МАРПОЛ 73/78

МАРПОЛ 73/78

Меѓународна конвенција за спречување на загадувањето од бродовите, 1973 година како што е изменето со Протоколот од 1978 година
MARPOL 73/78 држави кои го ратификувале (од април 2008 година)
На сила од	2 октомври 1983
Странки	158

Меѓународната конвенција за спречување на загадување од бродови, 1973 година како што е изменета со Протоколот од 1978 година, или „МАРПОЛ 73/78 “ (кратенка од „морско загадување“) — една од најважните меѓународни конвенции за морска животна средина . Таа била развиена од страна на Меѓународната поморска организација со цел да се минимизира загадувањето на океаните и морињата, вклучително и депонирање, нафта и загадување на воздухот.

Оригиналниот MARPOL бил потпишан на 17 февруари 1973 година, но не стапил на сила на датумот на потпишување. Сегашната конвенција е комбинација од Конвенцијата од 1973 година и Протоколот од 1978 година, кој стапил во сила на 2 октомври 1983 година. Почнувајќи од јануари 2018 година, 156 држави се страни на конвенцијата, што претставува 99,42% од светскиот транспортен тонаж.

Сите бродови означени под земјите кои се потписнички на MARPOL подлежат на неговите барања, без разлика каде пловат, а земјите-членки се одговорни за бродовите регистрирани во нивниот национален бродски регистар.

Одредби

MARPOL е поделен на Анекси според различни категории на загадувачи, од кои секоја се занимава со регулирање на одредена група на емисии од бродови.

List of the MARPOL 73/78 Annexes

Анекс	Наслов	Влегол во сила	Број на земји	% на светска тонажа
Анекс I	Спречување на загадување со нафта и мрсна вода	2 октомври 1983
Анекс II	Контрола на загадувањето со штетни течни материи на големо	6 април 1987
Анекс III	Спречување на загадување од штетни материи кои се носат по море во пакувана форма	1 јули1992	138	97.59
Анекс IV	Загадување со канализација од бродови	27 септември 2003
Анекс V	Загадување со ѓубре од бродови	31 декември 1988
Анекс VI	Спречување на загадување на воздухот од бродови	19 мај 2005	72	94.70
Забелешки ^α од 31 јули 2013 ^β Врз основа на статистиката на светската флота од 31 декември2012

Анекс I

Анексот I на МАРПОЛ стапил на сила на 2 октомври 1983 година и главно се занимава со испуштање нафта во океанската средина. Ги вклучува критериумите за испуштање нафта пропишани во амандманите од 1969 година на Меѓународната конвенција за спречување на загадување на морето со нафта (OILPOL) од 1954 година. Анексот ги специфицира одликите на дизајнот на танкерот кои се наменети да го минимизираат испуштањето нафта во океанот за време на операциите на бродот и во случај на несреќи. Анексот исто така обезбедува регулативи во однос на третман на вода за отпадоци од машинската просторија за сите големи комерцијални пловни објекти и отпад за чистење на баласт и резервоари. Тој, исто така, го воведува концептот на „посебни морски области“, за кои се смета дека се изложени на ризик од загадување со нафта. Испуштањето нафта во нив е целосно забрането, со некои минимални исклучоци.

Првиот дел од Анекс I на МАРПОЛ се занимава со отпад од машинската просторија. Постојат различни генерации на технологии и опрема што се развиени за да се спречи отпадот, како што се сепаратори за мрсна вода (OWS), мерачи за содржина на масло (OCM) и капацитети за прием на пристаништа.

Вториот дел од Анекс I на MARPOL се занимава со чистењето на товарните области и резервоарите. Опремата за следење на испуштањето масло (ODME) е многу важна технологија спомната во Анекс I на МАРПОЛ, која во голема мера помогна за подобрување на санитарните услови во овие области.

Книгата за евиденција на нафта претставува составен дел од Анекс I на МАРПОЛ, која им помага на членовите на екипажот да се евидентираат и да ги следат испуштањата на масни отпадни води, меѓу другото.

