PL192011B1 - Złącze do rur mających metalowe człony rurowe - Google Patents

Abstract

1. Zlacze do rur majacych metalowe czlony rurowe, posiadajace zasadniczo prosta meta- lowa tuleje zawierajaca dwa wewnetrzne gwin- ty stozkowe rozciagajace sie do konców tulei, natomiast kazdy z konców czlonów rurowych ma koncowa powierzchnie i zewnetrzne gwinty stozkowe odpowiadajace gwintom tulei i zwe- zajace sie w kierunku do powierzchni konco- wej, przy czym stozkowe gwinty czlonów ru- rowych i tulei maja odwrotny chwyt, zas kon- cowe powierzchnie przeciwleglych czlonów rurowych przedluzajacych sie nawzajem sa docisniete do siebie, znamienne tym, ze rura ma postac rury (2) pala wwiercanego w ziemie i/lub skale, natomiast czlony rurowe (4a, 4b, 4c) maja, usytuowana w odstepie (L2) od konco- wej powierzchni (8), zewnetrzna obwodowa znakujaca szczeline (9), której jedna lub druga krawedz (11a, 11b) wskazuje okreslona z góry odleglosc (Le) odpowiadajaca sumie iloczy- nów wewnetrznych katów (R1, R2) obrotu i skoku (f) gwintu. PL PL PL

Description

Opis wynalazku

Przedmiotem wynalazku jest złącze do rur mających metalowe człony rurowe, stosowane zwłaszcza w pracach wiertniczych.

W robotach fundamentowych pale muszą wytrzymywać naprężenia powodowane przez montaż, to znaczy wprowadzanie w ziemię i/lub skałę oraz muszą, przykładowo, spełniać wymagania zgodne z przepisami budowlanymi odnośnie wytrzymałości na ściskanie i rozciąganie, wytrzymałości na zginanie i granicy plastyczności. Dzięki wytrzymałości i wiązkości stali pale z rur stalowych wytrzymują duże obciążenia pionowe i poziome. Z tego względu nakładane są wysokie wymagania na wytrzymałość złączy. Zwykle wymagane jest, by złącze wytrzymywało takie same obciążenia jak sama rura pala. Kiedy całkowita długość pala potrzebna w danym miejscu przewyższa długość produkcyjną pojedynczego członu rurowego, wprowadzanie w ziemię zostaje przerwane, pal zostaje przedłużony i wznawia się wprowadzanie w ziemię. Etapy te są powtarzane w celu uzyskania pala o wystarczającej długości końcowej. Zwykle stosowany sposób przedłużania pala rurowego polega na spawaniu nowej rury jako bezpośredniego przedłużenia poprzedniej rury tak, że zasadniczo uzyskuje się silnie i sztywne połączenie. Jednakże w warunkach placu budowy spawanie jest metodą powolną i trudną, wymaga obecności na miejscu zawodowego spawacza oraz kontrolowania jakości spawania. W przypadku mniej wymagających złączy można również zastosować połączenie gwintowe pomiędzy rurami pala, przy czym gwint zewnętrzny na jednym końcu członu rurowego wchodzi w połączenie, a koniec drugiego członu rurowego zawiera odpowiedni gwint wewnętrzny tak, że końce każdego elementu pala różnią się od siebie i człony rury pala muszą być mocowane bezpośrednio do siebie właściwą stroną. Gwintowana nakładka działa w stosunkowo zadowalający sposób, ale gwinty osłabiają rurę pala, a nakładka ma tendencję do pękania w miejscu gwintu zewnętrznego, gdzie rura pala z gwintem wewnętrznym kończy się u góry gwintu zewnętrznego. Wymienione nakładki są opisane we wspomnianej poniżej publikacji Sami Eronen i w broszurze AB Sandvik.

Ponadto, z opisu US 3.796.057 jest znane złącze do rur, które zawiera prosty element tulejowy montowany u góry członów rury pala i element kształtowy umieszczany wewnątrz, w celu polepszenia chwytu pomiędzy członem rurowym a tuleją. Jednakże nie jest to odpowiednie w sytuacjach, w których do pala podczas wwiercania przyłożone jest dynamiczne naprężenie przemienne, to znaczy na przemian zarówno rozciąganie jak i ściskanie i ewentualnie siła obracająca, to znaczy skręcanie. Takie połączenie jest problematyczne, ponieważ wprowadzanie w ziemię powoduje wyginanie się pala z różnych powodów, takich jak niejednorodności gruntu. Ponadto, wewnętrzne elementy rury utrudniają poruszanie koronki wiertniczej.

