[go: up one dir, main page]
Naar inhoud springen

Herman van Veen

Beluister (info)
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Herman van Veen
Van Veen in 2011
Van Veen in 2011
Algemene informatie
Volledige naam Hermannus Jantinus van Veen
Geboren 14 maart 1945
Geboorteplaats Utrecht
Land Vlag van Nederland Nederland
Werk
Jaren actief 1965-heden
Genre(s) Cabaret, theater, muziek
Beroep Podiumkunstenaar, schrijver, componist, regisseur, muzikant, acteur en presentator
Instrument(en) Viool, gitaar en piano
Officiële website
(en) AllMusic-profiel
(en) Discogs-profiel
(en) IMDb-profiel
(en) MusicBrainz-profiel
Portaal  Portaalicoon   Muziek

Hermannus Jantinus (Herman) van Veen (Utrecht, 14 maart 1945) is een Nederlandse podiumkunstenaar, schrijver, componist, regisseur, muzikant, acteur en presentator. Hij is opgeleid tot violist, zanger en muziekpedagoog. Daarnaast is hij activist voor de rechten van het kind.

Carrière

[bewerken | brontekst bewerken]

Herman van Veen groeide op als enige jongen in een arbeidersgezin (zijn vader was zetter bij Het Parool) en studeerde viool, zang en muziekpedagogie aan het Utrechts Conservatorium.[bron?] Tijdens zijn studie in Utrecht speelde Herman van Veen viool in het Utrechts Studenten Koor en Orkest.

Herman van Veen (1968)

In 1965 maakte hij zijn theaterdebuut met het muzikaal-clowneske soloprogramma Harlekijn, samen met onder anderen Laurens van Rooyen en Erik van der Wurff. Sindsdien reist hij de wereld rond en speelt hij zijn voorstellingen in vijf talen. In 1968 kwam zijn eerste eigen studioalbum uit, Herman van Veen. Een bekend lied op dit album is Waar blijft de tijd, een Nederlandstalige cover van een nummer van Jean Ferrat.

Mede na een verzoek van UNICEF Nederland en het Haagse Residentie Orkest schreef Van Veen in 1976 een theatervoorstelling over de moedige Waterlandse eend Alfred J. Kwak. Van deze voorstelling werd in 1979 een prentenboek uitgebracht met illustraties van Annet Kossen. In 1987 werd Alfred J. Kwak een stripfiguur, vormgegeven door de Duitse illustrator en character designer Harald Siepermann. Hiervan werd in Japan in 1989 een tot cult geworden[bron?] 52-delige animatieserie gemaakt die wereldwijd te zien was.

Van Veen is ook als televisiepresentator actief, onder meer met Herman van Veen vraagt uw aandacht (1976/1977, VARA), Rode Wangen (1989, VARA), Kinderen voor Kinderen 11 (1990, VARA), Colombine concert (1991), De WK-show (2006, samen met Jan de Man, regionale omroep RTV Oost). In Duitsland presenteerde hij het jeugd/kerstprogramma Ich steh an deiner Krippe hier (1987) en The making of Alfred J. Kwak (1990).

Van zijn hand verschenen tot op heden 184 cd's, 21 dvd's, een zeventigtal boeken, tientallen scenario's voor onder meer de door hem zelf geregisseerde speelfilms Uit elkaar[1] en Nachtvlinder[2] en voor de muziektheatervoorstellingen De Spinse (1974), Jukebox 2008 (1976), de Kamerrevue (1977), Lune (1994), The First Lady (samen met Lori Spee, 2002), Chanson de Daniël (2004), Mata Hari (2004), Windekind (2005), Een Dag in September (2009), Margot (2009) en Wij bellen u (2014).

Hij was jarenlang vrijwilliger, bestuurslid en goodwillambassadeur voor UNICEF Nederland. Tevens stichtte hij verschillende organisaties, waaronder de Stichting Colombine, de Stichting Alfred Jodocus Kwak, de Stichting Roos, de Herman van Veen Foundation en Lot's Foundation. Al deze organisaties zetten zich in en vragen aandacht voor de rechten van het kind door middel van kennisoverdracht en bescheiden projecten in ontwikkelingslanden en Europa.

