Ralph Craig
| Ralph Craig | ||||
|---|---|---|---|---|
| ||||
| Volledige naam | Ralph Cooke Craig | |||
| Geboortedatum | 21 juni 1889 | |||
| Geboorteplaats | Detroit | |||
| Overlijdensdatum | 21 juli 1972 | |||
| Overlijdensplaats | Lake George | |||
| Nationaliteit |  Verenigde Staten
| |||
| Lengte | 1,82 m | |||
| Gewicht | 73 kg | |||
| Sportieve informatie | ||||
| Discipline | sprint | |||
| Eerste titel | NC4A-kampioen 220 yd 1910 | |||
| OS | 1912 | |||
| ||||
Ralph Cooke Craig (Detroit, 21 juni 1889 - Lake George, 21 juli 1972) was een Amerikaanse atleet, die zich had toegelegd op de sprint. Hij werd op dit onderdeel olympisch dubbelkampioen.
Biografie
[bewerken | brontekst bewerken]Aanvankelijk hordeloper
[bewerken | brontekst bewerken]Craig, die aanvankelijk de horden als zijn specialiteit had verkozen, werd omgevormd tot sprinter tijdens zijn studie aan de universiteit van Michigan. In 1910 werd hij IC4A-kampioen[1] op de 220 yd, een prestatie die hij het jaar erop herhaalde.
Onverwachte dubbel
[bewerken | brontekst bewerken]In 1912 kwalificeerde Craig zich voor de Olympische Spelen in Stockholm. Favoriet voor de eindzege op beide sprintnummers was hij niet. Howard Drew was de Amerikaanse kampioen op de 100 yd en Alvah Meyer op de 220 yd, terwijl Don Lippincott met 10,6 s in de 100 meterseries een wereldrecord had gevestigd. Drew raakte op de 100 m in zijn halve finale geblesseerd en moest hierdoor de finale laten schieten.[2] Nadat de Duitser Richard Rau acht valse starts had veroorzaakt (de diskwalificatieregel na twee valse starts bestond toen nog niet), bleek Craig bij de negende poging van alle finalisten zijn zenuwen het beste in bedwang te hebben gehouden en won de race in 10,8, terwijl Lippincott ook Meyer nog voor zich moest dulden.[2] Een volledig Amerikaans erepodium dus, maar in een andere volgorde dan van tevoren was gedacht.
Op de 200 m werd Meyer in zijn halve finale door Lippincott van een finaleplaats afgehouden. In die finale was het opnieuw Craig, die 80 meter voor de finish onweerstaanbaar naar voren stormde en Lippincott met een tiende seconde versloeg.[2] Hiermee veroverde hij zijn tweede gouden sprintmedaille en evenaarde hij de prestatie van zijn landgenoot Archie Hahn, acht jaar eerder op de Olympische Spelen van St Louis.
Craig maakte geen deel uit van de Amerikaanse 4 x 100 m estafetteploeg, die trouwens de finale niet haalde. In de halve finale werd het team vanwege een foutieve wissel gediskwalificeerd.[2]
Onmiddellijk na de Spelen van Stockholm stopte Ralph Craig met atletiek en werd in 1913, net als zijn broer Jimmy, een American footballer.
Vlaggendrager bij OS in Londen
[bewerken | brontekst bewerken]In 1948, 36 jaar na zijn eerdere deelname aan de Olympische Spelen, maakte hij in Londen opnieuw deel uit van de Amerikaanse ploeg, ditmaal als reserve voor het zeilteam. Hoewel hij hierin niet in actie hoefde te komen, smaakte de inmiddels 59-jarige Craig het genoegen om als vlaggendrager te mogen optreden voor de Verenigde Staten tijdens het openingsdefilé.
Titels
[bewerken | brontekst bewerken]- Olympisch kampioen 100 m – 1912
- Olympisch kampioen 200 m - 1912
- NC4A-kampioen 220 yd – 1910, 1911
Palmares
[bewerken | brontekst bewerken]100 m
[bewerken | brontekst bewerken]- 1912:
OS - 10,8 s
200 m
[bewerken | brontekst bewerken]- 1912: OS - 21,7 s
220 yd
[bewerken | brontekst bewerken]- 1910: NC4A
- 1911: NC4A
- Megede, E. zur (1970) Die Geschichte der olympischen Leichtathletik - Band 1: 1896-1936 Verlag Bartels & Wernitz KG
Externe link
- (en) Profiel van Ralph Craig op sports-reference.com (gearchiveerd)
· 
· 