Przedłużanie pala jest problematyczne zwłaszcza wtedy, gdy palowanie odbywa się w zamkniętych przestrzeniach, które słabo wytrzymują drgania, np. przy wzmacnianiu fundamentów starych budynków. W takim przypadku w każdym palu trzeba zastosować kilka krótkich rur i muszą być one przedłużane. Jako sposób montażu pali powodujący tylko niewielkie drgania znane jest wiercenie w ziemi z rurą osłonową dla odwiertu. Sposób ten jest stosowany między innymi do wiercenia studni tak, że przy przechodzeniu przez miękkie warstwy ziemi rurę osłonową wciska się w ziemię za świdrem, a następnie tę rurę osłonową pozostawia się, by później działała jako pal. Ten sposób wiercenia opisano zarówno w opisach patentowych, np. US 3.848.683; w publikacji Sami Eronen „Drilled Piles in Scandinavia”, Tampere University of Technology, Geotechnical Laboratory, publikacja 40, Tampere, 1997; jak i w broszurach producentów sprzętu. Ten rodzaj sposobu wiercenia stosowanego przez AB Sandvik Rock Tools znany jest pod nazwą Tubex. Wiercenie może odbywać się za pomocą młota ciśnieniowego opuszczanego w odwiert na świdrze; nazywane jest to wierceniem z młotem w odwiercie (DTH), to znaczy stosuje się sprzęt wiertniczy na dole w odwiercie. Stosuje się również wiercenie z zastosowaniem młota ciśnieniowego na powierzchni, to znaczy urządzenie napędzające znajduje się nad ziemią. Rura osłonowa odwiertu zwykle złożona jest z członów rury osłonowej o długości 1-3,5 m, ale czasami nawet o długości 6 m, przy czym są to rury grubościenne, które muszą być zatem przedłużane prawie w każdym przypadku.

Z opisu US 5.411.301 jest znane złącze do rur przeznaczone zwłaszcza dla przemysłu naftowego. Złącze to ma tuleję łączącą, wewnątrz której końce członów rurowych są rozmieszczone tak, że końcowe powierzchnie przeciwległych członów rurowych nie stykają się ze sobą. Zaciskanie następuje między jednym zewnętrznym stożkowym gwintem i jednym wewnętrznym stożkowym gwintem.

Z opisu US 4.373.750 jest znane złącze do rur przeznaczone zwłaszcza dla przemysłu naftowego. Najważniejszymi szczegółami w tym rozwiązaniu są powierzchnie zamykające w obszarze

PL 192 011B1 przylegających końców członów rurowych wewnątrz tulei. Korzystnie, powierzchnie stykowe mają stożkowe sekcje, gdzie zewnętrzne elementy poruszają się promieniowo na zewnątrz, względem wewnętrznej strony tulei, dla zapewnienia szczelności względem płynu. Tego rodzaju konfiguracja powoduje łamanie członów rurowych, jeśli próbuje się stosować ją w palach wiertniczych.

Z opisu PL 111.237 jest znane złącze do rur, zwłaszcza do łączenia ze sobą końców rur w celu utworzenia rur przewodowych lub okładzinowych w przemyśle naftowym, gazu naturalnego lub naturalnej ciepłej wody. Złącze to ma część wewnętrzną z gwintem zewnętrznym, połączoną z częścią zewnętrzną z gwintem wewnętrznym oraz ma odsadzenia ograniczające wkręcanie i zagłębianie części wewnętrznej w część zewnętrzną.

Z opisu US 5.782.503 jest znane złącze do rur przeznaczone zwłaszcza dla przemysłu naftowego, gdzie złącza powinny być wytrzymałe na bardzo wysokie ciśnienia wewnątrz rury oraz wykazywać niezawodną szczelność wobec płynu. Wtym rozwiązaniu, końce rur mają wystające krańcowe strefy z czołowymi ścianami, natomiast tuleja jest wyposażona w parę wewnętrznych występów zatrzymujących dla regulowania uszczelnienia. Do występów przylegają dwie nośne powierzchnie końców rury, gdzie pojawia się odkształcenie sprężyste powodujące szczelny styk. Luz między czołowymi ścianami jest znacznie mniejszy niż między każdym z występów zatrzymujących a odpowiednią nośną powierzchnią.

