substantiu
- Del latin substantia (« substància »), de substare (« èsser dejós »)
/systanˈtiw/ , provençau /systãⁿˈtjew/
subs|tan|tiu
Declinason | ||
---|---|---|
Dialècte : lengadocian | ||
Singular | Plural | |
Masculin | substantiu | substantius |
[systanˈtiw] | [systanˈtiws] | |
Femenin | substantiva | substantivas |
[systanˈtiβo̞] | [systanˈtiβo̞s] |
substantiu
- Qu'exprimís la substància, substancial.
- (gramatica) Qu'es relatiu al nom ; qu'es de la natura d'un nom ; nominal.
|
Declinason | |
---|---|
Dialècte : lengadocian | |
Singular | Plural |
substantiu | substantius |
[systanˈtiw] | [systanˈtiws] |
substantiu masculin
- (gramatica) Mot que, sol e sens ajuda de pas cap d’autre, designa l’èsser, la causa qu'es l’objècte de la pensada. Tambe se dich nom.
|
- Del latin substantia (« substància »), de substare (« èsser dejós »)
- Oriental: /supstənˈtiw/
- Occidental: nord-occidental /supstanˈtiw/ , valencian /supstanˈtiw/ , /sustanˈtiw/
subs|tan|tiu
Declinason | ||
---|---|---|
Singular | Plural | |
Masculin | substantiu | substantius |
Femenin | substantiva | substantives |
substantiu
Declinason | |
---|---|
Singular | Plural |
substantiu | substantius |
substantiu masculin
- (gramatica) substantiu (oc)