PL169124B1 - Tuleja zwiekszajaca sile umocowania sruby PL PL PL - Google Patents

Abstract

1. Tuleja zwiekszajaca sile umocowania sruby w elemencie budowlanym, zwlaszcza w drewnianym podkladzie z gwintem zew- netrznym o jednakowej srednicy, umieszczo- nym na zarysie zewnetrznym i z przelotowym otworem wewnetrznym, który przynajmniej w obszarze przeciwnym do kierunku osadzania posiada gwint wewnetrzny o skoku od- powiadajacym skokowi gwintu zewnetrznego, znamienna tym, ze przelotowy otwór zewnetrzny (3, 23) zweza sie w kierunku osadzania a gwint wewnetrzny (5 , 25), oraz gwint zewnetrzny (4, 24) umieszczone sa jeden za drugim i przesuniete sa wzgledem siebie w kierunku osiowym o pól skoku (h) gwintu. F ig . 1 PL PL PL

Description

Wynalazek dotyczy tulei zwiększającej siłę umocowania śruby w elemencie budowlanym, zwłaszcza w drewnianym podkładzie, z gwintem zewnętrznym o jednakowej średnicy zewnętrznej, umieszczonym na zarysie zewnętrznym oraz z przelotowym otworem wewnętrznym, który przynajmniej w obszarze przeciwnym do kierunku osadzania posiada gwint wewnętrzny o skoku odpowiadającym skokowi gwintu zewnętrznego.

Szyny kolejowe, w przeszłości a również i dzisiaj, układane są często na drewnianych podkładach. Do łączenia podkładek żebrowych podtrzymujących szynę, z drewnianym podkładem, służą znane śruby, które posiadają gwint na kształt śrub do drewna.

169 124

Na skutek wpływów atmosferycznych, procesów starzenia drewna i bieżących obciążeń dynamicznych siła umocowania śrub zmniejsza się z czasem. Powodem tego jest rozluźnianie się kształtowego połączenia pomiędzy materiałem mocującym w postaci drewnianego podkładu i gwintem śruby, przy czym istotne jest tu zwłaszcza to, że zniszczeniu ulega gwint wewnętrzny wycięty w otworze podkładu drewnianego przez gwint śruby.

Aby mieć do dyspozycji ponownie wystarczającą siłę umocowania konieczne jest daleko idące poprawienie obszaru zapewniającego połączenie. Ponieważ takie poprawienie materiału mocującego może być wykonane przez wymianę podkładu, więc z czysto ekonomicznych względów można brać pod uwagę tylko poprawienie otworu. Stosuje się do tego różne metody, z których każda obarczona jest różnymi wadami, a w każdej z nich idzie zawsze o to, aby w drewnianym podkładzie uzyskać ponownie nieuszkodzony gwint dla gwintu śruby.

Obok chemicznych metod naprawiania, których stosowanie z technicznego punktu widzenia jest bardzo problematyczne, stosuje się przede wszystkim metalowe spirale. Istota stosowania takiej znanej spirali np. z EP 0 188 490, polega na tym, że w istniejący w otworze podkładu, nie nadający się do użytku, gwint wewnętrzny wkłada się spiralę, a śrubie stwarza się możliwość wycięcia nowego gwintu wewnętrznego o nieuszkodzonym materiale mocującym pomiędzy zwojami spirali. Stosowanie takiej spirali jest niekorzystne ekonomicznie ze względu na koszty materiałowe, lecz główna wada polega na bardzo pracochłonnej metodzie osadzania. Osadzanie to następuje w ten sposób, że w pierwszej operacji śrub musi być wykręcona, w następnej operacji w istniejący gwint wewnętrzny o otworze wkręca się spiralę za pomocą specjalnego narzędzia i dopiero po wykręceniu narzędzia osadzającego, w ostatniej operacji, można ponownie wkręcać śrubę, która nacina przy tym nowy gwint wewnętrzny. Tak więc dla wkręcenia spirali konieczna jest osobna operacja, przy której potrzebne jest specjalne narzędzie.

