Ricardo Bofill

Ricardo Bofill o en catalan Ricard Bofill Leví (Barcelona, 5 de decembre de 1939 – 14 de genièr de 2022)^[1]^[2] foguèt un arquitècte catalan.

Biografia

Faguèt sos estudis a Barcelona, puèi a l'Escòla d'Arquitectura de Genèva.

En 1963, s'acompanha d'un grope d'arquitectes, engenhaires, sociològs e filosòfs, nuclèu de çò qu'es uèi lo Taller de Arquitectura^[3], installat a Barcelona. Aquela equipa internacionala interven pertot dins lo monde e utiliza de tecnicas mai modèrnas e de son pròpri saber far acumulat pendent mai de 40 ans.

Lo dessenh de la vila es una disciplina plan aprigondida pel Taller de Arquitectura, coma dins las vilas europèas de Bordèu, Luxemborg e Madrid, e mai Boston als Estats Units d'America e Kōbe al Japon. D'entre los principals projèctes desvolopats en China i a lo concors per la Vila Olimpica de Quingdao, Landmark Buildings, ensems d’immòbles de granda nautor, los novèls quartièrs d’abitacions The Reflections e Sunshine Upper East Side, lo Shangrila Hôtel, (2009).

Lo quartièr d'Antigòna a Montpelhièr, que son projècte comencèt en 1980 contunha de s'enriquir de novèlas edificacions.

D'entre las grandas infrastructuras realizadas en Espanha cal signalar l’Aeropòrt de Barcelona el Prat en 1992 e son extension, lo novèl terminal T1, (junh de 2009) e a Madrid, lo Palais dels Congrèsses.

Dins lo domeni dels equipaments culturals, lo Taller de Arquitectura realizèt lo Centre de Musica l'Arsenal de Mètz, lo TNC, Teatre Nacional de la Catalonha a Barcelona, l’Escòla de Musica Shepherd, dins l’Universitat de Rice a Houston, e Lo Centre Cultural Miguel Delibes a Valhadolid.

Sas principalas influéncias son los arquitèctes Palladio, Mansart e Ledoux.

Fondèt en 1963, Le Taller de Arquitectura, a Barcelona amb Manuel Nuñez Yanowsky (autor de las « arenas de Picasso » a Marne-la-Vallée), Ramòn Collado e sa sòrre Ann, coma una cellula de « brainstorming transdisciplinaria ».