Celem wynalazku jest opracowanie takiego złącza do rur mających metalowe człony rurowe, że oprócz naprężeń działających na pal podczas warunków roboczych podlega ono również naprężeniom dynamicznym podczas montażu, takim jak naprężenia pulsacyjne lub przemienne i skręcaniu, jeśli to jest potrzebne. Drugim celem wynalazku jest opracowanie takiego złącza, które może być wytwarzane niezawodnie i pewnie w zmieniających się warunkach w miejscu palowania i, jeśli to możliwe, bez wymagania specjalnych kwalifikacji od robotników. Trzecim celem wynalazku jest opracowanie takiego złącza, które jest przeznaczone do stosowania w wierceniu rurą w ziemi do przedłużania rury osłonowej oraz do napełniania twardniejącą zaprawą po wierceniu, a zatem nadaje się do stosowania w rurowym palu wypełnionym betonem.

Złącze do rur mających metalowe człony rurowe, według wynalazku charakteryzuje się tym, że rura ma postać rury pala wwiercanego w ziemię i/lub skałę, natomiast człony rurowe mają, usytuowaną w odstępie od końcowej powierzchni, zewnętrzną obwodową znakującą szczelinę, której jedna lub druga krawędź wskazuje określoną z góry odległość odpowiadającą sumie iloczynów wewnętrznych kątów obrotu i skoku gwintu.

Korzystnie, suma iloczynów wewnętrznych kątów obrotu i skoku gwintu jest większa niż długość tulei, lub jej określonej z góry części w stanie swobodnym.

Dolna średnica znakującej szczeliny jest, ewentualnie, równa lub większa niż największa średnica wewnętrzna wewnętrznego stożkowego gwintu członu rurowego.

Korzystnie, wewnętrzna średnica tulei wewnątrz środkowego obszaru długości tulei jest większa niż zewnętrzna średnica zasadniczo cylindrycznej sekcji prowadzącej pomiędzy końcową powierzchnią i stożkowym gwintem członu rurowego, natomiast końcowa powierzchnia każdego członu rurowego jest zasadniczo prostopadła do linii środkowej rury.

Niespodziewanie okazało się, że w rozwiązaniu według wynalazku można uzyskać dużą grubość ścianki rury przy podstawie gwintu, gdzie naprężenia są największe. Tuleja może być wytwarzana do żądanej grubości, a montaż połączenia nie wymaga od personelu na przykład kwalifikacji spawacza. Nakładka może być montowana pewnie, a prawidłowy montaż jest łatwo i wyraźnie wykrywany. Złącze według wynalazku może wytrzymywać, w przybliżeniu, takie samo naprężenie jak rura pala.

Złącze do rur według wynalazku jest przedstawione, w przykładzie wykonania, na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia gotowy pal rurowy w widoku z boku uzyskany z zastosowaniem złącza według wynalazku, usytuowany w ziemi, na przykład w glebie piaskowej i przynajmniej częściowo otoczony przez beton, fig. 2 - gotowy pal rurowy w widoku z boku z wyrwaniem, uzyskany przez nakładki według wynalazku, usytuowany w ziemi, na przykład wwiercony w skałę pierwotną, przy czym w tym etapie pal rurowy nie został jeszcze wypełniony betonem, fig. 3 - nakładkę w przekroju wzdłużnym poprzez linię środkową rur pala w widoku odpowiadającym wyrwaniu z fig. 2, fig. 4 - zewnętrzny gwint stożkowy przy końcu rury pala wchodzącej w nakładkę w przekroju wzdłużnym jak na fig. 3 w górnej części rysunku i w widoku z boku w dolnej części rysunku, a fig. 5 przedstawia tuleję z dwoma wewnętrznymi gwintami stożkowymi zaczynającymi się przy obu końcach tulei w przekroju wzdłużnym jak na fig. 3, przy czym u góry rysunku stożkowe gwinty zaczynające się przy przeciwległych końcach

PL 192 011B1 tulei przebiegają bez przerwy poprzez tuleję, a w dolnej części rysunku stożkowe gwinty zaczynające się przy przeciwległych końcach tulei są oddzielone przez przerwę gwintu w środkowej części tulei.