Herman van Veen heeft zitting in vele Comités van Aanbeveling, waaronder Utrechts Studenten Koor en Orkest (USKO), Kinderrecht op Natuur, Musicians without Borders en Stichting Kinderen van Moeder Aarde. Daarnaast heeft hij onder meer zitting in de Raad van Beheer Werkhuisje Wim Kan en is hij ambassadeur voor de Stichting Music in the Middle East.

Na de dood van zijn ouders is Herman van Veen gaan schilderen. Hij maakt voornamelijk monochroom abstract werk, dat inmiddels in een aantal Europese galeries en musea te zien is. In februari 2008 werd er een Nederlandse postzegel van hem uitgebracht, een mijlpaal die, naar eigen zeggen, de helft van zijn leven markeert.

Herman van Veen is sinds 1993 gehuwd met Gaëtane Bouchez. Uit eerdere huwelijken met respectievelijk Marijke Hoffman en Marlous Fluitsma heeft hij vier kinderen, onder wie actrice Babette van Veen en Anne van Veen, die actief is als zangeres en al enige jaren een eigen theatershow heeft.

Onderscheidingen

[bewerken | brontekst bewerken]

Van Veen was drager van de Louis Davidsring die hij in 1976 uit handen van Wim Kan ontving en in 2015 doorgaf aan Claudia de Breij. In 1993 werd hij door koningin Beatrix benoemd tot Ridder in de Orde van Oranje-Nassau. In oktober 2008 werd hij Ridder in de Orde van de Nederlandse Leeuw. De onderscheiding werd opgespeld door Ronald Plasterk, de toenmalige minister van Cultuur, na de 400ste voorstelling van Van Veen in Carré.

In 1999 kreeg hij uit naam van de Duitse Bondskanselier het Verdienstkreuz am Bande des Verdienstordens der Bundesrepublik Deutschland vanwege zijn bijzondere bijdrage aan de Duits-Nederlandse verhoudingen.

Van Veen ontving verder de Goldene Kamera (Alfred Jodocus Kwak), een Silberne Bär (filmfestival van Berlijn), acht Edisons, de Radio 2 Zendtijdprijs 2002, de Prix d'Humanité, Le Grand Prix de l'Académie Charles Cros de Littérature Musicale 2003 voor de theatervoorstelling en cd Chapeau, le Prix de l'Organisation Internationale de la Francophonie 2003 voor de cd Chapeau en diverse andere prijzen.

In 2004 werd hem de World Peace Flame overhandigd, een symbool voor vrede, vrijheid, eenheid en waarheid, geïnspireerd op de eeuwige vlam die in het huis van Mahatma Gandhi brandt. De Club van Boedapest reikte in 2005 aan Van Veen de Planetary Consciousness Award uit, een onderscheiding die ook Michail Gorbatsjov en Nelson Mandela ten deel viel. In dat jaar ontving hij uit handen van Sabine Christiansen in de Rolduc-abdij te Kerkrade tevens de Martin Buber-Plaquette 2005 voor de manier waarop hij met respect en liefde betrokken is bij de medemens. Deze in 2002 ingerichte onderscheiding ging voor het eerst naar de oud Bondskanselier Helmut Schmidt en in 2007 naar mensenrechtenactiviste en topmodel Waris Dirie. Op 9 december 2009 kreeg hij een eredoctoraat van de Vrije Universiteit Brussel. In 2012 werd hij door de Martin Buber University Brussel/Kerkrade benoemd tot professor honoris causa als blijk van waardering voor zijn humane inzet voor de rechten en het welbevinden van het kind in onze maatschappij.

Ter ere van zijn 65ste verjaardag ontving hij op 14 maart 2010 de Edison Oeuvreprijs.

