PL210438B1 - Zespół zawiasu urządzenia elektronicznego - Google Patents

Description

Przedmiotem wynalazku jest zespół zawiasu urządzenia elektronicznego, zwłaszcza przenośnego urządzenia elektronicznego, mającego w szczególności wiele elementów składowych.

Znanych jest wiele przenośnych urządzeń elektronicznych, takich jak telefon komórkowy, pager, a takż e osobisty asystent cyfrowy, które realizują funkcje komunikacyjne, zwią zane z przesył aniem komunikatów, przechowywaniem i przywoływaniem danych itd.

Takie przenośne urządzenia elektroniczne mają często dwie części, mianowicie pokrywę zamocowaną na zawiasie, wyposażoną w wyświetlacz i korpus wyposażony w klawiaturę. Wyświetlacz jest zwykle dobierany stosownie do zamierzonego celu, jaki ma spełniać takie urządzenie. Na przykład osobisty asystent cyfrowy ma zwykle stosunkowo duży wyświetlacz do wyświetlania tekstu oraz elementów i obrazów graficznych. Telefony komórkowe mają zwykle mniejsze wyświetlacze do wyświetlania ograniczonej liczby znaków alfanumerycznych. W miarę jak rośnie zapotrzebowanie na przenośne urządzenia elektroniczne, urządzenia te mają coraz więcej funkcji, właściwości i stają się coraz bardziej złożone, niemniej mają również tendencję do pozostawania odrębnymi jednostkami w związku z rosnącym stopniem ich złożoności i ze względu na coraz trudniejszą obsługę wynikającą często ze zintegrowania wielu urządzeń.

Integrowanie wielu urządzeń jest skomplikowane, wziąwszy pod uwagę konieczność zapewnienia różnych funkcji, które współpracując ze sobą przeplatają się operacyjnie, przy jednoczesnym wspólnym stosowaniu portów wejściowych, portów wyjściowych i innych zasobów.

Brak zintegrowania przenośnych urządzeń elektronicznych powoduje konieczność posiadania wielu różnych urządzeń do realizacji wszystkich potrzebnych funkcji, uwzględniając ich rozmiary i ciężar. Poza tym wiele urządzeń elektronicznych ma powielone elementy składowe, takie jak duże i ciężkie wyświetlacze, zespoły sygnałów wejściowych, a także źródła zasilania. Coraz bardziej powszechne zastosowanie mikroprocesorów oraz ich stale rosnące możliwości powodują opracowywanie urządzeń, które są elastyczne pod względem zastosowania i wielu funkcji. Celowe jest zintegrowanie urządzeń tak, aby mogły wspólnie korzystać z pewnych elementów składowych i działać wspólnie.

Zespół zawiasu według wynalazku zawiera zawias, który ma drugą oś, prostopadłą do pierwszej osi, do obracania pierwszej części obudowy względem drugiej części obudowy wokół tej drugiej osi oraz ma pierwszą część ustalającą, wychodzącą z drugiej części obudowy, prostopadłą do drugiej osi i tworzącą człon cylindryczny, a także ma drugą część ustalającą pierwszej części obudowy, zawierającą pierwszy karb tworzący pierwszy otwór w pierwszej części obudowy, przy czym pierwszy karb jest prostopadły do drugiej osi i jest zdolny do przyjmowania pierwszej części ustalającej, gdy pierwszy otwór w pierwszym karbie leży w płaszczyźnie równoległej do płaszczyzny drugiej osi.

Korzystnie karb utrzymuje pierwszą część ustalającą tak, że pierwsza część ustalająca jest wyrównana osiowo z pierwszą osią obrotu, gdy pierwsza część obudowy obraca się wokół pierwszej osi względem drugiej części obudowy.

Korzystnie karb ma powierzchnię części wewnętrznej, która jest jednolita i tworzy kształt dopasowany do kształtu pierwszej części ustalającej, tworzącej człon cylindryczny.

Korzystnie pierwsza część ustalająca jest odprzęgnięta od drugiej części ustalającej, gdy pierwsza część obudowy i druga część obudowy leżą w płaszczyźnie blisko względem siebie.

Korzystnie pierwsza część ustalająca jest sprzęgnięta obrotowo z drugą częścią ustalającą, gdy otwór w karbie i druga oś leżą w płaszczyznach równoległych.

Korzystnie zespół zawiera trzecią część ustalającą, wychodzącą z pierwszej części obudowy, prostopadłą do pierwszej osi i mającą kształt cylindryczny oraz czwartą część ustalającą drugiej części obudowy, zawierającą drugi karb tworzący drugi otwór w drugiej części obudowy, prostopadły do pierwszej osi i zdolny do przyjmowania trzeciej części ustalającej, gdy drugi otwór drugiego karbu leży w płaszczyźnie równoległej do płaszczyzny pierwszej osi.

Korzystnie zawias zawiera przegub z elementem łącznikowym, korzystnie kątowym łącznikiem rurkowym, pierwszy element zawiasu, sprzęgnięty z pierwszym końcem kątowego łącznika rurkowego, przy czym ten pierwszy element zawiasu jest obrotowy wokół pierwszej osi względem kątowego łącznika rurkowego i drugi element zawiasu, sprzęgnięty z drugim końcem kątowego łącznika rurkowego, przy czym drugi element zawiasu jest obrotowy wokół drugiej osi względem kątowego łącznika rurkowego.

Korzystnie pierwszy element zawiasu jest sprzęgnięty z pierwszą stroną pierwszej części obudowy i drugi element zawiasu jest sprzęgnięty z pierwszą stroną drugiej części obudowy, która jest

PL 210 438 B1 prostopadła do pierwszej strony pierwszej części obudowy, przy czym kątowy łącznik rurkowy znajduje się w sąsiedztwie pierwszego narożnika pierwszej strony pierwszej części obudowy i pierwszej strony drugiej części obudowy.