Złącze jest stosowane do łączenia ze sobą kolejnych członów rurowych 4a, 4b, 4c itd.z metalu, zwykle ze stali, rury 2 pala wprowadzanego w ziemię M i/lub skałę K. Złącze 1 zawiera zasadniczo prostą tuleję 3 z metalu, zwykle ze stali, wewnątrz której usytuowane są końce 15, 16 dwóch członów rurowych, stanowiących wzajemnie swe przedłużenie. Tuleja 3 jest wyposażona w dwa wewnętrzne gwinty stożkowe 5a i 5b, które rozszerzają się ku końcom 7a, 7b tulei, to znaczy gwinty stożkowe zaczynają się przy końcach tulei i zwężają się ku środkowi tulei. Każdy koniec rurowych członów 4a, 4b, 4c itd. zawiera końcową powierzchnię 8 i zewnętrzne gwinty stożkowe 6, odpowiadające gwintom tulei, przy czym gwinty stożkowe 6 zwężają się w kierunku do powierzchni końcowej 8, to znaczy gwinty te rozpoczynają się przy końcach członów rurowych. Powierzchnia końcowa 8 każdego członu rurowego korzystnie przebiega zasadniczo prostopadle do linii środkowej 14 rury tak, że powierzchnie końcowe będą równomiernie dociśnięte do siebie. W złączu 1 człony rurowe przywierają do tulei na skutek odwrotnego uchwycenia stożkowych gwintów 5a i 6; 5b i 6, a powierzchnie końcowe 8 przeciwległych lub kolejnych członów rurowych 4a i 4b, 4b i 4c itd., stanowiące wzajemnie swe przedłużenia, są dociskane do siebie. Według wynalazku przez zastosowanie stożkowego gwintu w członach rurowych możliwe jest utrzymanie dużej grubości ścianki członu rurowego przy końcowych krawędziach 7a, 7b tulei tak, że rury dobrze wytrzymują naprężenie również w tych krytycznych punktach.

Dzięki stożkowemu kształtowi gwintów 5a, 5b i 6 można łatwo ustawić równo gwinty nakładki po montażu. Nakładka jest dokręcana z powierzchniami końcowymi 8 końców rury pala dociśniętymi do siebie z takim momentem, że w tulei powstaje naprężenie rozciągające. Uzyskuje się to tak, że wewnętrzne kąty obrotu R1, R2 członów rurowych 4a i 4b, 4b i 4c itd. wewnątrz tulei 3 są dostatecznie duże, zwłaszcza tak, że wewnętrzne kąty obrotu R1, R2 razy skok gwintu dodane do siebie, to znaczy Le = R1 x j + R2 x j, gdzie j oznacza skok gwintu, dają wartość większą niż długość L1 tulei lub jej określonej części w stanie swobodnym. Przy takiej konstrukcji naprężenie rozciągające powstaje w tulei równocześnie z wytworzeniem naprężenia ściskającego w stożkowym gwincie rury. Przy wwiercaniu pala w ziemię uderzenia młota są kierowane na tuleję przedłużającą jako szczytowe obciążenia tak, że naprężenie w tulei zmienia się, pozostając przez cały czas po stronie rozciągania. Zatem zmiana naprężenia od rozciągania do ściskania, co jest niebezpieczne ze względu na zmęczenie materiału zostaje zastąpiona mniej niebezpiecznym obciążeniem pulsacyjnym. Przy wykonywaniu głębokiego palowania najniższe rury są narażone na bardzo duże naprężenia dynamiczne, ponieważ liczba uderzeń młota zwykle może wynosić 3000 uderzeń na minutę, a czas wbijania pala wynosi np. 8 godzin. Po zmontowaniu pale przenoszą głównie obciążenie statyczne w nakładce zasadniczo poprzez swe powierzchnie końcowe.