Z opisu patentowego DE 1 784 010 znanajest, nie przewidziana wprawdzie do wspomnianego poprawiania, tuleja z tworzywa sztucznego z gwintu zewnętrznym, która może być osadzana w podkładach betonowych. Tuleja ta działa kształt dybla i dzięki specjalnemu ukształtowaniu zarysu zewnętrznego we współdziałaniu z drewnianym podkładem, tworzy wystarczające połączenie kształtowe.

Celem wynalazku jest opracowanie ekonomicznego przy wytwarzaniu i stosowaniu, elementu poprawiaj ącego, bazuj ącego na tulei ze sztucznego tworzywa z gwintem wewnętrznym i z gwintem zewnętrznym.

Według wynalazku cel ten został osiągnięty przez to, że otwór wewnętrzny w kierunku osadzania zwęża się a gwint wewnętrzny jak i gwint zewnętrzny umieszczone są osiowo za sobą i przesunięte są względem siebie w kierunku osiowym o połowę skoku gwintu.

Tuleja według wynalazku, umożliwia przede wszystkim znane uproszczenie sposobu osadzania w porównaniu ze znanymi sposobami. Według tego uproszczonego sposobu w pierwszej operacji wykręca się śrubę nie posiadającą już wystarczającej siły umocowania. Na wkręconą śrubę nasadzona zostaje częściowo tuleja, przy czym gwint śruby wchodzi w gwint wewnętrzny tulei. Zespół utworzony ze śruby i tulei wkręcany jest razem w istniejący otwór drewnianego podkładu, co powoduje, że tuleja swym zewnętrznym gwintem wchodzi w już istniejący lecz nie nadający się do użytku, gwint wewnętrzny w otworze. Takie wkręcanie może być dokonywane zwykłym sprzętem, przy czym w przeciwieństwie do znanych sposobów stosowana prędkość obrotowa jest sprawą drugorzędną Przy wystąpieniu wystarczająco dużego momentu obrotowego podczas przebiegu wkręcania, pomiędzy tulejąi śrubąnastępuje względny obrót, to powoduje, że śruba kręci się nadal względem tulei osadzonej już mocno w podkładzie, i zostaje wkręcona w drewniany podkład.

Osiowe przesunięcie od zwoju gwintu wewnętrznego do zwoju gwintu zewnętrznego wynoszące około połowy skoku gwintupowoduje, że śrubajuż napoczątkuprzebiegu wkręcaniatakj est usytuowana względem gwintu zewnętrznego, że gwint śruby wchodzi pomiędzy zwoje zewnętrznego gwintu tulei. Przy wkręcaniu tulei gwint zewnętrzny osadza się mocno w istniej ącym lecz nie nadającym się do użytku, gwincie w drewnianym podkładzie. Ściana tulei dociskana jest przez gwint śruby do nadającej

169 124 się jeszcze do użytku części gwintu istniejącego w drewnianym podkładzie. Uzyskuje się przez to ponownie dużą siłę umocowania śruby.

W stosunku do sposobu poprawiania umocowania przy zastosowaniu spirali, przy zastosowaniu tulei według wynalazku można wyeliminować jedną operację, gdyż element w postaci tulei, służący do wyłożenia uszkodzonego gwintu wewnętrznego, wkręcany jest razem ze śrubątzn. z pominięciem oddzielnej operacji roboczej. Daje to duże zalety zwłaszcza z punktu widzenia posługiwania się sprzętem i oszczędności czasu. Inna zaleta polega na tym, że bez trudności mogą być stosowane dwie tuleje, kolejno po sobie, w tym samym otworze, jeżeli uszkodzenia byłyby wyjątkowo duże.

Zastosowanie tworzywa sztucznego jako materiału na tuleję ma również tę zaletę, że unika się korozji.

W celu oszczędności materiałowych, ze względów ekonomicznych, zwój gwintu wewnętrznego utworzony jest przez odkształcenia ściany tulei. Powstaje przez to możliwość, aby grubość ściany tulei, przynajmniej w pewnych obszarach, pozostawićjednakową, co pozaoszczędnościąmateriałudaje zalety z punktu widzenia techniki wtryskowej.

