stipulam

Discretiva

stipulam dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
stipulam	casus accusativus singularis	substantivi stipula

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈsti.pu.lam/

(classice)

Syllabificatio phonetica: sti·pu·lam — morphologica: stipul-am

Usus

Latinitas mediaevalis

saec. XIII.

• salva saltem ultimam

vite portiunculam,

offerens celestibus

pro iuvente floribus

senectutis stipulam! —Carmina Burana Petri Blesensis (Carmina moralia et satirica, 29, ca. 1135-1204)

Loci

Marcus Terentius Varro -116…-27

Publius Vergilius Maro -70…-19

C. Plinius Secundus 23-79

Isidorus Hispalensis 560-636

Hildegardis Bingensis 1098-1179

antiq.

class.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (ca. 37 a.C.n.)

• Primum de pratis summissis herba, cum crescere desiit et aestu arescit, subsecari falcibus debet et, quaad perarescat, furcillis versari; cum peraruit, de his manipulos fieri ac vehi ad villam; tum de pratis stipulam rastellis eradi atque addere faenisiciae cumulum. —De agricultura Varronis

class.  (ca. 37-30 a.C.n.)

• saepe etiam sterilis incendere profuit agros

atque levem stipulam crepitantibus urere flammis:

sive inde occultas viris et pabula terrae

pinguia concipiunt, sive illis omne per ignem

excoquitur vitium atque exsudat inutilis umor,

seu pluris calor ille vias et caeca relaxat

spiramenta, novas veniat qua sucus in herbas,

seu durat magis et venas astringit hiantis,

ne tenues pluviae rapidive potentia solis

acrior aut boreae penetrabile frigus adurat. —Georgicon libri IV P. Vergilii Maronis

saec. I.  (ca. 78 p.C.n.)

• Frumenta hieme in herba sunt, verno tempore fastigantur in stipulam quae sunt hiberni generis, at milium et panicum in culmum geniculatum et concavum, sesama vero in ferulaceum. —Naturalis historia Plinii

Latinitas mediaevalis

saec. VII.

• Stipulatio est promissio vel sponsio; unde et promissores stipulatores vocantur. Dicta autem stipulatio ab stipula. Veteres enim, quando sibi aliquid promittebant, stipulam tenentes frangebant, quam iterum iungentes sponsiones suas agnoscebant [sive quod stipulum iuxta Paulum iuridicum firmum appellaverunt]. —Etymologiarum libri XX Isidori Hispalensis

saec. XII.

• Quapropter cum omni agmine suo sicut stipulam in puteum inferni proiectus est, ita ut ad eius casum exteriores tenebrae et os infernalis putei cum ipso puteo parata sunt; qui puteus sine mensura est, sicut et numerus perditorum angelorum numerum non habet. —Liber divinorum operum simplicis hominis Hildegardis

Fontes