Majlis Trento

Majlis Trento ( Latin: Concilium Tridentinumcode: la is deprecated ), diadakan antara 1545 dan 1563 di Trent (atau Trento, di utara Itali ), adalah majlis ekumenikal ke-19 Gereja Katolik . Didorong oleh Reformasi Protestan, ia telah digambarkan sebagai penjelmaan <i>Counter-Reformation</i> .

Majlis mengeluarkan kecaman terhadap apa yang ditakrifkan sebagai bidaah yang dilakukan oleh penyokong Protestantisme, dan juga mengeluarkan pernyataan dan penjelasan penting tentang doktrin dan ajaran Gereja, termasuk kitab suci, kanon Alkitab, tradisi suci, dosa asal, pembenaran, keselamatan, sakramen ., Misa, dan pemujaan orang kudus . Majlis bermesyuarat selama dua puluh lima sesi antara 13 Disember 1545 dan 4 Disember 1563. Paus Paul III, yang memanggil Majlis, mengawasi lapan sesi pertama ( 1545–47 ), manakala sesi kedua belas hingga keenam belas (1551–52) diawasi oleh Paus Julius III dan sesi ketujuh belas hingga dua puluh lima (1562–63) oleh Paus Pius IV .

Akibat Konsili juga penting berkenaan dengan liturgi dan amalan Gereja . Dalam dekrinya, Dewan menjadikan Vulgate Latin sebagai teks Alkitab rasmi Gereja Rom (tanpa prejudis kepada teks asal dalam bahasa Ibrani dan Yunani, mahupun terjemahan tradisional Gereja yang lain, tetapi mengutamakan bahasa Latin daripada terjemahan vernakular, seperti Tyndale Bible berbahasa Inggeris yang kontroversi). Dengan berbuat demikian, mereka menugaskan penciptaan Vulgate yang disemak dan diseragamkan berdasarkan kritikan teks, walaupun ini tidak dicapai sehingga tahun 1590-an. Majlis itu juga secara rasmi mengesahkan (untuk kali kedua di majlis ekumenikal) Kanon Katolik tradisional kitab-kitab alkitabiah, sebagai tindak balas kepada pengecualian Protestan terhadap buku- buku deuterokanonik . Penegasan dogmatik terdahulu buku-buku Kanonik adalah di Majlis Florence dalam cantate Domino 1441, seperti yang ditegaskan oleh Pope Leo XIII dalam ensiklik Providentissimus Deus 1893 beliau (#20). Pada tahun 1565, setahun selepas Majlis menyelesaikan tugasnya, Pius IV mengeluarkan Akidah Tridentine (selepas Tridentum, nama Latin Trent) dan penggantinya Pius V kemudian mengeluarkan Katekismus Rom dan semakan Breviary dan Missal pada, masing-masing, 1566, 1568 dan 1570. Ini, seterusnya, membawa kepada kodifikasi Misa Tridentine, yang kekal sebagai bentuk Misa utama Gereja untuk empat ratus tahun berikutnya.

Lebih daripada tiga ratus tahun berlalu sehingga majlis ekumenikal berikutnya, Konsili Vatikan Pertama, diadakan pada tahun 1869.

Maklumat latar belakang

Halangan dan peristiwa sebelum kawasan masalah Majlis

Paus Paulus III, penganjur Majlis Trent.

Pada 15 Mac 1517, Majlis Lateran Kelima menutup aktivitinya dengan beberapa cadangan pembaharuan (mengenai pemilihan uskup, percukaian, penapisan dan khutbah) tetapi bukan mengenai masalah utama yang dihadapi Gereja di Jerman dan bahagian lain di Eropah. . Beberapa bulan kemudian, pada 31 Oktober 1517, Martin Luther mengeluarkan 95 Tesisnya di Wittenberg .

