PL64823Y1 - Spągnica dla sekcji obudowy górniczej - Google Patents

Description

2 PL 64 823 Υ1

Opis wzoru

Przedmiotem wzoru użytkowego jest spągnica dla sekcji obudowy górniczej, znajdującej zastosowanie w górnictwie podziemnym. W górnictwie podziemnym od dziesiątków lat stosowane są sekcje obudowy zmechanizowanej, zwłaszcza w ścianach wydobywczych kopalin użytecznych, przykładowo węgla kamiennego, służące do podpierania stropu w wyrobiskach wybierkowych. Nowoczesne sekcje obudowy obejmują stropnicę, osłonę odzawałową, dwie spągnice, przynajmniej po jednym hydraulicznie wysuwanym stojaku podporowym, przypadającym na każdą spągnicę do poruszania i podpierania stropnicy w stosunku do spągnic, jak również układ lemniskatowy, łączący przegubowo spągnice z osłoną odzawałową dla stabilizowania elementów sekcji obudowy. Podczas gdy wcześniej stosowane sekcje obudowy miały tylko jedną spągnicę, to z biegiem czasu zaczęto stosować obudowy z dwiema pojedynczymi spągni-cami, albo spągnicami podzielonymi, zlokalizowanymi w odstępie od siebie, co umożliwia ulokowanie między nimi urządzeń prowadzących i przekładkowych dla sekcji, oraz przenośnika ścianowego.

Dla umożliwienia wykorzystania takich sekcji obudowy w warunkach występowania relatywnie miękkiego spągu w znany sposób stosuje się wychylne płyty wahadłowe mocowane w strefach szczytowych spągnic. Znana jest na przykład z niemieckiego opisu wzoru użytkowego DE 20 2005 005 558 U1 spągnica, w której przednia, zwrócona ku ociosowi cześć przegubowo za pomocą sworznia przegubowego połączonej z korpusem spągnicowym płyty przegubowej znajduje się wyraźnie niżej, niż jej część tylna odzawałowa, służąca do połączenia jej z korpusem spągnicowym. Relatywnie niska strefa przejazdu sprawia, że przy niskiej miąższości pokładu węgla zachowana jest odpowiednio duża, zgodna z przepisami górniczymi przestrzeń przejazdowa.

Celem wzoru użytkowego jest opracowanie takiej konstrukcji spągnic, która umożliwi relatywnie proste i jednocześnie niezawodne oraz bezpieczne osadzenie na spągnicy płyty przegubowej, wahadłowej, jako elementu szczytowego spągnicy.

Istota wzoru użytkowego polega na tym, że zastosowana do podparcia sworznia łożyskowego tuleja łożyskowa przyłączona jest do zlokalizowanych przy pustej komorze korpusu spągnicowego, względnie tam wykonanych podpór usztywniających. W szczególnie korzystnym wykonaniu tuleja łożyskowa jest przyspawana do podpór usztywniających.

Korzystnym jest również, gdy podpory usztywniające na swych czołowych stronach posiadają, korzystnie krawędziowo otwarte, wybranie dla częściowego podparcia tulei łożyskowej na jej powłoce płaszczowej.

Zlokalizowane w pustej komorze podpory usztywniające spągnic, przykładowo uzupełniająco wyposażonych w tuleję łożyskową, mogą być wykonane na przykład z blachy o niewielkiej grubości. W zależności od spodziewanych obciążeń w takim wykonaniu korzystnym może być wzmocnienie podpór usztywniających blachami wzmacniającymi po bokach podpór usztywniających, szczególnie przy spawany mi, posiadającymi takie same krawędziowo otwarte wycięcia dla podparcia tulei łożyskowej na jej powłoce płaszczowej.

Dla uproszczenia czynności, szczególnie montażowych, korzystnym jest, gdy blachy wzmacniające przynajmniej częściowo, na zakładkę, łączą się z blachą denną i są z nią zespawane na jej spodniej stronie.