W drugim wykonaniu zespołu zawiasu według wynalazku pierwsza część obudowy jest obrotowa wokół drugiej osi względem drugiej części obudowy, a pierwszy cylindryczny kołek jest usytuowany przy pierwszym narożu drugiej części obudowy i wychodzi prostopadle do drugiej osi obrotu i drugi karb, znajdujący się w narożniku pierwszej części obudowy, utrzymuje kołek, gdy pierwsza część obudowy i druga część obudowy obracają się wokół pierwszej osi, przy czym karb ma otwór do przyjmowania kołka, gdy pierwsza część obudowy i druga część obudowy znajdują się w pierwszym położeniu.

Korzystnie drugi cylindryczny kołek jest usytuowany w drugim narożu pierwszej części obudowy, wychodząc prostopadle do pierwszej osi obrotu, a drugi karb, usytuowany w drugim narożu drugiej części obudowy, utrzymuje drugi kołek, gdy pierwsza część obudowy i druga część obudowy obracają się wokół drugiej osi, przy czym drugi karb ma drugi otwór do przyjmowania drugiego kołka, gdy pierwsza część obudowy i druga część obudowy znajdują się w pierwszym położeniu.

Korzystnie pierwsze naroże pierwszej części obudowy znajduje się przeciwlegle względem drugiego naroża tej części obudowy, przy czym pierwsze naroże drugiej części obudowy znajduje się przeciwlegle względem drugiego naroża drugiej części obudowy.

Korzystnie pierwszy karb jest promieniowo wyrównany z płaszczyzną obrotu drugiej osi, przy czym drugi karb jest promieniowo wyrównany z płaszczyzną pierwszej osi.

W trzecim wykonaniu zespołu zawiasu według wynalazku zawias stanowi dwuosiowy przegub usytuowany przy pierwszym narożu pierwszej części obudowy i drugim narożu drugiej części obudowy, przy czym pierwsza część obudowy jest obrotowa wokół pierwszej osi i drugiej osi, prostopadłej do pierwszej osi, względem drugiej części obudowy, a przegub zawiera pierwszy człon sprzęgający pierwszej części obudowy i drugi człon sprzęgający drugiej części obudowy, do przyjmowania pierwszego członu sprzęgającego, przy czym pierwszy człon sprzęgający jest utrzymywany przez drugi człon sprzęgający w pierwszym zakresie przemieszczenia kątowego wokół pierwszej osi pierwszej części obudowy i drugiej części obudowy, pierwszy człon sprzęgający jest odprzęgnięty od drugiego członu sprzęgającego, gdy pierwsza część obudowy i druga część obudowy nie są przemieszczone kątowo, a przegub zawiera trzeci człon sprzęgający drugiej części obudowy i czwarty człon sprzęgający pierwszej części obudowy, do przyjmowania trzeciego członu sprzęgającego, przy czym trzeci człon sprzęgający jest utrzymywany przez drugi człon sprzęgający w drugim zakresie przemieszczenia kątowego wokół drugiej osi pierwszej części obudowy i drugiej części obudowy i trzeci człon sprzęgający jest odprzęgnięty od czwartego członu sprzęgającego, gdy pierwsza część obudowy i druga część obudowy nie są przemieszczone ką towo.

Korzystnie pierwszy człon sprzęgający stanowi pierwszy cylindryczny kołek, natomiast drugi człon sprzęgający stanowi drugi cylindryczny kołek odchodzący od drugiej części obudowy.

Korzystnie dwuosiowy zawias znajduje się przy narożu sąsiadującym z pierwszym, drugim, trzecim i czwartym członem sprzęgającym.

Korzystnie pierwszy człon sprzęgający znajduje się przy przeciwległym narożu pierwszej części obudowy względem czwartego członu sprzęgającego, przy czym drugi człon sprzęgający znajduje się przy przeciwległym narożu drugiej części obudowy względem trzeciego członu sprzęgającego.

Korzystnie dwuosiowy zawias znajduje się przy narożu sąsiadującym z pierwszym, drugim, trzecim i czwartym członem sprzęgającym.

Korzystnie pierwszy człon sprzęgający znajduje się przy przeciwległym narożu pierwszej części obudowy względem czwartego członu sprzęgającego, przy czym drugi człon sprzęgający znajduje się przy przeciwległym narożu drugiej części obudowy względem trzeciego członu sprzęgającego.

Przedmiot wynalazku jest pokazany w przykładach wykonania na rysunku, na którym:

fig. 1-8 przedstawiają w widoku przykładowe bezprzewodowe, przenośne, elektroniczne urządzenia komunikacyjne do samoczynnej konfiguracji, zawierające wiele elementów składowych, w którym pierwszy element jest połączony z drugim elementem za pomocą przegubu, fig. 9 - widok różnych zespołów sygnału wejściowego i wyjściowego, fig. 10 - przykład wykonania pierwszego przegubu wzdłuż układu czujnika położenia, fig. 11-13 - różne przykłady wykonania czujnika położenia, fig. 14 - widok członów sprzęgających, fig. 15 - widok jednego członu sprzęgającego, fig. 16 - przekrój poprzeczny jednego członu sprzęgającego,

PL 210 438 B1 fig. 17 - widok drugiego członu sprzęgającego, fig. 18 - widok pierwszego i drugiego członu sprzęgającego, fig. 19 - widok pierwszego i drugiego członu sprzęgającego, które znajdują się w pierwszym położeniu, fig. 20 - widok pierwszego i drugiego członu sprzęgającego, które znajdują się w drugim położeniu obrotowym, fig. 21 - widok karbu, fig. 22 - widok urządzenia w położeniu otwarcia oraz fig. 23 - widok urządzenia w położeniu zamknięcia.

Fig. 1 - 8 przedstawiają bezprzewodowe, przenośne, elektroniczne urządzenie komunikacyjne, mające zdolność samoczynnego konfigurowania, zawierające wiele elementów składowych. Urządzenie komunikacyjne 100 ma pierwszą część 104 obudowy, połączoną z drugą częścią 106 obudowy za pośrednictwem przegubu 112. Na fig. 1 - 4 jest przedstawiona sekwencja konfiguracji, w której pierwsza część 104 obudowy i druga część 106 obudowy są obsługiwane tak, aby urządzenie 100 zostało umieszczone w konfiguracji portretowej.