Korzystnie gwint wewnętrzny znajduje się wzdłuż całego otworu wewnętrznego. Z punktu widzenia techniki stosowania tulei z takim gwintem wewnętrznym, podczas wkręcania śruby powstaje tylko niewielki, praktycznie pomijalny opór tarcia.

W zamierzony sposób średnica rdzenia gwintu zewnętrznego zwęża się stożkowo w kierunku osadzania. Ponieważ gwint o średnicy zewnętrznej służy jako kwazi wyłożenie dla nie nadającego się do użytku wewnętrznego w otworze podkładu, przewidzenie wystarczającej ilości materiału jest niezbędne. Z tego powodu gwint o średnicy zewnętrznej ukształtowany jest korzystnie na ścianie tulei jako profil wypełniony.

Stożkowe zwężenie średnicy rdzenia w kierunku osadzenia powoduje, że biorąc stosunkowo, mierzona promieniowo wysokość gwintu, wzrasta w kierunku końca zwróconego w kierunku osadzania, gdyż średnica zewnętrzna gwintu zewnętrznego pozostaje stała tak, że wraz ze wzrastającą głębokością odpowiednio więcej materiału jest do dyspozycji na wyłożeniu.

Na skutek istnienia gwintu wewnętrznego, którego średnica zewnętrzna korzystnie zwęża się stożkowo w kierunku osadzania, wzrasta grubość ściany pomiędzy średnią zewnętrzną gwintu wewnętrznego i średnicą rdzenia gwintu zewnętrznego. Przy wkręcaniu śruby powstaje przez to, wraz ze wzrastającą głębokością wkręcania, zwiększający się promieniowo nacisk rozpierający.

Celowo średnica zewnętrzna gwintu wewnętrznego zwęża się stożkowo odpowiednio do średnicy rdzenia gwintu zewnętrznego. Przez takie wykonanie gwintu zewnętrznego i wewnętrznego uzyskuje się, w zasadzie na całej długości tulei, jednakową grubość ściany.

Korzystnie do zwężającego się otworu wewnętrznego przylega, w kierunku osadzania, cylindryczny otwór wewnętrzny. Przez ten cylindryczny otwór wewnętrzny zapewnione jest w zasadzie jednakowo nagromadzenie materiału w obszarze tulei od strony kierunku osadzania.

Celowo w obszarze cylindrycznego otworu wewnętrznego, średnica zewnętrzna gwintu wewnętrznego i średnica rdzenia gwintu zewnętrznego, są cylindryczne. Takie wykonanie obszaru cylindrycznego daje jednakową grubość ściany pomiędzy średnicą rdzenia gwintu zewnętrznego i średnicą zewnętrznego gwintu wewnętrznego orazjednakową wysokość gwintu.

Korzystnie ściana tulei, posiada osłabienie przekroju poprzecznego, przebiegające osiowo przynajmniej wzdłuż części jej długości. Za pomocą takiego osłabienia możliwe jest, aby przy wkręcaniu śruby rozerwać tuleję przynajmniej w jednym miejscu tak, że bez dalszego oporu może się ona promieniowo rozszerzyć. Tuleja jest przez to łatwiej odkształcalna w kierunku promieniowym.

Osłabienie przekroju poprzecznego utworzone jest celowo przez osiowo umieszczone, kolejno po sobie rozmieszczone i przez ścianę tulei na wylot przechodzące, otwory wzdłużne i otwory okrągłe. Część ściany tulei znajdująca się, w kierunku osiowym, pomiędzy otworami wzdłużnymi i otworami okrągłymi jest tak mała, że zapewniona pozostaje możliwość wkręcenia tulei za pomocą śruby, a przy całkowitym wkręceniu śruby w tuleję następuje rozerwanie tych resztkowych ścianek tulei. Otwory wzdłużne mogąsię zawężać w kierunku osiowym. Zawężenia te powodują, że powstają obszary, w których przy wystąpieniu dużych promiowych naprężeń w

169 124 ścianie tulei, następują zamierzone rozerwania resztkowej ściany tulei. Przez rozmieszczenie na obwodzie tulei wielu na przemian za sobą osiowo położonych otworów wzdłużnych i otworów okrągłych, tuleja przy wkręcaniu śruby zostaje rozerwana na poszczególne segmenty, przynajmniej w obszarze od strony osadzania.