Objektif dan keputusan keseluruhan

  Objektif utama majlis adalah dua kali ganda, walaupun terdapat isu lain yang turut dibincangkan:

1. Untuk mengutuk prinsip dan doktrin Protestantisme dan untuk menjelaskan doktrin Gereja Katolik pada semua perkara yang dipertikaikan. Ini tidak dilakukan secara rasmi sejak 1530 Confutatio Augustana . Memang benar bahawa maharaja berhasrat untuk menjadi majlis jeneral yang ketat atau benar-benar ekumenikal, di mana orang Protestan harus mempunyai pendengaran yang adil. Dia menjamin, semasa tempoh kedua majlis, 1551–1553, jemputan, dua kali diberikan, kepada Protestan untuk hadir dan majlis mengeluarkan surat kelakuan selamat (sesi ketiga belas) dan menawarkan mereka hak perbincangan, tetapi menafikan mereka mengundi. Melanchthon dan Johannes Brenz, dengan beberapa Lutheran Jerman lain, sebenarnya bermula pada 1552 dalam perjalanan ke Trent. Brenz menawarkan pengakuan dan Melanchthon, yang tidak jauh dari Nuremberg, membawa bersamanya Confessio Saxonica . Tetapi keengganan untuk memberikan undi kepada Protestan dan kebimbangan yang dihasilkan oleh kejayaan Maurice dalam kempennya menentang Charles V pada tahun 1552 telah menamatkan kerjasama Protestan dengan berkesan.
2. Untuk melaksanakan reformasi dalam disiplin atau pentadbiran . Objek ini telah menjadi salah satu punca memanggil majlis reformasi dan telah disentuh ringan oleh Majlis Kelima Lateran di bawah Paus Julius II . Korupsi yang jelas dalam pentadbiran Gereja adalah salah satu daripada banyak punca Reformasi. Dua puluh lima sesi awam telah diadakan, tetapi hampir separuh daripadanya dihabiskan dalam majlis rasmi. Kerja utama dilakukan dalam jawatankuasa atau jemaah. Seluruh pengurusan berada di tangan wakil paus. Unsur liberal kalah dalam perdebatan dan pengundian. Majlis memansuhkan beberapa penyalahgunaan yang paling terkenal dan memperkenalkan atau mengesyorkan pembaharuan disiplin yang menjejaskan penjualan indulgensi, moral biara, pendidikan paderi, bukan kediaman uskup (juga uskup yang mempunyai banyak faedah, yang agak biasa ), dan penyampaian celaan yang cuai, dan melarang pertarungan. Walaupun sentimen evangelis diucapkan oleh beberapa ahli yang memihak kepada kuasa tertinggi Kitab Suci dan pembenaran oleh iman, tidak ada sebarang konsesi dibuat kepada Protestantisme.
3. Gereja adalah penafsir utama Kitab Suci. Juga, Bible dan tradisi gereja (tradisi yang terdiri daripada sebahagian daripada kepercayaan Katolik) adalah sama dan berwibawa secara bebas.
4. Hubungan iman dan perbuatan dalam keselamatan telah ditakrifkan, berikutan kontroversi mengenai doktrin Martin Luther tentang " pembenaran melalui iman sahaja ".
5. Amalan Katolik lain yang menimbulkan kemarahan para reformis dalam Gereja, seperti indulgensi, ziarah, pemujaan orang kudus dan peninggalan, dan pemujaan terhadap Perawan Maria telah ditegaskan semula, walaupun penyalahgunaan terhadap mereka adalah dilarang. Dekri mengenai muzik suci dan seni keagamaan, walaupun tidak jelas, kemudiannya diperkuatkan oleh ahli teologi dan penulis untuk mengutuk banyak jenis gaya dan ikonografi Renaissance dan zaman pertengahan, yang memberi kesan besar kepada perkembangan bentuk seni ini.

Keputusan doktrin dewan ditetapkan dalam dekri ( decreta ), yang dibahagikan kepada bab ( capita ), yang mengandungi pernyataan positif dogma conciliar, dan ke dalam kanon pendek ( canones ), yang mengutuk pandangan Protestan yang bertentangan dengan menyimpulkan anathema sit ("biar dia dikutuk").

Dekri

Tindakan doktrin adalah seperti berikut: selepas mengesahkan semula Akidah Niceno-Konstantinopolitan (sesi ketiga), dekri telah diluluskan (sesi keempat) mengesahkan bahawa buku- buku deuterokanonik adalah setanding dengan buku-buku kanon yang lain (menentang penempatan Luther terhadap buku-buku ini. dalam Apokrifa edisinya ) dan menyelaraskan tradisi gereja dengan Kitab Suci sebagai peraturan iman. Terjemahan Vulgate telah disahkan berwibawa untuk teks Kitab Suci.

