Hachiko
| Hachiko | ||||
|---|---|---|---|---|
| ||||
Hachiko in 1935
| ||||
| Algemeen | ||||
| Soort | Akita-hond | |||
| Geslacht | Mannelijk | |||
| Volledige naam | ハチ公 | |||
| Huidige verblijfplaats | National Museum of Nature and Science in Tokio | |||
| Geboortedatum | 10 november 1923 | |||
| Geboorteplaats | Odate, Japan | |||
| Sterfdatum | 8 maart 1935 | |||
| Sterfplaats | Tokio, Japan | |||
| Bekend van | wachtte negen jaar lang op de terugkeer van zijn overleden baasje op treinstation Shibuya | |||
| ||||
Hachiko (Japans: ハチ公) (Odate, 10 november 1923 – Tokio, 8 maart 1935), in het Japans ook bekend als chūken Hachikō (忠犬ハチ公, "trouwe hond Hachiko"), was een Akita die in Japan grote bekendheid verwierf door het feit dat hij na de dood van zijn baasje negen jaar lang wachtte op diens terugkeer bij het treinstation Shibuya in Tokio. Een jaar voor zijn dood, in april 1934, werd voor het station een standbeeld voor hem opgericht. De vacht van Hachiko is bewaard gebleven in het museum van Tokio. Het ontroerende verhaal van Hachiko is tweemaal verfilmd, in Hachiko Monogatari (1987) en in Hachi: A Dog's Tale (2009).
Leven
[bewerken | brontekst bewerken]
Hachiko werd geboren op een boerderij in de buurt van de stad Odate in de prefectuur Akita.[1] In 1924 werd hij gekocht door Hidesaburo Ueno, een professor aan de Universiteit van Tokio, die hem meenam naar Tokio.
Ueno nam elke dag de trein naar de universiteit vanaf het station Shibuya. Al snel leerde Hachiko om zijn baasje ’s ochtends naar het station te begeleiden en ’s middags weer bij het station af te halen. Deze routine werd door de twee herhaald tot mei 1925. Die maand stierf Ueno op de universiteit aan een hartverlamming. Hachiko wachtte die dag tevergeefs bij het station. Hoewel Ueno uiteraard nooit meer kwam opdagen, bleef Hachiko elke dag, zoals hij gewend was, terugkeren naar het station. Toen Ueno’s dood bekend werd, werd Hachiko aan een nieuwe eigenaar gegeven. Hij ontsnapte echter geregeld, waarna hij altijd weer terugkeerde naar het huis van Ueno dan wel het treinstation.
Door dit gedrag werd Hachiko al snel bekend bij de vele reizigers die dagelijks het station bezochten, en die Hachiko eerder samen hadden gezien met Ueno. De mensen die hem kenden gaven hem te eten en verzorgden hem als hij verwond was door te vechten met andere honden die hij op zijn weg tegenkwam. Een van deze mensen was een voormalige student van Ueno, die nu onderzoek deed naar het Akita-ras. Hachiko’s populariteit breidde zich uit tot ver buiten het station. Hij werd mede door de aandacht die kranten aan hem schonken een sensatie in Japan. Mensen zagen hem als een toonbeeld van familietrouw waar menig mens een goed voorbeeld aan kon nemen. Leraren en ouders gebruikten Hachiko dan ook als voorbeeld als ze kinderen de waarde van familie probeerden bij te brengen.
In totaal wachtte Hachiko negen jaar, negen maanden en vijftien dagen lang bij het station op de terugkeer van Ueno. Hij stierf op 8 maart 1935 op 11-jarige leeftijd op zijn bekende plekje bij het station.[1]
Hachiko werd na zijn dood opgezet en staat tegenwoordig in het National Museum of Nature and Science in Tokio.
Eerbetoon
[bewerken | brontekst bewerken]
Beeld
[bewerken | brontekst bewerken]In april 1934 werd een bronzen standbeeld van Hachiko geplaatst bij het treinstation waar hij altijd wachtte. Hachiko was zelf aanwezig bij de onthulling ervan. Dit beeld werd in de Tweede Wereldoorlog echter omgesmolten voor gebruik in de oorlogsindustrie. In 1948 maakte Takeshi Ando, de zoon van de ontwerper van het originele beeld, een nieuw standbeeld. Dit beeld staat vandaag de dag nog altijd bij het station. De stationsuitgang bij het beeld is naar Hachiko vernoemd: "Hachiko-guchi".
Een tweede, soortgelijk standbeeld staat in de thuisstad van Hachiko bij Station Odate.
Jaarlijkse ceremonie
[bewerken | brontekst bewerken]Elk jaar wordt op 8 maart een ceremonie ter herdenking van Hachiko gehouden bij het station Shibuya. Dit trekt vaak honderden hondenliefhebbers.[2][3][4]
In de media
[bewerken | brontekst bewerken]- Hachiko was het centrale onderwerp van de film Hachiko Monogatari (ハチ公物語)[5] uit 1987. Deze film was een groot succes en de laatste grote hit voor de filmstudio Shochiku Kinema Kenkyu-jo.[6][7]
- In 2009 verscheen een Amerikaanse remake van deze film onder de titel Hachiko: A Dog's Story.[8] Hierin speelt Richard Gere de rol van Hachiko’s eigenaar.
- Over Hachiko bestaan meerdere kinderboeken, zoals Hachiko: The True Story of a Loyal Dog uit 2004 en Hachiko Waits.
- Over het verhaal van Hachiko is ook een aflevering in Futurama geschreven, getiteld Jurassic Bark.
- ↑ a b Kyodo News. "Hollywood the latest to fall for tale of Hachiko". The Japan Times, 25 juni 2009. Gearchiveerd op 21 april 2022.
- ↑ American Kennel Club (listed author): The Complete Dog Book: The Photograph, History, and Official Standard of Every Breed Admitted to AKC Registration, and the Selection, Training, Breeding, Care, and Feeding of Pure-bred Dogs, Howell Book House, 1985, pagina 269. ISBN 0-87605-463-7.
- ↑ Ruthven Tremain, The Animals' Who's Who: 1,146 Celebrated Animals in History, Popular Culture, Literature, & Lore, Scribner, 1984, pagina 105. ISBN 0-684-17621-1. Geraadpleegd via Google Books op 21 augustus 2008.
- ↑ (ja) Herdenking van 8 april 2009, harajukushinbun.jp. Gearchiveerd op 5 december 2022.
- ↑ (en)
Hachiko Monogatari in de Internet Movie Database
- ↑ Anne Tereska Ciecko, Contemporary Asian Cinema: Popular Culture in a Global Frame, Berg Publishers, 2006, pagina 194 en 195. ISBN 1-84520-237-6. Geraadpleegd via Google Books op 21 augustus 2008.
- ↑ (en) Company credits for Hachikoi monogatari (1987) in de Internet Movie Database. Gearchiveerd op 16 december 2022.
- ↑ (en) Hachiko: A Dog's Story in de Internet Movie Database.
