Самүрай

Самүрай (Япон: 侍) - Японы дундад зууны үед мэргэжлийн цэргийн албан хаагч нарыг хэлдэг байв. Эд нар нь тухайн үеийнхээ тодорхой нэг язгууртан ноёнд хүчин зүтгэдэг бөгөөд нэг ёсны мэргэжлийн цэрэг байсан юм. Самүрай нь өөрийн ноёнд үнэнчээр зүтгэдэг бөгөөд ноёноо үхсний дараа харакири хийж гэдсээ хүүлж үхдэг ба хэрвээ ноён нь бусдад алуулж хорлуулсан тохиолдолд тэр алуурчныг алж өшөө авсны дараа амиа хорлож харакири хийх нь нэр төрийн хэрэг байдаг байжээ. "Самурай" гэдэг үг нь өөрөө "үйлчлэх" үйл үгийн эртний тодорхойгүй хэлбэрээс гаралтай ( Япон: сабурау); өөрөөр хэлбэл самурай бол үйлчилгээний хүн юм. Самурай бол зөвхөн дайчин баатар биш. Тэд хоёулаа даймё буюу дээдсийнх нь бие хамгаалагч, тэр үед өдөр тутмын амьдралдаа түүний үйлчлэгчид байв.^[1]

Самурай нарын үндсэн зэвсэг нь "дайсё" гэж хоёр сэлэм байжээ. XIV—XIX зуунд энэ нь урт "катана", богино "вакизаси" сэлэм байжээ. Үүнээс гадна самурай хүн урт нум сум эзэмшиж чаддаг байжээ.

Самурай нь 646 оны Тайкагийн шинэчлэлээс үүдэлтэй бөгөөд энэ нь Тан улсын улс төр, цэргийн бүтцийг нэвтрүүлэх оролдлого байсан юм. Даймё, самурай нарыг анги болгон хөгжүүлэхэд хамгийн том түлхэц болсон эзэн хаан Камму 8-р зууны төгсгөл - 9-р зууны эхээр Айнугийн эсрэг тэмцэлд бүс нутгийн овог аймгуудаас тусламж хүсэх үе юм.

Самурай нарыг нийгмийн тусгай анги болсон эхлэл нь Японы Минамотогийн феодалын ордны үеийн (1192-1333) үеэс эхэлдэг гэж үздэг байна.

Бушидо (япон. 武士道 буши-до:, орч. «дайчин цэргийн замнал») гэж дундад зууны үеийн Японы самурай нарын хатуу чанд баримталдаг ёс зүйн дүрэм, зарчим байв. Дүрэм нь 11-14-р зууны хооронд гарч ирсэн бөгөөд Токугава шогуны эхний жилүүдэд албан ёсоор батлагдсан.

Хэрэв самурай хүн энэхүү ёс зүйн дүрмийг зөрчсөн бол түүнийг гутамшигтайгаар самурай нарын эгнээнээс хөөж, эсвэл харакири үйлддэг байсан.