Op 29 november 2014 ontving Herman van Veen de Frans Banninck Cocqpenning van de stad Amsterdam omdat hij volgens de gemeente door zijn honderden op televisie uitgezonden voorstellingen in Amsterdamse theaters de stad op een bijzondere wijze binnen Nederland heeft uitgedragen.[3]

In 2023 ontving hij van auteursrechtenorganisatie Buma-Stemra de Buma-oeuvreprijs vanwege zijn grote maatschappelijke en culturele betekenis. Bovendien voegde hij 2581 originele werken toe aan de catalogus van BumaStemra. De prijs werd uitgereikt in Theater Tuschinski in Amsterdam door zijn dochters Anne en Babette.[4] In 2024 werd aan Van Veen een Buma Kindermuziekprijs toegekend.[5]

Discografie

[bewerken | brontekst bewerken]
Zie Discografie van Herman van Veen voor het hoofdartikel over dit onderwerp.
Herman van Veen in 2009

Bibliografie

[bewerken | brontekst bewerken]
Zie Bibliografie van Herman van Veen voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

Films

[bewerken | brontekst bewerken]

Televisieseries

[bewerken | brontekst bewerken]

Herman van Veen schreef eind jaren zeventig drie televisieseries van elk zes afleveringen voor de jeugd met onder anderen Harry Sacksioni, Erik van der Wurff, Ger Smit, Michiel Kerbosch en Van Veens toenmalige echtgenote Marlous Fluitsma:

De tweede serie werd opgenomen in het Duits en later in het Nederlands nagesynchroniseerd; hiervan zijn later de geluidsbanden verloren gegaan. De derde serie werd opgenomen in het Nederlands en viel op doordat alle acteurs meerdere rollen speelden. De KRO zond de tweede serie uit in 1979 en de derde in 1982.[8]

Voor dezelfde omroep maakte hij in 1981 de volwassenenserie Kussen, waarin de kijker met hem rondwaarde in de verbeelding van vier absurde dagdromen. Naast Herman van Veen speelden onder meer Cyril Cusack, Ramses Shaffy, Anne Wil Blankers, Albert Mol, Frederik de Groot, Abraham Bueno de Mesquita, I Colombaioni en Lucy Visser mee.

De volgende projecten voor de televisie waren de zesdelige miniserie Het verhaal van de clowns (Oorspronkelijke titel: Die seltsame Geschichte der Clowns, 1987, geproduceerd door ORF en Veronica), met naast Van Veen onder meer Gisela May, Cor Witschge en Heinz Rudolf Kunze, en de 52-delige tekenfilmserie Alfred Jodocus Kwak,[9] die tussen 1989 en 1991 in meer dan 50 landen is uitgezonden.

In deze periode speelde Herman van Veen in de NCRV-serie Kunst en Vliegwerk.

In 1992 schreef en regisseerde hij een nieuwe Nederlandse serie genaamd B.B. de Beer (gespeeld door Serge Dallemagne), waarin hij onder meer te zien is met Michiel Kerbosch, Donald Jones, Erik van der Wurff, Will van Selst, Jérôme Reehuis en Babette van Veen.

Stemmen

[bewerken | brontekst bewerken]
  • In de animatieserie Alfred Jodocus Kwak is Van Veen te horen als Krabnagel de Kater, Professor Paljas von Pinguïn en Johan Kwak (de vader van Alfred J. Kwak), zowel in de Nederlandse als Duitse versie.

Trivia

[bewerken | brontekst bewerken]
Herman van Veen (in 2008)

Herman van Veen Arts Center in Soest

[bewerken | brontekst bewerken]

Het Herman van Veen Arts Center[13] is gevestigd in het 77 ha grote, bosrijke landgoed De Paltz in Soest. In de Villa worden schilderijen van Van Veen, maar ook van andere beeldende kunstenaars tentoongesteld. Verder is er een bibliotheek en archief, gewijd aan de veelzijdige en succesrijke carrière van de kunstenaar. Daarnaast is er in De Kapschuur een theater-faciliteit met 100 tot 120 stoelen beschikbaar. Doelstelling is om jonge podiumkunstenaars uit allerlei disciplines een speelmogelijkheid te bieden.[14]

Zie de categorie Herman van Veen van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Herman_van_Veen&oldid=68304011"