Red Norvo

Red Norvo (* 31. März 1908 in Beardstown, Illinois as Kenneth Norville; † 6. April 1999 in Santa Monica, Kalifornien) weer en US-amerikaansch Jazz-Vibraphonist.

Leven un Wark

Norvo fung sien Karriere 1925 in Chicago in en Band mit de Naam The Collegians an. He speel tonächst de domols ehder nich begäng Marimba in wiederen Gruppen, dorünner ok in en Varietegrupp, de blots ut Marimba-Speler bestunn. Dornah hett he en Danzorchester in Milwaukee leit un weer dor un in Chicago bi’n Rundfunk tätig. Bi en Sendereeg mit Paul Whiteman hett he 1931 sien latere Fru Mildred Bailey kennen lehrt. Anschließend harr he Engagements in de Big Band vun Paul Whiteman, de he tosommen mit Bailey 1934 verlaaten hett, um as „Mr. and Mrs. Swing“ in New York City in en gemeensam Oktett uptotreden. 1934 hett he mit Jack Jenny, Artie Shaw, Charlie Barnet, Teddy Wilson da Swing Septet bild.

In‘ Januar 1935 harr he mit „I Surrender Dear“ (#20) en eersten Hit in de natschonale Charts. Dornah geev dat wieder Hits, as „Honeysuckle Rose“ un „Norvo Bughouse“; to sien Oktett hebbt so bekannt Musikers as Bunny Berigan, Chu Berry un Shelly Manne hörrt. 1936 hett he sien Ensemble to en Orchester utbaut, in dat ünner annern Hank D’Amico, Dave Barbour un Eddie Sauter speelt hebbt. Norvo harr Hits mit „I’ve Got My Love to Keep Me Warm“ (#11), „Slummin’ on Park Avenue“ (#8) oder in’ Februar 1939 mit „I Get Along Without You Very Well“ för Vocalion, de dat up Rang 3 vun de Hitparade schafft hett. Letzt vun insgesamt 15 Chart-Noteeren weer „I Go for That“ (#20) in‘ Februar 1939.

1943 speel Norvo Vibraphon in en All Star-Combo mit Shorty Rogers, Eddie Bert un Ralph Burns. 1945 hett he bi Benny Goodman un 1946 bi Woody Herman arbeit. 1947 nehm he mit de Boyfriends vun Julia Lee up. Mit sien tweet Fru, Eve Rogers (Süster vun Shorty Rogers) leet he sück 1947 in Hollywood daal. In sien Sextett vun 1949 speel ünner annern ok Tony Scott mit. In de domals noch ungewöhnlich Kombinatschoon Vibraphon, Gitarr un Bass hett he en Trio grünnd, tonächst mit Mundell Lowe un Red Kelly. Anschließend weern 1950 Tal Farlow (Gitarr) un Charles Mingus (Bass) in sien kammermusikalisch avanceertest Trio, folgt 1952/53 vun de Besetten mit Jimmy Raney un Red Mitchell. 1954 speel he för en lütt Sett in en Quintett mit Tal Farlow, den Flötisten Buddy Collette, den Slagtüüchspeler Chico Hamilton un de Bassisten Monty Budwig bzw. Red Callender. 1959 speel Norvo's Band in Australien mit Frank Sinatra, mit de he ok anschließend regelmatig in de 1960er Johren uptreden is. 1968 speel he up de Berliner Jazzdaag. Norvo weer bit in de 1980er Johren aktiv.

Diskographisch Henwiesen

The Red Norvo Trio: Move! mit Mingus un Farlow (Discovery/Savoy Records, 1950,51)

Ehrungen

1981 wurr he in de Big Band and Jazz Hall of Fame upnommen un is ok in de American Jazz Hall of Fame upnommen wurrn.

Weblenken