Na fig. 4 jest przedstawione urządzenie 100 mające zdolność samoczynnej konfiguracji, gdy zostało ono skonfigurowane w konfiguracji portretowej, tak jak w przypadku telefonu komórkowego. Dłuższy wymiar zwykle prostokątnego wyświetlacza 120 jest usytuowany pionowo lub wzdłużnie podczas użytkowania. Wyświetlacz 120 jest usytuowany tak, jak portret osoby, a ustawienie tego typu jest znane jako tryb portretowy. Konfiguracja portretowa znajduje również odzwierciedlenie w sygnałach wyjściowych 115 drugiej części 106 obudowy, która może być skonfigurowana tak, że odzwierciedla tryb portretowy i może zawierać przyciski numeryczne i inne przyciski telefonu. Pierwsza część 104 obudowy może być obracana do dołu do położenia zamknięcia równoległego i znajdującego się w kontakcie z drugą częścią 106 obudowy celem przyjęcia konfiguracji zamkniętej (niepokazane). Jest to typowy telefon komórkowy, w którym korpus i pokrywa mogą być składane ze sobą oraz zamykane podczas okresów, gdy telefon nie jest używany.

Na fig. 5 - 8 jest przedstawiona sekwencja konfiguracji, w której pierwsza część 104 obudowy i druga część 106 obudowy są obsługiwane tak, żeby usytuować urządzenie 100 w konfiguracji krajobrazowej.

Na fig. 8 jest przedstawione przenośne urządzenie elektroniczne 100 mające możliwość samoczynnej konfiguracji, zawierające wiele elementów składowych, ustawione w konfiguracji krajobrazowej, takie jak na przykład pager. W tej konfiguracji krajobrazowej wyświetlacz 120 ma dłuższy wymiar zasadniczo w położeniu poprzecznym, podobnie jak druga część 106 obudowy. Może to być również odpowiednie dla takiego urządzenia, jak osobisty asystent cyfrowy lub inne przyrządy elektroniczne. I tu także pierwsza część 104 obudowy może być obracana do dołu do położenia zamknięcia równoległego i znajdującego się w kontakcie z drugą częścią 106 obudowy celem przyjęcia konfiguracji zamkniętej (niepokazane).

Na fig. 9 są przedstawione różne zespoły sygnału wejściowego i wyjściowego, a także inne funkcje. W typowej konfiguracji pierwsza część 104 obudowy zawiera wyświetlacz 120, który może być dowolnym typowym zespołem wyświetlacza, takim jak na przykład ekran ciekłokrystaliczny LCD, wyświetlacz fluoroscencyjny, ekran CTR zawierający lampę elektronopromieniową. Wyświetlacz 120 w konfiguracji typu telefonu komórkowego może być stosowany do wyświetlania funkcji związanych z telefonem, takich jak na przykład przechowywanie nazwisk i numerów, informacje dotyczące wybierania numerów lub ustawienia telefonu i opcje jego działania. W trybach działania dla pagera lub osobistego asystenta cyfrowego wyświetlacz 120 może być stosowany do dostarczania różnych elementów graficznych, obrazów, tekstu lub ich kombinacji. Ustawienie wyświetlacza 120 może być samoczynnie konfigurowane przez przenośne urządzenie elektroniczne 100.

W pierwszej części 104 obudowy może być zainstalowana antena 126 i aparat fotograficzny/kamera 129. Aparat fotograficzny/kamerę 129 stanowi korzystnie kamera video, ale w innych przypadkach może to być cyfrowy aparat fotograficzny. Polaryzacja anteny może być modyfikowana tak, aby odzwierciedlać daną konfigurację, to jest na przykład polaryzacja pozioma w trybie portretowym i polaryzacja pionowa w trybie krajobrazowym.

Druga część 106 obudowy może zawierać zespoły 115 sygnału wejściowego, takie jak na przykład klawiaturę. Alternatywnie inne zespoły sygnału wejściowego (niepokazane) mogą zawierać zespół wskaźnikowy, taki jak na przykład joystick i przyciski stosowane w komputerach przenośnych typu laptop lub notebook, manipulator kulkowy, pole dotykowe, przełącznik wahadłowy, ekran dotykoPL 210 438 B1 wy, zespół wejściowy TTY dla osób niepełnosprawnych, klawiatura z alfabetem Braille'a lub pulpit do rysika albo tablet. Ustawienie zespołów 115 sygnału wejściowego jest samoczynnie konfigurowane przez urządzenie celem dopasowania do całego ustawienia przenośnego urządzenia elektronicznego 100.

Przegub 112 łączy pierwszą część 104 obudowy z drugą częścią 106 obudowy i umożliwia przemieszczanie pierwszej części 104 obudowy względem drugiej części 106 obudowy. Przemieszczenie to może odbywać się w dwóch płaszczyznach, w przeciwieństwie do typowego telefonu komórkowego, który ma korpus z zamocowaną na zawiasie pokrywą, która może przemieszczać się wyłącznie w jednej płaszczyźnie. W przypadku przenośnych urządzeń elektronicznych, mających trzy lub więcej elementów składowych, można stosować wiele przegubów 112.

Przegub 112 może zawierać jeden lub więcej zaczepów, przy czym położenie zaczepu zapewnia odchylenie służące przytrzymywaniu pierwszej części 104 obudowy w określonym położeniu względem drugiej części 106 obudowy. Dwa takie zaczepy zostały korzystnie umieszczone w celu zapewniania położeń względnych, przedstawionych na fig. 4 i 8.

Z figur jasno wynika, że przegub 112 umożliwia przemieszczanie pierwszej części 104 obudowy i drugiej części 106 obudowy względem siebie, co pozwala na przyjmowanie różnych położeń przez te dwie części obudowy. Przegub 112 według wynalazku umożliwia również urządzeniu 100 wykrywanie położeń względnych pierwszej części 104 obudowy i drugiej części 106 obudowy. Ze względu na możliwość określania położeń względnych, zarówno zespół wyświetlacza 120 jak i zespoły 115 sygnału wejściowego mogą być konfigurowane przez przenośne urządzenie elektroniczne 100 do trybu pracy krajobrazowego lub trybu pracy portretowego.