Korzystnie tuleja posiada otwory wzdłużne, które znajdująsię co najmniej wzdłuż obszaru ograniczonego w kierunku osiowym przez dwie sąsiednie powierzchnie nośne gwintu. Ponieważ gwint zewnętrzny przesunięty jest względem gwintu wewnętrznego o pół skoku, większa powierzchnia przekroju poprzecznego powstaje zawsze w tym obszarze, w którym dwie sąsiednie powierzchnie nośne gwintu zewnętrznego rozmieszczone są względem dwóch sąsiednich powierzchni nośnych gwintu wewnętrznego. Ponieważ szczególnie ten obszar wymaga większych, w kierunku promieniowym działających sił, do rozerwania tulei na poszczególne segmenty, otwory wzdłużne rozmieszczone są korzystnie w tym obszarze.

W obszarze gwintu wewnętrznego zwrócony w stronę przeciwną do kierunku osadzania, od strony kierunku osadzania umieszczona jest blokada, która po wystąpieniu określonego momentu obrotowego śruby, zostaje pokonana. Ażeby tuleja mogła być wkręcona za pomocą śruby w otwór w podkładzie, na końcu tulei odwrotnym do kierunku osadzania znajduje się obwodowa szyjka o średnicy wewnętrznej odpowiadającej największej średnicy gwintu wewnętrznego. Szyjka ta tworzy obszar prowadzenia tak, że w każdym przypadku zespół składający się z tulei i śruby może być łatwo zestawiony bez potrzeby uciążliwego poszukiwania początku zwoju gwintu wewnętrznego. Stwarza to również takie warunki, że personel, który przy dużym mrozie pracuje w rękawicach, w łatwy sposób może zestawić tuleję i śrubę w jeden zespół.

Za pomocą wspomnianej blokady, umieszczonej pomiędzy tak zwaną szyjką i zwojem gwintu wewnętrznego, możliwe jest przeniesienie momentu obrotowego ze śruby na tuleję. Blokada ta może być wykonana w różny sposób. Mogą istnieć różnego rodzaju wypusty wystające promieniowo do wnętrza tulei z jej wewnętrznej ściany, zmieszającej jej wewnętrzny przekrój poprzeczny. Inna możliwość polega na tym, że gwint wewnętrzny przebiega na obszarze dwóch zwojów, a do nich przylega gładki otwór wewnętrzny.

Jeżeli ze względu na zbyt duży współczynnik tarcia pomiędzy tuleją i podkładem tuleja zostanie wkręcona niewystarczająco w podkład tak, że część wystaje z podkładu, to nie jest to kłopotliwe, gdyż ściana tulei daje się łatwo odkształcić lub odłamać przez podkładkę żebrową lub główkę śruby.

Blokada wykonana jest celowo jako stożkowo zwężający się obszar gwintu wewnętrznego. Specjalnie w tulejach, które posiadaaą przelotowy gwint wewnętrzny, blokada może być wykonana w postaci stożkowego zwężenia, w obszarze przeciwnym do kierunku osadzania. Tuleja może być w ten sposób połączona ze śrubą tak, że tworząjeden zespół.

Profil gwintu tulei wykonany jest na kształt gwintu trójkątnego. Wskutek tego tuleja daje się wkręcić w otwór podkładu ze stosunkowo małym momentem obrotowym. Na podstawie tego niewielkiego momentu obrotowego ustalono, że tuleja wkręca się możliwie głęboko w podkład, przy zastosowaniu momentu obrotowego przyłożonego do śruby. Poza tym tak wykonany profil gwintu stwarza wystarczające wyłożenie nie nadającego się do użytku, gwintu wewnętrznego istniejącego w otworze podkładu, gdy również śruby posiadają podobny profil.

