andar
Etimoloxía: do galego-portugués andar, do latín ambulare.
Pronuncia: /anˈdaɾ/ (AFI)
Substantivo masculino
andar (sg: andar; pl: andares)
- División horizontal dunha construción.
- Xeito de camiñar.
- Paso dun período de tempo, transcurso.
Verbo intransitivo
andar
- Ir dun sitio a outro a pé.
- Sinónimos: camiñar.
- Desprazarse mediante un medio de transporte.
- Desprazarse un medio de transporte.
- Realizar a ou as funcións para o que un mecanismo foi concibido.
- Sinónimos: funcionar.
- Estar ou vivir temporalmente nun lugar (andar por).
- Atoparse nun lugar.
- Facer certa acción no lugar que se menciona.
- Encontrarse alguén nun determinado estado.
- Comportarse dun xeito determinado.
- Estar próximo a unha cantidade, aproximarse.
- Manter unha relación de amizade ou amorosa, estando xuntos de maneira habitual.
- Estar en movemento.
- Poñer as mans ou os dedos nalgunha cousa. (andar en)
- Sinónimos: remexer.
Verbo transitivo
andar
- Facer a pé un determinado percorrido ou distancia.
Conxugación
Verbo regular da 1ª conxugación
| Infinitivo | andar |
| Xerundio | andando |
| Participio | andado, andada, andados, andadas |
| 1 Vostede(s) |
- Pronuncia: /ã.ˈdaɾ/ (AFI)
Verbo
andar
Descendentes
- Etimoloxía: do galego-portugués andar, do latín ambulare.
Verbo
andar
Categorías:
- Galego
- Entradas en galego derivadas do galego-portugués
- Entradas en galego derivadas do latín
- Entradas en galego con etimoloxía
- Entradas en galego con transcrición fonolóxica
- Substantivos masculinos en galego
- Verbos intransitivos en galego
- Verbos transitivos en galego
- Galego-portugués
- Entradas en galego-portugués derivadas do latín
- Entradas en galego-portugués con etimoloxía
- Entradas en galego-portugués con transcrición fonolóxica
- Verbos en galego-portugués
- Portugués
- Entradas en portugués derivadas do galego-portugués
- Entradas en portugués derivadas do latín
- Entradas en portugués con etimoloxía
- Verbos en portugués