Oprócz zmiany ustawienia wyświetlanych elementów lub obrazów graficznych albo tekstu, można również modyfikować ustawienie albo układ poszczególnych przycisków lub elementów zespołów 115 sygnału wejściowego. Na przykład w trybie portretowym, tak jak w przypadku telefonu komórkowego, przyciski sygnału wejściowego mogą być rozmieszczone tak, że są prawidłowo ustawione, gdy przenośne urządzenie elektroniczne 100 znajduje się w pionowym położeniu portretowym, co jest przedstawione na fig. 4. W trybie krajobrazowym pierwsza część 104 obudowy i druga część 106 obudowy są zasadniczo równoległe oraz usytuowane poziomo, natomiast przyciski zespołów sygnału wejściowego są skonfigurowane w ustawieniu poziomym, co jest przedstawione na fig. 8.

Pomimo że na fig. 1 - 8 są przedstawione obie konfiguracje, począwszy od konfiguracji wyjściowej, należy zauważyć, że urządzenie 100 może być konfigurowane bezpośrednio od jednej konfiguracji do drugiej, bez konieczności powracania do konfiguracji przedstawionej na fig. 1.

Przyciski zespołu sygnału wejściowego mogą być przestawiane poprzez proste zastosowanie wielu symboli lub znaków na każdym z tych przycisków ustawionych zarówno w położeniu portretowym jak i położeniu krajobrazowym. Alternatywnie zespoły 115 sygnału wejściowego mogą zawierać ekran dotykowy, który ma możliwość rekonfigurowania i przestawiania obszarów aktywowanych dotykowo, a także towarzyszących im symboli i znaków. Inne rozwiązanie polega na zastosowaniu sterowanego podświetlenia, przy czym symbole lub znaki mogą być w różny sposób podświetlane w przezroczystym elemencie lub przycisku zespołu sygnału wejściowego. Następne rozwiązanie obejmuje zastosowanie elektronicznych etykiet zawierających symbole lub znaki, które mogą być rekonfigurowane i przestawiane.

Podobnie inne zespoły sygnału wejściowego i zespoły sygnału wyjściowego, takie jak na przykład aparat fotograficzny/kamera 129 lub elektroniczny tablet do pisania odręcznego, stosowany łącznie z rysikiem do pisania odręcznego, mogą być samoczynnie konfigurowane stosownie do położenia względnego pierwszej części 104 obudowy i drugiej części 106 obudowy. Oprócz tego podczas działania zespół sygnału wejściowego musi mieć prawidłowe ustawienia. Oprogramowanie do rozpoznawania znaków pisma odręcznego musi uwzględniać to, czy tablet do pisania ręcznego znajduje się w położeniu krajobrazowym czy położeniu portretowym. To samo dotyczy joysticków i innych podobnych do nich zespołów.

W ramach dodatkowej funkcji względne położenia części obudowy mogą również powodować wybieranie usługi, która ma być odbierana. Na przykład, użytkownik może umieścić dwie części 104 i 106 obudowy tak, że przenośne urządzenie elektroniczne 100 dokonuje samoczynnej konfiguracji urządzenia jako telefonu komórkowego i odbiera nadchodzące połączenia telefoniczne. Przenośne urządzenie elektroniczne 100 może mieć zdolność wysyłania komunikatu ostrzegawczego, za pomocą którego powiadamia użytkownika, że pewna, niewybrana aktualnie usługa czeka na odebranie, tak jak na przykład nadesłany komunikat na pager. Użytkownik może w takiej sytuacji zmienić położenie części obudowy urządzenia 100 w celu spowodowania samoczynnego skonfigurowania tego urządzenia

PL 210 438 B1

100 jako pagera, po czym będzie możliwe odebranie nadchodzącej wiadomości i/lub wysłanie odpowiedzi na nią.

Jako kolejna cecha wynalazku, zmiana konfiguracji operacyjnej i trybu pracy urządzenia 100 może być użyteczna ze względu na przedłużanie żywotności baterii. Pewne tryby działania, wybierane przez użytkownika, mogą w mniejszym stopniu powodować zużywanie się baterii ze względu na stopień wykorzystania ekranu, rozmiar ekranu lub komunikaty przesyłane synchroniczne w czasie nierzeczywistym, w porównaniu z komunikatami przesyłanymi w czasie rzeczywistym, na przykład wiadomości przesyłane do pagera i z pagera, w porównaniu z połączeniami telefonicznymi. Tryby działania mogą również narzucać rożne poziomy zasilania dla transmisji przez kanał zwrotny, co również umożliwia wydłużenie żywotności baterii.

Ponadto zmiana konfiguracji i trybu działania w tym urządzeniu przyczynia się do konieczności ustawiania anteny stosownie do warunków optymalnego działania przy użyciu częstotliwości radiowych, zwykle w polaryzacji pionowej.

Na fig. 7 jest przedstawione, że gdy urządzenie jest skonfigurowane w orientacji krajobrazowej, jego antena musi przyjąć pierwsze położenie i zostać wysunięta do położenia optymalnej polaryzacji dla częstotliwości radiowych, podczas gdy urządzenie jest obsługiwane przez użytkownika. Na fig. 3 jest przedstawione działanie urządzenia skonfigurowanego w orientacji portretowej, takiego jak telefon komórkowy.

Na fig. 9 są przedstawione szczegóły pierwszego przykładu wykonania przegubu 112 według wynalazku. Przegub 112 zawiera pierwszy zamocowany element 909 dołączony do pierwszej części 104 obudowy, drugi zamocowany element 911 dołączony do drugiej części 106 obudowy i element łącznikowy 903. Element łącznikowy 903 lub kątowy łącznik rurkowy łączy obrotowo i mocuje ze sobą dwa zamocowane elementy 909 i 911, a także umożliwia obracanie pierwszej części 104 obudowy w dwóch płaszczyznach względem drugiej części 106 obudowy.

