niestabilności (dyktatury) na życie jednostki.

Twórczość

Fiebre (1931)
Agua y Cauce (poezja, 1937)
Martwe domy (Casas Muertas 1955)
Nowe miasteczko (Oficina Número 1 1961)
Śmierć Honoria (La Muerte de Honorio 1962)
La mar que es morir (poezja, 1965)
Poesía hasta 1966 (poezja, 1966)
Kiedy chcę płakać – nie płaczę (Cuandro quiero llorar no lloro 1970)
Lope de Aguirre, príncipe de la libertad (1975)
La piedra que era Cristo (1984)