instruccion
- Del latin instruere (« assemblar, auçar, bastir, provesir, aisinar »).
- /instry't͡sju/
ins | truc | tion (3)
Nom comun
| Declinason | |
|---|---|
| Singular | Plural |
| instruccion | instruccions |
| [instry't͡sju] | [instry't͡sjus] |
instruccion femenin
- Accion d’instruire qualqu’un suls precèptes, los principis necessaris a son educacion.
- L'instruccion publica.
- Coneissenças; saber; nocions acqueridas.
- Aver d'instruccion.
- Leiçon, precèpte, subretot d’accion morala, que se dona per instruire.
- Las instructions que recebèt de son bon paire.
- Coneissença que se dona a qualqu’un d'unes fachs, d'unes usatges qu’ignora.
- Las instruccion sul biais de se servir de quicòm
- Òrdres, explicacions, avís qu’una persona dona a una autra per menar un afar, una entrepresa.
- Donar d'instruccions als implegats per la jornada.
- (particular) Òrdres, de las explicacions escrichas o verbalas qu’un prince o un govèrn dona a son ambassador, a son enviat, a son delegat, sul biais de se conduire dins la mission que l'encarga.
- Agir jos instruccion secrèta del prince
- (drech) Quinas que siá formalitats necessàrias per metre una causa, un afar delictuala o criminala en estat d’èsser jutjada.
- Lo jutge d'instruccion.
- (al plural) Informacions o directivas presentadas als diferents actors d’una operacion abans lo començament d'aquela.
- las instruccions del jutge
- (orogramacion) Estapa d’un programa informatic.