divinus

Latine

Appellatio pronuntiatusque

API: /diːˈwiːnus/

(classice)

Syllabificatio phonetica: dī·vī·nus — morphologica: divin-us

Notatio

← Latine: dīvus

Nomen adiectivum

dīvīn|us, -a, -um

1. Divus, e dis ortus vel ad deos pertinens.
2. Divinandi et praesentiendi vim habens, numine plenus.

Declinatio

positivus singularis				positivus pluralis
cas.	masc.	fem.	neut.	cas.	masc.	fem.	neut.
nom.	dīvīnus	dīvīna	dīvīnum	nom.	dīvīnī	dīvīnae	dīvīna
gen.	dīvīnī	dīvīnae	dīvīnī	gen.	dīvīnōrum	dīvīnārum	dīvīnōrum
dat.	dīvīnō	dīvīnae	dīvīnō	dat.	dīvīnīs	dīvīnīs	dīvīnīs
acc.	dīvīnum	dīvīnam	dīvīnum	acc.	dīvīnōs	dīvīnās	dīvīna
abl.	dīvīnō	dīvīnā	dīvīnō	abl.	dīvīnīs	dīvīnīs	dīvīnīs
voc.	dīvīne	dīvīna	dīvīnum	voc.	dīvīnī	dīvīnae	dīvīna

divinus comparativus	dilatare ▼

divinus comparativus	collabi ▲

divinus superlativus	dilatare ▼

divinus superlativus	collabi ▲

Dictiones collatae

• dīvīnāculum
• dīvīnātio
• dīvīnātor, dīvīnātrix
• dīvīnō, dīvīnāre

Synonyma

1. dīvus
2. dīvīnātrix

Dictiones derivatae

• dīvīnē (adverbium)
• dīvīnitās
• dīvīnitus
• dīvīnum

Translationes

Ad deos pertinens

• Anglice: divine (en), supernatural (en)
• Francogallice: divin (fr)

• Germanice: göttlich (de), göttähnlich (de)

Divinandi et praesentiendi vim habens

• Anglice: divine (en), prophetic (en)

• Germanice: prophetisch (de), weissagerisch (de), von höherer Eingebung erfüllt (de)

Nomen substantivum

dīvīn|us, -i masc.

1. Homo qui divinandi et praesentiendi vim habet.

Declinatio

m.	sing.	plur.
nom.	dīvīnus	dīvīnī	I
gen.	dīvīnī	dīvīnōrum	II
dat.	dīvīnō	dīvīnīs	III
acc.	dīvīnum	dīvīnōs	IV
abl.	dīvīnō	dīvīnīs	VI
voc.	dīvīne	dīvīnī	V

Dictiones collatae

Synonyma

1. dīvīnātor

Dictiones derivatae

• dīvīna

Translationes

Homo qui divinandi et praesentiendi vim habet

• Anglice: diviner (en), prophet (en), soothsayer (en)

• Germanice: Prophet (de), Seher (de), Wahrsager (de)