Uzyskaniu dobrego podparcia i zakotwienia tulei łożyskowej w podporach usztywniających i/lub blachach wzmacniających sprzyja krawędziowo otwarte wycięcie z łukowym zaokrągleniem o zakresie wielkości około 130° do około 220°. Może być również takie wykonanie, w którym wycięcie to jest zamknięte i wówczas tuleja łożyskowa zostaje całkowicie wsunięta w wycięcie, a następnie przyspawana. W szczególnie preferowanym wykonaniu podpory usztywniające wystają na przednim końcu, przykładowo razem z blachami wzmacniającymi, ponad blachy boczne i pomiędzy krawędziami czołowymi blach bocznych a powierzchniami bocznymi podpór usztywniających, albo blach wzmacniających, wspawane są blachy usztywniające i/lub bloki klinowe. Dzięki blokom klinowym blachy usztywniające sprawiają, że pusta komora zostaje zamknięta po bokach podpór usztywniających, tak że ani kamień, ani inna kopalina nie może przedostać się do spągnic. Płyty przegubowe mogą mieć konstrukcję zarówno przekładkową, jak i skrzynkową. Szczególnie korzystnym jest, gdy płyta przegubowa posiada tylną strefę złączną i przednią strefę najazdową, przy czym w strefie złącznej zlokalizowane są dwa bloki łożyskowe, pomiędzy którymi wytworzona jest przestrzeń dla zainstalowania tulei łożyskowej. 3 PL 64 823 Υ1

Zasadniczą zaletą spągnicy według wzoru użytkowego jest połączenie tulei łożyskowej z podporami usztywniającymi, co zapewnia nie tylko nadzwyczaj pewne podparcie z równoczesnym utrzymaniem wąskiej budowy spągnicy, ale też równocześnie możliwym jest uzupełniające wyposażenie istniejących spągnic z odpowiednimi podporami usztywniającymi w płytę przegubową na szczytach spągnic. Konstrukcja połączenia tulei łożyskowej z podporami usztywniającymi umożliwia pewne mocowanie płyty przegubowej.

Wzór użytkowy został bliżej objaśniony na rysunku, gdzie fig. 1 przedstawia sekcję obudowy ze spągnicami według wzoru użytkowego oraz urządzeniem przenośnikowym połączonym z sekcją obudowy w widoku z boku, fig. 2 - przednią część korpusu spągnicowego z przegubowo przyłączoną płytą przegubową w widoku z góry, fig. 3 - przekrój pionowy przez przednią cześć korpusu spągnicowego z płytą przegubową wzdłuż linii A-A z fig. 2, fig. 4 -przednią strefę spągnicy w widoku perspektywicznym, fig. 5 -przedni odcinek korpusu spągnicowego przy zdemontowanej płycie i ze zdjętą blachą pokładową w widoku perspektywicznym, a fig. 6 - korpus spągnicowy z fig. 5 w widoku z boku.

Sekcja obudowy 1 (fig. 1) przeznaczona jest dla górnictwa podziemnego. Sekcja obudowy 1 posiada spągnicę 2 z przegubowo połączoną z nią stropnicą wysięgnikową 3, osłonę odzawałową 4 dołączoną przegubowo do tylnego końca spągnicy 2, przy czym osłona odzawałowa 4 podparta jest dwoma cięgnami 5 układu lemniskatowego 6, a stropnica 2 podparta jest stojakiem podporowym 7, który górnym końcem styka się w okolicy 8 ze stropnicą 2 dla przeniesienia sił podporowych koniecznych do wsparcia stropnicy 2 i jednocześnie dla dopasowania wysokości sekcji obudowy 1 do miąższości urabianego pokładu w drodze wysuwania lub wciągania stojaka podporowego 7. Belka przesuwna 9, służąca przesuwaniu przenośnika, zlokalizowana jest pomiędzy dwiema spągnicami 10, które służą podparciu cięgien 5 oraz stojaka podporowego 7. Belka przesuwna 9 może być wsuwana lub wysuwana i swym przednim końcem połączona jest z urządzeniem urabiającym 50 po jego odza-wałowej stronie, którym w tym przypadku jest strug węglowy.

Spągnica 10 wyposażona jest w odporny na zginanie korpus spągnicowy 11 z integralnie z nim wykonanymi złączami przegubowymi 12 dla cięgien 5, oraz panewką przegubową do wsparcia stojaka podporowego 7. Na przedzie korpusu spągnicowego 11, jako quasi szczytowy element spągnicy 10, przyłączona jest wychylnie płyta przegubowa 40. Sekcja obudowy 1 (fig. 1) przedstawia wyremontowaną sekcję, w której płyta przegubowa 40 została dobudowana uzupełniająco. Pierwotna forma korpusu spągnicowego 11 dla unaocznienia została zaznaczona konturem 13 w przedniej części korpusu spągnicowego 11 (fig. 1).