Przedmiot wynalazku jest uwidoczniony w przykładzie wykonania na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia tuleję według wynalazku w przekroju wzdłużnym, fig. 2 - tuleję z fig. 1, połączonąze śrubą, przed rozpoczęciem wkręcania w otwór, fig. 3 - tuleję z fig. 1, po zakończeniu wkręcania śruby w otwór, fig. 4 - inną tuleję według wynalazku z przelotowym gwintem wewnętrznym, w przekroju wzdłużnym, a fig. 5 przedstawia powiększony wycinek tulei według fig. 4.

Na figurze 1 przedstawiona jest tuleja 1 w przekroju wzdłużnym ze zwężającym się otworem wewnętrznym 3. Na zarysie zewnętrznym tuleja 1 posiada gwint zewnętrzny 4, którego średnica zewnętrzna jest jednakowa. Profil tego gwintu zewnętrznego 4 wykonany jest na kształt gwintu trójkątnego. Na obszarze tulei 1 położonym przeciwnie do kierunku osadzania, otwór wewnętrzny 3 posiada gwint wewnętrzny 5. Ten gwint wewnętrzny 5 przebiega w obszarze

166 124 dwóch zwojów i posiada skok analogiczny do gwintu zewnętrznego 4. Natomiastgwintwewnętrzny 5 nie ma żadnej kontynuacji w stosunku do gwintu zewnętrznego, lecz w kierunku osiowym, pomiędzy gwintem wewnętrznym 5 i gwintem zewnętrznym 4 istnieje przesunięcie o pół skoku gwintu h. Całkowity skok gwintu, przykładowo gwintu zewnętrznego 4, oznaczony jest liti^irą H.

Jak widać z fig. 1, gwint wewnętrzny 5 utworzony jest z odkształceń ściany tulei tak, że w tym obszarze na zarysie zewnętrznym zaznacza się pewien rodzaj gwintu, który jednak dla działania tulei jest bez znaczenia. Gwint wewnętrzny 5 przy swym końcu przeciwnym do kierunku osadzania kończy się obwodową szyjką 2, której średnica wewnętrzna odpowiada największej średnicy gwintu wewnętrznego 5.

Na figurach 2 i 3 widać oprócz tulei 1 również śrubę 7 i drewniany podkład 6. Śruba 7 posiada gwint 8 i główkę 9.

Według figury 2 tuleja 1 i śruba 7 złożone są w jeden zespół, w którym gwint 8 śruby 7 wchodzi w gwint wewnętrzny 5 tulei 1. W tym położeniu zespół ten może być wkręcany w drewniany podkład 6 za pomocą znanego urządzenia.

Jak widać ponadto z fig. 2, drewniany podkład 6 posiada otwór 10, wewnątrz którego znajduje się już istniejący gwint wewnętrzny 11. Ten gwint wewnętrzny 11 został nacięty uprzednio przez śrubę 7.

Wkręcanie zespołu złożonego z tulei 1 i śruby 7, powoduje więc, że gwint zewnętrzny 4 nadąża za gwintem wewnętrznym 11 tak, że w końcu gwint wewnętrzy 11 jest wyłożony przez gwint zewnętrzny 4, jak to widać z fig. 3. Przy wystarczającym wgłębieniu tulei 1 w otwór 11, tzn., gdy współczynnik tarcia pomiędzy tuleją 1 i ścianą otworu 11 osiągnął określoną wielkość, następuje względny obrót pomiędzy śrubą 7 i tuleją 1 tak, że śruba wkręca się w tuleję 1. Przed wkręceniem śruby 7 w tuleję 1 gwint 8, przez gwint wewnętrzny 5 został tak wstępnie usytuowany, że gwint 8 śruby 7 wchodzi pomiędzy zwoje gwintu zewnętrznego 4 tulei 1. Powoduje to, że przy tym przykładowo wybranym ukształtowaniu tulei 1, podczas wkręcania śruby 7 tuleja 1 zostaje nacięta pomiędzy zwojami gwintu zewnętrznego 4 tak, że gwint 8 śruby 7 może naciąć w otworze 10 nowy gwint 12, jak to widać z fig. 3.

