boc

Occitan Etimologia

Del gallés *bucco- ^[1].

Prononciacion

/buk/, /buk/

Bearn : escotar « boc »

Nom comun

Declinason
Dialècte : lengadocian
Singular	Plural
boc	bocs
[buk]	[buts]

Boc comun de Provença

boc masculin

1. Cabra mascle.

Variantas dialectalas

• bòchi (provençau)

Derivats

• bocardon
• bocau
• boquetin
• boquin

Locucions derivadas

• boc emissari
• boc expiatòri

Traduccions

alemand: Bock (de) anglés: buck (en) asturian: castrón (ast), cabrón (ast) bielorús: казёл (be) catalan: cabró (ca), boc (ca) chèc: kozel (cs) francés: bouc (fr) ebrèu: תיש (he) (tajš)

espanhòl: cabrón (es) italian: becco (it), capro (it), caprone (it) naut sorab: kozoł (hsb) portugués: bode (pt), cabrão (pt) romanés: ţap (ro) rus: козёл (ru) sard: becu (sc) ucraïnian: козел (uk)

Referéncias

• ^[1] Pierre-Yves Lambert, 1995, La langue gauloise, 2nda edicion, edicions Errance.

Anglés ancian Etimologia

Del protogermanic *bōks.

Nom comun

bōc femenin

1. Libre.

Declinason

	singular	plural
nominatiu	bōc	bēċ
acusatiu	bōc	bēċ
genitiu	bēċ, bōce	bōca
datiu	bēċ	bōcum

Catalan Etimologia

(nom 1) Del gallés *bucco- ^[1].

(nom 2) Del alemand Bock, de Einbeck («ciutat bièrra»).

Prononciacion

(nom 1) /ˈbok/, /ˈbok/

(nom 2) /ˈbɔk/, /ˈbɔk/

Nom comun 1

Declinason
Singular	Plural
boc	bocs
[ˈbok]	[ˈboks]

boc masculin

1. Cabra mascle.

Sinonims

• cabró

Nom comun 2

Declinason
Singular	Plural
boc	bocs
[ˈbɔk]	[ˈbɔks]

boc masculin

1. Veirat de bièrra d'un mièg litre.