Pembenaran (sesi keenam) telah diisytiharkan untuk ditawarkan atas dasar kerjasama manusia dengan rahmat ilahi yang bertentangan dengan doktrin Protestan penerimaan pasif rahmat . Memahami doktrin " iman sahaja " Protestan sebagai satu keyakinan manusia yang sederhana terhadap Kerahiman Ilahi, Majlis menolak " keyakinan sia -sia" Protestan, dengan menyatakan bahawa tiada siapa yang dapat mengetahui siapa yang telah menerima rahmat Tuhan. Tambahan pula, Majlis itu menegaskan—terhadap beberapa orang Protestan—bahawa rahmat Tuhan boleh dilupuskan melalui dosa berat .

Pemberat terbesar dalam dekri Majlis diberikan kepada sakramen . Tujuh sakramen telah ditegaskan semula dan Ekaristi dinyatakan sebagai pengorbanan pendamaian yang benar serta sakramen, di mana roti dan wain telah disucikan ke dalam Ekaristi (sesi ketiga belas dan dua puluh dua). Istilah transubstansiasi digunakan oleh Majlis, tetapi penjelasan Aristotelian khusus yang diberikan oleh Scholasticism tidak disebut sebagai dogmatik. Sebaliknya, dekri itu menyatakan bahawa Kristus "benar-benar, benar-benar hadir secara substansial" dalam bentuk-bentuk yang disucikan. Pengorbanan Misa harus dipersembahkan bagi yang mati dan yang masih hidup dan dalam memberikan perintah kepada para rasul "perbuatlah ini sebagai peringatan akan Aku," Kristus menganugerahkan kepada mereka kuasa sacerdotal . Amalan menahan cawan daripada orang awam telah disahkan (sesi kedua puluh satu) sebagai satu yang telah diperintahkan oleh Bapa Gereja atas alasan yang baik dan mencukupi; namun dalam kes-kes tertentu Pope telah dijadikan penimbang tara tertinggi sama ada peraturan itu perlu dikekalkan dengan ketat. Mengenai bahasa Misa, "bertentangan dengan apa yang sering diperkatakan", majlis itu mengecam kepercayaan bahawa hanya bahasa vernakular harus digunakan, sambil menegaskan penggunaan bahasa Latin.

Pentahbisan (sesi kedua puluh tiga) ditakrifkan untuk mencorak watak yang tidak dapat dihapuskan pada jiwa. Keimamatan Perjanjian Baru menggantikan keimamatan Lewi. Untuk melaksanakan fungsinya, persetujuan rakyat tidak diperlukan.

Dalam dekri mengenai perkahwinan (sesi kedua puluh empat) kecemerlangan negara bujang telah ditegaskan semula, gundik dikutuk dan kesahihan perkahwinan dibuat bergantung pada perkahwinan yang berlaku di hadapan seorang imam dan dua saksi, walaupun kekurangan syarat untuk persetujuan ibu bapa. menamatkan perdebatan yang telah bermula dari abad ke-12. Dalam kes perceraian, hak pihak yang tidak bersalah untuk berkahwin semula telah dinafikan selagi pihak yang satu lagi masih hidup, walaupun pihak yang satu lagi telah berzina. Bagaimanapun majlis itu "enggan ... untuk menegaskan keperluan atau kegunaan pembujangan ulama ".  

Dalam sesi kedua puluh lima dan terakhir, doktrin api penyucian, seruan orang kudus dan pemujaan relik telah ditegaskan semula, seperti juga keberkesanan indulgensi sebagaimana yang diberikan oleh Gereja menurut kuasa yang diberikan kepadanya, tetapi dengan beberapa cadangan peringatan, dan larangan penjualan indulgensi. Petikan pendek dan agak tidak jelas mengenai imej agama, mempunyai kesan yang besar terhadap perkembangan seni Gereja Katolik . Lebih daripada Konsili Nicaea Kedua (787) bapa Konsili Trent menekankan tujuan pedagogi imej Kristian.

Majlis pentadbisan, pada tahun 1562 (sesi kelapan belas), sebuah suruhanjaya untuk menyediakan senarai buku terlarang ( Index Librorum Prohibitorum ), tetapi ia kemudian menyerahkan perkara itu kepada Paus. Penyediaan katekismus dan penyemakan Breviary dan Missal juga diserahkan kepada paus. Katekismus menjelmakan hasil konsili yang luas, termasuk pembaharuan dan definisi sakramen, Kitab Suci, dogma gereja, dan tugas-tugas paderi.

