J

	J
	;
Bruk
Skriftsystem	Latinsk skrift
Type	Alfabet
Opphavsspråk	Latin
Fonetisk bruk	[j]; [dʒ]~[tʃ]; [x~h]; [ʒ]; [ɟ]; [ʝ]; [dz]; [tɕ]; [gʱ]; [ts]; [dʑ]; [ʐ]; [ʃ]; [c̬]; [i]; /dʒeɪ/; /dʒaɪ/
Unicode	U+004A, U+006A, U+0237
Plass i alfabetet	; Talverdi: 10
Historie
Tidsperiode	Frå 1300-talet to present
Etterkomarar	• Ɉ; • Tittle; • J
Slektningar	І; Ј; י; ي; ܝ; ی; ࠉ; 𐎊; ዪ; Ⴢ; ⴢ; ჲ
Anna
Vanleg tilknytte bokstavar	j(x), ij
Tilknytte tal	10
Skriveretning	Venstre til høgre

J (j) er den tiande bokstaven i det latinske alfabetet. Han var ukjend i det eldste latinske alfabetet. Teiknet for j, som er ein forlenga i, vart nytta alt på 1300-talet, og på 1600-talet var skiljet mellom det vokaliske i-teiknet og det konsonantiske j-teiknet stort sett gjennomført. J (på norsk kalla jodd eller je) er i språket vårt teiknet for ein stemd, palatal approksimant. Sambindingane gj og hj vert uttalte som j (til dømes gjeng, hjørne). Bokstaven vert på engelsk uttalt [dʒ], på fransk [ʒ] og på spansk [x].