Na fig. 10 jest przedstawiony pierwszy przykład wykonania przegubu wraz z układem zespołu czujnika położenia. Przykładowe zamocowane elementy 909 i 911 zawierają trzpień 1047. Zamocowany element 909 i 911 jest przytwierdzony do pierwszej i drugiej części 104 i 106 obudowy, natomiast trzpień 1047 jest dostosowany do obrotowego umieszczenia wewnątrz otworu w elemencie łącznikowym 903. Zamocowane elementy 909, 911 lub element łącznikowy 903 mogą zawierać zespół ustalający, taki jak na przykład grzbiet lub pierścień 1053, umożliwiający trwałe połączenie ze sobą elementów składowych.

Przegub 900 może zawierać jeden lub więcej zaczepów pozycyjnych, na przykład grzbiet (niepokazany) usytuowany na trzpieniu 1047, mogący współpracować z rowkami itp., znajdującymi się w elemencie łącznikowym 903 celem zapewnienia zamocowanych zaczepów pozycyjnych.

Oba zamocowane elementy 909, 911 zawierają zespoły czujnika położenia, omówione poniżej odnośnie fig. 11 - 13, współpracujące z elementem łącznikowym 903. Oba zespoły czujnika położenia są połączone z odpowiadającymi im płytkami układowymi 1035 czujnika położenia, a zatem mają zdolność określania położenia obrotowego każdej części obudowy względem położenia elementu łącznikowego 903. Na podstawie przetwarzania danych odebranych z obu czujników połączenia oraz z obu płytek układowych 1035 czujnika położenia, przenośne urządzenie elektroniczne 100 może określać położenie pierwszej części 104 obudowy względem położenia drugiej części 106 obudowy.

Magistrala 1039 może przechodzić przez puste wnętrze zamocowanych elementów 909, 911 i puste wnętrze elementu łącznikowego 903, a także może być wykonana z pojedynczego odcinka drutu lub przewodu albo może stanowić wiele drutów lub przewodów. Informacje dotyczące położenia, odbierane z czujnika położenia, mogą być przesyłane przez magistralę 1039. Ponadto magistrala 1039 może przewodzić prąd elektryczny pomiędzy elementami elektronicznymi. Alternatywnie magistrala 1039 może być elementem zewnętrznym wobec trzech elementów składowych przegubu.

Na fig. 11 -13 są przedstawione różne przykłady wykonania czujnika 932 położenia. Na fig. 11 jest przedstawiony pierwszy przykład wykonania czujnika, w którym płaszczyzna czołowa zamocowanego elementu 909, 911 może zawierać wiele styków 1152 czujnika położenia. Styk 1128 na elemencie łącznikowym 903, przy czym dla uzyskania jasności opisu jest przedstawiony tylko jeden styk 1128, może zawierać mostki tworzone przez pary styków 1152 czujnika położenia, zapewniając odpowiadającej mu płytce układowej 1035 czujnika położenia zamknięty obwód elektryczny, który może być stosowany do określania względnego położenia części 104 i 106 obudowy. Dzięki temu jednocześnie tylko jedna para styków 1152 czujnika położenia może tworzyć obwód zamknięty.

PL 210 438 B1

Na fig. 12 jest przedstawiony drugi przykład wykonania czujnika położenia, który zawiera rezystor nastawny. Czujnik położenia ma zamocowany styk 1260, powierzchnię rezystancyjną 1269 i lukę 1265 w powierzchni rezystancyjnej 1269, a wszystkie one znajdują się na zamocowanym elemencie 909, 911. Ruchomy styk 1263 jest zamocowany do elementu łącznikowego 10003, przy czym elementu łącznikowego 903 nie pokazano celem uzyskania jasności opisu. Podczas pracy ruchomy styk 1263 może obracać się na czujniku położenia, w miarę jak odpowiednia część obudowy zostaje przemieszczona. Drut lub inny przewód musi zatem przebiegać od ruchomego styku 1263 do płytki układowej 1035 czujnika położenia. Rezystancja odbierana przez płytkę układową 1035 czujnika położenia zmienia się zatem stosownie do obracania się czujnika położenia.

W powyższym opisie uwzględniono zastosowanie rezystora nastawnego na zamocowanym elemencie 909, 911. Niemniej jednak ten rezystor nastawny może być alternatywnie zastosowany na końcu elementu łącznikowego 903, przy czym ruchomy styk 1263 byłby usytuowany na zamocowanym elemencie 909, 911.

Na fig. 13 jest przedstawiony trzeci przykład wykonania czujnika, w którym czujnik położenia zawiera magnes 1373, a także czujnik 1377 wykorzystujący zjawisko Halla. Magnes 1373 jest korzystnie zamocowany do końca elementu łącznikowego 903, a czujnik 1377 wykorzystujący zjawisko Halla został zamocowany na lub osadzony w zamocowanym elemencie 909. Magnes 1373 może składać się z wielu dodatnich i ujemnych biegunów magnetycznych, a także może składać się z wielu magnesów lub biegunów magnetycznych o różnych parametrach pola magnetycznego i ustawieniach.

Czujnik 1377 wykorzystujący zjawisko Halla, gdy znajduje się w polu magnetycznym, generuje sygnał elektryczny. Odpowiednia płytka układowa 1035 czujnika położenia może stosować ten sygnał elektryczny do określania położenia względnego.