Na figurze 4 przedstawiona jest inna tuleja 20 w przekroju wzdłużnym, posiadająca zwężający się wewnętrzny otwór 23, przy czym w otworze wewnętrznym 23 znajduje się gwint wewnętrzny 25. Na zarysie zewnętrznym tuleja 20 posiada gwint zewnętrzny 24, którego średnica zewnętrzna jest jednakowa. Średnica rdzenia gwintu zewnętrznego zwęża się stożkowo w kierunku osadzania. Profil gwintu zewnętrznego 24 wykonany jest na kształt gwintu trójkątnego. W obszarze 22 tulei 20 położonym przeciwnie do kierunku osadzania, w otworze wewnętrznym 23 znajduje się blokada 26. Blokada 26 utworzona jest przez skok średnicy D dwóch różniących się średnic zewnętrznych gwintu wewnętrznego 25. Blokada ta służy do osadzenia nie przedstawionej śruby, poprzez którąmoment obrotowy może być przenoszony na tuleję

20. Gdy tuleja 20 wkręcona jest całkowicie w istniejący gwint nie przedstawione drewnianego podkładu, następuje wzrost momentu obrotowego tak, że blokada 26 zostaje pokonana przez śrubę i dalsze wkręcanie śruby w tuleję 20 może być kontynuowane.

Gwint wewnętrzny 25 ma taki sam skok H co gwint zewnętrzny 24. Gwint wewnętrzny 25 umieszczony jest względem gwintu zewnętrznego 24 z przesunięciem o pół skoku gwintu h. Całkowity skok gwintu, przykładowo gwintu zewnętrznego 24, oznaczony jest literą H.

Jak widać ponadto z fig. 4, gwint wewnętrzny 25 utworzonyjest przez odkształcenie ściany 27 tulei Ode, że w tym obszarze, na zewnętrznym zouysie ścóany 277 tulei odznacza się również pewien rodzaj gwintu zewnętrznego, który nie ma znaczenia funkcjonalnego.

Tuleja 20 w obszarze od strony kierunku osadzania posiada cylindryczny otwór wewnętrzny 23a. Obok cylindrycznego otworu 23a przebiega cylindrycznie gwintwewnętrzny 25 o odpowiedniej średnicy rdzenia oraz gwint zewnętrzny 24 o odpowiedniej średnicy rdzenia. Takie wykonanie tulei 20 tworzy jednakową grubość ściany i jednakową ścianę 27 tulei w obszarze od strony osadzania. Stworzony został przez to obszar zakotwienia, który na pewnej osiowej długości doznaje takiego samego promieniowego naprężenia podczas wkręcania nie pokazanej śruby.

169 124

Jak widać to z fig. 4 i 5, tuleja 20 posiada wycięcia które przebiegają w kierunku promieniowym i wykonane są w postaci otworów okrągłych 29 względnie otworów podłużnych 28. Otwory 29 i otwory podłużne 28 są umieszczone specjalnie w obszarze powierzchni nośnych 25a, 25b gwintu wewnętrznego 25 i w obszarze powierzchni nośnych 24a, 24b gwintu zewnętrznego 24, i zapewniaj ąrozerwanie tulei 20 na poszczególne, nie przedstawione segmenty. Otwory podłużne 28 zwężają się po obu stronach w kierunku osiowym. W ten sposób powstąjąmiej sca zamierzonego przerwania, które przy wkręcaniu śruby doprowadzają do rozerwania pozostałej ściany 27 tulei, pomiędzy otworami podłużnymi 28 i otworami okrągłymi 29.

