De Slag bij Mursa vond plaats in de nazomer van 351. In de slag vocht het Romeinse leger van Constantius II tegen de strijdkrachten van usurpator Magnentius. De slag is een operationele nederlaag voor laatstgenoemde, zonder dat Constantius een werkelijke overwinning kon claimen.
Nadat Magnentius zich, na de moord op keizer Constans, tot keizer had laten uitroepen, werd hem deze positie betwist door Constantius II, de broer van de vermoorde keizer. Constantius benoemde zijn neef Constantius Gallus tot medekeizer en trok ten strijde tegen Magnentius.
Vóór de slag zond Constantius zijn gezant Flavius Philippus om te onderhandelen met Magnentius. Dit overleg leverde niet veel op, maar leidde er wel toe dat een van Magnentius' commandanten, Silvanus en zijn mannen overliepen naar Constantius. De dag daarop barstte de strijd los bij Mursa (hedendaags Osijek), bij de samenvloeiing van de Drau (of Drava) en de Donau. Er werd hevig gevochten maar de slag leverde geen duidelijke winnaar op.
De veldslag was wel een van de bloedigste uit de Romeinse geschiedenis: Magnentius verloor twee derde van zijn troepen en Constantius de helft van zijn leger. [1] In totaal sneuvelden 54 000 soldaten, in een periode waarin het keizerrijk omringd en bedreigd werd door vele vijanden.
[2]
Na de slag trok Magnentius zich via Noord-Italië over de Alpen terug naar Gallië. Met veel moeite hield hij zich daar staande. Twee jaar later werd hij gedwongen opnieuw slag te leveren, dat was in de Slag bij Mons Seleucus.
· 
· 