Na fig. 14 jest przedstawiona przynajmniej jedna para członów ustalających, występująca w jednym z przykładów wykonania wynalazku, a służąca do uniemożliwiania obracania się wokół pierwszej osi 1402, podczas gdy dwie części obudowy obracają się wokół drugiej osi 1404, która jest prostopadła do pierwszej osi 1402. Pierwsze części 1434 i 1436 obudowy zostały oddzielone tylko ze względów ilustracyjnych. Para członów ustalających zawiera pierwszą część ustalającą 1406 i drugą część ustalającą 1408. Pierwsza część ustalająca jest częścią pierwszej części 1434 obudowy lub jest częścią sprzęgniętą z pierwszą częścią 1434 obudowy. W tym przykładzie wykonania wynalazku pierwsza część ustalająca 1406 jest integralna z pierwszą częścią 1434 obudowy i tworzy człon cylindryczny 1410, przebiegający wzdłuż pierwszego boku 1412 pierwszej części 1436 obudowy. Człon cylindryczny 1410 jest wyśrodkowany względem pierwszej osi 1402. Pierwsza część ustalająca 1406 zawiera karb 1414 tworzący pierwszy otwór 1416 lub przerwę w ściance bocznej 1418 członu cylindrycznego 1410. Zostało to również przedstawione na fig. 15 i fig. 16, gdzie jest przedstawiona jedynie pierwsza część ustalająca 1406 pierwszej części 1434 obudowy.

Na fig. 16 jest przedstawiony przekrój poprzeczny pierwszej części ustalającej 1406. Pierwszy otwór 1416 umożliwia części ustalającej 1406 przyjmowanie drugiej części ustalającej 1408, gdy dwie części obudowy zostają wyrównane w odpowiednim położeniu względnym wobec siebie.

Druga część ustalająca 1408, która jest przedstawiona fig. 14, 17 i 18, ma jednolitą część, która w tym przykładzie wykonania wynalazku ma kształt cylindryczny i wychodzi z drugiej części 1436 obudowy. Tutaj jednolitą część stanowi kołek 1420, który jest przyjmowany przez karb 1414 pierwszej części ustalającej. Kołek 1420 i karb 1414, po tym jak zostaną sprzęgnięte ze sobą, przebiegają osiowo wzdłuż pierwszej osi 1402. Gdy pierwsza część obudowy i druga część obudowy obracają się wokół pierwszej osi 1402, jak jest to przedstawione za pomocą strzałki 1902 na fig. 19 i 20, kołek 1420 również obraca się osiowo we wnętrzu części karbu 1414 wokół pierwszej osi. Kołek 1420 jest odprzęgany od pierwszej części ustalającej poprzez pierwszy otwór 1416 tylko wtedy, gdy pierwszy otwór 1416 i płaszczyzna obrotu drugiej osi 1906 zostają wyrównane, jak jest to przedstawione na fig. 19. Gdy pierwszy otwór i płaszczyzna drugiej osi nie zostały wyrównane, jak jest to przedstawione na fig. 20, karb 1414 i pierwszy otwór 1416 są kątowo odsunięte od płaszczyzny pierwszej osi 1404, a zatem kołek 1420 jest zatrzymywany przez wewnętrzną ściankę 2002 karbu 1414. Można to również opisać tak, że gdy otwór 1416 karbu 1414 i druga oś 1404 znajdują się w płaszczyznach równoległych, kołek 1420 może być sprzęgany z karbem 1414 poprzez otwór 1416 do drugiej części ustalającej 1406. Jest to możliwe, ponieważ otwór 1416 znajduje się zasadniczo w tej samej lub równoległej płaszczyźnie względem drugiej osi 1404. Gdy dwie części obudowy obracają się, druga oś 1404 i otwór 1416 odsuwają się kątowo, uniemożliwiając odprzęganie kołka 1420 od pierwszej części ustalającej 1406.

PL 210 438 B1

Karb 1414 ma część, w której pierwsza powierzchnia wewnętrzna 2108 ścianki wewnętrznej 2002 jest zasadniczo jednolita i tworzy odpowiedni kształt względem kształtu ukształtowanego cylindrycznie kołka 1420 w tym przykładzie wykonania wynalazku. Umożliwia to swobodne obracanie kołka 1420 we wnętrzu karbu 1414, gdy dwie części obudowy obracają się wokół pierwszej osi 1402. W tym przykładzie wykonania wynalazku otwór w karbie, przedstawiony jako wymiar „c 2106, jest przedstawiony jako większy niż szerokość pierwszej powierzchni 2108 części wewnętrznej, wskazana za pomocą oznaczenia „b 2104, która jest nieco większa niż średnica kołka 1420 przedstawiona za pomocą wymiaru „a 2102. Taki kształt umożliwia swobodne obracanie kołka 1420 po wstawieniu go do pierwszej powierzchni wewnętrznej 2108 karbu 1414, a szerszy wymiar „c 2106 przy otworze 1416 karbu 1414 umożliwia łatwe sprzęganie i odprzęganie kołka 1420, gdy dwie części obudowy obracają się wokół drugiej osi 1404.

Na fig. 14 jest przedstawione, że urządzenie może mieć dwa zestawy członów ustalających, mianowicie trzecią część ustalającą 1422 i czwarty człon ustalający 1426. Te dwie części ustalające mają zasadniczo taki sam kształt i działają w taki sam sposób, jak pierwsza część ustalająca 1406 i druga część ustalająca 1408, niemniej jednak mają inne ustawienia i znajdują się na przeciwległej części obudowy. Na przykład drugi kołek 1424 znajduje się na pierwszej części 1434 obudowy, natomiast pierwszy kołek 1420 jest usytuowany na drugiej części obudowy. Drugi kołek 1424 jest prostopadły do pierwszej osi 1402, natomiast pierwszy kotek 1420 jest prostopadły do drugiej osi 1404. Drugi kołek 1424 i drugi karb 1428 oraz drugi otwór 1430 są wyrównane na tej samej płaszczyźnie lub płaszczyźnie zasadniczo równoległej do pierwszej osi 1402 obrotu. Umożliwia to sprzęganie i odprzęganie kołka 1424 z karbem 1428 poprzez otwór 1430, gdy dwie części obudowy obracają się wokół pierwszej osi 1402. Gdy części obudowy obracają się wokół pierwszej osi 1402, karb 1428 obraca się i zostaje odsunięty kątowo od płaszczyzny obrotu przyporządkowanej pierwszej osi 1402, przez co kołek 1424 zostaje zablokowany w karbie 1428, podobnie jak dzieje się to w sytuacji opisanej powyżej.