Otwory podłużne 28 i otwory okrągłe 29 umieszczone są na przemian jeden za drugim. Przez rozmieszczenie na obwodzie tulei 20 wielu wycięć umieszczonych osiowo jeden za drugim, można określić liczbę segmentów, na które tuleja 20 ma się przynajmniej częściowo podzielić, gdy śruba wkręcana jest w tuleję 20.

Średnica zewnętrzna gwintu wewnętrznego 25 zwęża się stożkowo w kierunku osadzania odpowiednio do średnicy rdzenia gwintu zewnętrznego 24. W ten sposób uzyskuje się przyrost skoku gwintu G w kierunku osadzania.

Claims (12)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Tuleja zwiększająca siłę umocowania śruby w elemencie budowlanym, zwłaszcza w drewnianym podkładzie z gwintem zewnętrznym o jednakowej średnicy, umieszczonym na zarysie zewnętrznym i z przelotowym otworem wewnętrznym, który przynajmniej w obszarze przeciwnym do kierunku osadzania posiada gwint wewnętrzny o skoku odpowiadającym skokowi gwintu zewnętrznego, znamienna tym, że przelotowy otwór zewnętrzny (3,23) zwęża się w kierunku osadzania a gwint wewnętrzny (5,25), oraz gwint zewnętrzny (4,24) umieszczone sąjeden za drugim i przesunięte są względem siebie w kierunku osiowym o pół skoku (h) gwintu.
2. 2. Tuleja według zastrz. 1, znamienna tym, że gwint wewnętrzny (25) utworzony przez odkształcenie ściany (27) tulei przebiega wzdłuż całego przelotowego otworu wewnętrznego (23).
3. 3. Tuleja według zastrz. 1, znamienna tym, że średnica rdzenia gwintu zewnętrznego (4, 24) zwęża się stożkowo w kierunku osadzania.
4. 4. Tuleja według zastrz. 1, znamienna tym, że średnica zewnętrzna gwintu wewnętrznego (5, 25) zwęża się stożkowo w kierunku osadzania.
5. 5. Tuleja według zastrz. 4, znamienna tym, że średnica zewnętrzna gwintu wewnętrznego (5,25) zwęża się stożkowo odpowiednio do średnicy rdzenia gwintu zewnętrznego (4,24).
6. 6. Tuleja według zastrz. 1, znamienna tym, że w kierunku osadzania, do zwężającego się przelotowego otworu wewnętrznego (23) przylega cylindryczny otwór wewnętrzny (23a).
7. 7. Tuleja według zastrz. 6, znamienna tym, że w obszarze cylindrycznego otworu wewnętrznego (23a), średnia zewnętrzna gwintu wewnętrznego (25) i średnia rdzenia gwintu zewnętrznego (24) są cylindryczne.
8. 8. Tuleja według zastrz. 2, znamienna tym, że ściana (27) tulei posiada co najmniej jedno, przebiegające osiowo, osłabienie przekroju poprzecznego, przebiegające wzdłuż części jej długości.
9. 9. Tuleja według zastrz. 8, znamienna tym, że osłabienie przekroju poprzecznego utworzone jest przez otwory podłużne (28) i otwory okrągłe (29) przechodzące przez ścianę (27) tulei, rozmieszczone osiowo jeden za drugim.
10. 10. Tuleja według zastrz. 9, znamienna tym, że otwory podłużne (28) znajdują się przynajmniej wzdłuż obszaru ograniczonego osiowo przez dwie sąsiednie powierzchnie nośne gwintu (25a, 25b, 24a, 24b).
11. 11. Tuleja według zastrz. 1 znamienna tym, że do zwoju gwintu wewnętrznego (25) umieszczonego w obszarze przeciwnym do kierunku osadzania, w kierunku osadzania przylega blokada (26), która ma po wystąpieniu określonego momentu obrotowego pochodzącego od śruby, zostać pokonana.
12. 12. Tuleja według zastrz. 11, znamienna tym, że blokada (26) wykonana jest jako stożkowo zawężający się obszar gwintu wewnętrznego (25).