Naprężenie rozciągające wytwarzane w tulei może być dokładnie kontrolowane na miejscu przez wyposażenie członów rurowych 4a, 4b, 4c itd. w szczelinę znakującą 9 wzdłuż zewnętrznego obwodu, usytuowaną w odstępie L2 od powierzchni końcowej 8, określoną przez obliczenie i/lub doświadczalnie, przy czym każda krawędź 11a lub 11b szczeliny wskazuje odległość Le określoną w poprzednim akapicie. Tuleja 3 zawiera aperturę do obserwowania szczeliny znakującej 9 z zewnątrz, a długość L1 tulei jest stosowanym wzorcem porównania, jeżeli krawędź końcowa 7a, 7b tulei jest wykorzystywana do obserwowania szczeliny znakującej. W praktyce, prawidłowe naprężenie rozciągające tulei i prawidłowe naprężenie ściskające członu rurowego osiąga się zatem tak, że dwa człony rurowe i łączącą je tuleję obraca się względem siebie, aż przykładowo krawędzie końcowe 7a i 7b tulei są w pewnym określonym punkcie wzdłuż szczeliny znakującej dla członów rurowych, np. przy krawędzi 11a lub 11b szczeliny znakującej, albo w pewnej określonej odległości od krawędzi 11b szczeliny znakującej dalej od powierzchni końcowej 8 członu rurowego. Ze względu na swą sprężystość tuleja 3 zostaje wtedy rozciągnięta tak, że jest dłuższa niż jej długość L1w stanie swobodnym, przy czym większa długość spowodowana przez odkształcenie odpowiada wymienionej określonej długości Le. Zależnie od pożądanej dokładności, zmniejszenie odstępu L2 pomiędzy powierzchnią końcową 8 a szczeliną znakującą 9 spowodowana przez sprężystość członu rurowego i ściskanie skierowane na człon rurowy musi być wzięte pod uwagę, jeśli to konieczne. Jeżeli ponadto zauważyć, że dolna średnica D1 szczeliny znakującej jest równa lub większa niż największa wewnętrzna średnica D2 stożkowego gwintu 6 członu rurowego, grubość ścianki materiału rury pozostaje wystarczająco duża w punkcie szczeliny znakującej tak, że człon rurowy 4a, 4b, 4c itd.

PL 192 011B1 nie jest podatny w tym miejscu na pęknięcie. Duża średnica wewnętrzna D2 odnosi się do najniższej średnicy gwintu przy grubym końcu gwintu przed końcem stożkowego gwintu.

Pomiędzy powierzchnią końcową 8 członu rurowego 4a, 4b, 4c, itd. a stożkowym gwintem 6 usytuowana jest zasadniczo cylindryczna sekcja prowadząca 10, której średnica zewnętrzna D3 jest co najwyżej równa najmniejszej wewnętrznej średnicy D4 stożkowego gwintu 6 członu rurowego, a ponadto znajduje się przejściowy skos 12 pomiędzy sekcją prowadzącą 10 a gwintem zewnętrznym. Konstrukcja taka prowadzi zewnętrzny gwint stożkowy 6 członu rurowego łatwo i dokładnie do wewnętrznego stożkowego gwintu 5a i 5b tulei. W rurze pala stożkowy gwint zaczyna się zatem od krótkiej powierzchni prowadzącej 10 przy końcu rury, której średnica jest mniejsza niż gwint, a kończy się płytką szczeliną 9 na powierzchni. Po zmontowaniu rura pala jest obracana względem tulei aż do szczeliny w powierzchni tak, że wiadomo wtedy, że powierzchnie końcowe 8 końców członów rurowych stykają się i są dociśnięte do siebie oraz że w tych członach istnieje poprzednio wymieniony stan naprężenia.

Oba gwinty wewnętrzne 5a,5b tulei 3 przebiegają do środkowego obszaru C długości tulei lub w pobliże środkowego obszaru C, w którym najmniejsza średnica wewnętrzna D4 tulei jest większa niż zewnętrzna średnica D3 sekcji prowadzącej 10 końców członów rurowych, co umożliwia wchodzenie powierzchni końcowych 8 na wystarczającą głębokość poprzez tuleję do styku ze sobą. Stożkowe gwinty 5a i 5b tulei mogą przebiegać poprzez tuleję jako ciągły i nieprzerwany gwint, jak pokazano w górnej części fig. 5, albo też stożkowe gwinty 5a i 5b mogą być oddzielone od siebie przez dolne przerwanie 17 gwintu, jak pokazano w dolnej części na fig. 5. Oba końce tulei są ponadto wyposażone w zewnętrzne obwodowe skosy 13, które zmniejszają opór rury pala, gdy rura jest wprowadzana w ziemię M lub skałę K.

Długość L3 zewnętrznego stożkowego gwintu 6 członu rurowego od końcowej powierzchni 8 do krawędzi 11a bliżej powierzchni końcowej znakującej szczeliny 9 zwykle jest mniejsza niż połowa długości wewnętrznego stożkowego gwintu 5a, 5b tulei, to znaczy 1/2 L1od powierzchni końcowej 7a i 7b do środka C tulei. Długość L3 zewnętrznego gwintu stożkowego 6 od powierzchni końcowej 8 do krawędzi 11 dalej od powierzchni końcowej znakującej szczeliny 9 znów jest zasadniczo tak duża jak połowa długości wewnętrznego stożkowego gwintu 5a, 5b tulei, to znaczy 1/2 L1od końcowej powierzchni 7a i 7b tulei do środka C tulei.

