[go: up one dir, main page]
Jump to content

Henricus rex iunior

E Vicipaedia
Henricus II (supra ad sinistram partem) cum filiis tribus, Ricardo (ad dextram), Henrico rege iuniore (media imagine), Iohanne (infra ad sinistram), et nepote Henrico III. Matthaeus Paris, Chronica maiora ab eo ipso picta: Bibliotheca Britannica MS BL Royal 14.C.vii f. 9r
Sex regis Gulielmi I abnepotes, scil. Gillo de Soliaco et Odo episcopus Parisiensis, filii Erchenbaldi; Gaufridus comes, Iohannes "tertius rex", Ricardus "secundus rex", Henricus rex iunior, reges tres filii Henrici II. Bernardus Guidonis, De origine prima Francorum: Bibl. Municip. Tolosana MS 450 f. 190r (saec. XIV)

Henricus rex iunior[1][2] (natus die 28 Februarii 1155; die 11 Iunii 1183 mortuus) fuit filius Henrici II regis Angliae uxorisque eius Alienorae Aquitaniae. Fuit igitur frater natu maior Ricardi et Iohannis qui post patrem regnaverunt.

Die 2 Novembris 1160 Henricus Margaritam, principissam Francicae, uxorem duxit. Die 14 Iunii 1170 Westmonasterii manibus Rogeri archiepiscopi Eboracensis coronatus est, nolente archiepiscopo Cantuariensi Thoma Becket (qui mense Decembri eiusdem anni necatus erit).

Henricus subito dysenteria aegrotans iuxta Martellum anno 1183 mortuus est. Cadaver eius, quod ad Rothomagum ferebatur, a civibus Cenomanensibus raptum ibi sepultum est, sed mox a Rothomagensibus vindicatum et in hac urbe die 22 Iulii 1183 sepultum.[3] Moriens Guillelmo Marescallo crucem a se susceptam tradidit, qui ob hanc rem peregrinationem ad Terram Sanctam annis 1184-1186 absolvit.[4]

"Inquietus ille puer" a Willelmo Neuburgensi nuncupatus est.[5] Gualterus Map Henricum assimilat cum Philippo Flandrensi, qui "omnium huius temporis principum, excepto nostro, strenuissimus est armis et regimine, postquam Henricus rex iunior decessit ... cui nemo, Deo gratias! hodie par est."[6]

Fontes de vita regis Henrici iunioris

[recensere | fontem recensere]

Notae

[recensere | fontem recensere]
  1. ↑ "Henricus tertius" apud Willelmum Neuburgensem, Historia rerum Anglicarum p. 235 Howlett
  2. ↑ Anglonormannice "Le giemble rei" in Histoire de Guillaume le Maréchal 1952 et alibi
  3. ↑ Histoire de Guillaume le Maréchal 7157-7184; Chronicon Rotomagense (Recueil des historiens des Gaules et de la France (Lutetiae, 1840-1904) vol. 18 p. 357); Gesta Regis Henrici Secundi vol. 1 p. 303 Stubbs
  4. ↑ Histoire de Guillaume le Maréchal 6891-6915, 7233-7301
  5. ↑ Willelmus Neuburgensis, Historia rerum Anglicarum p. 234 Howlett
  6. ↑ Gualterus Map, De nugis curialium 4.1

Bibliographia

[recensere | fontem recensere]
  • Lindsay Diggelmann, "Marriage as Tactical Response: Henry II and the Royal Wedding of 1160" in English Historical Review vol. 119 (2004) pp. 954-964
  • Elizabeth Hallam, "Henry (1155–1183)" in Oxford Dictionary of National Biography edd. H. C. G. Matthew, Brian Harrison (Oxonii: Oxford University Press, 2004) Situs venalis
  • Rita Lejeune, "Rôle littéraire de la famille d'Aliénor d'Aquitaine" in Cahiers de civilisation médiévale vol. 1 (1958) pp. 319-337
  • O. H. Moore, The Young King, Henry Plantagenet (1155-1183). Columbi Ohii, 1925 (The Ohio State University Studies vol. 2 no. 12)
  • Matthew Strickland, "On the Instruction of a Prince: the upbringing of Henry, the Young King" in Christopher Harper-Bill, Nicholas Vincent, edd., Henry II: new interpretations (Woodbridge: Boydell Press, 2007. ISBN 978-1-84383-340-6) pp. 184-214

Nexus externi

[recensere | fontem recensere]
Receptum de "https://la.wikipedia.org/w/index.php?title=Henricus_rex_iunior&oldid=3246934"