Mississippi Fred McDowell
| Mississippi Fred McDowell | ||||
|---|---|---|---|---|
| ||||
Mississippi Fred McDowell in 1960
| ||||
| Algemene informatie | ||||
| Volledige naam | Fred McDowell | |||
| Geboren | 12 januari 1906 | |||
| Geboorteplaats | Tennessee
| |||
| Overleden | 3 juli 1972 | |||
| Overlijdensplaats | Los Angeles
| |||
| Land |  Verenigde Staten
| |||
| Werk | ||||
| Jaren actief | 1926-1972 | |||
| Genre(s) | hill country blues | |||
| Beroep | zanger, muzikant | |||
| Instrument(en) | gitaar | |||
| Label(s) | Arhoolie, Testament, Sire, Transatlantic, Infinite Zero, Oblivion, Rounder, Fat Possum, Mississippi Records | |||
| Act(s) | R.L. Burnside, Wilbur Sweatman, Spirits of Rhythm, Bonnie Raitt, The Rolling Stones, Tom Pomposello, Johnny Woods | |||
| (en) AllMusic-profiel (en) Discogs-profiel (en) IMDb-profiel (en) Last.fm-profiel (en) MusicBrainz-profiel | ||||
| ||||
Fred McDowell (Rossville (Tennessee), 12 januari 1906 – Memphis (Tennessee), 3 juli 1972)[1][2][3] was een Amerikaanse hill countryblueszanger en gitarist.
Biografie
[bewerken | brontekst bewerken]McDowell werd geboren in Rossville, Tennessee. Zijn ouders waren boeren, die beiden stierven terwijl Fred in zijn jeugd was. Hij begon gitaar te spelen op 14-jarige leeftijd en speelde al snel voor fooien bij dansen in Rossville. Op zoek naar een verandering in plaats van het ploegen van velden, verhuisde hij in 1926 naar Memphis, waar hij werkte in de Buck-Eye-veevoederfabriek, die katoen verwerkte tot olie en andere producten. In 1928 verhuisde hij naar Mississippi om katoen te plukken. Hij vestigde zich uiteindelijk in Como (Mississippi) in 1940 of 1941 (of misschien eind jaren 1950), waar hij jarenlang als fulltime boer werkte, terwijl hij in het weekend muziek bleef spelen bij dansavonden en picknicks. Na tientallen jaren te hebben gespeeld voor kleine lokale bijeenkomsten, werd McDowell in 1959 opgenomen door de rondtrekkende folkloristische musicoloog Alan Lomax en Shirley Collins tijdens hun veldopname-reis naar de Southern Journey[4]. Toen de belangstelling voor blues en volksmuziek toenam in de Verenigde Staten, trokken McDowells veldopnamen voor Lomax de aandacht van bluesliefhebbers en platenproducenten en binnen een paar jaar was hij eindelijk een professionele muzikant en artiest geworden. Zijn lp's bleken behoorlijk populair en hij trad op op festivals en clubs over de hele wereld.
McDowell bleef blues uitvoeren in de stijl van Noord-Mississippi, zoals hij al tientallen jaren deed, soms op elektrische gitaar in plaats van op akoestische gitaar. Hij stond vooral bekend om zijn beheersing van de slide-gitaar. Uiteindelijk koos hij voor het helderdere geluid dat hij kreeg van een glazen plaatje, dat hij aan zijn ringvinger droeg. Als beroemdheid verklaarde hij dat hij geen rock and roll speelde, maar hij was niet afkerig van omgang met jongere rockmuzikanten. Hij coachte Bonnie Raitt op slide-gitaartechniek en was naar verluidt gevleid door de nogal rechttoe rechtaan versie van You Gotta Move van The Rolling Stones op hun album Sticky Fingers uit 1971. In 1965 toerde hij door Europa met het American Folk Blues Festival[5], samen met Big Mama Thornton, John Lee Hooker, Buddy Guy, Roosevelt Sykes en anderen.
McDowells album I Do Not Play No Rock 'n' Roll[6] uit 1969, opgenomen in Jackson (Mississippi) en uitgebracht door Malaco Records, was zijn eerste met elektrische gitaar. Het bevat delen van een interview, waarin hij de oorsprong van de blues en de aard van liefde bespreekt. Zijn live-album Live at the Mayfair Hotel (1995) was van een concert dat hij in 1969 gaf. Nummers bevatten versies van Bukka White's Shake 'Em On Down, Willie Dixons My Babe, Mance Lipscombs Evil Hearted Woman en McDowells zelfgeschreven Kokomo Blues. AllMusic merkte op dat het album misschien wel de beste single-cd is in de uitvoer van McDowell en zeker zijn beste concertoptreden. McDowell's laatste album Live in New York (Oblivion Records) was een concertuitvoering van november 1971 in het Village Gaslight[7] (ook bekend als The Gaslight Cafe) in Greenwich Village in New York.