Przednia część korpusu spągnicowego 11 ma przegubowo przyłączoną płytę przegubową 40 (fig. 2, fig. 3, fig. 4). Korpus spągnicowy 11, mimo swej relatywnie dużej wysokości, wykonany jest jako konstrukcja skrzynkowa i ograniczony jest od dołu blachą denną 14, od góry przez blachę pokładową 15, a po bokach przez blachy boczne 16. W komorze 17 korpusu spągnicowego 11 zlokalizowane są dwie podpory usztywniające 18, które przynajmniej częściowo rozciągają się na głębokości spągnicy 10 pomiędzy blachą denną 14 a blachą pokładową 15, wspierając je wzajemnie względem siebie, dzięki czemu korpus spągnicowy 11 jako całość zostaje usztywniony z zachowaniem odporności na zginanie. Wychodząc od pierwotnej spągnicy 10 o konturze 13 (fig. 1) przednie odcinki blachy dennej 14, blachy pokładowej 15 i blach bocznych 16 zostały odcięte tak, aby obydwie podpory usztywniające 18 na częściowej wysokości wystawały ponad krawędzie 16' blach bocznych 16.

Na obydwóch zewnętrznych, bocznych powierzchniach podpór usztywniających 18 (fig. 5, fig. 6) przyspawane są masywne blachy wzmacniające 19, które wystają do wnętrza komory 17 i we wnętrzu tej komory 17 przylegają do blachy dennej 14, gdzie są przyspawane. Obydwie podpory usztywniające 18 wraz z przyspawanymi blachami wzmacniającymi 19 tworzą odporne na zginanie widły mocujące dla tulei łożyskowej 30 z poziomo przebiegającym otworem łożyskowym 31, przyspawanej na czołowych powierzchniach podpór usztywniających 18 i blach wzmacniających 19. Dla optymalnego i pewnego oparcia cylindra łożyskowego 30 w pobliżu powierzchni czołowych podpór usztywniających 18 i blach wzmacniających 19 wykonane jest okrągłe wycięcie 20, które na łuku obejmującym około 140° umożliwia kształtowe przyleganie do płaszcza rury cylindra łożyskowego 30 i zespawanie szwem spawalniczym, rozciągającym się na około 140° z cylindrem łożyskowym. Podpory usztywniające 18 i blachy wzmacniające 19 wystają swym częściowym odcinkiem ramieniowym ponad cylinder łożyskowy 30, dzięki czemu zyskuje on pewne kształtowe wsparcie, zwłaszcza wobec sił działających w kierunku do góry, w utworzonych przez blachy wzmacniające 19 i podpory usztywniające widłach. W każdym przypadku pomiędzy zewnętrzną stroną blach wzmacniających 19 a powierzchniami czołowymi 16' blach bocznych 16 przy spawana jest ukośnie ustawiona blacha usztywniająca 21 podbu-

Claims (8)