Na fig. 22 jest przedstawione urządzenie w położeniu otwarcia i obrócone wokół pierwszej osi 1404 tak, że pierwsza część 1434 obudowy i druga część obudowy są odsunięte od siebie kątowo. Druga oś 1404 obrotu i karb 1414 lub linia przyjmująca karb są również odsunięte kątowo, uniemożliwiając uwolnienie kołka 1420 z karbu 1414. W tym przykładzie wykonania wynalazku druga oś 1404 i karb 1414 lub linia przyjmująca karb są ustawione pod tym samym kątem lub są wyrównane, gdy dwie części obudowy znajdują się w planarnym sąsiedztwie, jak jest to przedstawione na fig. 23. Od tego położenia, czyli położenia zamknięcia, urządzenie można otwierać, obracając wokół pierwszej osi 1402, co wskazano za pomocą strzałki 2320, do położenia otwartego, przedstawionego na fig. 22 lub też poprzez obracanie wokół drugiej osi 1404 w orientacji krajobrazowej, co wskazano za pomocą strzałki 2304. W tym drugim przypadku kołek 1424 pozostaje zablokowany lub sprzęgnięty z drugim karbem 1428 tak długo, jak długo płaszczyzna pierwszej osi jest odsunięta kątowo od kąta karbu lub kąta płaszczyzny drugiego otworu 1430 drugiego karbu 1428. Położenie otwarte, przedstawione na fig. 22, jest podobne do przedstawionego na fig. 4 i może odpowiadać trybowi pracy lub konfiguracji radiotelefonu. Orientacja krajobrazowa jest przedstawiona również na fig. 8 i może odpowiadać na przykład trybowi pracy przesyłania wiadomości tekstowych, wiadomości poczty elektronicznej lub gier.

Claims (18)

1. Zespół zawiasu urządzenia elektronicznego, zawierający pierwszą część obudowy i drugą część obudowy, zawias łączący pierwszą część obudowy z drugą częścią obudowy i mający pierwszą oś do obracania pierwszej części obudowy względem drugiej części obudowy wokół tej pierwszej osi, znamienny tym, że zawias (112) ma drugą oś (1404), prostopadłą do pierwszej osi (1402), do obracania pierwszej części (1434) obudowy względem drugiej części (1436) obudowy wokół tej drugiej osi (1404) oraz ma pierwszą część ustalającą (1406), wychodzącą z drugiej części (1436) obudowy, prostopadłą do drugiej osi (1404) i tworzącą człon cylindryczny (1410), a także ma drugą część ustalającą (1408) pierwszej części (1434) obudowy, zawierającą pierwszy karb (1414) tworzący pierwszy otwór (1416) w pierwszej części (1434) obudowy, przy czym pierwszy karb (1414) jest prostopadły do drugiej osi (1404) i jest zdolny do przyjmowania pierwszej części ustalającej (1406), gdy pierwszy otwór (1416) w pierwszym karbie (1414) leży w płaszczyźnie równoległej do płaszczyzny drugiej osi (1404).

2. Zespół według zastrz. 1, znamienny tym, że karb (1414) utrzymuje pierwszą część ustalającą (1406) tak, że pierwsza część ustalająca (1406) jest wyrównana osiowo z pierwszą osią (1402)

PL 210 438 B1 obrotu, gdy pierwsza część (1434) obudowy obraca się wokół pierwszej osi (1402) względem drugiej części (1436) obudowy.

3. Zespół według zastrz. 2, znamienny tym, że karb (1414) ma powierzchnię części wewnętrznej, która jest jednolita i tworzy kształt dopasowany do kształtu pierwszej części ustalającej (1406), tworzącej człon cylindryczny (1410).

4. Zespół według zastrz. 1, znamienny tym, że pierwsza część ustalająca (1406) jest odprzęgnięta od drugiej części ustalającej (1408), gdy pierwsza część (1434) obudowy i druga część (1436) obudowy leżą w płaszczyźnie blisko względem siebie.

5. Zespół według zastrz. 4, znamienny tym, że pierwsza część ustalająca (1406) jest sprzęgnięta obrotowo z drugą częścią ustalającą (1408), gdy otwór (1416) w karbie (1414) i druga oś (1404) leżą w płaszczyznach równoległych.

6. Zespół według zastrz. 1, znamienny tym, że zawiera trzecią część ustalającą (1422), wychodzącą z pierwszej części (1434) obudowy, prostopadłą do pierwszej osi (1402) i mającą kształt cylindryczny oraz czwartą część ustalającą (1426) drugiej części (1436) obudowy, zawierającą drugi karb (1428) tworzący drugi otwór (1430) w drugiej części (1436) obudowy, prostopadły do pierwszej osi (1402) i zdolny do przyjmowania trzeciej części ustalającej (1422), gdy drugi otwór (1430) drugiego karbu (1428) leży w płaszczyźnie równoległej do płaszczyzny pierwszej osi (1402).

7. Zespół według zastrz. 6, znamienny tym, że zawias zawiera przegub z elementem łącznikowym, korzystnie kątowym łącznikiem rurkowym (903), pierwszy element (909) zawiasu, sprzęgnięty z pierwszym końcem kątowego łącznika rurkowego (903), przy czym ten pierwszy element (909) zawiasu jest obrotowy wokół pierwszej osi (1402) względem kątowego łącznika rurkowego (903) i drugi element (911) zawiasu, sprzęgnięty z drugim końcem kątowego łącznika rurkowego (903), przy czym drugi element (911) zawiasu jest obrotowy wokół drugiej osi (1404) względem kątowego łącznika rurkowego (903).

8. Zespół według zastrz. 7, znamienny tym, że pierwszy element (909) zawiasu jest sprzęgnięty z pierwszą stroną pierwszej części (1434) obudowy i drugi element (911) zawiasu jest sprzęgnięty z pierwszą stroną drugiej części (1436) obudowy, która jest prostopadła do pierwszej strony pierwszej części (1434) obudowy, przy czym kątowy łącznik rurkowy (903) znajduje się w sąsiedztwie pierwszego narożnika pierwszej strony pierwszej części (1434) obudowy i pierwszej strony drugiej części (1436) obudowy.