Overlijden
[bewerken | brontekst bewerken]Mississippi Fred McDowell overleed in juli 1972 op 66-jarige leeftijd aan de gevolgen van kanker. Hij werd bijgezet in Hammond Hill Baptist Church, tussen Como en Senatobia, Mississippi. Op 6 augustus 1993 werd door het Mount Zion Memorial Fund een gedenkteken op zijn graf geplaatst. De ceremonie werd voorgezeten door bluespromotor Dick Waterman[8] en het monument met het portret van McDowell erop werd betaald door Bonnie Raitt. De gedenksteen was een vervanging voor een onnauwkeurige (McDowells naam was verkeerd gespeld) en beschadigde marker. De originele steen werd vervolgens door de familie van McDowell geschonken aan het Delta Blues Museum[9] in Clarksdale (Mississippi). McDowell was een vrijmetselaar en werd geassocieerd met Prince Hall Freemasonry. Hij werd begraven in vrijmetselaars ornaat.
Trivia
[bewerken | brontekst bewerken]• McDowells versie van You Gotta Move ging in 2022 op TikTok viraal, vooral onder meme-accounts met donkere humor. Dit komt doordat mensen het lied interpreteerde als een afro-Amerikaans slavenlied.
Bibliografie
[bewerken | brontekst bewerken]- 1988: Ferris, William. Blues from the Delta. Rev. ed. Da Capo Press. ISBN 0-306-80327-5. ISBN 978-0306803277.
- 2009: Ferris, William. Give My Poor Heart Ease: Voices of the Mississippi Blues. University of North Carolina Press. ISBN 0-8078-3325-8. ISBN 978-0807833254 (with CD and DVD).
- 2009: Ferris, William, and Hinson, Glenn. The New Encyclopedia of Southern Culture. Vol. 14, Folklife. University of North Carolina Press. ISBN 0-8078-3346-0. ISBN 978-0-8078-3346-9.
- 2009: Gioia, Ted. Delta Blues: The Life and Times of the Mississippi Masters Who Revolutionized American Music. W. W. Norton. ISBN 0-393-33750-2. ISBN 978-0393337501.
- 1979: Harris, Sheldon. Blues Who's Who. Da Capo Press.
- 1993: Lomax, Alan. The Land Where the Blues Began. New York: Pantheon.
- 1999: Nicholson, Robert. Mississippi Blues Today! Da Capo Press. ISBN 0-306-80883-8, ISBN 978-0-306-80883-8.
- 1982: Palmer, Robert. Deep Blues: A Musical and Cultural History of the Mississippi Delta. Penguin reprint ed. ISBN 0-14-006223-8. ISBN 978-0-14-006223-6.
- 1989: Wilson, Charles Reagan; Ferris, William; Adadie, Ann J. Encyclopedia of Southern Culture. 2nd ed. University of North Carolina Press. ISBN 0-8078-1823-2. ISBN 978-0-8078-1823-7.
- ↑ Fred McDowell. www.msbluestrail.org. Geraadpleegd op 01-05-2021.
- ↑ (en) Fred McDowell. John Peel Wiki. Geraadpleegd op 01-05-2021.
- ↑ Mississippi Fred McDowell was born 115 years ago today. Frank Beacham's Journal. Gearchiveerd op 1-5-2021. Geraadpleegd op 01-05-2021.
- ↑ (en) Southern Journey (Revisited) review – on the road to America's soul. the Guardian (23 september 2020). Geraadpleegd op 01-05-2021.
- ↑ Recensie: Various artists - American Folk Blues Festival Live in Manchester 1962. Bluestown Music (13 juli 2020). Geraadpleegd op 01-05-2021.
- ↑ Mississippi Fred McDowell, I Do Not Play No Rock 'n' Roll. www.rambles.net. Geraadpleegd op 01-05-2021.
- ↑ (en) The Story of the Gaslight Café, Where Dylan Premiered 'A Hard Rain’s a-Gonna Fall'. Bedford + Bowery (28 december 2016). Geraadpleegd op 01-05-2021.
- ↑ Dick Waterman. Geraadpleegd op 01-05-2021.
- ↑ Delta Blues Museum - Steden en Parken - Route 66 Reizen. www.route66reizen.nl. Geraadpleegd op 01-05-2021.
- Dit artikel of een eerdere versie ervan is een (gedeeltelijke) vertaling van het artikel Mississippi Fred McDowell op de Engelstalige Wikipedia, dat onder de licentie Creative Commons Naamsvermelding/Gelijk delen valt. Zie de bewerkingsgeschiedenis aldaar.