Senarai dekri doktrin

Dekri	Sesi	Tarikh	Kanun	Bab
Kitab Suci	4	8 April 1546	tiada	1
Dosa asal	5	7 Jun 1546	5	4
Justifikasi	6	13 Januari 1547	33	16
Sakramen	7	3 Mac 1547	13	1
Pembaptisan	7	3 Mac 1547	14	tiada
Pengesahan	7	4 Mac 1547	3	tiada
Ekaristi Kudus	13	11 Oktober 1551	11	8
Taubat	14	15 November 1551	15	15
Unction yang melampau	14	4 November 1551	4	3
Perkahwinan	24	11 November 1563	12	10
Cults Orang Kudus Relik Kontra-Reformasi	25	4 Disember 1563	tiada	3
Indulgensi	25	4 Disember 1563	tiada	1

Lihat juga

• Nicolas Psaume, uskup Verdun
• Propaganda Hitam menentang Portugal dan Sepanyol
• Anti-Papalisme

Rujukan

• Bühren, Ralf van : Kunst und Kirche im 20. Jahrhundert. Die Rezeption des Zweiten Vatikanischen Konzils (Konziliengeschichte, Reihe B: Untersuchungen), Paderborn 2008,ISBN 978-3-506-76388-4
• O'Malley, John W., dalam The Sensuous in the Counter-Reformation Church, Eds: Marcia B. Hall, Tracy E. Cooper, 2013, Cambridge University Press,ISBN 978-1-107-01323-0, buku google
• James Waterworth (ed. ), The Canons and Decrees of the Sacred and Oecumenical Council of Trent (1848)

Bacaan lanjut

• Dogmatic canons and decrees : authorized translations of the dogmatic decrees of the Council of Trent, the decree on the Immaculate Conception, the Syllabus of Pope Pius IX, and the decrees of the Vatican Council. New York: Devin-Adair Company. 22 June 1912. Diarkibkan daripada yang asal pada 2020-10-06. Dicapai pada 2022-07-05. (with imprimatur of cardinal Farley)
• Paolo Sarpi, Historia del Concilio Tridentino, London: John Bill,1619 (History of the Council of Trent, English translation by Nathaniel Brent, London 1620, 1629 and 1676)
• Francesco Sforza Pallavicino, Istoria del concilio di Trento. In Roma, nella stamperia d'Angelo Bernabò dal Verme erede del Manelfi: per Giovanni Casoni libraro, 1656-7
• John W. O'Malley: Trent: What Happened at the Council, Cambridge (Massachusetts), The Belknap Press of Harvard University Press, 2013, ISBN 978-0-674-06697-7
• Hubert Jedin: Entstehung und Tragweite des Trienter Dekrets über die Bilderverehrung, in: Tübinger Theologische Quartalschrift 116, 1935, pp. 143–88, 404–29
• Hubert Jedin: Geschichte des Konzils von Trient, 4 vol., Freiburg im Breisgau 1949–1975 (A History of the Council of Trent, 2 vol., London 1957 and 1961)
• Hubert Jedin: Konziliengeschichte, Freiburg im Breisgau 1959
• Mullett, Michael A. "The Council of Trent and the Catholic Reformation", in his The Catholic Reformation (London: Routledge, 1999, ISBN 0-415-18915-2, pbk.), p. 29-68. N.B.: The author also mentions the Council elsewhere in his book.
• Schroeder, H. J., ed. and trans. The Canons and Decrees of the Council of Trent: English Translation, trans. [and introduced] by H. J. Schroeder. Rockford, Ill.: TAN Books and Publishers, 1978. N.B.: "The original 1941 edition contained [both] the Latin text and the English translation. This edition contains only the English translation..."; comprises only the Council's dogmatic decrees, excluding the purely disciplinary ones.
• Mathias Mütel: Mit den Kirchenvätern gegen Martin Luther? Die Debatten um Tradition und auctoritas patrum auf dem Konzil von Trient, Paderborn 2017 (= Konziliengeschichte. Reihe B., Untersuchungen)

Pautan luar

•   "Council of Trent". Catholic Encyclopedia. New York: Robert Appleton Company. 1913.
• The text of the Council of Trent translated by J. Waterworth, 1848 (also on Intratext)
• Documents of the Council in latin
• ZIP version of the documents of the Council of Trent