9. Zespół zawiasu urządzenia elektronicznego, zawierający pierwszą część obudowy i drugą część obudowy, zawias łączący pierwszą część obudowy z drugą częścią obudowy i mający pierwszą oś do obracania pierwszej części obudowy względem drugiej części obudowy wokół tej pierwszej osi, znamienny tym, że pierwsza część (1434) obudowy jest obrotowa wokół drugiej osi (1404) względem drugiej części (1436) obudowy, a pierwszy cylindryczny kołek (1420) jest usytuowany przy pierwszym narożu drugiej części (1436) obudowy i wychłodzi prostopadle do drugiej osi obrotu (1404) i drugi karb, znajdujący się w narożniku pierwszej części (1434) obudowy, utrzymuje kołek (1420), gdy pierwsza część (1434) obudowy i druga część (1436) obudowy obracają się wokół pierwszej osi (1402), przy czym karb ma otwór do przyjmowania kołka (1420), gdy pierw/sza część (1434) obudowy i druga część (1436) obudowy znajdują się w pierwszym położeniu.

10. Zespół według zastrz. 9, znamienny tym, że drugi cylindryczny kołek (1424) jest usytuowany w drugim narożu pierwszej części (1434) obudowy, wychodząc prostopadle do pierwszej osi (1402) obrotu, a drugi karb, usytuowany w drugim narożu drugiej części (1436) obudowy, utrzymuje drugi kołek (1424), gdy pierwsza część (1434) obudowy i druga część (1436) obudowy obracają się wokół drugiej osi (1404), przy czym drugi karb ma drugi otwór do przyjmowania drugiego kołka (1424), gdy pierwsza część (1434) obudowy i druga część (1436) obudowy znajdują się w pierwszym położeniu.

11. Zespół według zastrz. 10, znamienny tym, że pierwsze naroże pierwszej części (1434) obudowy znajduje się przeciwlegle względem drugiego naroża tej części obudowy, przy czym pierwsze naroże drugiej części (1436) obudowy znajduje się przeciwlegle względem drugiego naroża drugiej części obudowy.

12. Zespół według zastrz. 11, znamienny tym, że pierwszy karb jest promieniowo wyrównany z płaszczyzną obrotu drugiej osi (1404), przy czym drugi karb jest promieniowo wyrównany z płaszczyzną pierwszej osi (1402).

13. Zespół zawiasu urządzenia elektronicznego, zawierający pierwszą część obudowy i drugą część obudowy, zawias łączący pierwszą część obudowy z drugą częścią obudowy i mający pierwszą oś do obracania pierwszej części obudowy względem drugiej części obudowy wokół tej pierwszej osi,

PL 210 438 B1 znamienny tym, że zawias stanowi dwuosiowy przegub usytuowany przy pierwszym narożu pierwszej części (1434) obudowy i drugim narożu drugiej części (1436) obudowy, przy czym pierwsza część (1434) obudowy jest obrotowa wokół pierwszej osi (1402) i drugiej osi (1404), prostopadłej do pierwszej osi (1402), względem drugiej części (1436) obudowy, a przegub zawiera pierwszy człon sprzęgający pierwszej części (1434) obudowy i drugi człon sprzęgający drugiej części (1436) obudowy, do przyjmowania pierwszego członu sprzęgającego, przy czym pierwszy człon sprzęgający jest utrzymywany przez drugi człon sprzęgający w pierwszym zakresie przemieszczenia kątowego wokół pierwszej osi (1402) pierwszej części (1434) obudowy i drugiej części (1436) obudowy, pierwszy człon sprzęgający jest odprzęgnięty od drugiego członu sprzęgającego, gdy pierwsza część (1434) obudowy i druga część (1436) obudowy nie są przemieszczone kątowo, a przegub zawiera trzeci człon sprzęgający drugiej części (1436) obudowy i czwarty człon sprzęgający pierwszej części (1434) obudowy, do przyjmowania trzeciego członu sprzęgającego, przy czym trzeci człon sprzęgający jest utrzymywany przez drugi człon sprzęgający w drugim zakresie przemieszczenia kątowego wokół drugiej osi (1404) pierwszej części (1434) obudowy i drugiej części (1436) obudowy i trzeci człon sprzęgający jest odprzęgnięty od czwartego członu sprzęgającego, gdy pierwsza część (1434) obudowy i druga część (1436) obudowy nie są przemieszczone kątowo.

14. Zespół według zastrz. 13, znamienny tym, że pierwszy człon sprzęgający stanowi pierwszy cylindryczny kołek, natomiast drugi człon sprzęgający stanowi drugi cylindryczny kołek odchodzący od drugiej części (1436) obudowy.

15. Zespół według zastrz. 14, znamienny tym, że dwuosiowy zawias znajduje się przy narożu sąsiadującym z pierwszym, drugim, trzecim i czwartym członem sprzęgającym.

16. Zespół według zastrz. 15, znamienny tym, że pierwszy człon sprzęgający znajduje się przy przeciwległym narożu pierwszej części (1434) obudowy względem czwartego członu sprzęgającego, przy czym drugi człon sprzęgający znajduje się przy przeciwległym narożu drugiej części (1436) obudowy względem trzeciego członu sprzęgającego.

17. Zespół według zastrz. 13, znamienny tym, że dwuosiowy zawias znajduje się przy narożu sąsiadującym z pierwszym, drugim, trzecim i czwartym członem sprzęgającym.

18. Zespół według zastrz. 13, znamienny tym, że pierwszy człon sprzęgający znajduje się przy przeciwległym narożu pierwszej części (1434) obudowy względem czwartego członu sprzęgającego, przy czym drugi człon sprzęgający znajduje się przy przeciwległym narożu drugiej części (1436) obudowy względem trzeciego członu sprzęgającego.