Rury palowe 2 wprowadzane w ziemię M i/lub skałę K są zwykle wypełniane betonem B złożonym z hydraulicznie utwardzanego spoiwa, wody, wypełniacza, zasadniczo materiału skalnego, i ewentualnych dodatków. W niektórych przypadkach wwiercany pal może również nie być wypełniony betonem, jak to można zobaczyć na fig. 2. Jeżeli to konieczne, wewnątrz rury 2 wwierconego pala umieszczone są pomocnicze wzmocnienia, które przywierają do twardniejącego betonu B i członów rurowych 4a, 4b, 4c itd. rury wwiercanego pala. Beton B może być wprowadzany poprzez rurę pala wtak dużej ilości, że wychodzi ponad powierzchnię zewnętrzną, otaczając pal, jak pokazano na fig. 1. Alternatywnie, beton może być również doprowadzany poprzez pal i dalej do jego powierzchni zewnętrznej podczas wiercenia.

Zewnętrzne średnice wwiercanych pali mogą wynosić przykładowo 75-300 mm, a zwykle zewnętrzne średnice rur wwiercanych pali wynoszą 130-220 mm. Ze względu na sposób trudno jest wwiercać bardzo małe rury w ziemię, a z kolei duże rury wwiercanych pali są drogie. Rury wwiercanych pali mogą być rurami spawanymi lub rurami bez szwu. Minimalna grubość ścianki wynosi 5 mm, zwykle 6-12 mm. Grubość ścianki tulei 3 jest, w przybliżeniu, taka sama lub nieco większa niż grubość członów rurowych 4a, 4b itd. wzdłuż rury pala. Tuleje są wytwarzane z rury bez szwu lub z podobnego materiału. Kąt stożka a stożkowych gwintów 5a, 5b i 6 wynosi 1-10°. Przykładowo przy kącie stożka 3° zbieżność wynosi około 10 mm przy długości stożka 100 mm.

Koronka wiertnicza 20 o średnicy większej niż średnica rury 2 pala, lub podobny pierścień roboczy, może być pozostawiona na końcu rury pala. Do końca rury może być również przyspawany silniejszy człon rurowy bez pierścienia.

Claims (4)

1. Złącze do rur mających metalowe człony rurowe, posiadające zasadniczo prostą metalową tuleję zawierającą dwa wewnętrzne gwinty stożkowe rozciągające się do końców tulei, natomiast każdy z końców członów rurowych ma końcową powierzchnię i zewnętrzne gwinty stożkowe odpowiadające gwintom tulei i zwężające się w kierunku do powierzchni końcowej, przy czym stożkowe gwinty członów rurowych i tulei mają odwrotny chwyt, zaś końcowe powierzchnie przeciwległych członów rurowych przedłużających się nawzajem są dociśnięte do siebie, znamienne tym, że rura ma postać rury (2) pala wwiercanego w ziemię i/lub skałę, natomiast człony rurowe (4a, 4b, 4c) mają, usytuowaną w odstępie (L2) od końcowej powierzchni (8), zewnętrzną obwodową znakującą szczelinę (9), której jedna lub druga krawędź (11a, 11b) wskazuje określoną z góry odległość (Le) odpowiadającą sumie iloczynów wewnętrznych kątów (R1, R2) obrotu i skoku (j) gwintu.

2. Złącze według zastrz. 1, znamienne tym, że suma iloczynów wewnętrznych kątów (R1, R2) obrotu i skoku (j) gwintu jest większa niż długość (L1) tulei (3), lub jej określonej z góry części w stanie swobodnym.

3. Złącze według zastrz. 1, znamienne tym, że dolna średnica (D1) znakującej szczeliny (9) jest równa lub większa niż największa średnica wewnętrzna (D2) wewnętrznego stożkowego gwintu (6) członu rurowego (4a, 4b, 4c).

4. Złącze według zastrz. 1, znamienne tym, że wewnętrzna średnica (D4) tulei (3) wewnątrz środkowego obszaru (C) długości tulei (3) jest większa niż zewnętrzna średnica (D3) zasadniczo cylindrycznej sekcji prowadzącej (10) pomiędzy końcową powierzchnią (8) i stożkowym gwintem (6) członu rurowego (4a, 4b, 4c), natomiast końcowa powierzchnia (8) każdego członu rurowego (4a, 4b, 4c) jest zasadniczo prostopadła do linii środkowej (14) rury (2).