parabo

Discretiva

parabo dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
parābō	prima singularis	futurum	activa	indicativus	parō (parāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /paˈraːboː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: pa·rā·bō — morphologica: par-abo

Loci

Quintus Horatius Flaccus -65…-8

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (ca. 20-13 a.C.n.)

• sed satis est orare Iovem, qui ponit et aufert,

det vitam, det opes: aequum mi animum ipse parabo. —Epistularum libri II Q. Horatii Flacci

class.  (post 40 a.C.n.)

• non usitatis, Vare, potionibus,

o multa fleturum caput,

ad me recurres nec vocata mens tua

Marsis redibit vocibus.

maius parabo, maius infundam tibi

fastidienti poculum

priusque caelum sidet inferius mari

tellure porrecta super

quam non amore sic meo flagres uti

bitumen atris ignibus. —Epodon liber Q. Horatii Flacci

Fontes