1. 4 PL 64 823 Υ1 dowana blokiem klinowym 22, co w sumie usztywnia widły łożyskowe dla tulei łożyskowej 30. Pomiędzy obydwiema podporami usztywniającymi 18 przyspawana jest częściowo przylegająca do blachy dennej 14 blacha dolna 23, która wraz z blachą pokładową 15 (fig. 2, fig. 3, fig. 4, fig. 6) ponownie zamyka komorę 17 korpusu spągnicowego 11 w przedniej strefie, mimo odsłoniętych podpór usztywniających 18. Płyta przegubowa 40, mająca w tym przypadku budowę warstwową, posiada przednią, relatywnie niską strefę najazdową 41 oraz tylną, wyższą strefę złączną 42. Strefa złączna 42 obejmuje na obu flankach bocznych płyty przegubowej 40 każdorazowo jeden blok łożyskowy 43 z oczkiem łożyskowym 44, do którego może być wsunięty i w nim zabezpieczony w nie narysowany sposób sworzeń łożyskowy 35 (fig. 3), służący do przegubowego połączenia płyty przegubowej 40 z tuleją łożyskową 30 na korpusie spągnicowym 11. Pomiędzy obydwoma blokami łożyskowymi 43 utworzona jest komora mocująca, w której w stanie zmontowania osadzona jest tuleja łożyskowa 30. Sworzeń łożyskowy 35 wsunięty do otworu łożyskowego 31 w tulei łożyskowej 30 tworzy przegub wychylny pomiędzy płytą przegubową 40 a korpusem spągnicowym 11. Na przednim szczycie płyty przegubowej 40 przy spawany jest okrągły pręt 45. Dzięki połączeniu tulei łożyskowej 30 z podporami usztywniającymi 18 korpusu spągnicowego 11 możliwym jest uzyskanie pewnego i mocnego wsparcia tulei łożyskowej 30, mogącego sprostać najwyższym wymaganiom, wynikającym z zastosowania w podziemiach kopalń. W ramach przedstawionego opisu mogą istnieć liczne modyfikacje, mieszczące się w ramach zastrzeżeń zależnych. Zrozumiałym jest, że mocowanie tulei łożyskowej możliwe jest również przy rekonstrukcji spągnicy, z zachowaniem zalet wynikających z zastosowania wzoru użytkowego. Sama płyta przegubowa mogłaby mieć również budowę skrzynkową. Zastrzeżenia ochronne 1. Spągnica dla sekcji obudowy górniczej, znajdująca zastosowanie w podziemnych wyrobiskach górniczych, wyposażona w wewnątrz pusty korpus spągnicowy, posiadający na swej górnej stronie przynajmniej jedną panewkę przegubową dla wsparcia stojaka podporowego, a przy dolnym końcu przeguby złączne dla cięgien układu lemniskatowego, który to korpus spągnicowy usztywniony jest za pomocą ukośnych podpór usztywniających zlokalizowanych w pustej komorze pomiędzy blachą pokładową a blachą denną i blachami bocznymi, a także posiadający płytę przegubową stanowiącą szczyt spągnicy, połączoną lub możliwą do połączenia z korpusem spągnicowym za pomocą sworznia przegubowego, znamienna tym, że do podpór usztywniających (18) przyłączona jest tuleja łożyskowa (30) dla sworznia przegubowego (35).
2. 2. Spągnica według zastrz. 1, znamienna tym, że tuleja łożyskowa (30) zespawana jest z podporami usztywniającymi (18).
3. 3. Spągnica według zastrz. 1 albo 2, znamienna tym, że podpory usztywniające (18) na swych czołowych stronach posiadają korzystnie krawędziowo otwarte wycięcie (20) dla częściowego podparcia rurowego płaszcza tulei łożyskowej (30).
4. 4. Spągnica według jednego z zastrz. 1 do 3, znamienna tym, że podpory usztywniające (18) wzmocnione są za pomocą blach wzmacniających (19), przymocowanych, zwłaszcza przyspawanych, po bokach do tych podpór usztywniających (18) i na swych czołowych krawędziach wyposażone są w krawędziowo otwarte wycięcie (20) do wsparcia tulei łożyskowej (30) na płaszczu rurowym.
5. 5. Spągnica według zastrz. 4, znamienna tym, że blachy wzmacniające (19) przynajmniej częściowo zachodzą na blachę denną (14) i są z nią zespawane na jej spodniej stronie.
6. 6. Spągnica według jednego z zastrz. 3 do 5, znamienna tym, że krawędziowo otwarte wycięcie (20) zakreśla łuk około 130° do 220°.
7. 7. Spągnica według jednego z zastrz. 3 do 6, znamienna tym, że podpory usztywniające (18) na przednim końcu wystają ponad blachy boczne (16), a pomiędzy krawędziami czołowymi (16’) blach bocznych (16) i powierzchniami bocznymi podpór usztywniających (18), albo blach wzmacniających (19) wspawane są blachy usztywniające (21) i/lub bloki klinowe (22).
8. 8. Spągnica według jednego z zastrz. 1 do 7, znamienna tym, że płyta przegubowa (40) posiada tylną strefę złączną (42) oraz obniżoną strefę najazdową (41), przy czym strefa złączna (42) posiada dwa bloki łożyskowe (43) z oczkami łożyskowymi (44), pomiędzy którymi tworzy się przestrzeń do zainstalowania tulei łożyskowej (30).