Анекс II

Анекс II на МАРПОЛ стапил на сила на 6 април 1987 година. Овој анекс ги детализира критериумите за испуштање за елиминирање на загадувањето со штетни течни материи кои се носат во големи количини. Освен тоа, анексот ги дели супстанциите и воведува детални оперативни стандарди и мерки. Испуштањето на загадувачки материи според него е дозволено единствено во прифатни објекти со одредени концентрации и тонови. Без разлика на се, не е дозволено испуштање на остатоци што содржат загадувачи на 22 км од најблиското копно. За „посебни области“ се применуваат построги ограничувања.

Анекс II го опфаќа Меѓународниот масовен хемиски кодекс (IBC Code) во врска со Поглавје 7 од Конвенцијата SOLAS. Претходно, хемиските танкери конструирани пред 1 јули 1986 година морале да ги исполнуваат барањата на Кодексот за изградба и опрема на бродови што превезуваат опасни хемикалии на големо (BCH Code).

Анекс III

Анекс III на МАРПОЛ стапил на сила на 1 јули 1992 година. Анексот содржи општи барања за стандардите за пакување, означување, етикетирање, документација, складирање, одземање на количина, поделба и известувања за спречување на загадување со штетни материи. Анексот е во согласност со процедурите наведени во Меѓународниот кодекс за поморски опасни материи (IMDG), кој е проширен за да ги вклучи морските загадувачи. Измените на анексот стапиле на сила на 1 јануари 1991 година

Анекс IV

Анекс IV на МАРПОЛ стапил на сила на 27 септември 2003 година. Според анексот, биле воведени барања за контрола на загадувањето на морето со канализација од бродови.

Анекс V

Инструкции

Анекс V на МАРПОЛ (Прописи за спречување на загадување со ѓубре од бродови ) стапил на сила на 31 декември 1988 година. Анексот ги специфицира растојанијата од земјиштето во кои може да се фрлаат материјалите и ги поделува различните видови ѓубре и морски отпад. Барањата се многу построги во голем број „посебни области“, но можеби најистакнатиот дел од Анексот е целосната забрана за фрлање пластика во океанот.

Анекс VI

Анекс VI на МАРПОЛ стапил на сила на 19 мај 2005 година. Анексот воведува барања за регулирање на загадувањето на воздухот што го испуштаат бродовите, вклучувајќи ја емисијата на супстанции што ја осиромашуваат озонската обвивка, азотни оксиди (NOx), сулфур оксиди (SOx), испарливи органски соединенија (VOCs) и согорување на бродот. Анексот исто така ги утврдува барањата за капацитети за прием на отпад од системите за чистење на издувните гасови, печките за согорување, квалитетот на мазутот, платформите на брегот и дупчење платформи и воспоставување области за контрола на емисиите на сулфур (SECAs).

ММО 2020 година

Од 1 јануари 2020 година, се применуваат нови стандарди за емисија за мазут што го користат бродовите, во регулатива позната како ММО 2020 година. Глобалната граница на сулфур (надвор од SECA) била намалена од дозволените 3,5% сулфур во горивата на морето на 0,5%. Според очекувањата, ова значително треба да го подобри квалитетот на воздухот во многу населени крајбрежни и пристанишни области, што ќе спречи над 100.000 рани смртни случаи секоја година, и многу повеќе случаи на астма во овие региони и градови. Над 170 земји се потпишале на промените, вклучително и Соединетите Американски Држави. Ова се очекува да создаде масивни промени за бродската и нафтената индустрија, со потребни големи ажурирања на бродовите и зголемено производство на гориво со помала количина на сулфур.

Бункерските горива што се користат во зоната за контрола на емисиите (т.е Северно Море) мора да има ниво на содржина на сулфур помало од 0,1% (1000 ppm).

ММО работел на обезбедување на доследна имплементација на ограничувањето на сулфур од 0,5% во Комитетот за заштита на морска животна средина (MEPC) и неговиот поткомитет за спречување и одговор на загадувањето (ППР). Ова довело до развој на неколку регулаторни и практични мерки (ФОНАР, забрана за превоз, план за имплементација на брод итн.) за да се овозможи откривање на каква било неусогласеност, на пример за време на контролите на државата пристаниште (ПСК).