İKTİSAT

Sanayileşmek bir ülkenin ekonomik gelişimini artırabilmek için elzem bir unsurdur.
Özellikle gelişmekte olan ülkelerde sanayileşme için yeterli bilgi birikimi ve sermayenin
bulunmadığı durumlarda bankalar yoluyla kredilendirme yapılarak gerekli sermaye sağlanır. Özel kesimde sanayileşmenin daha zor olduğu durumlarda devlet izleyeceği ekonomi politikaları doğrultusunda piyasada aktif rol oynar. Devlet bankalar kurarak planlı bir şekilde sanayileşmeyi hedefler.
Bu çalışmada kamu bankalarının ekonomi üzerinde etkileri anlatılmaya çalışılmıştır.
Türkiye Cumhuriyeti’nin kuruluşundan önce Osmanlı Devleti’nin sanayi devrimini
yakalayamaması ve yabancıların elinde bir bankacılık sektörü olması ile harap bir ekonomisi vardı. Cumhuriyetin kuruluşuyla birlikte tam bağımsızlık görüşü ile ekonomik yönden bir an önce kalkınmak gerektiği ve kalkınmanın bankalar yoluyla olması gerektiği görüşü hakimdi. Ancak beklenen başarının 1929 yılı itibariyle gerçekleşmemesi sonucunda hükümet yetkilileri farklı ekonomik yaklaşımlara yönelerek devletçiliği benimsemişlerdir. Devletçilik döneminde kamu bankaları kurularak ve sanayi planları doğrultusunda hareket edilerek fabrikalar kurulmuştur. İthal ikameci yaklaşım benimsenerek ülke içinde üretimin artması, yerli malları kullanımı gibi teşvikler yapılmıştır.
Bu çalışma 1930-1938 döneminde kurulan kamu bankalarının Türkiye’nin
sanayileşmesi ve ekonomik gelişimine katkılarını kapsamaktadır. Çalışmamızda 1923-1929 dönemi de kısaca bahsedilerek iki dönem arasında gerçekleşen ekonomik gelişim gösterilmeye çalışılmıştır. Ayrıca dönemde faaliyet gösteren ve önemli katkılar sağlayan bazı bankalardan da bahsedilmiştir. Çalışma içerisinde yararlanılan kitap ve makaleler dışında, dönemin önde gelen gazeteleri, dergileri, döneme ait rapor ve kongre bildirilerine ulaşılmaya çalışılmıştır. Dönemde kurulan kamu bankalarının kurduğu fabrikalar ile üretim ve tüketimin artırıldığı gibi istihdamın artmasına ve kişi başına gelirinde kısmen artmasına katkı sağladığı anlaşılmaktadır. Yapılan planlı ve stratejik ekonomik yönelimler ile hedeflenen Türk parasının değerini koruma, dış ticaret dengesini sağlama, halkı tasarrufa yönlendirerek banka mudi sayılarının artırma ve temel ürünlerin iç tüketimini karşılama gibi hükümet yetkililerinin temel
hedeflerinin gerçekleşmiş olduğu anlaşılmaktadır

Ekonomik kalkınma, bir ülkedeki üretim ve gelir artışlarının yanı sıra niteliksel değişim sürecini içermektedir. Ekonomik kalkınma; ekonomik, sosyal, kültürel ve politik alanlarda yaşanan yapısal değişim süreci olarak tanımlanabilir. Bu süreçte insanların yaşam standartlarının iyileştirilmesi son derece önemlidir. İyileşen yaşam standartlarına bağlı olarak insanlar mutlu bireyler haline gelebilecektir. Bu bağlamda, ekonomik kalkınmayla ilişkilendirilen mutluluk ekonomisi, önemli bir konudur ve son yıllarda dikkat çekmektedir. Mutluluk ekonomisi, bireylerin mutluluğunu arttıran kamu politikalarının nasıl yapılacağı ile ilgilenmektedir. Mutluluk ekonomisi makroekonomik politikaların sonucu olarak ekonomik kalkınmanın bireysel refahı nasıl etkilediğini incelemektedir. Bu çerçevede gayrisafi milli mutluluk ilk defe 1972’de Bhutan Krallığı’nda gündeme gelmiştir. Bu çerçevede gayrisafi milli mutluluk kavramı, mutluluk ekonomisi literatüründe kendine önemli bir yer edinmiştir. Gayrisafi milli mutluluk; psikolojik iyi oluş, sağlık, zaman kullanımı, eğitim, kültürel çeşitlilik ve esneklik, iyi yönetişim, topluluğun canlılığı, ekolojik çeşitlilik ve esneklik ile yaşam standardı olmak üzere dokuz göstergeden oluşmaktadır.
Çalışma nitel bir araştırma olup ekonomik kalkınmada gayrisafi milli mutluluğun rolünü Bhutan Krallığı örneği çerçevesinde değerlendirmektedir. Çalışma, ikincil kaynaklara, raporlara ve gayrisafi milli mutluluğa ilişkin elde edilen verilere dayanmaktadır. Bu çalışmada gayrisafi milli mutluluğun ekonomik kalkınmadaki rolü, Bhutan Krallığı örneği çerçevesinde incelenmektedir.